Είναι ο σαδισμός συμβατός με τη συναίνεση;

Παραδόξως, άκρως συνοπτικά.

Η πρόκληση και ( ή ) η λήψη σωματικού/ψυχικού πόνου μπορούν και να χωρέσουν στο κουστούμι ενός ρόλου.
Ο σαδισμός ή ο μαζοχισμός ( ή και τα δυο μαζί ) είναι δομικά στοιχεία μιας προσωπικότητας.
Πιστεύω - μπορεί και λανθασμένα -, ότι δεν υπάρχει κάπου μια γούρνα με σαδιστές και μια άλλη με μαζόχες, τουτέστιν που να ήταν όλοι ίδιοι, ως προς τα θέλω τους ή την ένταση τους. Κάποιοι θ' αρκούνταν στα πλαίσια της όποιας συναίνεσης, κάποιοι άλλοι όχι.

Τα περί νομιμότητας ( και λοιπών της παρακολουθημάτων ) ή όχι κάποιων συμπεριφορών/πράξεων υπό το σαδο/μαζοχιστικό πρίσμα του ερωτισμού τ' αφήνω ηθελημένα στην άκρη. Κοινός νους, λιγάκι σύνεση και κάποιος φτιάχνει τον μπούσουλα του από μόνος.

Υ.Γ.

Σαδισμός και κυριαρχία δεν πάνε πάντα χέρι χέρι ( άλλες γούρνες από κείνες που λέγαμε πιο πάνω ).  

 

Να κάνω μια χαζή ίσως για εσάς ερώτηση?
Δεν έχω πέσει θύμα βιασμού αλλά έχω ακούσει, διαβάσει πως είναι πολύ δυσάρεστος για μια γυναίκα , όταν πέφτει θύμα βιασμού ενός αγνώστου ή και γνωστού που δεν τρέφει όμως καμία επιθυμία για αυτόν.
Όταν όμως " βιάζεται" από έναν άνθρωπο που θέλει και ποθεί έτσι κι αλλιώς, πόσο δυσάρεστος μπορεί να είναι?
Που εντοπίζεται δηλαδή το δυσάρεστο εννοώ.
Στο σκίσιμο των ρούχων π.χ.? στην ακινητοποίηση? στη βίαιη διείσδυση?
Επειδή δε μου φαίνονται δυσάρεστα αυτά, για αυτό ρωτάω, μήπως μου διαφεύγει κάτι λόγο μη εμπειρίας.

 

Η διαφορά ειναι ακριβώς και στο πώς το έγραψες βιασμος vs "βιασμός"

 

Μέσα σε μια σχέση D/s, μπορεί να βιώσει η υποτακτική τον βιασμό που δεν είναι βιασμός και που μπορεί να "μην της αρέσει" και τελικά να της αρέσει γι΄αυτόν ακριβώς τον λόγο.

 

Role play λέγεται ή σκίσι μι, δείρι μι, γάμα μι κι πέτα μι στα βράχια...
Όλο το κόλπο βρίσκεται στη σκηνοθεσία του σε κάθε λεπτομέρεια, ακόμα και στο να φαίνεται πως δεν είναι σκηνοθετημένο...
Σε κάθε περίπτωση είναι ένα μικρής κλίμακας θεατρικό δρώμενο, που σκοπό έχει να "γεμίσει" το συναισθηματικό μέρος τουλάχιστον του ενός συμμετέχοντος μέλους, για τους όποιους λόγους γίνεται αυτό και μάλιστα με δεδομένο "τεχνικό" ζητούμενο.
Με λίγα λόγια είναι παίγνιον ενηλίκων, τα παιδιά παίζουν τις κουμπάρες, τον γιατρό, πόλεμο και τέτοια.
Προσωπικά δεν βλέπω κάποια σημαντική διαφοροποίηση μεταξύ μεγάλωνε και παιδιώνανε επί της ουσίας...
Ακόμα χειρότερα κατά την προσωπική μου γνώμη στην πλειοψηφία του κόσμου είναι το παίγνιον του σχετίζεσθαι (του όποιου τύπου/"περιεχομένου") ενηλίκων σε επίπεδο:
1. "θες να τα φτιάκουμε?",
2. "πήδου" (λέγεται και φάση, εξευγενισμένα/συγκαλυμένα λέγεται "εμπειρία" σκέτη από γιουβέτσι,
3. (φυσικά και) γάμου να μη κρυβόμαστε πχια...
Και τα τρία παραπάνω και προφανώς και κατά μείζονα λόγο, ενυπάρχουν και στο "βουδουσουμικώς" σχετίζεσθαι, υποσύνολο γαρ, μόνο που, "βουδουσουμικώς" μιλώντας, είναι πιο απροκάλυπτο (το σχετίζεσθαι) για συγγνωστούς λόγους (ρόλος μέσα στον ρόλο εν ονόματι ενός κάποιου ρόλου).
Κιουτ, δεν λέω...

Παρατήρηση:
Υπάρχουν και πχιο τελειωμένες καταστάσεις, αρχής γενομένης από το Γκορ... Υπερπαραγωγή αλά Ολιγούντ!

 

Όχι.
Όταν ήμουν 7 χρονών κουνούσα ένα γατάκι μπροστά σε ένα σκύλο για να τρομάξω την ξαδέρφη και την αδερφή μου. Η κατάληξη ήταν τραγική και αποφάσισα ότι εγώ δε θα επιτρέψω στον εαυτό μου να ξανακάνει πότε κακό σε ένα ζώο.


Με μία αντίθετη ηθική που έστησα μέσα μου από τότε και μετά, κατέληξα ένας άνθρωπος με μία συνεχή σύγκρουση δύο αντίθετων πυλώνων μέσα μου. Πέρα από τις κατσαρίδες δεν πείραξα πότε κανένα ζώο ξανά.


Δεν θα έλεγα όμως ότι δεν πείραξα ποτέ άνθρωπο. Ακόμα και εδώ μέσα στο φόρουμ συνήθιζα στο παρελθόν να ανάβω φωτιές για να βλέπω τις αντιδράσεις των άλλων μελών. Δεν χρειάζεται να αγγίξω κάποιον. Αρκούν και αυτά που γράφω. Και ένας από τους λόγους που για παράδειγμα επιλέγω να εκφράζω τον σαδισμό μου με αυτά που γράφω, από ερωτικές τραγικές ιστορίες, έως ιστορίες τρόμου, είναι γιατί επιτυγχάνω την συναίνεση του άλλου από την στιγμή που επιλέγει και με διαβάζει.

Όχι, σαδισμός και συναίνεση πολύ δύσκολα συνυπάρχουν στο ίδιο τώρα.

 

Μου αρέσει πολύ το παστίτσιο, ξετρελλένομαι. Είμαι όμως στο πλοίο πηγαίνοντας σε κάποιο νησί και το ρημάδι κουνάει και μ' έχει πιάσει ναυτία, οπότε ακόμα και η σκέψη του φαγητού μου προκαλεί το πολύ ευχάριστο συναίσθημα με όνομα "καμαρότε τη λεκάνη". Κι εκεί που σκέφτομαι διάφορες ωραίες σκέψεις όπως πχ πόση ώρα θα μου πάρει να τα τινάξω κόβοντας και τις δύο κερκιδικές αρτηρίες, μου φέρνουν ένα μεγάλο λαχταριστό κομμάτι παστίτσιο και μου λένε "σκάσε και φάε."