Υπό με παιδιά

Εδώ μπορεί να 'χουμε θεματάκια, εξαρτάται από την ηλικία των παιδιών, πόσο απέχει η "καλύτερη" νοοτροπία, γνώμη, φιλοσοφία, στάση ζωής του Κ απο την προτέρα του υ που προφανώς θα είχε ήδη διοχετευθεί στα παιδιά και τι συγκρούσεις ή συγχύσεις θα μπορούσαν να προκύψουν απο την επιχείρηση αλλαγής τους . Θέλει προσοχή.

Κατα τα άλλα συμφωνούμε, και πιο πολύ σ'αυτό :

 

 

Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που το παιδί είναι σε προεφηβικη η εφηβική ηλικία και έχει ήδη διαμορφώσει ένα χαρακτήρα και έναν τρόπο συμβίωσης με την μητέρα του;

 

Το σίγουρο είναι πως πως θα τον ευχαριστούσατε αν μπορούσατε να αντιληφθείτε το μέγεθος της ζημιάς που εύκολα και με την έγκριση σας θα μπορούσε να σας κάνει.Αλλά συνήθως η συνειδητοποίηση έρχεται κατόπιν εορτής.

 

Έχεις απόλυτο δίκιο.
Μια ψυχή μου είπε κάποτε "Πρόσεξε που θα δώσεις τα κλειδιά!" Σοφή κουβέντα!
The mind fuck is very dangerous.
Και όποιος κατέχει το παιχνίδι καλά , ξέρει πως έχει στα χέρια του ένα όπλο ικανό για το καλύτερο ή για το χειρότερο.

 

Για πολλα θα μπορουσαμε να την ευχαριστησουμε... Το οτι δεν μας γαμησε τη ζωη δεν ειναι ενα απ αυτα. Δεν προκειται να αγορασω αυτη τη θεωρια. Απορω πως εγραψες τετοια μπαρουφα αλλα τεσπα...

 

Ηλια, αυτος ειναι δικος σου τροπος σκεψης. Τα παιδια δεν βλεπουν τη μαμα να παραδιδει ελεγχο. Τη βλεπουν να φορτωνει τις μισες δουλειες κι ευθυνες στο νεο μπαμπα.  

 

Όλα εξαρτώνται από το αν και κατά πόσον έχουν τεθεί σωστά όρια εαυτού και τρίτων.
Από κει και πέρα όλες οι αλλαγές φέρουν μια "αναταραχή" κι ότι προκύψει αφορά τόσο τις εμπλεκόμενες προσωπικότητες όσο και την διαπαιδαγώγιση που έχει προυπάρξει στα παιδιά.
Πάντα οι μεταβατικές καταστάσεις είναι πιο ομαλές (ότι κι αν περιλαμβάνει αυτό) όταν οι κινήσεις γίνονται με υπομονή, επιμονή χωρίς άγχος και υστερίες.
Το τι κάνουν οι ενήλικες δεν αφορά τα παιδιά και είναι και υποχρέωση των ενηλίκων να τα προστατεύουν από όποια "έκθεση" με σεβασμό στους ίδιους και στο παιδί. End

 

Eνας παλιός δειυθυντής της εθνικής πινακοθήκης ο Μάνος Στεφανίδης έγραψε κάποτε το εξής:
Στη χώρα μου είμαι αναγκασμένος να παλεύω για το αυτονόητο.

Κατά τα λοιπά με την απορία θα μείνεις.Και αυτό δεν είναι κακό.

 

Όταν αρχίσαμε να συγκατοικούμε με τον πρώην Κ στο σπίτι με τα παιδιά μου, η μικρή 8 ετων τότε, είχε ξεχάσει ότι είχε καρναβαλλίστικο στο σχολείο και μου το είπε την ώρα που είχε ήδη αρχίσει και του ειπα μες τα νευρα μου, οτι πρεπει να τρεξω τωρα να βρω τι να την ντυσω μεσα σε 5 λεπτα. Μου είπε να μην την πάω στην γιορτή, για να την τιμωρήσω, να μαθει να ενημερώνει νωρίτερα.
Μέσα μου ξέσπασε πόλεμος.
Είχα υποταχθεί εγω, αλλά δεν είχε υποταχθεί η μητέρα. Τελικά ποτέ δεν υποτάχθηκε.
Χειρίστηκα πολύ λάθος τότε την κατάσταση, γιατι παράκουσα συνειδητα, σε 20 λεπτα ειχα κανονισει και την στολη της και την ειχα παει στην γιορτουλα. Σκεφτηκα, πως αυτο το παιδακι των 8 ετων, που δεν ειχε γνωρισει καν τον πατερα της, που η ζωη της ηταν ήδη τόσο δύσκολη με όλα όσα πέρασε, δεν αξιζει να τιμωρηθεί και της αξιζει μια γιορτη. Θα μπορουσα να τα συζητησω, δεν μου δόθηκε ευκαιρία, χωρος ή χρόνος και χρειάστηκε να αναλαβω την ευθυνη να παρακουσω, εκεινον που αγαπουσα και εμπιστευομουν οσον αφορουσε εμενα, αλλα ο οποιος ημουν βέβαιη από τα δικά του λόγια, ότι είχε παντελή έλλειψη γνώσης για το πως αλληλεπιδρούμε με παιδιά, πόσο μάλλον πως τα διαπαιδαγωγούμε.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω την τιμωρία που ακολουθησε και κρατησε βδομαδες.
Θα ήθελα να είχα το θαρρος τοτε να εκφρασω τις ενστασεις μου και να συζητησω το θεμα.
Δεν είχα, οπότε πήρα τις συνέπειες.
Δεν μετάνιωσα ποτέ ούτε για ένα λεπτό όμως, που πήγα το 8χρονο παιδί μου στην γιορτούλα.
Και μετά την τιμωρία, εξηγησα πως κερδισε την εμπιστοσύνη μου, ότι δεν θα κανει κακο οσον αφορα εμενα, οχι οσον αφορα τα παιδια μου. Και το ιδιο θα ισχυε αν δεν ημασταν bdsm. Υποτάχθηκα εγώ, τα παιδιά μου δεν είναι επέκταση μου, δεν είναι κτήμα μου να τα υποταξω στις δικες μου επιλογές.
Και η προσπάθεια οποιουδήποτε να εξουσιάσει εκείνον που δεν συναινεσε, δεν αποκαλείται Ds στα δικα μου λεξικα.

 

Παρεμπιπτόντως, ο αξιόλογος κύριος Μάνος Στεφανίδης διετέλεσε για 25 χρόνια επιμελητής στην Εθνική Πινακοθήκη, ουδέποτε κατείχε την θέση του διευθυντή άσχετα αν, κατά την γνώμη μου, ήταν ικανότατος για αυτήν.

 

Και έρχομαι εγώ να ρωτήσω :

Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν κλονίζεται η εμπιστοσύνη του υ για την κρίση του Κ σε κάποια περίπτωση;

Από τη μια λες πως το χειρίστηκες λάθος τότε και από την άλλη πως δεν το μετάνοιωσες ποτέ. Θα ήθελα να κατανοήσω
αυτή την εσωτερική σύγκρουση.

Σε κάθε περίπτωση, προσωπικά θα εκτιμούσα έναν Κ πολύ περισσότερο, αν στην συγκεκριμένη κατάσταση ενεργούσε συμβουλευτικά και όχι επιβάλλοντας τη γνώμη του.

 

Eίναι δυνατόν στ΄αλήθεια να πιστεύετε, αν είστε σοβαροί άνθρωποι πως πρέπει μία μητέρα -ή ένας πατέρας, το ίδιο κάνει- να έχει ως γνώμωνα τις επιθυμίες του Κ σε ότι αφορά το παιδί της/του;
Aν αυτοί οι άνθρωποι είναι μαζί για καιρό, και έχει καλλιεργηθεί βαθιά γνώση και ενσυναίσθηση, τότε ναι, ο γονιός θα λάβει υπόψη του τις απόψεις του Κ, ο οποίος όμως δεν έχει κανένα δικαίωμα να επιβάλλει, μην γελιέστε, είναι έξω από την δικαιοδοσία του ο έλεγχος της συμπεριφοράς της μητέρας ή του πατέρα απέναντι στο παιδί. Όλα τ΄άλλα είναι παπαριές και ονειροφαντασίες, ανθρώπων που ούτε τα δικά τους παιδιά δεν θα έπαιρναν -ή δεν παίρνουν- στα σοβαρά, πως να διαχειριστούν θέματα που αφορούν τα παιδιά των άλλων και να κατανοήσουν πως αυτά πρέπει πάση θυσία να μείνουν έξω από την εξίσωση;
Πολλές γυναίκες βέβαια -σε άνδρες δεν το έχω δει για να πω την αλήθεια-, χρησιμοποιούν τα παιδιά τους, ως προς τους Κ, για διάφορους λόγους και για διάφορα οφέλη, να τα λέμε κι αυτά. Είναι στιγμές που βλέποντας κάτι τέτοια, ξεχνάω την μη-βία και θα'θελα να σβουρίξω καμιά ανάστροφη, το ομολογώ. Κι όταν λέω χρησιμοποιούν, το εννοώ ως, για να αποκομίσουν οφέλη, να δικαιολογηθούν, να κλαφτούν, ή να δελεάσουν το Κ που είτε δεν έχει παιδιά και θέλει να εμπλακεί, είτε έχει και έχουν μεγαλώσει ή απομακρυνθεί. Οπότε τα μπομπίρια γίνονται το «δόλωμα». Συχνά, σε βάρος της ίδιας της δικής τους ψυχολογίας, μιας και τα παιδιά δένονται με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο με τους ανθρώπους που αλληλεπιδρούν. Όταν τα σκέφτομαι αυτά, εκνευρίζομαι, όταν τα θυμάμαι, ακόμη περισσότερο. Ισχύει γενικώς πως κάποιοι άνθρωποι έγιναν γονείς χωρίς να το αξίζουν καθόλου αυτό, είναι ένα από τα γεγονότα της ζωής. Karma is a real bitch though...