Ο Κύριός μου ασχολείται και με άλλη σκλάβα - πως νιώθω?

Το κατάλαβα ότι σε αυτό αφορά, για αυτό μιλούσα και εγώ.  

Είναι θέμα αν "το 'χεις"; Δεν γίνεσαι αν το Κ αυτό επιθυμεί;

 

Αναφέρεσαι σε βαθύτερη ανάγκη,που σημαίνει ότι περιγράφεις στην ουσία τη δεύτερη περίπτωση που έγραψα προηγουμένως...μιλάμε δηλαδή για άτομο που έχει συνειδητοποιήσει ποια είναι η βαθύτερη ανάγκη κι έτσι ακολουθεί απροβλημάτιστα.Τώρα το κατά πόσο απροβλημάτιστα γίνεται ακόμη και σ' αυτή τη περίπτωση,είναι άλλο θέμα....

Πιστεύω ότι όλα αυτά πάνε με συμβατότητες...είναι καλύτερο να επιλέγεις κάτι συμβατό έστω στα "χοντρά θέματα" ώστε να ελαχιστοποιηθούν τα δράματα...Αν δεν είναι συμβατό θα υπάρχουν έξτρα δυσκολίες.Αποφεύγεις συνήθως ό,τι θεωρείς ότι δεν μπορείς να στηρίξεις...

Αν εσύ δεν επιθυμείς/προσπαθείς τότε όσο κ και να είναι το άλλο άτομο δεν μπορεί να μετατρέψει ένα χαρτί σε χρυσό...Έχει να κάνει πρωτίστως με το ίδιο το υ,το κατά πόσο είναι πρόθυμο ή το κατά πόσο έχει επίγνωση ...

Κόκκινη και μάλιστα σκούρα κόκκινη,μπορντό σχεδόν.

 

Προσωπικά νομίζω ότι έτσι πάει - θα αφαιρούσα το "κάτι" και το "κάπως" μόνο, για την ταξινόμηση των επιπέδων δεν ξέρω.

Με μικρή αναδιατύπωση, θα έλεγα πως η απόλαυση έρχεται από το γεγονός ότι έχεις θέση και από την θέση αυτή προσφέρεσαι και προσφέρεις. Ο κ παίρνει ευχαρίστηση από την όποια χρησιμοποίηση σου, και συμβάλλεις σε αυτό με την προσφορά σου.

Απολαυστικό, ενίοτε δύσκολο  

 

Ξανά.  

Συνειδητοποιώ την βαθύτερη ανάγκη μου και προσπαθώ, γιατί αν δεν την κατανοουσα, θα πέταγα χαρταετό.

Η συνειδητοποίηση, δεν επιλύει αυτομάτως τίποτε απολύτως. Το "ακολουθεί απροβληματιστα" είναι κάτι που επέρχεται μετά από μακρύ δρόμο. Μακρύ όμως. Και από τους δύο. Και καμιά σχέση δεν έχει με την κατανόηση της ανάγκης.

Δεν κατανοώ ακριβώς σε ποια "δράματα" αναφέρεσαι. Το να βγάλει ζήλια ένα υ, το να δυσανασχετήσει, να δυσκολευτεί, να να, είναι μέσα στο "παιχνίδι" και καθόλου δράμα δεν είναι.
Δουλειά του κ είναι να το διαχειριστεί, αν μπορεί και αν θέλει.

Η συμβατότητα, όπως την εννοεί ο καθένας, κατ εμέ, είναι πολύπλευρη. Δεν έχει να κάνει μόνο με συγκεκριμένα πράγματα.

 

Βαριά η καλογερική. (Η πραγματική, όχι η faux, να εξηγούμαστε!)

True story.

 

Καταρχάς μιλάμε για πολυάμορους κ.
Το υ δεν γνώριζε ότι εμπλέκεται με πολυάμορους κ; δε το επίλεξε εξ αρχής γνωρίζοντας την πολυάμορους φύση του;
Μπαίνει σε τέτοια κατάσταση και ξαφνικά ενοχλείται κάπου στα μισά της διαδρομής; Το επιτρέπει αυτό στον εαυτό του; Δεν αυτοαναιρείται με αυτό το τρόπο;

Εκτός αν πάλι συζητάμε για κ που ξαφνικά φέρνει άλλο υ στη μέση χωρίς να είναι γνωστή η πολυάμορους φύση του.Αυτό δε γνωρίζω κατά πόσο είναι πιθανό.Θέλω να πιστεύω ότι δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση,υποτίθεται γνωρίζεις πολύ καλά τις προτιμήσεις έστω,πριν εμπλακείς σε οποιαδήποτε σχέση...

Για εμένα φυσικά και είναι δράματα οι ζήλιες και οι δυσανασχετήσεις,κυρίως για το ίδιο το υ.Δε ξέρω αν αυτά είναι μέρος "παιχνιδιού" αλλά προσωπικά δεν τα βρίσκω καθόλου ευχάριστα...

Τα πράγματα είναι πάντα απλά.
Ή αποφασίζεις ότι δεν σε ενοχλεί ή βλέπεις ότι σ' ενοχλεί και απομακρύνεσαι.Κανένας λόγος να προβληματίζεσαι όταν είναι γνωστή η φύση του αυτή εξ αρχής και δεν πρόκειται να αλλάξει.
Τζάμπα ενέργεια,τζάμπα χρόνος.

Βρίσκω άκρως μαζοχιστικό το να κάθεσαι κάπου και να σκέφτεσαι αν έρχεσαι δεύτερος,και γιατί να υπάρχει κι άλλο πρόσωπο κι όχι μόνο εσύ.Είναι ικανό να σε "αρρωστήσει" και γιατί να το κάνει κάποιος στον εαυτό του αυτό;Δεν είναι ελκυστική διαδικασία για κανέναν πιστεύω...και καθόλου υγιής...

Οπότε καλό είναι να μπαίνει η λογική μπροστά,να υπάρχει η κατάλληλη επεξεργασία στις ανάγκες και μια απόφαση στο τι αντέχεις και τι όχι.
Κατ' εμέ είναι θέμα καθαρά συνειδητοποίησης και ταξινόμησης αναγκών και μόνο.Ναι ξέρω σας έχω πρήξει όλους εδώ με συνειδητοποιήσεις κι ανάγκες αλλά εκεί έχει κάτσει η βίδα τώρα. 

 

λογικά και βατά όσα λέτε  
οι φόβοι, όμως, είναι άλογοι. υπάρχουν ως τέτοιοι. κάποιος φοβάται το σκοτάδι. έτσι γιατί του 'ρθε, άλλος φοβάται τους κεραυνούς, γιατί του 'ρθε επίσης. άλλη φοβάται τις άλλες, ξερωγω, η παραδίπλα τις κατσαρίδες.
δεν ξεριζώνονται οι εγκατεστημένες ή καλλιεργημένες φοβίες άμα τη αντιλήψει οτι είναι άλογες. δεν απαλλάσεται από φόβους και ανασφάλειες κάποιος αυτοστιγμεί επειδή έμαθε οτι οι κεραυνοί μεσα στο σπίτι είναι ουσιαστικά ακίνδυνοι. ας ξέρει ο ίδιος οτι δεν είναι ηλεκτρονικός εξοπλισμός, δεν το ξέρουν οι κεραυνοί.  


υγ: υπάρχει ένα ανέκδοτο σχετικό με τη διαχείριση του άγχους: κάποιος που πανικοβαλόταν κάθε φορά που συναντούσε κότα, γιατί φοβόταν πως θα τον φάει, στην τελευταία συνεδρία μετα από μακροχρόνια θεραπεία, απάντησε στην παιγνιώδη ερώτηση του γιατρού αν ξέρει πια πως δεν είναι καλαμπόκι «εγώ το ξέρω καλά γιατρέ μου· οι κότες το ξέρουν;»

 

Πολύ μου αρέσει η διατύπωση.

Υπάρχει και άλλη οδός.  
Εκείνη του να προσπαθήσεις να υπερβείς εκείνα που σε "ενοχλούν", έχοντας υποψη ότι οι σχέσεις Ms δεν είναι 100 μέτρα, είναι μαραθώνιος, όπως είναι η αυτοβελτίωση. Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι επειδή απλά το επιθυμούν, είναι διαδρομή. Κι όσο για τις ανάγκες, όπως εξελίσσονται οι άνθρωποι, εξελίσσονται και διαφοροποιούνται και αυτές.

Και γενικότερα, κανείς δεν καλυτερεύει σε κανέναν τομέα, αν παραμένει πάντα εγκλωβισμένος στα όρια του comfort zone του. Πόσο μάλλον αν φαντασιώνεται ότι κτίζει τον Übermensch.

Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία.

Και ποτέ δεν είναι τζάμπα ο χρόνος που αφιερώνει κάποιος στο να υπερβει τον προγραμματισμό του στο να ενοχλείται από όσα ποτέ πραγματικά δεν θα ήταν ενόχληση, αν δεν είχε γαλουχηθεί από τα διάφορα κέντρα εξουσίας, να ενοχλείται.

 

 

Ωραία τα λες με βάση τη λογική. Έλα όμως που η λογική δεν φτάνει. Οι ερωτικές σχέσεις δεν είναι μόνο λογική. Δεν είναι μπίζνες. Είναι ένα σωρό πράγματα.

Φυσικά και γνώριζε. Τι σημασία έχει αυτό;
Και ότι θα ακολουθεί και θα υπηρετεί γνώριζε εξ αρχής. Και ότι θα κάνει ότι του λέει το κ, αρέσει δεν αρέσει.
Ε και;

Αν ήταν έτσι, θα καθόμασταν σπίτι μας, θα διαβάζαμε, θα ιεραρχουσαμε και μετά έτοιμες θα πηγαίναμε στον κ και θα υπηρετούσαμε χωρίς κανένα προβλημα. Και θα ήμασταν όλοι χαρούμενοι. Δεν θα χρειαζόταν καμία εκπαίδευση. Τίποτε.

Έλα όμως που δεν γίνεται ακριβώς έτσι. Και η αλήθεια είναι ότι όσο και να το δει λογικά καποιος, όσο και να διαβάσει, όσο και να σκεφτεί, αν δεν το βιώσει δεν θα κατανοήσει.

Μπορεί να ξέρω από πριν ότι οποτε θέλει μπορεί να μου πει να μου ξυρίσει τα μαλλιά ενώ φτάνουν ως την μέση. Όταν έρχεται η στιγμή να γίνει, καμία λογική δεν υπερτερεί. Και δεν έχει και σημασία, λέω εγώ. Αναλόγως διάφορους παράγοντες, το υ μπορεί να τσινισει, να βγάλει αντίδραση, να να. Και ο κ το ξέρει αυτό πολύ καλά. Και μπορεί να το προκαλεί και επίτηδες  

Ποιος το ρώτησε; Τι θα πει αυτό;

Νομίζω πως ως ζήλια και δυσανασχετηση, θεωρείς εκείνο το βανιλοτσουλιστικο. Διόρθωσε με αν κάνω λάθος.
Δεν αναφέρομαι πάντως σε αυτή τη ζήλια. Αναφέρομαι στην δυσκολία, στο ζορι, στην αίσθηση.

Προσωπικά μιλώντας, δεν έχω γνωρίσει ούτε μια σκλάβα που να μην ζοριζεται έστω και ελάχιστα όταν ο κ ασχολείται με άλλο σκλαβι.
Δεν ξέρει τη θέση του; Δεν ξέρει ποιες είναι οι ανάγκες του; Ξέρει. Αλλά είναι δύσκολο. Μαθαίνει. Με βοήθεια. Δεν απαγορεύει ούτε επιτρέπει στον εαυτό του. Επικοινωνεί ξεκάθαρα ότι χαζομάρα σκέφτεται.

Αν ήταν έτσι, όλα τα υ και τα σ θα ήταν αδέσποτα και όλα τα κ θα ήταν μόνα τους  

Βλέπεις ότι κάτι σε ζοριζει και δυσκολεύεσαι; Το λες και προσπαθείς. Το κ το ξέρει πριν από εσένα.
Δεν απομακρύνεσαι τόσο εύκολα. Προέχει ότι θες να υπηρετείς και να ακολουθείς, η ανάγκη.
Μιλάμε για σχέσεις βαθιών δεσμών. Το κ είναι το σημείο αναφοράς του υ.

Υ.Γ. το ότι κάτι είναι δύσκολο, δεν σημαίνει ότι δεν είναι πανέμορφο. Ίσα ίσα, θα έλεγα.

Υ.Γ2. στις δυσκολίες δεν τα παρατάμε. Προσπαθούμε. Δεν υπάρχουν εύκολες σχέσεις .Δεν υπάρχουν σχέσεις που λειτουργούν με συγκεκριμένες λίστες και δεν παρεκκλίνουν ποτέ.

Ο καθένας τι επιλέγει, τι αντεχει, τι μπορεί...τι έχει ανάγκη  

 

και τι τον/την Βολευει να τα λεμε αυτα Ε !