αγάπη και πόνος-προσωπική προσέγγιση...

Δεν σάς φοβάμαι, δεν έχετε ανάγκη ως προς την έκφραση.
Αφήστε που ουδέποτε υπαινίχθηκα κάτι κακό.
Για το καλό σας ενδιαφέρομαι, πάντα, όπως κι εσείς άλλωστε, τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω! 

 

αυτά με το «καλό μου» προσωπικά τα φοβάμαι λίγο.
θα συγκεντρώσω τα τραυματισμένα κομμάτια μου και θα κάνω προσπάθεια να επανέλθω, να ξαναεκφραστώ έστω.

 

Τι γλυκούλης! 
Πάρτε ένα φιλάκι.
Γιατί εμείς σάς αγαπάμε όσο κι αν πονάει αυτό... 

 

κι εγώ μ' αγαπάω. έχουμε κοινό έδαφος.

 

Ήμουν σίγουρη γι΄αυτό... 

 

Νομίζω ότι κάλυψες όλα αυτά που ήθελα να πω....  

 

Οι χειρότεροι κακοποιητές, είναι αυτοί που δεν βίωσαν την αγάπη, είναι αυτοί που απέκτησαν στρεβλή αντίληψη γι΄αυτήν και για τον πόνο και ενδεχομένως ο κόσμος μας να ήταν διαφορετικός αν καταφέρναμε να επουλώσουμε αυτά τα μεγάλα τραύματα που προέρχονται από το γεγονός ότι κάποιοι πείστηκαν πως είναι αναξιαγάπητοι. Δεν είναι εύκολο να δείξεις αγάπη σε έναν τέτοιον άνθρωπο. Αυτός ο άνθρωπος πονάει μέσα του βαθιά, γι΄αυτό είναι σκληρός, εγωτικός, ακυρωτικός, αλαζόνας και είρωνας και ανάλγητος -φαινομενικά-. Αν όμως κάποιος το καταφέρει, τότε λιώνει το σκληρό περίβλημα και μέσα από την ευαλωτότητα του, μαθαίνει όχι μόνο να δέχεται την αγάπη, αλλά και να την ανταποδίδει. Γιατί η αγάπη υπάρχει μέσα του, έστω και σαν σπόρος... 

 

Αγάπη και οδύνη , ως αξεδιάλυτο συναμφότερο .

Ως ατέρμονη χαρμολύπη .

Ως άφατη λαχτάρα ένωσης , τα των πριν διεστώτων .

Ως αναπαραστασιακό παλίμψηστο , του έρωτα που γίνεται έριδα . Και της έριδος που γίνεται έρως , σε κυκλοδίωκτο δυσπροδιόριστο ψυχικό χρόνο .

Νυν η αγάπη και αιέν Εσύ !

 

Δεν ξέρω αν ήταν η έριδα που έγινε έρωτας ή το αντίθετο, θαρρώ πως η αιτία για το «αναπαραστασιακό παλίμψηστο» του Πικάσσο ήταν η ένδεια και όχι κάτι άλλο.
Είναι ο πόνος, η οδύνη όπως λες εσύ, με την αγάπη τα αξεδιάλυτα συναμφότερα?
Αυτό είναι που αναρωτιέμαι πολλά χρόνια τώρα κι η απάντηση δεν έχει ακόμη ξεκαθαρίσει.
Το μόνο για το οποίο είμαι σίγουρη είναι πως συμφωνώ με τον ποιητή.

«Όσοι αγάπησαν δεν είναι τόσο αθώοι».

Το παραθέτω γι΄αυτόν και για κανα δυό άλλους -πολύ προσωπικούς- λόγους ακόμη και στο αφιερώνω @periandros_ παρόλο που λέγεται από άνδρα σε γυναίκα, έτσι, ποιητική αδεία...  

Σωκράτης Μάλαμας
Οι πρώτες λέξεις (2014)
Στίχοι:Οδυσσέας Ιωάννου
Μουσική:Θέμης Καραμουρατίδης

Oι πρώτες λέξεις θα κυλήσουν σα νερό
Κι εσύ θα τρέξεις στο ποτάμι να τις πιάσεις
Πολύ σ’ αγάπησα, μα φτάνει ως εδώ
Πάντα με κέρδιζες, μα τώρα πια θα χάσεις

Θα σου αφήσω ένα παράθυρο ανοιχτό
Και θα αρχίσω να σε σπρώχνω να πετάξεις
Πίσω σου ο πόνος και μπροστά σου το κενό
Μη με διαλέξεις, φύγε δίχως να κοιτάξεις.

Θα πω εκείνα που δεν άντεχες ν’ ακούς
Και μία πείνα για αγάπη θα σε τρώει
Θα μείνεις μόνη μα συνέβη σε πολλούς
Όσοι αγάπησαν δεν είναι τόσο αθώοι

Απ΄ τα φιλιά στο τέλος μέναμε μισοί
Κι εγώ να ψάχνω στο μαρτύριο μια λύση
Την κάθε μέρα να σε θέλω πιο πολύ
Έπρεπε κάποιος πρώτος να μας σταματήσει.

Όταν περάσουνε τα χρόνια απ’ τον σκορπιό
Και δεν θα έχεις άλλο για να με μισήσεις
Στείλε μου τότε μόνο ένα ευχαριστώ
Που δεν σε σκότωσα και σ’ άφησα να ζήσεις.

 

Συμβαίνει και το αντίθετο .

Ενδεχομένως , να ήταν και η ένδεια , μολαταύτα οι δύο μορφές που απεικονίζονται , ο αόμματος σκυθρωπός γηραιός κιθαρωδός και η δυσδιάκριτη βρεφοκρατούσα γυναίκα , υποδηλώνουν ασυνειδήτως την ζωή και το θάνατο . Αφορμή εξάλλου για τη δημιουργία του ορατού έργου, στάθηκε ο θάνατος στενού φίλου , του Πικάσο . ( Βρέφος = Ζωή )

Φρονώ πως ναι . Πρεσβεύω την στενή συνύφανση αγάπης και πόνου , αγάπης και μίσους , αθωότητας και ενοχής .

Προς επίρρωσιν παραθέτω αγαπημένους στίχους - σηματωρούς .

¨ Σε κοίταζα με όλο το φως
και το σκοτάδι , που έχω ."

¨ Έτσι σε έχω κοιτάξει
που μου αρκεί ο χρόνος όλος
να έχει αθωωθεί . "

Ευχαριστώ , για την αφιέρωση !   Καίριοι στίχοι , όμορφη μελωδία και θαυμαστή ερμηνεία .

Ως παυσίλυπη προτροπή ( προς άπαντες ) επισημαίνω πως στην αγάπη μείζων το know how , μα πρωτεύει παρασάγγας το know why !

Γιατί την / τον αγαπώ ;

 

''Η πληγή στην καρδιά θεραπεύει την ψυχή''