Έλεγχος του μυαλού.

Kαφές; Νεωτεριστική και αμφίβολης αποτελεσματικότητας μέθοδος. Στο δοκίμιο "Περί μαντείας τε βλακείας τε, αλλά παλιλλογώ" ο φιλόσοφος Λιχούδης ο Τροφομάντης (5ο αι. π.Χ.) αναφέρει:

'Αξιόπιστους οιωνούς μόνον στην ωμοπλατοσκοπία ευρήσεις, και δη μετά από δαψιλή ευλαβική μετάληψη της σαρκός του εξαγνισμένου οπτηθέντος εριφιού.
Ουκ άλλως, διαφόρως άσιτος παραμενείς, γάμησον το μαντείον.'

 

Ότι και να θέλετε να πείτε, πείτε το με δικά σας λόγια. Αυτά δεν είναι δικά μου.
Εν πάση περιπτώσει, μελετήστε τον θαυμαστό κόσμο της εύστοχης χρήσης της απάντησης στο φόρουμ, χρήσιμο είναι  

 

Διακρίνω μια τάση να "καταστρέψετε" τη λακωνικότητα.
Ντροπή!!!!     

 

Χρήσιμη!

 

Εεεε, άμα έχει και κατσίκι, δεν το συζητώ...

 

Αυτό με τους αλγόριθμοι είναι πολύ σοφταδούρα...
Η καλή η χαρντκορίλα είναι αυτό, που πετάς σκουπιδάκια και πετάγεται η σούμπα ως αίλουρος Σαργκάνης που πιάνει πουλιά στον αέρα...
Μετά, διότι αι σούμπαι είναι άτιμα θηλυκα, βάζει σκούπα και μαζεύει τα σκουπιδάκια, μαζί με την mantra των ανεξάρτητων καταδηλούντων αντανακλαστικών του επίδοξου μάιντ κοντρόλουρα και τα υπολείμματα της πρακτικής του, μέχρι να επανέλθει τούτος με έτερα μαϊντοκοντρολοκόλπα κ.ο.κ...
Προσωπικώς δεν έχω καμιά απολύτως αντίρρηση να την "ακούει" ο πάσα ένας με οτιδήποτε, μαγκιά του και καουμποϊλίκι του, δεν πα να πιτσιλιέται και με νερομπίστουλα...
Ακόμα και το να βαφτίζονται οι "κουμπάρες" σκάκι δεν με μέλλει...
Το θέμα είναι είναι ότι η δημοσιοποίηση του αφηγήματος/παραμυθίας ενός εκάστου δημιουργεί διαφόρους δυσλειτουργίας εις αφελείς, ευήθεις και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, που αγνοούν την έξοδο αερίζεσθαι του μπαρμπουνίου και τας προτιμήσεις των αιγάγρων στον ταραμά...
Η τελευταία καταγεγραμμένη έρευνα σε τρελά μεγάλο δείγμα, έβγαλε πως πάνω από 40% των Ελλήνων είναι τέρμα σίγουροι πως μας ψεκάζουν, ποσοστο που συνεπικουρείται από ενα άλλο 20%, που θεωρεί το ψέκασμα εξαιρετικά πιθανό σιγά μην κολλήσει να μασήσει "το αυταπόδεικτον" του καθενός...
Είναι και η εποχή ζόρικια, πολύ θέλει ο πάσα ένας να γίνει Ναπολέοντας και Ιωσηφίνα στην μπουρμπουλήθρα του, που όταν σκάει σαν βιοχλαπάτσα μάς κάνει σκατέ-ο-λε..?

 

Ουάου @Ηλίας  . Αυτό που αναφέρεις είναι ένα είδος μαθηματικού διαλογισμού, με απλές μαθηματικές πράξεις. Τα πολλαπλάσια όπως λες, όπως, επίσης και το 2+3+4-2 επαναληπτικά, ή άλλες απλές πράξεις.
Όσοι αρέσκονται στα νούμερα, βρίσκουν αυτές τις διαλογιστικές ασκήσεις πολύ ευχάριστες, εστιάζοντας σε κάτι που τους κρατά την προσοχή τους στραμένη σε κάτι, συνδυάζοντάς το με συνειδητές αναπνοές.
Ωστόσο, δεν θα το χαρακτήριζα έλεγχο του μυαλού, αλλά bypass των σκέψεων, κρατώντας το απασχολημένο. Βέβαια, αν ένα μυαλό είναι «φλύαρο» και ο φέρων καλός στα μαθηματικά, μπορεί από ένα σημείο και ύστερα ΚΑΙ να εκτελεί πράξεις ΚΑΙ να κάνει άσχετες σκέψεις.
Αν ακολουθείται σαν εθιμοτυπικό και υπάρχει εξάσκηση, σιγά-σιγά μπορεί οι σκέψεις αυτές να κοπάσουν, να ηρεμήσουν, μέχρι να είναι πολύ σκόρπιες ή να εξαφανιστούν τελείως.

 

Βάζεις το μυαλό σε μία φόρμα σκέψης. Αυτή σταδιακά επηρεάζει με την δυναμική της και τις υπόλοιπες σκέψεις και αν γίνεται για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλάζει τον τρόπο που το μυαλό αντιλαμβάνεται.


Αυτό είναι το πρώτο επίπεδο. Στη διαίρεση είναι το τελευταίο από τα βασικά. Ρυθμός και λόγος, είναι λέξεις και όχι τυχαία, που σημαίνουν διαίρεση. Χορός, μουσική, είναι δυνατά εργαλεία για να μάθεις στο σώμα και στο πνεύμα να μοιράζει, κατά πως θέλει ο χορογράφος και αν θέλεις να εκπαιδεύσεις υπό ή να κουρδίσεις ένα υπό στις κινήσεις και σωματικά και πνευματικά, είναι πολύτιμα και δοκιμασμένα εργαλεία. Έχω πολλά να πω, αλλά ο χρόνος τρέχει και παρόλο που τον έχουμε σε ένα σύστημα μέτρησης που διαιρείται με το 2,3,4,5,6,8,9,10, δεν διαιρείται με το 7, δεν μπορούμε να τον συγκρατήσουμε. Θα επανέλθω.


Αφήνω ένα τελευταίο. Με εργαλεία όπως ο χορός, η μουσική, οι τέχνες γενικά, πιστεύεις ότι μπορούν σε επιδέξια χέρια, να ελέγξουν ανθρώπινα και όχι μόνο, μυαλά, ώστε να εκτελέσουν συγκεκριμένες εντολές;

 

Επανέλα.... 
Στο ερώτημά σου τώρα, ακόμη κι αν μπορούν, δεν είναι αυτός ο σκοπός τους.
Θα πρόκειται για μεγάλη κατάχρηση. Οπότε γιατί να το συζητήσω? 

 

Γάμησον.

 

Κάθε χορογραφία γράφτηκε για να εκφράσει το μήνυμα του δημιουργού του, είναι αυτό καταχρηστικό;


Πάμε στο θέατρο. Οι ηθοποιοί ακολουθούν πιστά, αυτό που τους ζητάει ο σκηνοθέτης, που συνήθως τον εμπιστεύονται. Πάμε στον ομαδικό αθλητισμό και τον προπονητή, στο καράβι με τους ναύτες και τον καπετάνιο. Δεν είναι καταχρηστικό. Μπορεί κάποιες φορές, αλλά λόγω άλλων συνθηκών.


Αν εκεί δεν είναι καταχρηστικό, τότε γιατί σε άλλες εκφράσεις να είναι;

 

Να σου θυμίσω τι έγραψες και σε τι αντέδρασα και το θεώρησα καταχρηστικό, η αλήθεια είναι χωρίς να το αναλύσω. Επίσης το «ανθρώπινα και όχι μόνο» μου χτύπησε αρκετά περίεργα, αλλά επέλεξα να μην το σχολιάσω. Ευκαιρία να μου το εξηγήσεις.
Καταλαβαίνω την εικόνα που έχεις για τον χορογράφο και για τον χορευτή σε αντιστοιχία με τον Κυρίαρχο και τον υποτακτικό και είναι μία αναλογική παραβολή, αφού ούτε ο χορογράφος μπορεί να αναδείξει το έργο του χωρίς χορευτές, ούτε ο Κ χωρίς υ.
Ο κάθε δάσκαλος στοχεύει στην ολική επίδραση πάνω στους μαθητές του, αλλά εκεί τελειώνουν οι αναλογίες. Απόδειξη, ότι όλοι οι δάσκαλοι δεν διδάσκουν με τον ίδιο τρόπο, έτσι δεν είναι;
Yπάρχουν αυτοί που σου υποδεικνύουν πως να σκέφτεσαι και αυτοί που σου υποδεικνύουν ΤΙ να σκέφτεσαι. Εγώ τρέφω μεγαλύτερη συμπάθεια για τους πρώτους, γιατί η επίδρασή τους είναι μεν τεράστια, αλλά δεν είναι χειραγωγική και ελεγκτική.
Στον κήπο του Επίκουρου για παράδειγμα, όλοι είχαν δικαίωμα να διδάξουν, άνδρες, γυναίκες, εταίρες, ελεύθεροι και δούλοι, καθώς η φιλοσοφία δεν έχει όρια. Και ο δάσκαλος γινόταν μαθητής και ο μαθητής δάσκαλος, όλοι συνέδραμαν στην ελεύθερη σκέψη κι ο καθένας συμμετείχε καθώς ήταν καλό να χρονοτριβήσεις στον Κήπο, όπου το υψηλότερο αγαθό ήταν η ηδονή* (όχι με την σημερινή της νοηματοδοσία, παρά με την Επικούρια), οι φιλοδοξίες και η φόβοι δεν είχαν θέση στο αξιακό τους σύστημα. Εναργής άλλωστε είναι η γνώση που μας δίνουν οι αισθήσεις.
Αν η ευχαρίστηση είναι το μέτρο για το τι πρέπει να κάνουμε και τι να αποφεύγουμε, τότε μία αλγεινή παράδοση ελέγχου της λειτουργίας του μυαλού, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με καχυποψία. Όταν δεν είναι αλγεινή, παρά ευφραντική, πρέπει να αναρωτηθούμε απλά προτού ενδώσουμε αν μάς δημιουργεί μεγαλύτερα προβλήματα από αυτά που μάς λύνει.
Γι΄αυτό άλλωστε οι σύγχρονες τυραννίες, στοχεύουν στην υφαρπαγή του ελέγχου του μυαλού, με Δούρειους Ίππους την ευχαρίστηση των αισθήσεων, μπερδεύοντας τους ανθρώπους ως προς την σχέση κόστους-αποτελέσματος.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο «ιδεαλισμός» ήταν συνώνυμο της απολυταρχίας και της ηθικοπλαστικής ιδεολογίας ιστορικά, οπότε εγώ προσωπικά, ακόμη και τον «ιδεαλιστή» Κυρίαρχο θα τον αντιμετώπιζα με επιφύλαξη. Αυτό δηλαδή με την φανέλα, δεν με ψήνει. Πάντα υπάρχει προσωπικό όφελος για αυτόν που αποζητά τον έλεγχο του μυαλού κάποιου άλλου και απώλεια αυτού που τον δίνει.
Βέβαια, οι διατυπώσεις σου μου φέρνουν στο μυαλό και την συζήτηση περί Τεχνητής Νοημοσύνης, που πραγματικά, δεν είναι αυτό που φανταζόμαστε. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα προς συζήτηση.

*Ηδονή κατά τους Επικούριους ήταν να μην υπάρχει πόνος και ταραχή στο σώμα και την ψυχή, σχετική έννοια στα καθ΄ημάς.