Το "Δούναι και Λαβείν¨στις BDSMικές σχέσεις

Ορθώς ειπώθηκε πως ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει (τις περισσότερες φορές, υπό φυσιολογικές συνθήκες). Έχει και κάποιους που την σκαπουλάρουν αλώβητοι, ό,τι μαλακία κι αν κάνουν, ή που νομίζουν ότι την σκαπουλάρουν, ξέρετε, karma is a bitch.

Οι διαφοροποιήσεις των ανθρώπων μέσα στις ασύμμετρες σχέσεις έχουν να κάνουν με μία διττή αίσθηση, από την μία της υποτιθέμενης ελευθερίας (στην ερωτική έκφραση και αλληλεπίδραση) και από την άλλη της πίστης σε μία αρχική επιλογή θέσης, που θεωρείται -ως επί το πλείστον- δεδομένη εξ΄αρχής για τους εμπλεκόμενους.
Οι βασικές μου ενστάσεις έχουν να κάνουν με την στατικότητα της αντίληψης ως προς την σταθερότητα του ατόμου που αντιδιαστέλλεται με την δυναμική αλλαγή των πάντων που είναι δομικό στοιχείο της εξέλιξης.
Το μόνο σταθερό πράγμα είναι σίγουρα η αλλαγή.
Πως είναι δυνατόν οι άνθρωποι να παραμένουν ίδιοι κι απαράλλακτοι και οι σχέσεις τους όμοιες πάνω-κάτω από την αρχή ως το τέλος;

Θεωρώ πως είναι φενάκη κάτι τέτοιο, ωστόσο μέσα στο γενικότερο πλαίσιο του «ανήκειν», όχι με την έννοια του υποτακτικού ή της ιδιοκτησίας, αλλά το να ανήκουν σε μία συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων, εν προκειμένω στους bdsmers, είναι κάτι που τονώνει το εγώ τους και ουσιαστικά μπορεί για χάρη αυτής της ταυτότητας να απαρνηθούν πολλές από τις επιθυμίες τους, όταν αυτές ξεφεύγουν από τα πλαίσια των ρόλων που -καλώς ή κακώς- έχουν επιλέξει.

Άρα, ενδεχομένως το δούναι και λαβείν εντός bdsm σχέσεων να οριοθετείται μέσα σε ένα πλαίσιο που δεν είναι εφικτό να διατηρηθεί εσαεί, κάτι που έχει σαν αποτέλεσμα την γρήγορη φθορά των σχέσεων αυτών λόγω της αδυναμίας τήρησης των οριοθετημένων και των προσυμφωνηθέντων.
Γάμησέ τα δηλαδή.
Μπορεί κανείς να οριοθετήσει και να προσυμφωνήσει την ζωή?
Τα συναισθήματα?
Την ερωτική έλξη?
Θαρρώ πως όχι. Κι αυτοί που καταφέρνουν να το κάνουν επί μακρόν, θεωρώ πως έχουν βρει κάτι άλλο που τους κρατά κοντά κι όχι μόνο το «πλαίσιο», το οποίο, κατ΄εμέ και αλλάζει και έχει μία δυναμική εξέλιξη μέσα στον χρόνο, αλλιώς αποτελεί λόγο λύσης της σχέσης.
Εμείς οι εξωσυστημικοί, πάντα θα καταγγέλουμε το πλαίσιο, να ξέρετε, ως παράγοντα αφόρητης ανίας και οικειοθελούς περιορισμού της καύλας και της επιθυμίας σε προδιαγεγραμένες ρότες. 

 

Επειδή αναφέρουμε συχνά την λέξη αξία και πόσο θεωρεί ότι ῾῾αξίζει῾῾ ο καθένας, υπάρχει ένα λεπτό σημείο: ότι αυτή δεν είναι μετρήσιμη.
Συγκεκριμένα, τα όσα προσδοκά, θέλει και επιζητά κάποιος πριν ή κατά τη διάρκεια της σχέσης, μπορούν να έχουν μόνο ποιοτικά χαρακτηριστικά.

Αναφερόμενος στις Κ/υ σχέσεις, προφανέστατα και είναι αδύνατο να ποσοτικοποιηθεί, πόσο μάλλον να αποτιμηθεί (λαμβάνοντας κάποια ῾῾αξία῾῾)
η ενασχόληση του Κ μέλους με το υ του, το ενδιαφέρον, η προσοχή, κλπ, καθώς και αντίστροφα το πόσο δίνεται το υ μέσα από τη σχέση αυτή.

Εφόσον κάποιος Κ νιώθει ικανοποιημένος μέσα από τη σχέση του, δλδ ασχέτως του χρόνου και της προσοχής που αφιερώνει στο το υ,
αυτό που ζει ταυτίζεται με τις προσδοκίες που είχε πριν και τις επιδιώξεις που έχει εντός της σχέσης, τότε νιώθει πληρότητα.
Αντίστροφα, αν αυτή η πληρότητα ισχύει και για το υ μέλος, υπάρχει ισορροπία .. με απλά λόγια, ευτυχία.

Όσον αφορά για τα ψυχολογικά issues που (κι εγώ συμφωνώ με πολλούς παραπάνω) όλοι λίγο - πολύ έχουν, είναι τελείως διαφορετικά αν αντιμετωπίζονται
μέσα από συζητήσεις με φίλους, (συμμετοχή στο Forum .. χαχαχα), ακόμα και επισκέψεις σε ψυχολόγους, και τελείως διαφορετικά αν πρέπει να επέμβει
ψυχίατρος ή νευρολόγος (οι οποίοι χορηγούν φαρμακευτικές ουσίες).

 

Δεν ζηταω τίποτα γιατί δεν ξέρω τι θελω    

 

Πίστευα ότι είναι απλά "μαθηματικά", ίσως να κάνω λάθος - και σ' αυτό -. Αν κάποιος δεν θέλει τίποτε ( aka του φτάνει/τον γεμίζει η πάρτη του ), δεν αναζητά/μπλέκεται με κανέναν άλλο και με κανένα τρόπο. Τουναντίον, ο όποιος άλλος θα του ήταν και βάρος, αφού με την σειρά του όλο και κάτι θα ζητούσε/περίμενε απ' τον πρώτο.

* Δηλαδή αστερίσκος, ακόμη και όταν δίνουμε κάτι, όλο και κάτι άλλο μας επιστρέφει στην "τσέπη", έστω και ελάχιστο ( δώστε του όποιο όνομα θα θέλατε ).
Άρα απ' την στιγμή που υπάρχει πομπός και δέκτης, υπάρχει δοσοληψία. Τα λοιπά είναι ζήτημα προσωπικής αντιλήψεως.
Ένα πάντως είναι το "εντυπωσιακό", η ικανότητα αρκετών από μας ( δεν αναφέρομαι στο Forumε ) να περιπλέκουμε μέχρι εμέτου τα υποθετικά απλά και ν' απλοποιούμε μέχρι ισοπεδώσεως τα υποθετικά πολύπλοκα. "Περίεργο" και απ' ότι φαίνεται δύσκολο πράγμα ο σωστός - για μας πάντα - "βηματισμός".

** Δηλαδή αστερίσκος νούμερο 2, off topic? Ποιος ξέρει? Θέμα αντίληψης και αυτό.  

 

αν ακούσατε από ψυχίατρο (ή άλλη ειδικότητα) οτι οι εξιδανικεύσεις είναι ανύπαρκτες κατασκευές κάποιου νου που τις χρειάζεται, δεν εννοούσε αυτό που καταλάβατε. εννοούσε πώς δεν υπάρχει κάποια ιδανική κατάσταση ή αντίληψη που να θεωρείται υγιής ώστε κάθε απόκλιση απ' αυτήν να θεωρείται ασθένεια ή ολίγον ασθένεια. οι άνθρωποι γενικά είναι υγιείς. για να μην είναι υγιής κάποιος χρειάζεται προηγουμένως να διαγνωστεί συγκεκριμένη ασθένεια, και μάλιστα τέτοια που να δημιουργεί κάποια δυσλειτουργία. δεν υπήρξε ποτέ υπεύθυνη διατύπωση που να ισχυρίζεται οτι όλοι είναι λιγουλάκι άρρωστοι.

 

Τι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις παρά ένα αλισβερίσι.
Μια συνεχόμενη διαπραγμάτευση μεταξύ των εγώ.
Έγκειται στις ικανότητες των εμπλεκομένων πόσο καλά θα τη φέρουν εις πέρας και αν θα καταλήξει σε σαμπάνιες η δηλητήριο.

 

Ή στους ψυ. Να μην το ξεχνάμε κι αυτό!  

 

Το βασικό ένστικτο λέει κυνήγα ή προστάτεψε την ενέργεια. Όποιας μορφής ενέργεια. Και το σώμα επιβραβεύει την επιτυχία και όχι αδίκως.


Άρα πάρε όσα περισσότερα μπορείς και μην χάσεις ούτε τζάουλ; Τι όμορφα που θα ήταν, αλλά όχι.


Όση ενέργεια και να είχες δεν θα μπορούσες ποτέ να την κρατήσεις για τον εαυτό σου, οπότε προτίμησε να συνδιαλέγεσαι με τους πολλούς γιατί σε σύνολο, έχουν πολύ ενέργεια. Αυτά για τους πολλούς. Τι γίνεται όμως με τον έναν, με την/τον υπό και αντίστοιχα κυρίαρχο;


Υπάρχουν πολλές οπτικές. Για παράδειγμα γιατί ένας δορυφόρος γυρνάει γύρω από έναν πλανήτη; Γιατί ο πλανήτης γύρω από τον ήλιο; Ποιος προσφέρει ενέργεια, για να υποτάσσεται ο υ; Για να μένει ο υπό υποταγμένος;


Ο Κυρίαρχος.


Από την άλλη. Έχεις έναν άνθρωπο υποταγμένο στη βούληση σου, έτοιμο να εξυπηρετήσει όποιο σου αίτημα για ενέργεια.


Θα έλεγα λοιπόν ότι η ενέργεια ανακυκλώνεται στο ανθρώπινο δίδυμο κ/υ. Ο κυρίαρχος καθορίζει απλώς τη ποσότητα της ροής και την κατεύθυνση, ώστε το δίδυμο να διατηρείται δεμένο.

Ο Ήλιος από την άλλη μας θέλει όλους για να γίνει ακόμα πιο μεγάλος, ακόμα πιο ισχυρός.

 

Δυστυχώς θα πρέπει να διαφωνήσω με κάποια από αυτά που γράφετε.

Το "δεν υπάρχει απόλυτα ψυχικά υγιής άνθρωπος" είναι από τις αγαπημένες ατάκες των ψυχιάτρων και όσες φορές το έχω ακούσει το λένε με αυτήν ακριβώς την έννοια, ότι όλοι μας έχουμε τα μικρά ή μεγάλα προβληματάκια μας. Ακούγεται λίγο υπερβολικό; Ίσως, αλλά περνάει το νόημά του σαφέστατα.

Αντιλαμβάνομαι τι θέλετε να πείτε με το

και δεν διαφωνούμε στο ότι οι περισσότεροι νέοι και ακέραιοι σωματικά άνθρωποι είναι *γενικά* υγιείς, με την έννοια ότι η ποιότητα ζωής τους δεν υποφέρει σε αντιληπτό (ή έστω σημαντικό) βαθμό από κάποιο συγκεκριμένο πρόβλημα υγείας. Αυτό όμως δεν ταυτίζεται με την απολύτως ιδανική υγεία, που σημαίνει ότι το άτομο δεν έχει *καμία απολύτως απόκλιση από αυτό που εννοείται σαν υγιές*.

Ο καθένας μας μπορεί να το διαπιστώσει απλούστατα στον εαυτό του: κοιταχτείτε στον καθρέφτη και δείτε αν έχετε απολύτως ίσια πλάτη ή πόδια, αν το σωματικό σας βάρος είναι μέσα στα ιδανικά για το φύλο, την ηλικία και τη σωματική σας διάπλαση (και έχετε τη σωστή αναλογία λίπους και μυικού ιστού και σωστή κατανομή λίπους στο σώμα), αν δεν έχετε ουλές ή ελιές στο δέρμα (οι ελιές είναι καλοήθη νεοπλάσματα, με την αυστηρή έννοια), αν η όρασή σας είναι 20/20 και στα δυο μάτια και δεν έχετε άλλες διαθλαστικές ανωμαλίες, αν δεν είστε ξηρόφθαλμος, αν η στάση σας είναι σωστή και οι μυικές σας ομάδες έχουν τις ιδανικές σχέσης μήκους και ισχύος, αν τα δόντια σας είναι όλα υγιή, χωρίς πέτρα ή σφραγίσματα και χωρίς σπασίματα... Αντιλαμβάνεστε τι εννοώ. Και αυτά είναι κάποια μόνο από τα πράγματα που μπορούμε να δούμε εξωτερικά, με γυμνό μάτι και σαν μη γιατροί. Ανάλογα είναι τα πράγματα και στην ψυχική σφαίρα: όλοι μας έχουμε μια φοβία (στις βελόνες, στο σκοτάδι, στις αράχνες ή στα ποντίκια), ή κάποια ναρκισσιστικά ή οιστριονικά στοιχεία, ή καταναγκασμούς, ή κάποια άλλη μικρή ή μεγάλη απόκλιση από το εννοούμενο ως υγιές. Αν ρωτήσετε ανθρώπους για τις "παραξενιές" τους, όλοι θα έχουν κάτι να πουν.

Από πρακτικής άποψης, εφόσον κάποιος μπορεί να λειτουργήσει στο περιβάλλον του σε ικανοποιητικό για τον ίδιο βαθμό, να είναι ευτυχισμένος και παραγωγικός (σύμφωνα με τα δικά του κριτήρια) και να μην έχει κάποια εμφανή σημαντική σωματική ή ψυχική δυσλειτουργία τότε ναι, οι επαγγελματίες υγείας ορθά θα τον θεωρήσουν ως γενικά υγιή (όπως το θέτετε). Και είναι σημαντικό να μην ιατρικοποιούμε τις μικροαποκλίσεις που έχουμε όλοι μας, εφόσον δεν μας δημιουργούν κάποιο πρακτικό πρόβλημα. Από την άλλη μου φαίνεται προφανές ότι όπως κάποιος που έχει τερηδόνα μπορεί να ζει μια χαρά γενικώς αλλά αναγκάζεται να προσέχει τι και πώς τρώει, μπορεί κάποτε να έχει πόνο, χρειάζεται να τον προσέχει οδοντίατρος δυο φορές το χρόνο και υπάρχει και μια μικρή πιθανότητα να κάνει και ένα απόστημα που θα τον σκοτώσει, έτσι και μια μικρή φοβία στο αίμα για παράδειγμα μπορεί κάποιες φορές να δημιουργήσει στο άτομο που την έχει πρακτικότατα προβλήματα. Είναι αυτός ο φοβικός "ψυχοπαθής", "άρρωστος¨, ¨προβληματικός¨; Όχι, και γενικά θα ζήσει κι αυτός μια χαρά, αλλά χασάπης δεν μπορεί να γίνει και αν πάει το παιδί του στον γιατρό για αιμοληψία θα καταλήξει ο ίδιος να τον μαζεύουν από τα πατώματα.

Σε τελική ανάλυση οι "μικροατέλειες" (ή "ιδιατερότητες" αν θέλετε) που έχουμε όλοι μας μας κάνουν να προσαρμόζουμε τη συμπεριφορά και τον τρόπο ζωής μας με μικρότερους ή μεγαλύτερους τρόπους για να τις παρακάμψουμε. Ο μύωπας θα βάλει την πολυθρόνα κοντύτερα στην τηλεόραση, αυτός με το ρηχό θώρακα δεν θα μείνει στον έβδομο όροφο χωρίς ασανσέρ και ο τείνων προς το ναρκισσισμό θα αναζητήσει συγκεκριμένο τύπο συντρόφου στις σχέσεις του. Κανείς δεν είναι "άρρωστος", αλλά όλοι τους νομίζω ότι θα ωφελούνταν με το να έχουν συνείδηση του που αποκλίνουν από το μέσο όρο και με ποιόν τρόπο τους επηρεάζει αυτό - αν μη τι άλλο, για να μην πέφτουν στα ίδια και τα ίδια προβλήματα χωρίς να το περιμένουν.

 

Από τον καιρό που ως άνθρωπες ανακαλύψαμε ττη φιλοσοφία μας γαμάει το ιδανικόν, το ιδεώδες, το τέρμα βάθος-κήπος κιετς...
Από το καιρό που ανακαλύψαμε τα μαθηματικά μάς γαμάει το απόλυτον απολύτως.
Και τα δυό μαζί από την στιγμή που ανακαλύψαμε την σχετικότητα όλα είναι απολύτως σχετικά και σχετικώς απόλυτα κιετς πιο πολύ...
Δεν είναι τίποτε σοβαρό, πολιτισμικά μηρυκάσματα λέγονται...
Ο ένας ανακάλυψε τον υπεράνθρωπο, οι άλλοι τον Άρειο, κάποιοι άλλοι ανακάλυψαν τον Σοβιετικό υπερπολίτη, η μαλακία πάει σύννεφο κι η μπαλαφάρα τούμπανο.
Μοντέλα αναφοράς λέγονται, ο σκοπός τους είναι σαφής και στόχος τους τα "fashion victims" της ενοχικότητας και του φόβου της όποιας συντεταγμένης κοινωνικής εναρμόνισης προς διευκόλυνση του ελέγχου.
Αλλιώς λέγονται και εκπτώσεις αξιών...
Να μη το ξεχειλώσουμε όμως, γιατί είναι σόκιν...

Αααα...
Αυτό το "τα θέλω όλα" μού κάνει και λίγο Μάη του '68... Τα πήραμε, τα πήραμε, δεν λέω...
Τόσο που έγιναν τελετουργικό διγιότι πήραμε τ' αρχίδια μας... Όχι..?
Βεβαίως και είναι καλό που υπάρχει ακόμα ως σπίθα του χουμ ιτ μέι κονσέρν...
Κι αυτό σόκιν είναι...

 

δεν υφίσταται «απολύτως ιδανική υγεία», δεν υφίστανται ιδανικές καταστάσεις εν γένει, γι αυτό και λέγονται ιδανικές. ιδεολογικές φαντασιώσεις δηλαδή. ακριβώς γι αυτό δεν μπορούν να αποτελούν μέτρο. είναι αποσπασματικές στοχεύσεις, ασύνδετες.

ουτε κανένας εαυτός μπορεί να αποτελεί μέτρο. στην καλύτερη και αγνότερη περίπτωση αυτό το λέμε ερασιτεχνισμό.

πρακτικό πρόβλημα είναι και η πείνα, μαζί και η δίψα. και είναι υγιέστατες.

οι διαφοροποιήσεις είναι χαρακτηριστικά στα πλαίσια της γενετικής (τουλάχιστον) ποικιλίας. ο προσδιορισμός τους ως ατέλειες προϋποθέτει ένα ιδεασμό τελειότητας, μιά θρησκεία με άλλα λόγια. τα "ιδανικά" είναι ιδεασμοί που δεν λειτουργούν. δεν είναι υγιή.

η απόκλιση από τον μέσο όρο ονομάζεται πλούτος. οι αποκλίνοντες απ τον μέσο όρο πρόσληψης ατμοσφαιρικού οξυγόνου επιβιώνουν στα 4 χιλ μέτρα υψόμετρο. οι μη αποκλίνοντες πάπαλα.

χαριτωμένη ατάκα. και προσοδοφόρα. αλλά το περιεχόμενό της είναι αντίστροφο. σημαίνει ακριβώς οτι ακόμη κι αν νομίζεις, ή αρέσκεσαι να νομίζεις, οτι εσύ ή ο διπλανός σου υποφέρεις ή υποφέρει επειδή έχει τερηδονισμένα δόντια ή φοβία στο ζαμπον, συμπεριλαμβάνεσαι (δυστυχώς(?)) στους υγιείς και μια χαρά θα το διαχειριστείς ο ίδιος χωρίς πολλά νταντέματα.
υγεία είναι μια γενική κατάσταση «καλώς έχειν» η οποία δεν αναιρείται -δεν είναι αντίθετη- ακόμη κι απ' την ύπαρξη διαχειρίσιμου (που δεν προκαλεί δυσλειτουργία, αδυναμία ανταπόκρισης) «προβλήματος». δεν σχετίζεται με μέσους όρους, αν και οι μέσοι όροι χρησιμοποιούνται διαγνωστικά.
η ψυχική υγεία ιδιαίτερα, επειδή περιέχει και την υποκειμενική αντίληψη του παρατηρούμενου για την κατάστασή του, επειδή συμπεριλαμβάνει την ανάγκη ή την επιθυμία νταντέματος, επιτρέπει την παιγνιώδη χρήση της ατάκας ακόμη περισσότερο. μην χαλιέσαι που νομίζεις οτι χρειάζεσαι ντάντεμα. κι άλλοι θέλουν, αλλά δεν υπάρχει ιδανικό για να κυνηγήσεις.
 

 

Το σώμα μας (και ο εγκέφαλός μας που είναι μέρος του) είναι μια βιολογική μηχανή που σαν όλες τις μηχανές έχει βέλτιστες συνθήκες λειτουργίας. Όταν παρεκκλίνει από αυτές τις συνθήκες λειτουργεί λιγότερο αποτελεσματικά. Αυτό είναι κάτι που το διδάσκουν αν θυμάμαι καλά στη βιολογία του Λυκείου, αλλά ούτως ή άλλως ο κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί εύκολα να μάθει πως υποτίθεται ότι πρέπει να δουλεύει πχ. ένα μάτι ή ένας αγκώνας. Και όταν το μάτι ή ο αγκώνας δεν δουλεύει όπως υποτίθεται ότι θα δούλευε βλέπουμε λιγότερο καλά ή δυσκολευόμαστε να κάνουμε κινήσεις στον αγκώνα. Επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμάνε να βλέπουν καλά και να έχουν αγκώνες που κινούνται καλά, σαφώς και υπάρχουν ιδανικοί και μη ιδανικοί τρόποι λειτουργίας αυτών των μελών - αυτοί που εν τέλει προσφέρουν τη βέλτιστη λειτουργικότητα είναι οι ιδανικοί. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να υπάρχουν παραλλαγές που να είναι εξίσου αποτελεσματικές (πάντα ή αναλόγως των συνθηκών), οπότε είναι και εξίσου ιδανικές. Νομίζω πάντως ότι όλοι μας μπορούμε να αντιληφθούμε τη διαφορά ανάμεσα σε ένα μέλος ή ένα σύστημα που δουλεύει άψογα και σε ένα που δουλεύει έτσι κι έτσι. Δεν είναι ιδεολογικό θέμα, είναι τελείως πρακτικό.

Επίσης, νομίζω ότι όλοι μας αντιλαμβανόμαστε ότι δεν υπάρχει στον κόσμο κανένας άνθρωπος χωρίς κανένα "κουσούρι", μικρό ή μεγάλο. Με δεδομένα την πολυπλοκότητα της βιολογικής μας μηχανής και τους κινδύνους που έχει το περιβάλλον μας, είναι πρακτικά αδύνατο να βρεθεί κάποιος που όλα του τα συστήματα να δουλεύουν στην εντέλεια (με βάση τις απαιτήσεις του περιβάλλοντος στο οποίο ζει). Όλο και κάτι θα είναι απορυθμισμένο, όλο και κάτι θα έχει τραυματιστεί ή θα έχει χαθεί στην πορεία.

Ο ορισμός της υγείας σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας είναι: "Health is a state of complete physical, mental and social well-being and not merely the absence of disease or infirmity." Αναλόγως με το πόσο απαιτητικοί είμαστε με το "complete" θα βάλουμε και τον πήχη του τι αποφασίζουμε να θεωρούμε υγιές και τι όχι. Αλλά είναι λάθος να σκεφτόμαστε την υγεία και την αρρώστια σαν ένα απλό δυαδικό σύστημα, που ή το ένα υπάρχει ή το άλλο. Δεν είσαι τη μια μέρα ταύρος και την άλλη ξυπνάς καρδιοπαθής, δεν έχεις τη μια μέρα γόνατα δεκαοχτάχρονου και την επομένη δεν μπορείς να περπατήσεις από τους πόνους της αρθρίτιδας. Υπάρχει ένα φάσμα ενδιάμεσων καταστάσεων που μπορεί να είναι στάδια μιας εξελισσόμενης πορείας ή να είναι η μόνιμη κατάσταση κάποιου, και τα οποία είναι όντως "λιγάκι άρρωστος". Όλοι μας είμαστε κάπου σε κάποιο από αυτά τα φάσματα, για κάποια από τα πολλά μέρη που μας αποτελούν - ασχέτως αν γενικά αισθανόμαστε μια χαρά. Και είναι αναπόφευκτο κάπου, κάπως, σε όλους μας αυτή η κατάσταση να μας απομειώνει σε κάποιο βαθμό το "complete well-being". Αυτή είναι η πραγματικότητα της ανθρώπινης φύσης και των ζωντανών οργανισμών γενικά. Απλά, από κάποιο σημείο και κάτω δεχόμαστε ότι ορισμένα πράγματα δεν μας ενοχλούν αρκετά για να μας απασχολήσουν σοβαρά και τα αγνοούμε ευτυχέστατα και επιτυχέστατα - ή δεν τα βρίσκουμε καν μπροστά μας με το δικό μας τρόπο ζωής.

Η πείνα, η δίψα και η έλλειψη οξυγόνου στα μεγάλα υψόμετρα που αναφέρεις είναι λειτουργικά προβλήματα - αν οι συνθήκες αλλάξουν το πρόβλημα εξαφανίζεται. Η συζήτηση που κάνουμε νομίζω ότι σχετίζεται περισσότερο με μονιμότερες καταστάσεις.
Η γενετική ποικιλία και οι αποκλίσεις από τη βέλτιστη βιολογική λειτουργία δεν ταυτίζονται - τα αίτια μπορεί κάλλιστα να είναι επίκτητα. Εν πάση περιπτώσει, το να υπάρχει γενετικός "πλούτος" είναι καλό πράγμα αλλά δεν μιλάμε για γενετική εδώ: ένα μοντέλο αυτοκινήτου μπορεί να παραχθεί σε 250.000 ομοιόμορφα αντίγραφα, αλλά το καθένα θα χαλάσει με διαφορετικό τρόπο (αν και μπορεί να υπάρχουν τάσεις για αστοχία σε συγκεκριμένα εξαρτήματα).

Για το σχόλιο σχετικά με το "ντάντεμα" ειλικρινά δεν ξέρω τι να απαντήσω. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι όσα γράφω δεν τα γράφω σκεπτόμενος τον εαυτό μου και αυτά που γνωρίζω για το αντικείμενο δεν τα έμαθα για να φροντίσω εμένα τον ίδιο. Θεωρώ ότι είναι καλύτερο να πορευόμαστε στην ζωή μας με κατανόηση και συμπόνοια για τους συνανθρώπους μας και να μην εκμηδενίζουμε τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζουν, ακόμα και αν εμείς με τα ίδια ακριβώς προβλήματα "είμαστε μια χαρά". Ναι, το sick role υπάρχει και αν κάποιος πειστεί ότι δεν είναι καλά καταλήγει πρακτικά να μην είναι όντως καλά - αν παρατήρησες προηγουμένως δεν αναφερόμουν σε ασθένεια αλλά σε απόκλιση από το απολύτως υγιές (που έχει εννοιολογικά τελείως διαφορετικό βάρος). Από την άλλη είναι καλό να έχουμε συνείδηση των ορίων και των ατελειών που αναπόφευκτα έχουμε σαν ανθρώπινα όντα, και να μην αυταπατώμαστε ότι τα πάντα πάνω μας δουλεύουν 100% ρολόι. Η αυτογνωσία δεν είναι αδυναμία νομίζω.