η λάμψη της τρέλας

ο τίτλος του θέματος, είτε ως λογοτεχνική έκφραση, είτε ως γενικόλογος και ασαφής λεκτικός χειρισμός, είτε ως καταφύγιο διασποράς όταν αποδίδεται σε όλους για να μην χαρακτηρίσει τον εκφέροντα, αφορά στην ικανότητα διαχείρισης περιστάσεων και συσχετίσεων με άλλους ανθρώπους. αφορά στην αποκοπή από το περιβάλλον και την στροφή σε εγωτικό αποκλεισμό, υπό εξωτερική πίεση ή υπό εσωτερική.

είναι όλοι λίγο κλέφτες κι άρα δεν κάνω άσχημα που κλέβω;
είναι όλοι διαταραγμένοι κι άρα δεν χρειάζεται να αντιμετωπίσω τη διαταραχή;
είναι όλοι διαβητικοί και άρα θα αγαπήσω τον διαβήτη μου;
είναι όλοι αποκλεισμένοι κι άρα μιά χαρά ακίνητος στέκομαι στον αποκλεισμό μου;

ανοίγω το νήμα για να μεταφερθεί εδώ η συζήτηση που προέκυψε ως θόρυβος στο νήμα "δούναι και λαβείν" ώστε να συνεχιστεί.

 

Καλά κάνετε και ανοίγετε το νήμα, καθώς, προφανώς αυτή είναι η τοποθέτησή σας απέναντι στα πράγματα, ωστόσο η πρόταση μεταφοράς των λεγομένων από το προαναφερθέν νήμα, δεν με βρίσκει σύμφωνη, γιατί διαφωνώ τόσο με την εκφώνηση και το θέμα που πάτε να ανοίξετε, μέσα από τις προσωπικές σας ερμηνείες, όσο και με τις συνεπακόλουθες διατυπώσεις.
Σε ό,τι με αφορά λοιπόν, δεν συναινώ στην μεταφορά των γραφομένων μου εδώ.
Οι υπόλοιποι φυσικά, μπορεί να θέλουν να συνεχίσουν την συζήτηση εδώ, αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθένα.
Καλή συνέχεια στο νήμα σας.

 

τα έμβια γενικά, είναι υγιή ακριβώς επειδή αντιμετωπίζουν τα προβλήματά τους. επειδή λειτουργούν. εκείνα απ' τα έμβια τα οποία δεν κατορθώνουν να αντιμετωπίζουν τα προβλήματά τους δεν είναι πια υγιή. η φαντασίωση της παραδείσου, το ιδανικό της ανυπαρξίας προκλήσεων, δεν είναι ευεξία, εγκλωβισμός σε δυσφορία είναι. και αντιμετωπίζεται κι αυτό.

δεν είμαστε. αν κάποιος νοιώθει οτι πιέζεται αφόρητα, οτι διώκεται, οτι τον μισούν, αν εκρήγνυται κάθε τόσο, αν αστράφτει το μάτι του, αν δεν βρίσκει ησυχία, δεν είναι κακή ιδέα να προσφύγει σε βοήθεια, παρά να βαλτώσει στο «όλοι έχουν θέματα».

 

Συνεχίζετε τον «διάλογο» εδώ, παρά την θέλησή μου, δεν το βρίσκω και πολύ ευγενικό αυτό από μέρους σας. Νομίζω πως ήμουν σαφής πως δεν επιθυμώ την συμμετοχή μου στο νήμα σας. Τόσο απλά...

 

δεν είναι από τα νήματα

στην συζήτηση συμμετέχει μόνον όποιος θέλει ή έχει κάτι να πει.

 

'Οταν όμως παίρνετε αποσπασματικά, τα γραφόμενά μου από άλλα νήματα -αλήθεια, αυτό κάποιο άλλο πρόσωπο και τις εμμονές του μού θυμίζει- τότε με αναγκάζετε, τρόπον τινά να τοποθετηθώ.
Μην το κάνετε. Παραβιάζετε την συναίνεσή μου ως προς την συμμετοχή, με όποιον τρόπο. Αυτό που θέλω να σάς πω, είναι να μην χρησιμοποιείτε τις τοποθετήσεις μου για να βγάλετε δικά σας, αυθαίρετα συμπεράσματα σε ένα νήμα, που εξ΄αρχής δείχνει να έχει ακριβώς αυτές τις προθέσεις.
Καλά κάνετε και πιστεύετε αυτά που πιστεύετε, δεν έχω να πω τίποτα πάνω στις πεποιθήσεις σας, -δικές σας είναι και να τις χαίρεστε-, γιατί λοιπόν εσείς ασχολείστε με τέτοια εμμονική διάθεση με τις δικές μου, ακόμη κι αν δεν απευθύνονται σε σας, μέχρι το σημείο να ανοίξετε νήμα για να αντιπαρατεθείτε σε αυτές, αποσπασματικοποιώντας τες;
Η ερώτηση είναι ρητορική, δεν χρήζει απάντησης, θα μου αρκέσει να το σταματήσουμε εδώ.
Όπως προείπα, καλή σας συνέχεια.

 

θα συνεχίσω να αντιμετωπίζω την θέση που διατυπώθηκε ανεξάρτητα αν αρέσει σε οποιονδήποτε το γεγονός οτι αντιμετωπίζω την συγκεκριμένη θέση. ανεξάρτητα απ τον αν βολεύεται να θεωρεί οποιοσδήποτε οτι καθε συζήτηση αφορά στο πρόσωπό του, ή αν αρέσκεται να πιστεύει οτι απευθύνεται σε κάποιον προσωπικά αν διατυπώνει μια θέση ο ίδιος ή οποιοσδήποτε άλλος.

 

Καλώς. Να κάνετε όπως νομίζετε. Αντιμετωπίστε τις θέσεις μου λοιπόν, αλλά σταματήστε να αντιμετωπίζετε εμένα, δεν προσφέρει τίποτα σε κανέναν διάλογο αυτό.

Σαφώς και εγώ διατηρώ το δικαίωμα να υπερασπίσω αυτές τις θέσεις με όποιον τρόπο εγώ θεωρώ ενδεδειγμένο και με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Ειδικά όταν χρησιμοποιούνται με λάθος τρόπο και για αλλότρια οφέλη.

Δεν γύρισα για να χάνω τον χρόνο μου σε ανούσιες αντιπαραθέσεις μαζί σας ή με οποιονδήποτε άλλον έχει τέτοια διάθεση.

Αλλά δεν θα ανεχτώ και να σύρομαι ακούσα σε χειραγωγημένους-κοπτοραμμένους διαλόγους γιατί κάποιος αρέσκεται σε τέτοιους.

Not my style. 

 

Απο ολο αυτο το νημα, κραταω και απανταω στα τεσσερα ερωτηματα που τιθονται στην αρχη, μιας που ειναι τα μονα που καταλαβαινω  

Θα τα χρησιμοποιησω και ως παραδειγματα, ελπιζω να μην σας πειραζει @tithon

Υποθετω στο οτι θα μπορουσαν να συνοψιστουν σε ενα: ειναι θεμιτο το να μην αντιμετωπιζω ενα προβλημα μου, ψυχολογικου χαρακτήρα (μιας και ο τιτλος μιλα για τρελα) αλλα αντ αυτου να συμφιλιωνομαι με αυτο ή να το αγνοώ; Απαντηση (καθαρα υποκειμενικη): το να συμφιλιωθεις με το προβλημα ειναι, το να το αγνοησεις οχι.

Γιατι η συμφιλιωση ειναι λυση: οταν πω στον εαυτο μου οτι "δεν πειραζει που ειμαι κλεπτομανης, αυτος ειμαι", εχω λυσει αμεσως ενα τεραστιο προβλημα ενοχικοτητας. Ασχετως του αν αυτο θα ειναι αρκετο ή οχι για να μπορω τελικά να ενταχτω στον κοινωνικο ιστο, εχω ελαττωσει το βαρος που σηκωνω σαν άνθρωπος - κι αν με πιασουν; Αντί για τον εαυτο μου θα μισω την κοινωνια που δεν εδειξε κατανοηση, ομολογουμένως ενα ελαφρύτερο μίσος. (το παραδειγμα ειναι ακραιο. Αν οπου κλεπτομανης βαλουμε τη λεξη μιζερος ή οξυθυμος ή φθονερός ειμαστε πιο κοντα σ αυτο που λέω)

Αντιθετως, αγνοωντας ενα προβλημα δεν απαλασσεσαι απο το βαρος του. Εισαι διαταραγμένος, λες στον εαυτο σου οτι δεν εισαι, κι επειδη κανεις δεν γνωριζει τον εαυτο σου καλυτερα απο εσενα, ξερεις κατα βαθος την αληθεια - και η γνωση οτι αναγκαζεσαι να πεις ψεματα στον εαυτο σου για αυτο ειναι μια ξεκάθαρη παραδοχη πως ειναι μια πτυχη σου για την οποια ντρεπεσαι. Αυτο κανει τον ανθρωπο να νιωθει οτι εχειμεσα του κατι "βρωμικο".

(Ελπιζω να μην ειμαι τελειως εκτός θεματος, η και αν ειμαι, να ακουσω μια γνωμη πανω σ αυτα)  

 

είναι και τα τέσσερα μια κλιμάκωση της ίδιας αντίληψης. διαφορετικές εκδοχές της με διαφορετικό φορτίο η κάθε μιά. συνοψίζονται σε μιά επίμονη άρνηση κατανόησης και αποδοχής ενός δεδομένου (ή «προβλήματος» όπως λέτε), μετατρέποντάς το σε καθολικό χαρακτηριστικό, σε αναζήτηση εκ των υστέρων δικαιολόγησης. το αίτημα, όπως εύστοχα λέτε, είναι η αποφυγή, η μη αποδοχή, η ηθελημένη άγνοια.

η «συμφιλίωση» (η αποδοχή και διαχείριση, με άλλα, πιο συγκεκριμένα λόγια ή η «αυτογνωσία» όπως την ονόμασε ο @GreenGorilla ) μοιάζει να είναι η ζητούμενη και λειτουργικότερη «λύση», η οποία οδηγεί στην απενεχοποίηση και μαζί στην αποφυγή του «μίσους προς την κοινωνία», δηλαδή του διάχυτου μίσους προς τους πάντες. αντίθετα, ο αφορισμός «όλοι κάτι έχουν» καλλιεργεί το μίσος κατά πάντων μεταθέτοντας το «φταίξιμο» και την ενοχή σε κάθε άλλον, μαζί με την μιζέρια που έχει επιλεγεί σαν στάση, χωρίς να απαλλάσει από την ίδια ενοχικότητα. αυτό νομίζω πως συζητάμε.

...και να προσπαθεί να το φορτώσει απο δω κι από κει, επιπλέον. και δεν αφορά μόνον σε «προβλήματα», αλλά και σε απλά χαρακτηριστικά που κάποιος έχει διαλέξει να ενοχοποιήσει, συλλήβδην, και που μπορεί να είναι υγιέστατα, αλλά συμπαρασύρονται από την εγκολπωμένη στάση δυσφορίας, επικριτικότητας και αναζήτησης παθογένειας.

αν επρόκειτο να με «πειράξει» θα απέφευγα να κάνω δημόσια ανάρτηση  
αντίθετα, για να συζητηθεί την έκανα.

 

Δεν εννοούσα οτι θα σας πειραζε να χρησιμοποιησω τα παραδειγματα, αλλα πιο πολυ ο τροπος που θα τα χρησιμοποιησω - που τελικα ηταν οντως λαθος, αφου τελικά δεν πηρα χαμπαρι οτι δινονταν με σειρα που ειχε νοημα! Δεν πειραζει, τα καταλαβα εστω τώρα  

Με τον ορο "προβληματα" οντως δεν αναφερομαι σε πραγματικη παθολογια αλλα σε οτιδηποτε εντοπιζει το ατομο στο χαρακτηρα και την προσωπικοτητα του που δεν αρεσει στο ιδιο. Επίσης γενικα συμφωνω πως η αυτογνωσια ειναι το "φάρμακο" που βοηθαει τον ανθρωπο, τοσο στο να ζησει ευτυχισμενος οσο και να καταλαβει τους γυρω του, και πως η ηθελημένη άγνοια είναι αυτό που στρεφει τον ανθρωπο εναντιον του ίδιου του του εαυτού.

Εχω ομως μια μικρη ενσταση όσον αφορα το αν αυτη η αγνοια μας στρεφει εναντίον των γυρω μας, και για να την αιτιολογήσω θα χρησιμοποιησω τον εαυτό μου ως παράδειγμα (το κατα ποσο λεω την αληθεια αμφίβολο   )

Εγω εχω την αυθαίρετη πεποιθηση οτι κανεις δεν μπορει να φτασει στην πληρη αυτογνωσία - και ξέρω οτι πιθανόν την εχω γιατι καλυπτει τη δικη μου ανικανοτητα να καταλάβω απολυτα τον εαυτο μου. Αυτο ομως δε σημαινει ουτε οτι παυω να προσπαθω, ουτε οτι μισω τους αλλους γι αυτη τους την "ανικανοτητα" - αντιθετως, προβαλλοντας σ αυτους ενα κομματι του εαυτου μου νιωθω πιο κοντα τους, και οτι ειναι πιο ευκολο να τους "αγκαλιασω" και να τους "καταλαβω".

Οχι οτι πιστευω πως το να δινουμε και να παιρνουμε αγαπη ειναι απαραιτητα ο σκοπος του ανθρωπου, ο καθενας το βρισκει αυτο για τον εαυτο του. Απλα τα συναισθηματα που περιεγραψα εχουν τετοια φυση που κανουν τον ανθρωπο να αισθανεται ωραια.

Θα ηθελα λοιπον μια γνωμη αν το να κρινουμε "ελαστικα" τον εαυτο μας ειναι τελικά μεμπτο ή οχι.  

 

Aυτό που λες λέγεται εξωραϊσμός και για να γίνεται αυτός ο εξωραϊσμός πα να πει πως ξέρουμε πως δεν είναι έτσι...
Το τι είναι αυτό το έτσι δεν είναι αποκλειστικά δικό μας παράγωγο παρά μόνο στην τελική του αντίληψη/επίγευση...
Βεβαίως και υπάρχουν κάποια άτομα (θα έλεγα η μεγάλη πλειοψηφία) που κάνουν το λάθος να νομίζουν πως λειτουργούν εν κενώ (είναι ανεπηρέαστα από οτιδήποτε, νομίζουν πως αυτοπροσδιορίζονται επί παντός και για κάθε τι και τέτοια όμορφα), μετά κάνουν κάποιες απόπειρες να "κουμπώσουν" τα ακούμπωτα, δεν κουμπώνει το παλτό, κάνουν διάφορα κόλπα μπας και κουμπώσει το γαμίδι, και από τον πολύν αυτοπροσδιορισμό τους φταίει ο σύμπας κι όλα και τση κάνει κάπως που δεν κουμπώνει, φορτώνουν στην προσπάθεια και κανά κουσούρι πολύ "εξωραϊστικά εξωραϊστικό" κι ο χορός καλά κρατεί, συνήθως κάτι από σόλο δυσανεξία (σχετικώς ανώδυνο) μέχρι σε pas d' ensemble (την βάψανε όποιοι είναι κοντά ανυπερθέτως πούλεγε κι η μαντάμ - Σουσού)...
Μερικά από αυτά είναι από πολύ καλά παιδγιά μέχρι καραγαμάουα, αλλά έτσι είναι αυτά τα πράματα, "it happens to the best, it happens to the rest"...