Υποταγή και συναισθηματισμός

@Θρυαλλίς αυτό καλό είναι να συμβαίνει μέχρι μια ηλικία, μετά καλό είναι να κατεβαίνεις από το συννεφάκι και να ερωτεύεσαι αφού γνωρίσεις και αποδεχτείς πρώτα τα όποια κουσούρια του άλλου, άλλωστε κανείς μας δεν είναι τέλειος.
Κι επειδή καθένας μας έχει διαφορετικά, το επιτυχές είναι τα κουσούρια του συγκεκριμένου άλλου που επιλέξαμε να σχετιστουμε να μην μας ενοχλούν ιδιαίτερα ή να ταιριάζουν με τα δικά μας ή και να μας αρέσουν κιόλας.
Σίγουρα δεν μπορείς να τα γνωρίζεις όλα απ την αρχή αλλά τα περισσότερα φαίνονται.

 

Η λεξη κλειδι ειναι μια.
Συνειδητοτητα.

 

μία μόνο?

 

Πολλοί , το έχουν χάσει ! ( το κλειδί - την συνειδητότητα )

Υπάρχει αντικλείδι ;

Θα τους ανοίξει κάποιος ή θα μείνουν απ έξω ; Άσε που μπορεί να μείνουν και από μέσα . Να εισήλθαν , να θέλουν να ¨βγουν " και να μην έχουν τρόπο - κλειδί !

 

ναι  

 

Σε μια τετοια περιπτωση, ας βγει ο πολυμηχανος Οδυσσεας απο μεσα τους, στη χειροτερη ενας μαγκαιβερ  

 

Διαβάζοντας το νήμα ένα μεταφυσικό "μακάρι" μου ήρθε ως σκέψη.
"Μακάρι" πρώτα να ερχόταν ο έρωτας και μετά η κατίσχυση.
Πρώτα να μας συνέπαιρνε ο έρωτας για τον Άλλο και μετά να ένιωθε η όποια μορφής υποτακτικότητα/υποταγή μας ότι έγινε δεκτή/επιθυμητή προς απέυθυνση και έκφραση.
Τόσο θελκτικό και οικείο όλο αυτό (έχοντας φυσικά και το δράμα στη συνέχεια να δίνει "νόημα στις θυσίες" μας).
Έτσι όταν θα τελείωνε ο έρωτας ,θα έσβηνε η "υποταγή " μας, θα πηγαίναμε στο επόμενο πλάσμα που ένα συμπτωματάκι του θα κούμπωνε με το δικό μας και θα αρχίζαμε πάλι από την αρχή να τροφοδούμε το μέσα μας ,έχοντας και ως άλλοθι τον έρωτα που μας έριξε "τυχαία" στα πόδια του.
Συν ότι το μέσα μας θα έκανε ένα delete και θα έλεγε αφού τελείωσε το συναίσθημα(πχ έρωτας), το μυαλό και ό,τι εσωτερικοποιήσαμε ,σταματάει να έχει σημείο αναφοράς και απεύθυνσης και μηδενίζει. Α και η λήθη ή η αντικατάσταση θα ήταν τόσο χρήσιμα εργαλεία προς άπειρες κατευθύνσεις και με ποικίλους τρόπους.

Αναρωτιέμαι όμως από που ξεκινάει ο "έρωτας" ή όποιο άλλο συναίσθημα ενός υποτακτικού ατόμου;
Τι τον/τα ενεργοποιεί;
Επίσης πού μπορεί ως ικανότητα/ανάγκη/επιθυμία να τον/τα απευθύνει και πώς;
Μπορεί να αυτο/αναιρεθεί λέγοντας απλοϊκά πως η ενοποίηση του ,η θέση του εκκινεί από το οποίο συναίσθημα απευθύνει προς Τον Άλλο, όσο έντονο και ουσιαστικό να είναι αυτό ;

Προσωπικά αδυνατώ να ερωτευτώ ή να εκκινήσει μέσα μου ερωτικής χροιάς συναίσθημα εάν δεν έχω νιώσει τη θέση μου σε σχέση με Εκείνον,έστω και ενστικτωδώς.
Μπορώ να συσχετιστώ ερωτικά και σε όποιο άλλο κοινωνικό πλαίσιο αλλά εκεί τα πράγματα είναι διαχειρίσιμα εντός μου,πιο ασφαλής εγώ
και σαφώς με πολύ πιο διαχειρίσιμες συνέπειες μετά την όποια απομάκρυνση ή στα κενά.
Ωφέλιμο και αυτό φυσικά και σε πολλές περιστάσεις επιθυμητό.

 

εμενα (σαν ατομο χωρις ιδιαιτερες εμπειριες στον χωρο) η γνωμη μου ειναι οταν μιλαμε για ενα session πιο πολυ για τη φαση, τοτε το συναισθημα δεν εχει λογο υπαρξης...αλλα οταν μιλαμε για μια μονιμη σχεση, τοτε το συναισθημα ειναι απαραιτητο...