Το "Δούναι και Λαβείν¨στις BDSMικές σχέσεις

η αυτογνωσία δεν έχει καμμιά σχέση με το «όλοι άρρωστοι είναι» ή «κανένας δεν είναι καλά». και συγκεκριμένο «ρολόι» δεν υφίσταται, πολλά τα ρολόγια. αν όλοι ή οι περισσότεροι ήταν άρρωστοι, οι μέσες τιμές θα τεκμηρίωναν αρρώστια, όχι υγεία. οι συντριπτικά περισσότεροι άνθρωποι (και εμβια γενικότερα) είναι υγιείς.

υγ: τις περιγραφές του π.ο.υ. μπορείτε να τις δειτε στα ελληνικά στο προηγούμενο ποστ μου. στο λύκειο μας έλεγαν κι οτι οι άνθρωποι πλάστηκαν καθ' ομοίωσιν του μηδέποτε γηράσκοντος. σε οτι θέλει πειθεται ο καθεις σε κάθε λύκειο. οι οργανισμοί δεν είναι κινητήρες. ούτε το κνσ. επίσης οι οργανισμοί δεν έχουν κουσούρια ή «ρολόγια», έχουν χαρακτηριστικά.

 

Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι υγιείς στα περισσότερα, γι αυτό οι μέσες τιμές δείχνουν αυτό που δείχνουν. Κανείς δεν είναι χωρίς αποκλίσεις πουθενά όμως. Είχα στο Λύκειο συμμαθητή που παραλίγο να μείνει στην ίδια τάξη με γενικό σχεδόν 17 επειδή δεν τα κατάφερνε στα Αρχαία, ο γενικός του δεν έλεγε όλη την ιστορία: το ίδιο συμβαίνει και με τις "μέσες τιμές που δείχνουν υγεία".

Το ρολόι είναι για όλους το ίδιο: αν μπορούν τελικά να κάνουν επαρκώς και με οικονομία αυτά που είναι υποτιθέμενα "κατασκευαστικά ικανοί" να κάνουν.

Την αναφορά στο "καλώς έχειν" την είδα, αλλά πιστεύω ότι το νόημα φαίνεται πολύ καλύτερα όταν ο ορισμός του ΠΟΥ είναι ολόκληρος (και στα Αγγλικά για να αποφεύγονται οι διαφωνίες στη μετάφραση). Ο καθένας μας βγάζει τα δικά του συμπεράσματα προφανώς.

Επίσης, δεν βλέπω γιατί οι οργανισμοί δεν έχουν κουσούρια ή "ρολόγια". Δεν πιστεύεις στη Βιοχημεία, την Εμβιομηχανική και τη Φυσιολογία; Εκτός κι αν θεωρήσουμε δηλαδή το ότι να είσαι πχ. τυφλός δεν είναι μειονέκτημα αλλά μια ξεχωριστή ευκαιρία για περιπέτεια. Είμαι σίγουρος ότι ένας τυφλός θα εκτιμούσε ιδιαίτερα να ακούσει μια τέτοια άποψη, και επίσης ότι το πρόβλημά του δεν είναι στην πραγματικότητα πρόβλημα αλλά απλά χαρακτηριστικό. Είπαμε, δεν είναι καλό να ιατρικοποιούμε τα πάντα αλλά δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πηγαίνουμε και στην αντίθετη πλευρά.

Προς όλους τους συμμετέχοντες: Αντιλαμβάνομαι ότι το νήμα έχει αρχίσει να εκτροχιάζεται πλέον με αυτή τη συζήτηση. Προσωπικά θα ήθελα να τη σταματήσουμε εδώ και να αφήσουμε τους υπολοίπους να συνεχίσουν με το αρχικό θέμα.

 

ένας τυφλός, λοιπόν, δεν χρειάζεται καθόλου να ακούσει οτι "όλοι κάτι έχουν, κανένας δεν είναι υγιής" για παρηγορία ή για ντάντεμα. χρειάζεται να ακούσει οτι έχει ανάγκη τη συμβουλή του γιατρού του και τη θεραπεία του, την κατάλληλη διαχείριση του προβλήματός του· οτι δεν έχει καλώς.
το κρύψιμο πίσω απ' το αναληθές παρηγορητικό "όλοι κάτι έχουν" διατηρεί ανθρώπους σε δυστυχία, κι εξανίστανται όταν ακούν για νταντέματα και καρφώνονται.
οι συντριπτικά περισσότεροι άνθρωποι είναι υγιείς.

 

Σεβόμενη απόλυτα την απόφασή σας, προς επίρρωση αυτών που λέτε, θα ήθελα να παραθέσω κάποιες μαρτυρίες, καθώς και κάποιους ορισμούς, γιατί συμφωνώ μαζί σας σε ότι αφορά το πνεύμα της τοποθέτησής σας και πιστεύω πως δεν πρέπει εξυπναδίστικοι πλην γενικόλογοι λεκτικοί χειρισμοί, φτωχοί σε ποιότητα και επιχειρήματα να την απομειώσουν. Θα είναι η πρώτη και η τελευταία τοποθέτησή μου πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, υπόσχομαι.

Με αφορμή λοιπόν τις τοποθετήσεις σας, με τις οποίες συμφωνώ σε πολύ μεγάλο βαθμό, θα έλεγα πως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση, τονίζοντας πως πέρα από τα ποσοστά, τα στοιχεία, τις αναφορές, τα διαγνωσμένα προβλήματα, υπάρχουν και τα πολλά αδιάγνωστα, υπάρχει και η λάμψη της τρέλας κάποια στιγμή στα μάτια όλων μας, που όχι, δεν μάς στερεί την λειτουργικότητα, ή την γενικά καλή υγεία. Αποδεικνύει όμως πως η πλειοψηφία, τα έχουμε τα θεματάκια μας, διαγνωσμένα ή αδιάγνωστα. Ας μην ξεχνάμε, πως για να διαγνωστεί κάτι, πρέπει αυτός που το βιώνει να το μοιραστεί, να το αναφέρει, ή να είναι τόσο εμφανές, που να το αναφέρουν οι άλλοι. Και αυτή δεν είναι πάντα η περίπτωση. Έχει πολύ σκόνη κάτω από το χαλί, από κάθε χαλί, αρκεί να το σηκώσεις και να κοιτάξεις από κάτω.
Προβληματικοί δεν είμαστε όλοι, μην μου στεναχωριέται κανείς, -ούτε καν εσείς οι και καλά υπεραισιόδοξοι, ξεροκέφαλοι, εγωτικοί ξερόλες-, πάσχοντες σίγουρα δεν είμαστε όλοι, παθολογικές περιπτώσεις δεν είμαστε όλοι, αλλά και αυτή η ειδυλλιακή εικόνα που παρουσιάστηκε πως τα θέματα ψυχικής υγείας αφορούν μία αμελητέα μειοψηφία, σίγουρα δεν ισχύει.

Η συντριπτική πλειοψηφία αντιμετωπίζει προβλήματα, όχι μεγαλύτερα από αυτά που μπορεί να επιλύσει, αλλά δεν ζει σε κατάσταση πλήρους συναισθηματικής ευεξίας, όπως περιγράφεται η ψυχική υγεία στον ορισμό του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας.

Η συντριπτική πλειοψηφία προσπαθεί και τα καταφέρνει, λιγότερο ή περισσότερο καλά να είναι λειτουργικοί, αν μη τι άλλο, αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός πως προβλήματα αντιμετωπίζουμε όλοι, ακόμη και αυτοί που προς τα έξω φαίνονται απόλυτα ισορροπημένοι και υγιείς!

Παραθέτω κάποια αποσπάσματα από το παρακάτω άρθρο, που είναι και απλό, είναι και σχετικά εύπεπτο, να μην ζοριστεί κανένα μυαλουδάκι ως προς την κατανόηση πιο σύνθετων εννοιών:

http://longreads.news247.gr/psyxikiygeia

«Στο Medical News Today ο ορισμός που δίνεται για τη ψυχική υγεία είναι ότι “αφορά τη νοητική, τη συμπεριφορική/κοινωνική και τη συναισθηματική μας ευημερία. Ο όρος χρησιμοποιείται πολλές φορές, για να καταδείξει την έλλειψη διαταραχής, αλλά είναι πολλά περισσότερα από αυτό, καθώς επηρεάζει το πώς σκεφτόμαστε, πώς αισθανόμαστε και πώς δρούμε. Μπορεί να επηρεάσει την καθημερινότητα μας, τις σχέσεις μας, ακόμα και την υγεία μας”.»

“σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας η ψυχική υγεία δεν αφορά μόνο την απουσία κάποιας ψυχικής διαταραχής αλλά περιγράφει μια κατάσταση συναισθηματικής ευεξίας, όπου το άτομο είναι λειτουργικό και μπορεί να αξιοποιεί τις ικανότητες του ώστε να ανταπεξέρχεται στην καθημερινότητα”.

“Οι ψυχικές διαταραχές εντοπίζονται σε όλα τα κοινωνικά-οικονομικά στρώματα ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας” λέει η ειδικός, “δυστυχώς σήμερα μιλάμε για επιδημία των ψυχικών διαταραχών, με την κατάθλιψη να κρατά την σκυτάλη καθώς μέχρι το 2020 προβλέπεται να είναι η δεύτερη (μετά τα καρδιαγγειακά νοσήματα) σοβαρότερη αιτία απώλεια της φυσιολογικής λειτουργίας”

Πολλοί είναι οι παράγοντες που μπορούν να προκαλέσουν προβλήματα στη ψυχική υγεία. Είναι α) οι βιολογικοί (γονίδια και χημεία εγκεφάλου), β) οι εμπειρίες της ζωής (ένα μεγάλο σοκ -που προκύπτει από τραύμα ή κακοποίηση) και γ) η ιστορία της οικογενείας, σε ψυχικά προβλήματα.

"Η ψυχική υγεία καθορίζεται και εξαρτάται από ένα πλήθος παραγόντων καθώς και την αλληλεπίδραση αυτών. Παράγοντες κληρονομικότητας, εξελικτικές φάσεις της ζωής, εξωγενή γεγονότα καθώς και το οικογενειακό περιβάλλον αποτελούν τους σημαντικότερους από αυτούς.

Σύμφωνα βέβαια, με έρευνες, το χαμηλό οικονομικό υπόβαθρο ενός ατόμου επιβαρύνει σημαντικά το επίπεδο της πρόληψης και της έγκαιρης παρέμβασης προβλημάτων ψυχικής υγείας".

Συμπερασματικά, η ψυχική υγεία αφορά το κάθε άτομο ξεχωριστά αλλά και συνολικά την κοινωνία και αντίστοιχα οι προσπάθειες για την βελτίωση της επιβάλλεται να είναι τόσο σε ατομικό όσο και σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Θα πρέπει να δοθεί έμφαση στην ευαισθητοποίηση όλων των αρμόδιων φορέων και ειδικών, σε όλα τα επίπεδα υγείας προκειμένου να επιτυγχάνεται η πρόληψη αλλά και η έγκαιρη παρέμβαση μιας ψυχικής διαταραχής σε μια εποχή όπου οι σύγχρονοι άνθρωποι υποφέρουν στην κυριολεξία από πλήθος ψυχικών διαταραχών, ως αποτέλεσμα του τρόπου ζωής, ο οποίος εναντιώνεται ουσιαστικά στις ψυχικές αλλά και σωματικές ανάγκες του ανθρώπου, που επιτάσσονται από την ίδια την φύση”.

 

Αρχικα για μενα οι ανθρώπινες συμπεριφορές εχουν να να κανουν με αυτο που είμαστε ανεξάρτητου χωρου .

Πιο συγκεκριμένα οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν δεδομένο οτι οταν δώσουν πρεπει και να λαβουν και αυτο ισχύει αν πας σε ενα κατάστημα η σε μια υπηρεσία αλλα εδω μιλαμε για συναισθήματα και οχι για εμπόριο

διάβασα με προσοχη πολλες φορες το νημα και επιλέγω και εγω να συμπεριφέρομαι σύμφωνα με τον τρίτο τύπο συμπεριφοράς

Προσωπικά λοιπόν δίνομαι συναισθηματικά, απολυτα και με καθε ειλικρίνεια στον Κ που εχω επιλέξει παραβλέποντας εγωισμούς και μικρότητες και σε καμια περίπτωση δεν περιμένω η απαιτώ με τον τροπο μου να λαβω την ιδια ανταπόκριση (κατι τετοιο θα ηταν πολυ εγωιστικο)

Σαν υποτακτικής φυσης ατομο το να καλύψω τις αναγκες του Κ μου ειναι κατι που θα με κανει να νιώσω εγωκαλα και ποτε δεν θα έμπαινα στην διαδικασια της ζυγαριας

 

Μου θυμισες κάτι που μου αρέσει πολύ της Βαμβουνάκη:

Ο εγωισμός έχει δυο δρόμους να ακολουθήσει, προκειμένου να ξεδιψάσει τις αξεδίψαστες ανάγκες του.

Πρώτο: Με το να είμαι αξιοθαύμαστος.

Και δεύτερο, στην περίπτωση που δεν κατορθώνω το πρώτο: Με το να είμαι αξιολύπητος.

Η θυματοποίησή μου, η έκθεση και η περιφορά του πόνου μου, της ατυχίας μου, της συμφοράς μου, ελκύει την προσοχή, τη φροντίδα και τον ποθητότατο θαυμασμό των άλλων. Όσο πιο άτυχος και βασανισμένος καταντώ, τόσο και πιο ηρωικός στα μάτια των τρίτων.

Είναι μια ύπουλη εναλλακτική για να γίνω τελικά το κέντρο του μικρόκοσμού μου. Του μίζερου μικρόκοσμου όπου έχω συρρικνώσει το άπειρο σύμπαν σαν βραστή πατάτα μες στη χούφτα μου και το ελέγχω κατά βούληση.

Ο ναρκισσισμός άλλωστε δεν ηδονίζεται μόνο με την έπαρση, ηδονίζεται εξίσου και με τις ταπεινολογίες.

 

Το να δίνεις είναι τέχνη.
Οτιδήποτε δίνεις πέρα απ αυτό που θέλει ο άλλος είναι ανιδιοτέλεια, αν το διακρίνεις σαν ανάγκη και το προσφέρεις. Αλλά άκρατος εγωισμός αν το κάνεις για να πάρεις το όποιο "ευχαριστώ" ή ανταπόδοση.
Όπως κι αν είσαι απ την άλλη και παίρνεις ότι σου δίνουν απλά γιατί μπορείς να ξεζουμίσεις κι είσαι ανήθικος.
Κι αν συνεχίσουμε θα βρούμε χιλιάδες συνδυασμούς με παραδείγματα...
Τις ανάγκες του καθρεπτίζει ο καθένας πάνω στον άλλον για πάρε και για δώσε...
Αν προσπαθούμε να τον κρατάμε καθαρό και να τον κοιτάμε αντικειμενικά μέσα στα μάτια αυτόν τον καθρέπτη, μπορεί να παλατζάρει λιγότερες φορές επικίνδυνα η ζυγαριά προς το βλάπτειν και περισσότερο προς το ωφελέειν εαυτόν και αλλήλους ορθά.

 

Υπάρχει και μία μεγάλη κατηγορία ανθρώπων που σχετίζεται με αυτό τον τρόπο.
Κρατά δίπλα τους τα αγαπημένα του πρόσωπα προσφέροντας.
Παίρνει αυτά που θέλει να πάρει δίνοντας.
Και η προσφορά αυτή και η δοτικότητα δεν ξεκινάνε από καμία διάθεση αλτρουιστική, το αντίθετο ισχύει, ξεκινάνε από την διάθεση να ελέγξουν και να παγιδεύσουν το άλλο πρόσωπο δια της προσφοράς.
Το έχω κάνει στην ζωή μου -τόσο την bdsmική όσο και γενικώς- και μού το έχουν κάνει.
Ξέρω για τι πράγμα μιλάω. Δεν το παίζω αθώα περιστερά.
Αλλά όταν η ασυμμετρία της σχέσης δεν σχετίζεται με το ποιος δίνει και παίρνει τι, παρά είναι μία κενή νοήματος δήλωση, τότε υπάρχουν διάφορα σενάρια από πίσω.
Η προσφορά, πολλές φορές είναι αποτέλεσμα της χειριστικότητας και της προσπάθειας παγίδευσης του άλλου προσώπου, δεν έχει πάντα σχέση με τις ισορροπίες και τους ρόλους μιας σχέσης.

 

Μα ναι, είναι το δεύτερο σκέλος που απλά ανέφερα αλλά δεν ανέλυσα...
Αυτό που κουβαλάει τσουβάλια πολύ καλά κρυμμένου εγωισμού. Κι είναι πολλές φορές μη αναγνωρίσιμος ακόμη κι απ' το ίδιο το άτομο που τον κουβαλάει.
Δεν θα αναλύσω από που πηγάζει γιατί δεν είναι της παρούσης.
Εσύ απλά ανέλυσες πολύ ωραία το αποτέλεσμα αυτού.
Άλλωστε όλες οι σχέσεις όλων των τύπων διακατέχονται από διάφορα σύνδρομα. Άλλες πολύ, άλλες λίγο.
Άλλοι το ξέρουν, άλλοι το ψάχνουν, άλλοι πάλι όχι. Κάποιοι βολεύονται, κάποιοι όχι κλπ κλπ κλπ

 

Δεν το έχω κάνει, όχι γιατί είμαι αγία, αλλά γιατί θα μου δημιουργούσε εμένα πρόβλημα το να δίνω για να πάρω, θα μου δημιουργούσε "χρεος" , πως ο άλλος μου χρωστάει και κατά συνέπεια δυσαρέσκεια αν δεν με "ξεχρεωνε".
Τα 'χω φιλοσοφήσει, τι με περάσατε?  
Για αυτό πάντα δίνω χωρίς να σκέφτομαι αν θα υπάρξει ανταπόδοση, δίνω μέχρι εκεί που θέλω και νιώθω καλά μέσα μου, χωρίς να δημιουργώ "υποχρέωση" στον άλλον.
"Όταν δίνεις να το ξεχνάς και όταν σου δίνουν να το θυμάσαι" λέει το ρητό και αυτό προσπαθώ να ακολουθώ στη ζωή μου.

Επίσης μου το έχουν κάνει και ομολογώ πως ήταν πολύ ενοχλητικό.
Διότι το αντιλήφθηκα πως ο άλλος προσπαθούσε να μου δημιουργήσει υποχρέωση απέναντι του και δε μου άρεσε καθόλου, γίνεται υστεροβουλο όλο αυτό το δόσιμο και χάνει την αξία του.
Φυσικά του έκοψα τη φόρα, σιχαίνομαι τέτοιου είδους κατινιστικες στρατηγικές στις σχέσεις .

 

Καλά κι εγώ όταν το έκανα δεν το καταλάβαινα κιόλας ακριβώς, μη νομίζεις, μετά το συνειδητοποίησα.
Δεν ξέρω αν είναι κατινίστικη στρατηγική, μάλλον με τρομερή ανασφάλεια μου μοιάζει.

 

Ως συνέχεια της προηγούμενης τοποθέτησης μου στο νήμα θα ήθελα να προσθέσω τα εξής:

Σε κάθε ανθρώπινη σχέση υπάρχει το δούναι και λαβείν. Χωρίς καμία εξαίρεση.
Το ζήτημα είναι αν πρόκειται περί ανταλλαγής ή περί συναλλαγής.

Στην πρώτη περίπτωση ο καθένας δίνει και παίρνει ανάλογα με τις επιθυμίες, τις ανάγκες και τις δυνατότητες του με στόχο και τελικό αποτέλεσμα(από το οποίο και κρίνονται τα πάντα) το προσωπικό ευ ζειν.Επιρρήματα όπως ισόποσα, ισάξια, ισότιμα, ισόνομα και οι παρεκκλίσεις από αυτά δεν υπαρχουν καν ως παράμετροι στην αλληλεπίδραση.Ο καθένας δίνει από τα υπάρχοντα του, ενίοτε δε και από το υστέρημα του.

Στη δεύτερη περίπωση τα υπάρχοντα μπαίνουν στο ζύγι, μετριούνται σύμφωνα με κάποια μονάδα νόμισμα αναφοράς και ανάλογα μετριούνται κέρδη και ζημιές.Τα υπάρχοντα έχουν μεταβληθεί σε εμπορεύματα, πραμάτεια.

Η επιλογή του τρόπου αλληλεπίδρασης είναι προσωπική.Σε κάθε περίπτωση γίνεται αργά η γρήγορα αντιληπτή από τον απέναντι στον οποίο ανήκει από εκεί και μετά η ευθύνη για την όποια συνέχεια.