κάτι που διάβασα ...και δε θα ξεχάσω ποτέ...

δε χρειάζεται ανάλυση νομίζω...μη σας κουράσω με πολλά λόγια..απλά θα σας παραθέσω κάτι απ το υπέροχο βιβλίο του χέρμαν έσσε ''ντέμιαν''

'' Όλοι μας ως το τέλος της ζωής μας κουβαλάμε τα υπολείμματα από τη γέννησή μας, τις μεμβράνες και το κέλυφος από τ' αυγό ενός αρχέγονου κόσμου.

Πολλοί δεν καταφέρνουν ποτέ να γίνουν άνθρωποι. Παραμένουν βάτραχοι, σαύρες, μυρμήγκια. Πολλοί είναι άνθρωποι από τη μέση κι απάνω και ψάρια από τη μέση και κάτω. Ο καθένας, ωστόσο, αντιπροσωπεύει μια προσπάθεια της φύσης να δημιουργήσει μια ανθρώπινη ύπαρξη.

Οι ρίζες μας είναι κοινές. Όλοι προερχόμαστε από την ίδια μήτρα. Το κάθε άτομο ξεπετιέται από την ίδια άβυσσο, αγωνίζεται να πετύχει το σκοπό του.

Καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλο, μα κάθε άνθρωπος μπορεί να εξηγήσει μόνο τον εαυτό του"

 

Μπορεί; Δεν πιστεύω πως είναι και τόσο σίγουρο ...

 

εσενα κατι που διάβασες και σ αρεσε ?

 

Δεν είμαι του διαβάσματος! Δεν μπορώ να διαβάζω βιβλία, αλλά θα παραθέσω κάτι που μου έκανε εντύπωση και δεν θα το ξεχάσω. Το πόσες λέξεις μπορεί να βρει κάποιος αν έχει βάλει σκοπό να γράψει βιβλιο/εγχειρίδιο. Μου έχει κάνει εντύπωση καθώς είμαι σίγουρος πως και ο ιδιος/α αν του πεις "ξανά πες τα" σίγουρα θα ξεχάσει τα μισά.

 

από αγγελία για δουλειά είναι αυτό?

 

Εγχειρίδιο ειναι όχι αγγελία

 

Δε σ' αγαπώ σαν να 'σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,

σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:

σ' αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,

μυστικά, μέσ' από την ψυχή και τον ίσκιο.

Σ' αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,

μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,

και ζει απ' τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου

τ' άρωμα που σφιγμένο μ' ανέβηκε απ' το χώμα.

Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,

σ' αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:

σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ' άλλον τρόπο,

παρά μ' ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,

που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σαν δικό μου,

που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.

(Μτφ.: Ηλίας Ματθαίου)

 

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΥΣΕΒΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ

...... Και κυριοι μου, είτε θέλετε να με πιστέψετε είτε όχι, δεν μπορούσα να έχω στύση, αν δεν ήμουν ερωτευμένος. Ακόμα, όπως θα ξέρετε, έρωτας είναι το γυμνό κορμί του άλλου και οι εκκρίσεις του. Είναι υλικός, όσο και αν τα αισθήματα είναι άυλα, μεταφυσικά. Πως θα πίνεις το σάλιο του αλλουνού, θα γλείφεις τον ιδρώτα στις μασχάλες, θα πινεις τα υγρά και θα τα θεωρείς μεθυστικο αγίασμα, αν δεν είσαι τόσο ερωτευμένος που να βλέπεις το κορμί της ιερό? Αν δεν είσαι ερωτευμένος, όσο ωραίο και να είναι το κορμί του άλλου σου είναι ξένο. Μόνο οι πορνικοί άντρες μπορούν να πάνε με μια γυναίκα που δεν την αγαπούν. Αλλά αυτοί δεν κάνουν έρωτα, τραβάν μαλακια....
Π. Κ.

 

μερικές φορές είναι και το φουρνιστό της πεθεράς  

 

Αργοπεθαίνει αυτός που…
Ένα ποίημα του αγαπημένου μου ποιητή Πάμπλο Νερούδα
Αργοπεθαίνει
αυτός που δεν ταξιδεύει,
αυτός που δεν διαβάζει,
αυτός που δεν ακούει μουσική,
αυτός που δεν βρίσκει χάρες στον εαυτό του
Αργοπεθαίνει
αυτός που καταστρέφει την αγάπη μέσα του,
αυτός που δεν αφήνει ποτέ να τον βοηθήσουν.
Αργοπεθαίνει
αυτός που γίνεται σκλάβος της συνήθειας
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
αυτός που δεν αλλάζει πορεία,
αυτός που δεν παίρνει ποτέ το ρίσκο να αλλάξει το χρώμα των ρούχων του,
αυτός που δεν μιλάει ποτέ σε άγνωστο.
Αργοπεθαίνει
αυτός που αποφεύγει το πάθος
και τη δίνη αυτών των συναισθημάτων,
που δίνουν λάμψη στα μάτια
και γιατρεύουν τις πληγωμένες καρδιές
Αργοπεθαίνει
αυτός που δεν αλλάζει πορεία
όταν είναι δυστυχισμένος στη δουλειά ή στον έρωτα,
αυτός που δεν παίρνει ρίσκα
για να πραγματοποιήσει τα όνειρά του,
αυτός που ούτε μια φορά στη ζωή του
δεν απέφυγε τις συνετές συμβουλές.
Ζήσε τώρα! Ρίσκαρε σήμερα! Δράσε αμέσως!
Μην αφήνεσαι να αργοπεθαίνεις.
Μη στερείς από τον εαυτό σου την ευτυχία!

 

Σεχρα αργοπεθαίνει και αυτός που παρακολουθεί το εορταστικό πρόγραμμα στην ΕΡΤ2. Ξέρει κανείς τι καπνίζουν στο Νιάρχος

 

«Όλο το πάσχειν γύρω μας, κι εμείς να πάσχουμε πρέπει απ’ αυτό. Δεν έχουμε όλοι μας ένα σώμα, αλλά έχουμε όλοι μας έναν τρόπο ανάπτυξης, και μας οδηγεί μέσα απ’ όλες τις οδύνες, είτε με τούτη είτε με την άλλη μορφή. Όπως ακριβώς το παιδί αναπτύσσεται μέσα από όλα τα στάδια της ζωής ίσαμε τα γεράματα και το θάνατο (και βασικά κάθε στάδιο μοιάζει απροσπέλαστο στο προηγούμενο, είτε επιθυμητό είναι είτε επίφοβο), έτσι επίσης αναπτυσσόμαστε κι εμείς, (όχι λιγότερο στενά συνδεδεμένοι με την ανθρωπότητα απ’ ό,τι με τον ίδιο τον εαυτόν μας) μέσα από όλο το πάσχειν του κόσμου τούτου. Δεν υπάρχει χώρος για τη δικαιοσύνη στο πλαίσιο αυτό, μήτε όμως και για το φόβο του πάσχειν ή για την ερμηνεία του πάσχειν ως αξίας». Καφκα.