Το "Δούναι και Λαβείν¨στις BDSMικές σχέσεις

Ωραίο το νήμα σου!
Κι εγώ έχω αναρωτηθεί κάποιες φορές.
Θα απαντήσω για τον εαυτό μου.
Εγώ μπαίνοντας σε μια σχέση λειτουργώ σύμφωνα με την τρίτη κατηγορία, αυθόρμητα και καλοπροαίρετα.
Στην πορεία, βλέποντας την συμπεριφορά του άλλου προσαρμόζομαι ανάλογα.
Μπορεί να τα πάρει όλα, μπορεί και τίποτα.
Σιχαίνομαι την αχαριστία, την απληστία και τους παρτακηδες.
Δεν βάζω ζυγαριά αλλά καταλαβαίνω αν ο άλλος εκτιμάει τη σχέση μας και εμένα και προσπαθεί , άσχετα αν δώσει περισσότερα ή λιγότερα, και πότε ο άλλος απλα τροφοδοτεί το Εγώ του.
Με ανθρώπους στείρους συναισθηματικά δε μπορώ να συνυπαρξω για πολύ.
Όποιος δίνει συνέχεια χωρίς να παίρνει τίποτα, κάποια στιγμή αδειάζει και φεύγει.
Ισχύει για όλες τις σχέσεις και τις ασύμμετρες, γιατί ο καθένας από τη θέση του κάτι έχει να δώσει και κάτι να πάρει.

 

Σε ποια βιβλιογραφία αναφέρεται αυτό το πρότυπο;

 

Μπορεί να υπάρξει σχέση χωρίς να παίρνουν οι εμπλεκόμενοι;

 

Ένας από τους πρώτους που το χρησιμοποίησε ήταν ο Simon:

https://academic.oup.com/qje/article-abstract/69/1/99/1919737

Το συγκεκριμένο άρθρο έχει 15.731 αναφορές (citations), δλδ έχει επεκταθεί σε πολλούς ερευνητικούς τομείς.

Μια εισαγωγική προσέγγιση για την ορθολογική, μπορεί κάποιος να βρει και εδώ:

https://en.m.wikipedia.org/wiki/Rationality

 

Αυτό στη φιλοσοφία το λέγαμε "ωφελιμιστική προσέγγιση". Ξάνοιξε να δεις που το λέμε και ορθό σε μία δίνη προς το εντερικό ορθό.

 

Κατά τη γνώμη μου ναι, όταν ένας από τους δύο «λαμβάνει» τα ελάχιστα, ουσιαστικά τον εκμεταλλεύεται ο άλλος.

 

Όλοι παίρνουν και δίνουν (ακόμη κι αν δεν το αντιλαμβάνονται) νομίζω τα όποια θέματα προκύπτουν όταν οι εμπλεκόμενοι θέλουν να λάβουν ή να δώσουν κάτι διαφορετικό από αυτό που νομίζουν ότι ...
Άλλωστε όλα δεν έχουν να κάνουν καθαρά με την ιδιοσυγκρασία του κάθε ατόμου και πως αυτό αντιλαμβάνεται τον εαυτό του?
Σε όλων των ειδών τις σχέσεις σημασία έχει κατά πόσον γνωρίζεις εαυτόν πραγματικά (όχι τι πιστεύεις) και κατά πόσον μπορείς να κατανοήσεις και όποιον εμπλέκεσαι σε οποιαδήποτε σχέση μαζί του (και σαφώς και τι πρόθεση έχεις να ασχοληθείς)  

 

Να το επεκτείνω λίγο αν δεν σας πειράζει  
Πράγματι τυχαίνει να ακούμε πολλές φορές ή ίσως να το είπαμε κι εμείς κάποτε στο παρελθόν "Μα εγώ δίνω τα πάντα , τον/ την λατρεύω κι αυτός/ αυτή δεν ανταποκρίνεται-με πούλησε- με παράτησε"
Έχει σημασία λοιπόν ΠΟΥ δίνεις αυτά που δίνεις, δεν θέλουν όλοι " τα πάντα" τα δικά σου , κάποιοι (οι περισσότεροι) θέλουν συγκεκριμένα πράγματα, οπότε και αδίκως τα δίνεις και αδίκως θυμώνεις.
Έχει σημασία να δίνεις αυτό που πρέπει και θέλει ο καθένας , έτσι και αυτός δε νιώθει υποχρεωμένος/ μπουχτησμενος και εσύ δε νιώθεις αδικημένος.

Βαρέλι δίχως πάτο οι ανθρώπινες σχέσεις...

 

Πώς μετριούνται τα ελάχιστα; Αν με αυτά που εσύ θεωρείς ελάχιστα, αυτός είναι ευτυχισμένος;

Ειδικα αν τον αντιλαμβάνεται ως ταπεινό χαμομηλακι που το εκμεταλλεύονται οι κακοι  

 

το νεοφιλελεύθερο λογιστήριο χρειάζεται συγκεκριμένο νόμισμα. είναι όμως διχαστικό, μισαλλόδοξο, πουριτανό, ολοκληρωτικό, και δεν έχει προϊόντα. αρκετοί το χρησιμοποιούν και στον ιδιωτικό βίο τους, όσο και στον δημόσιο. αλληλεπιδρούμε με το περιβάλλον μας παίρνοντας, οι λογαριασμοί είναι κάπως τσιφούτικοι και ψυχοφθόροι.

 

Είναι κάτι "θύτες" αυτά τα "θύματα"  

 

Εγώ προφανώς και αδυνατώ να θεωρήσω ποια είναι τα ελάχιστα και ποια όχι για τον καθένα. Αυτός/αυτή το ξέρει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον .. και αν του αρκεί και ζει μέσα στην ευτυχία τότε έχουμε μια win-win κατάσταση ..  

Το πρόβλημα προκύπτει όταν κάποιος νιώθει ότι δεν του αρκούν όσα του προσφέρει το έτερο μέλος .. και είτε το δέχεται γιατί δεν έχει αυτοεκτίμηση και πιστεύει πως δεν θα βρει κάπου αλλού αυτό που του αξίζει, είτε γιατί δεν έχει το θάρρος να επαναδιαπραγματευτεί και να πει το αυτονόητο: ότι θέλει κάτι παραπάνω.