Το "Δούναι και Λαβείν¨στις BDSMικές σχέσεις

Αν κάποιος νιώθει, ότι το έτερο μέλος δεν τον καλύπτει ( aka δεν θα του έδινε, όσα θα ήθελε ), δεν θα είχε παρά ν' αποχωρήσει.
Μπορεί να είμαι και λάθος, αλλά κάποια πράγματα δεν χωρούν διαπραγματεύσεις, ούτε αιτήσεις/απαιτήσεις.
Να γιατί κάποιοι λένε, ότι το ίσως πιο σημαντικό πράγμα, είναι να ταιριάζουν κάποια θέλω ( και σε μια δεδομένη χρονική στιγμή ). Αν συμβαίνει, όλα βρίσκουν ως " δια μαγείας " το δρόμο τους ( δηλαδή τον κατάλληλο για αμφότερους ).
Σε αντίθετη περίπτωση, προκύπτουν "δράματα", "σταυρώσεις" και λοιπά "ευγενή και ηρωικά ευσυγκίνητα".
Ο καθένας έχει τους χρόνους και την "κάνουλα" του και μάλλον αυτή η τελευταία δεν ανοίγει με τον ίδιο τρόπο για όλους. Και θέλω να πιστεύω - μάλλον ξανά λανθασμένα -, ότι δεν κοιτάει βουδουσουμού ή βανίλια.

Ανθρώπινες σχέσεις, μεταξύ ανθρώπων δηλαδή. Αν και όταν ανακαλυφθούν ο Homo bdsemicus και ο homo vanilensis και ξεκαθαριστεί, ότι θα ήταν δύο παντελώς διαφορετικές μορφές ζωής, εκεί να δεχτώ - εγώ τουλάχιστον -, ότι οι σχέσεις τους θα ήταν εντελώς διαφορετικές.

Μέχρι τότε...ν' αναφερόμαστε στον ίδιο Μανωλιό με διαφορετικά ρουχαλάκια...

 

Τα εισαγωγικά επιβάλλονται  

Όταν κάποιος νιώθει ότι δεν είναι καλά μέσα σε μια σχέση, αποχωρεί. Εύκολα ή δύσκολα, αλλά αποχωρεί.

Το "δεν θα βρει κάπου αλλού αυτό που αξίζει", δεν νομίζω ότι είναι θέμα αυτοεκτίμησης.
Τι θα πει "αυτό που αξίζει"?

Το κριτήριο είναι να είσαι καλά στη σχέση. Όσο αυτό πληρειται, τότε η σχέση τραβάει. Με τα πάνω και τα κάτω.

 

Επίτρεψε μου μια μικρή παρατήρηση, που είναι η παράμετρος που διαφοροποιεί αυτό που λέει ο @MindFeeder από αυτό που είπες (κι ισχύει), είναι η υγιής ψυχοσύνθεση των μελών που απαρτίζουν τη σχέση που όταν υπάρχουν διάφορα σύνδρομα δυστυχώς ισχύουν αυτά που είπε (ασχέτου είδους σχέσεων)  

 

Είναι οι σκέψεις του "δεν αξίζω κάτι καλύτερο" ή "κι αν χωρίσω και με περιμένει κάτι χειρότερο;" ή "δε θα μπορέσω να βρω κάτι καλύτερο" σε συνδυασμό με τη συνήθεια και τις έως τότε εμπειρίες που κρατάνε τους ανθρώπους σε σχέσεις που δεν τους ικανοποιούν.

Το αν και το πότε κάποιος θα αποχωρήσει από μια σχέση μέσα στην οποία δεν είναι καλά, έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία και τα βιώματά του.

 

Η μη υγιης ψυχοσύνθεση χρήζει ιατρικής αντιμετώπισης. Δεν θα γίνει κάτι αν της δωθεί "ότι της αξίζει".

 

Δεν είναι απαραίτητο να χρήζει ιατρικής αντιμετώπισης. Άλλωστε μη ξεχνάμε πως δεν υπάρχει απόλυτα υγιής ψυχικά άνθρωπος.

 

Όχι απαραίτητα ιατρικής. Επαγγελματικής θα έλεγα μάλλον.
Μόνο που για να θεραπεύσεις όπως έλεγε κι ο Ιπποκράτης πρέπει πραγματικά να θέλει ο άλλος να θεραπευτεί...
Και στις περισσότερες περιπτώσεις ας πούμε ταραγμένων ψυχοσυνθέσεων προς αυτή την κατεύθυνση η "διαταραχή" εξυπηρετεί κάτι (όχι συνειδητά απαραίτητα) και την τρέφουν αντί να θέλουν να την εκριζώσουν.
Άλλωστε σε μια τέτοια περίπτωση... ξέρει τι της αξίζει η ψυχή?

 

Tιμή και δόξα στον κειμενογράφο ενός τηλεοπτικού σποτ (κάτι για μαλλιά ήταν, θα σας γελάσω) που στο τέλος των 80's λανσάρισε το σλόγκαν "γιατί σας αξίζει", διγιότι μέχρι τότε δεν μάς άξιζε τίπουτας... Σε συνδυασμό με το που στα σχολεία από τότε όλα τα παιδγιά παίρνουνε και δέκα και μπράβο μικρά και μεγάλα δέκαπολλά κιέτς, η υπερεκτίμηση της αναγνώρισης της αξίας έχει γίνει σαν κατοχικό χαρτονόμισμα ('εχω ένα 5.000.000.000 δρχ, ικανό τότε να αγοράσει ένα (1)τσιγάρο χύμα, τσιγάρο είπαμε, όχι πακέτο..!

 

τι εννοείτε;

 

Μου αρέσει η φάση που δεν χρειάζεται να ζητήσω γιατί έτσι και αλλιώς έχω περισσότερα απ όσα μπορούσα να φανταστώ.
Δεν μου αρέσει η φάση που άλλα ζητάω, αλλά θέλω και τελικά ούτε και η ίδια δεν ξέρω τι θέλω.

Μου αρέσει να μου ζητάνε πολλά .. μου είχε αρέσει να μην μου ζητάνε και τίποτα.

Λογικά έχω ζητήσει και εγώ περισσότερα απ όσα δίνω, γιατί άλλες φορές νιώθω καλύτερη, άλλες χειρότερη και κάποιες φορές νιώθω ελεύθερη από αυτές τις ανόητες κλίμακες. Εξαρτάται από πολλούς λόγους αυτό.

Υπάρχει και το : δεν ζητάω- δίνω πια και είμαι στην φάση ζητάμε - δίνουμε στο "εμείς".

Γενικά περνάω από φάσεις και "κατηγορίες" κατά καιρούς. Και ακόμα και στις πιο δύσκολες, κάτι παίρνω.
Έχω γνωρίσει ανθρώπους πιο "σταθερούς" σε μια κατηγορία.

Το ζόρι ξεκίνησε όταν άρχισε το δίνω να γίνεται παραδίδω, όπου δίνουμε του σκασμού σε κάτι παλιόπαιδα σαδιστές.. αλλά ω! μας αρέσει.

Σε όλες τις ασύμμετρες σχέσεις παίρνω μια κατεύθυνση για την ποιότητα και την ποσότητα του "δίνω".. Ακόμα μαθαίνω να δίνω. Το να ξέρεις να δίνεις και να ζητάς, είναι μια δύσκολη σπουδή. Και υποψιάζομαι πως εκεί βρίσκεται όλη η - αξία -.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, αν υπάρχει ή όχι ιεραρχία και κατά πόσο αφορά τα υ είναι καλό να ξεκαθαρίζεται εξ αρχής. Φυσικά και μπορεί και πρέπει ο/ η Κ να κάνει αυτό που νιώθει και θέλει ελεύθερα και να είναι με άτομα που συναινούν να το απολαύσουν αυτό.. ή έστω να δοκιμάσουν αυτόν τον τρόπο.

 

Οι ψυχίατροι λένε ότι ο ιδανικός "απόλυτα ψυχικά υγιής άνθρωπος¨δεν υφίσταται στην πραγματική ζωή, όλοι έχουμε κάποιες μικρές ή μεγάλες αποκλίσεις που δεν μας δημιουργούν όμως απαραίτητα προβλήματα. Μικρές νευρώσεις, φοβίες, τικ, καταναγκασμοί... Με τον ίδιο τρόπο δεν υπάρχει και κανείς που να είναι απολύτως *σωματικά* υγιής, όλοι έχουν μια μικρή φαλάκρα, ένα χαλασμένο δόντι, ένα στραβό νύχι ή κάτι άλλο που ίσως δεν τους επηρεάζει την ποιότητα της ζωής τους αλλά αποκλίνει από το ιδανικό 100% υγιές.

Να μην ξεχνάμε επίσης ότι η ψυχική "ισορροπία" σε ορισμένους τομείς είναι σε σημαντικό βαθμό κοινωνικό κατασκεύασμα και αλλάζει με τις εποχές - διαφορετικός ήταν ο ιδανικός ψυχισμός πριν από έναν αιώνα με το σημερινό.

 

Δεν ζητάω τίποτε γιατί τα θέλω όλα.