Έλεγχος του μυαλού.

Το πριν... το πριν...  

 

το να γίνει ο άλλος η συνείδησή σου είναι και εφικτό και επιθυμητό. λέγεται και κατ΄ εικόνα... μπλα μπλα μπλα... μη λέμε πάλι τα ίδια... το υ/σ δηλαδή σκέφτεται και αποφασίζει με τα κριτήρια του Μ/Κ. αυτό βέβαια δεν είναι γνώρισμα μόνο του bdsm, αλλά ισχύει όπου υπάρχει μέντορινγκ. σου δείχνει ο άλλος έναν άλλο δρόμο, κι έναν αλλο τρόπο, καλύτερο απ΄ τον δικό σου, οπότε ακολουθείς.

κατά τ' άλλα, είναι γνωστό οτι εδώ μέσα μας αρέσει η μελούρα. κι εμένα μ΄αρέσει κάποιες φορές. σπανιότερα δε, τη χρειάζομαι κι όλας. μας αρέσει η μελούρα, αλλά δεν μας αρέσει να το λέμε και δεν μας αρέσει να την ονομάζουμε κι έτσι. και κάπου εδώ αρχίζουν τα προβλήματα...

γιατί, ας μην σου 'ελέγξει' ο Κ το μυαλό με τον τρόπο που θέλεις και καυλώνεις για ένα χρονικό διάστημα, και θα σου πω εγώ που θα πάει. δηλαδή, άλλο έλεγχος του μυαλού, κι άλλο σου δείχνω κάτι άλλο που τελικά δουλεύει καλύτερα και για σένα.

 

Αν ήμουν η άλλη κυρία, θα σας υπενθύμιζα ότι είναι εγγενές χαρακτηριστικό της δημόσιας κουβέντας να γίνεται αναφορά σε τοποθετήσεις άλλων για να αναπτύσσεται ο διάλογος, και είναι παραγωγικός ο όποιος αντίλογος με τα σχετικά επιχειρήματα εκατέρωθεν. Με αυτόν τον τρόπο όποιος θέλει να προβληματιστεί αποκτάει πολλά στοιχεία προς εξέταση, από ποικίλες απόψεις στο θέμα που συζητιέται μέχρι τους τρόπους με τους οποίους εκφράζεται η όποια συμφωνία/διαφωνία.

Διασκεδαστική η αναφορά στην παραδοσιακή θεωρία συνωμοσίας, αν ήμουν η άλλη κυρία θα σας έλεγα ότι δεν είμαι παρεάκι, μια είμαι.  

Οι διαφορετικές απόψεις είναι μέρος του δημοσίου διαλόγου. Να τονίσω επίσης πως ο τρόπος που αντιδράει ο καθένας στον δημόσιο διάλογο είναι αποκλειστικά δική του επιλογή.
Οπωσδήποτε ενδιαφέρουσα η επιλογή του ρήματος λυσσάω, μάλλον το ουδέτερο "διαφωνείτε" θα ήταν πιο μπανάλ, και καθόλου χειριστικό προς τους αναγνώστες.

...

 

Η δυνατότητα και η ικανότητα κάποιου να εξασφαλίσει και να διασφαλίσει στην συνέχεια την πρόσβαση και την έως κάποιο βαθμό παρέμβαση/κινητοποίηση στην συμπεριφορά κάποιου άλλου (αυτό που βαυκαλιζόμενοι αποκαλούμε/ονοματίζουμε "έλεγχο του μυαλού") είναι ευθέως ανάλογη της δεκτικότητας της altera pars.

(1) Αυτή η λειτουργία για να μπορεί να υπάρξει είναι αποτέλεσμα μιας ήπιας διαδικασίας (soft procedure), που για να μπορεί να υπάρξει χρειάζεται η καταρχάς αντίληψη και αργότερα η κατανόησή τους από το άλλο μέλος (δηλαδή από το ακόλουθο μέλος της σχέσης αυτής).

(2) Αυτές, δηλαδή η αντίληψη και κατανόηση, εδράζονται στην αναγνώριση, εμπιστοσύνη και αποδοχή από το άλλο μέρος, που με τη σειρά τους παράγουν τον ελάχιστο κοινό κώδικα επικοινωνίας μεταξύ των μελών μιας τέτοιας σχέσης και με αυτήν ακριβώς την σειρά.

(3) Για να δρομολογηθεί όοοολη η παραπάνω λειτουργία απαιτεί από το το πρώτο μέρος να αναλάβει την πρωτοβουλία αυτής της διαδικασίας, που μπορεί να, μπορεί και να μην, καταλήξει στην ολοκλήρωση της παραπάνω διαδικασίας.
Τα παραπάνω και για να καταλήξουν στην υλοποίηση και κατά την διάρκεια της υλοποίησης μπορεί, μπορεί και όχι, να απαιτήσουν κάποια εργαλεία/συνθήκες, που σκοπό έχουν την υποστήριξη του ζητουμένου από το πρώτο μέρος της σχέσης (το και κυρίαρχο αποκαλούμενο).

(4) Πα να πει πως το κυρίαρχο μέλος της δρομολογούμενης σχέσης, ασχέτως αν υλοποιηθεί ή όχι, γνωρίζει καταρχάς την υπό διαμόρφωση δυναμική της και ως εκ τούτου μπορεί, μπορεί και όχι να κρίνει σε ποιο βαθμό η υπό διαμόρφωση σχέση να είναι συμβατή ως προς τα θέλω του. Η μόνη υποχρέωση που έχει απέναντι στον εαυτό του εξ αρχής, είναι να ξεκαθαρίσει καταρχάς στο έτερο μέλος αυτήν του την οπτική, η οποία μπορεί να γίνει, μπορεί και όχι, αποδεκτή από το έτερο μέλος.

(5) Αν και τα δυο μέλη, στον όποιο βαθμό αναλογεί/επιμερίζεται στο καθένα, αγνοήσουν λόγω άγνοιας, βλακείας ή δήθεν συγγνωστά τα παραπάνω, ή επίσης αναζητούν με κάθε κόστος να καλύψουν τις ψυχαναγκαστικές παραμέτρους του χαρακτήρα τους, καλό είναι να μην σκούζουν για το όποιο "μετά" ήθελε προκύψει βγάζοντας "λόγους", "πίκρες", "αχτιβοπαπαρίτσες", "κατινιές", "κακούργες κενωνίες" και τα τοιαύτα...
Πρώτον, διγιότι κάνουν θόρυβο, ίνα μη τι χείρον είπω (να είμεθα και κομψοί στις εκφράσεις μας (μη πατήσουμε και κανά πεσμένο ζωνάρι και γίνει παρεξήγησις -δεν μιλάς καλά κιετς), δεύτερον, διγιότι "τα ίδγια και τα ίδγια κλπ κλπ"...

Θα συνιστούσα να το ρίξουν στην συγγραφή στίχων ασμάτων για σκυλοτσιφτετελομάγαζα ή με καμιά ΜΚΟ, καμιά "γκρούπα δράσης" της γειτονιάς κιετς...
Μπορούν επίσης να κάνουν τον συνειδητό βδσμικό δονητή, στο πλαίσιο του προσωπικού τους αγροτικού στο "άθλημα" σε τίπουτας αυτοσχέδια ΙΕΚ Ρουασί αν και εφόσον ταιριάζουν με την ύλη του εκάστοτε ΙΕΚ, άνευ φόβου και πάθους, διγιότι συνήθως μετά από 3-4 μήνες αποσυντίθενται...

Πού ξες μπορεί να κάνει και καλό...
_________________________
Σκονάκια για τα παραπάνω...
(1)...
Ήπια διαδικασία δεν νοείται όταν ανταλλάσσονται εκφράσεις "έχεις εμπειρίες?", "πότε θα...", "δείξ' μι τα β'ζά σ' ", "μάς καύλωσες", "άντρας είμαι" κλπ, αλλά και "ψάχνω μάστερ", "υφαίνω αργαλειό", "ειμ' από σπίτι", "ματσάλα μ' συ τα β'ζά να βγάνω εγώ την κιλότα (ή να σ' βάνω την καπότα)"...

(2)...
Αν δεν, επιστροφή στο (1), αλλά παρακαλώ ησυχία...

(3)...
Χωρίς φωνές, το ξέρουμε πως όλες είναι π'τάνες και όλοι είναι γαϊδουρογούρουνα, δεν χρειάζεται να αναπαράγεται κατ' εξακολούθηση το ίδιο μοντέλο στο διηνεκές...
Χαρακτηριστικό του (3) επίσης είναι το:
"κάνε με κι αν δεν θέλω,
αφού θές να μη θέλω,
για ν' ακούς πως δεν θέλω,
και να θες πιο πολύ
αφέντη μ' νάμαστε μαζί
στου χαβά μας τ' OCD,
σύνταξη να πάρουμε
από τον ΕΟΠΠΥ" κλπ κλπ...

(4)...
Αν δεν το γνωρίζει, αυτοντριμπλάρεται, τύφλα νάχουν Μέσι και Ροναλντίνιο μαζί, μια λαμπρή καριέρα στη μπαλαφάρα ξανοίγεται, άντε και βουλευτής...

(5)...
Σε κάθε περίπτωση, παρακαλώ ησυχία...

 

Oρίστε, το έβαλα όλο το πόστ τώρα !

Έλεγχος του μυαλού συνεπάγεται χειραγώγηση, άσχετα αν (επιχειρείται να) γίνεται στο D/s συναινετικά. Υποτακτικός/η που εθελουσίως παραχωρεί τον έλεγχο του μυαλού του , που (προσπαθεί να ) σκέφτεται όπως σκέφτεται Ο Αλλος , που θέλει να θέλει αυτά που θέλει Ο Αλλος,(θέλει να) χειραγωγείται, ας μη μας φοβίζουν οι λέξεις.

Απο κεί και πέρα όμως, κάνεις κάποια άλματα και φαντάζεσαι πως ίσως να φαντάζομαι πράγματα που δεν φαντάζομαι, τουλάχιστον σαν μια ολότητα,κατηγοριοποιημένα , για τα υ.

Προσωπικά σκέφτομαι χαρούμενα υποτακτικά, με απασχολεί όμως τι είναι αυτό που τα κάνει χαρούμενα, και όταν διαβάζω πόσο ανακουφισμένα, γαλήνια και λυτρωμένα νοιώθουν σαν αφήνονται να τους κατακυριευσουν το μυαλό και τα θέλω, αναρωτιέμαι το γιατί, το πραγματικό γιατί, that's all....

 

@MasterJp

Ισχύει και για την υποτακτικότητα η θεωρία;

Δεν εχω χρόνο τώρα, θα φρεσκάρω όμως τη μνήμη μου ξαναδιαβάζοντας το νήμα. Ωστόσο, ήδη απο την πρώτη σελίδα υπάρχει η αμφισβήτηση της θεωρίας:

 

O μόνος τρόπος για να μάθουμε, είναι ξεμαθαίνοντας...


ΔΕΚΑΤΟ ΕΒΔΟΜΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΝΟΥ
[* «...Πρέπει να ξεχωρίσουμε τον εγκέφαλο από το νου. Ο εγκέφαλος είναι το κέντρο όλων των νεύρων, όλων των γνώσεών μας, όλων των θεωριών μας, των ιδεών μας, των προκαταλήψεών μας· όλες οι γνώσεις, από το σχολείο, από το Πανεπιστήμιο, συγκεντρώνονται μέσα στο κρανίο. Όλες οι σκέψεις, όλοι οι φόβοι είναι εκεί. Και είναι ο εγκέφαλος κάτι διαφορετικό από το νου; (...) Ό,τι βρίσκεται μέσα στο κρανίο, όλη η γνώση που έχετε μαζέψει –όχι μόνο εσείς, αλλά και οι πρόγονοί σας– επί εκατομμύρια αιώνες, όλη η γνώση είναι εγκλωβισμένη εκεί μέσα, στον εγκέφαλο. Και ανάμεσα σ’ εκείνο που την περιέχει –τον εγκέφαλο– και το νου, υπάρχει καμιά διαφορά; Ο εγκέφαλος, το μυαλό, θα είναι πάντα κάτι περιορισμένο. Και είναι ο νους διαφορετικός από αυτόν, από τη συνείδησή μου, από τις καθημερινές μου δραστηριότητες, από τους φόβους μου, από τις ανησυχίες μου, από τις ανασφάλειές μου, τη θλίψη, τον πόνο κι όλες τις θεωρίες που έχει μαζέψει ο άνθρωπος για τα πάντα; Ο νους δεν έχει καμιά σχέση με τον εγκέφαλο. Επίσης, ο νους μπορεί να επικοινωνήσει με τον εγκέφαλο, αλλά ο εγκέφαλος δεν μπορεί να επικοινωνήσει με το νου. (...) Ο εγκέφαλος είναι ο φρουρός όλης μας της συνείδησης, των σκέψεων, των φόβων και λοιπά. Εκεί βρίσκονται όλοι: οι θεοί, ο «θεοσεβούμενος» και ο «άπιστος». (...) Αυτός ο εγκέφαλος που είναι διαμορφωμένος από τις γνώσεις, από τις εμπειρίες, από την παράδοση, δεν μπορεί να έχει κανενός είδους επικοινωνία με το νου που βρίσκεται εντελώς έξω από όλες τις δραστηριότητες του εγκεφάλου. Ο νους μπορεί να επικοινωνήσει με τον εγκέφαλο, αλλά ο εγκέφαλος δεν μπορεί να επικοινωνήσει μαζί του, γιατί ο εγκέφαλος μπορεί μόνο να φαντάζεται εκείνο που δεν έχει όνομα, να φαντάζεται ότι μπορεί να κάνει τα πάντα. Ο νους είναι απέραντος, γιατί δεν είναι κάτι που σας ανήκει, ο νους δεν είναι δικός σας». «THE FUTURE IS NOW», Chapter 11. ]*

Όταν παρατηρείτε τον ίδιο σας τον νου, δεν παρατηρείτε μόνο τα λεγόμενα επιφανειακά επίπεδά του, αλλά παρακολουθείτε και τα μη συνειδητά· βλέπετε τι πραγματικά κάνει ο νους, αυτό δεν κάνετε; Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να ερευνάς. Δεν του επιβάλλεις τι θα πρέπει να κάνει, πώς θα πρέπει να σκέφτεται ή να δρα και λοιπά. Αυτό θα σήμαινε ότι λέμε μονάχα λόγια ότι παρατηρούμε. Δηλαδή, αν πεις ότι ο νους σου θα έπρεπε να είναι ετούτο ή δεν θα έπρεπε να είναι το άλλο, τότε σταματάς κάθε έρευνα και κάθε σκέψη· ή αν επικαλείσαι διάφορα αποφθέγματα κάποιας μεγάλης αυθεντίας, τότε και πάλι σταματάς να σκέφτεσαι ο ίδιος, έτσι δεν είναι; Αν αναφέρεις λόγια του Βούδα, του Χριστού ή του Χ, Ψ ή Ω, τότε σταματάει κάθε αναζήτηση, κάθε σκέψη, και κάθε έρευνα. Πρέπει, λοιπόν, να προφυλαχτεί κανείς απ’ αυτό. Πρέπει να παραμερίσετε όλες αυτές τις πονηριές του νου, αν θέλετε να ερευνήσετε αυτό το πρόβλημα του «εγώ» μαζί μου.
Ποια είναι η λειτουργία του νου; Για να το βρείτε αυτό, πρέπει να ξέρετε τι πραγματικά κάνει ο νους. Τι κάνει ο νους σας; Είναι όλος μια διαδικασία σκέψεων, έτσι δεν είναι; Δεν υπάρχει ο νους αλλιώς. Όσο ο νους δεν σκέφτεται, συνειδητά ή ασυνείδητα, δεν υπάρχει η συνείδηση. Πρέπει να ανακαλύψουμε τι κάνει σε σχέση με τα προβλήματά μας, τόσο το κομμάτι του νου που χρησιμοποιούμε στην καθημερινή μας ζωή, όσο και το κομμάτι του νου που οι περισσότεροι από μας δεν έχουμε συνείδησή του. Και πρέπει να κοιτάξουμε το νου έτσι όπως είναι και όχι όπως νομίζουμε ότι θα έπρεπε να είναι.
Τι είναι λοιπόν ο νους έτσι όπως λειτουργεί στην καθημερινή ζωή; Είναι πραγματικά μια διαδικασία απομόνωσης, έτσι δεν είναι; Αυτή είναι στην ουσία η διαδικασία της σκέψης. Είναι να κάνει σκέψεις βασισμένη σε μία δομή απομόνωσης και συγχρόνως να παραμένει συλλογική. Όταν παρατηρήσετε τη δική σας τη σκέψη, θα δείτε ότι είναι μια διαδικασία απομόνωσης, χωρισμένη σε κομμάτια. Σκέφτεστε σύμφωνα με τις αντιδράσεις σας, τις αντιδράσεις της μνήμης σας, των εμπειριών σας, των γνώσεών σας, των πιστεύω σας. Αντιδράτε με βάση όλα αυτά, δεν είναι έτσι; Αν πω ότι πρέπει να γίνει μια ριζική επανάσταση, θα αντιδράσετε αμέσως. Θα αντιταχθείτε στη λέξη «επανάσταση» αν έχετε καλές επενδύσεις, είτε πνευματικές είτε άλλου είδους. Η αντίδρασή σας, λοιπόν, εξαρτάται από τις γνώσεις σας, από τα πιστεύω σας, από τις εμπειρίες σας. Αυτό είναι ένα φανερό γεγονός. Υπάρχουν διάφορες μορφές αντίδρασης. Λέτε: «Πρέπει να νοιώθω αδελφοσύνη», για τους άλλους, «πρέπει να συνεργάζομαι» με όλους, «πρέπει να είμαι φιλικός», «πρέπει νοιώθω καλοσύνη» και λοιπά. Τι είναι όλα αυτά; Είναι διάφορες αντιδράσεις, αλλά η βασική αντίδραση της σκέψης είναι μία διαδικασία απομόνωσης. Παρατηρείστε τη λειτουργία του νου σας - που σημαίνει παρατηρείστε τις πράξεις σας, τα πιστεύω σας, τις γνώσεις και τιε εμπειρίες σας - και θα δείτε ότι όλα αυτά δίνουν σιγουριά. Δίνουν σιγουριά, δίνουν δύναμη στη διαδικασία της σκέψης. Αυτή η διαδικασία το μόνο που κάνει είναι να δυναμώνει το «εγώ», τον νου, τον εαυτό — είτε αυτόν τον εαυτό τον ονομάζεις ανώτερο είτε κατώτερο. Όλες οι θρησκείες, όλα τα κοινωνικώς αποδεκτά, όλοι οι νόμοι είναι για να ενισχύουν τον ατομικισμό, τα ξεχωριστά «εγώ», μια δράση που διαιρεί. Αν πάτε πιο βαθιά στο ασυνείδητο, θα δείτε ότι κι εκεί βρίσκεται η ίδια διαδικασία σε δράση. Εκεί, είμαστε συλλογικά επηρεασμένοι από το περιβάλλον, από το κλίμα, από την κοινωνία, από τον πατέρα, την μητέρα, τον παππού. Και εκεί υπάρχει η επιθυμία να επιβληθείς, να κυριαρχήσεις σαν ξεχωριστό άτομο, σαν «εγώ».
Η λειτουργία του νου όπως την ξέρουμε και όπως τη βλέπουμε να λειτουργεί καθημερινά, δεν είναι μια διαδικασία απομόνωσης; Δεν αναζητάτε την ατομική σας σωτηρία; Προσπαθείτε για είστε κάποιοι στην επόμενη ζωή ή προσπαθείτε να γίνετε σ’ αυτήν εδώ τη ζωή σπουδαίος άνθρωπος, κάποιος μεγάλος συγγραφέας και λοιπά. Όλη μας η προδιάθεση είναι να ξεχωρίσουμε. Μπορεί ο νους να κάνει οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ αυτό; Μπορεί ο νους να μη σκέφτεται διαιρετικά, περιχαρακωμένος στον εαυτό του, αποσπασματικά; Όχι, του είναι αδύνατον. Γι’ αυτό λατρεύουμε το νου· θεωρούμε το νου εξαιρετικά σημαντικό. Δεν ξέρετε ότι όταν είσαι λίγο επιτήδειος, λίγο ξύπνιος και έχεις συσσωρευμένες λίγες γνώσεις και πληροφορίες, πόσο σπουδαίος γίνεσαι στην κοινωνία; Ξέρετε οι ίδιοι πόσο θαυμάζετε εκείνους που είναι διανοητικά ανώτεροι, τους δικηγόρους, τους καθηγητές, τους ρήτορες, τους μεγάλους συγγραφείς, εκείνους που μπορούν να ερμηνεύουν άλλους και εκείνους που αναπτύσσουν τις δικές τους απόψεις. Έχετε καλλιεργήσει το νοητικό και το μυαλό.
Η λειτουργία του νου είναι να είναι χωρισμένος σε κομμάτια· διαφορετικά ο νους σας δεν υπάρχει. Έχοντας καλλιεργήσει αυτή τη διαδικασία για αιώνες, βλέπουμε ότι δεν μπορούμε να συνεργασθούμε· μπορούμε μόνο να παροτρυνθούμε, να εξαναγκασθούμε, να παρακινηθούμε από το φόβο, είτε της οικονομικής εξουσίας είτε της θρησκευτικής. Αν αυτή είναι η πραγματική κατάσταση, όχι μόνο η συνειδητή, αλλά και στα βαθύτερα επίπεδα, στα κίνητρά μας, στις προθέσεις μας, στις επιδιώξεις μας, τότε πώς μπορεί να υπάρξει συνεργασία; Πώς μπορεί να υπάρξει συνένωση της νοημοσύνης πολλών ανθρώπων για να γίνει κάτι; Καθώς αυτό είναι σχεδόν αδύνατον, οι θρησκείες και τα οργανωμένα πολιτικά κόμματα εξαναγκάζουν το άτομο να πειθαρχήσει σε διάφορα πράγματα. Έτσι η πειθαρχία γίνεται απαραίτητη όταν θέλουμε να ενωθούμε για να κάνουμε κάτι μαζί.
Έως ότου κατανοήσουμε πώς να αλλάξουμε αυτή τη σκέψη που διαιρεί, αυτή την κίνηση πού τονίζει το «εγώ» και το «δικό μου», είτε στη συλλογική μορφή είτε στην ατομική, δεν θα έχουμε ποτέ ειρήνη· θα έχουμε διαρκή σύγκρουση και πολέμους. Το πρόβλημά μας είναι πώς να βάλουμε τέλος στη διαιρετική διαδικασία της σκέψης. Μπορεί ποτέ η σκέψη να διαλύσει το «εγώ», αφού η σκέψη είναι η διαδικασία που φέρνει την λεκτική έκφραση και τις αντιδράσεις; Η σκέψη δεν είναι τίποτε άλλο από αντιδράσεις που γεννάνε όσα έχει συσσωρεύσει, δεν είναι δημιουργική. Και μπορεί μια τέτοια σκέψη να βάλει τέλος στον εαυτό της; Αυτό είναι εκείνο που προσπαθούμε ν’ ανακαλύψουμε. Όταν σκέφτομαι πάνω στις κατευθύνσεις: «πρέπει να πειθαρχήσω», «πρέπει να σκεφτώ πιο σωστά», «πρέπει να γίνω» το ένα ή το άλλο, τότε η σκέψη εξαναγκάζεται, σπρώχνεται, να πειθαρχήσει τον εαυτό της να γίνει κάτι ή να μη γίνει κάτι. Αυτό δεν είναι μία κίνηση απομόνωσης; Άρα δεν είναι εκείνη η ολοκληρωμένη νοημοσύνη που λειτουργεί ως ένα σύνολο και που μόνο μ’ αυτήν μπορεί να υπάρξει αληθινή συνεργασία ανάμεσα στους ανθρώπους.
Και πώς να φτάσεις στο τέλος της σκέψης; Ή μάλλον, πώς θα μπορέσει η σκέψη, που είναι απομονωμένη, κομματιασμένη και ατελής, να φτάσει σ’ ένα τέλος; Πώς καταπιάνεσαι μ’ αυτό; Θα την καταστρέψει η λεγομένη πειθαρχία σου; Προφανώς δεν το έχετε πετύχει όλα αυτά τα χρόνια, διαφορετικά δεν θα είσαστε εδώ. Εξετάστε, σας παρακαλώ, αυτή τη διαδικασία πειθάρχησης, που δεν είναι τίποτε άλλο από μία διαδικασία της σκέψης όπου υπάρχει: υποταγή, καταστολή, έλεγχος και κυριαρχία, πράγματα που όλα επηρεάζουν το υποσυνείδητο, το οποίο επηρεάζει τη συμπεριφορά σας αργότερα, καθώς μεγαλώνετε. Έχοντας δοκιμάσει την πειθάρχηση για πολύ καιρό χωρίς αποτέλεσμα, θα πρέπει να έχετε ανακαλύψει ότι, προφανώς, αυτός δεν είναι ο τρόπος που θα διαλύσει το «εγώ».
Το «εγώ», ο εαυτός, δεν μπορεί να διαλυθεί με πειθαρχία, γιατί η πειθαρχία δυναμώνει το «εγώ». Κι όμως, όλες οι θρησκείες σας τη στηρίζουν· όλα τα είδη διαλογισμού σας, όλοι οι δογματισμοί σας βασίζονται σ’ αυτήν. Και μήπως είναι η γνώση εκείνη που θα διαλύσει το «εγώ» ή μήπως είναι η πίστη; Μ’ άλλα λόγια, μπορούμε να καταφέρουμε να φτάσουμε στην ρίζα του «εγώ» με κάτι από αυτά που κάνουμε τώρα, με κάποια από τις δραστηριότητες με τις οποίες έχουμε δεσμευτεί; Δεν είναι όλα αυτά μια ουσιαστική φθορά της διαδικασίας της σκέψης, που είναι μια διαδικασία απομόνωσης, αντίδρασης; Και τι κάνεις όταν συνειδητοποιήσεις ριζικά, βαθιά ότι η σκέψη δεν μπορεί να βάλει τέλος στον εαυτό της; Τι συμβαίνει τότε; Παρατηρείστε τον εαυτό σας. Όταν έχεις πλήρη επίγνωση αυτού του γεγονότος, τι συμβαίνει; Τότε, καταλαβαίνεις ότι κάθε αντίδρασή σου είναι από πριν διαμορφωμένη και ότι με τη διαμόρφωση δεν μπορεί να υπάρξει ελευθερία ούτε στην αρχή ούτε στο τέλος — και η ελευθερία βρίσκεται πάντα στην αρχή και όχι στο τέλος.
Όταν συνειδητοποιήσεις ότι κάθε αντίδρασή σου είναι μία μορφή διαμόρφωσης και ότι επομένως δίνει συνέχεια στο «εγώ» με διάφορους τρόπους, τι συμβαίνει στην πραγματικά; Πρέπει να είστε πολύ ξεκάθαροι σ’ αυτό το ζήτημα. Η πίστη, οι γνώσεις, η πειθαρχία, οι εμπειρίες, η όλη διαδικασία να πετύχεις κάποιο αποτέλεσμα ή ένα στόχο, η φιλοδοξία να γίνεις κάτι σ’ αυτήν ή στην επόμενη ζωή, όλα αυτά είναι μια διαδικασία απομόνωσης, μία διαδικασία που φέρνει καταστροφή, δυστυχία, πολέμους, πράγματα από τα οποία δεν υπάρχει διαφυγή με τη συλλογική δράση, όσο κι αν απειλείσαι με στρατόπεδα συγκέντρωσης, εξορίες και όλα τα υπόλοιπα. Έχετε επίγνωση αυτού του γεγονότος; Όταν λέτε: «έτσι είναι»· «αυτό είναι το πρόβλημά μου»· «σ’ αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκομαι»· «βλέπω τι μπορούν να κάνουν οι γνώσεις και η πειθαρχία, τι κάνει η φιλοδοξία»· όταν τα λέει ο νους όλα αυτά, ποια είναι η κατάστασή του; Ασφαλώς αν τα δεις όλα αυτά, έχει ήδη μπει μπροστά μια διαφορετική διαδικασία.
Βλέπουμε τον τρόπο του μυαλού, αλλά δεν βλέπουμε τον τρόπο της αγάπης. Ο τρόπος της αγάπης δεν μπορεί να βρεθεί από το μυαλό. Η δράση του μυαλού, με όλες τις κατευθύνσεις του, με όλες του τις επιθυμίες, τις φιλοδοξίες, τις επιδιώξεις του, πρέπει να σταματήσει για να γεννηθεί η αγάπη. Δεν ξέρετε πως όταν αγαπάς, συνεργάζεσαι και δεν σκέφτεσαι τον εαυτό σου; Αυτή είναι η υψηλότερη μορφή νοημοσύνης, όχι όταν αγαπάς σαν ένας ανώτερος άνθρωπος, ή όταν έχεις μια υψηλή θέση, που κρύβει το φόβο μην τη χάσεις. Όταν έχεις επενδύσει σ’ αυτήν όλα τα συμφέροντά σου δεν μπορεί να υπάρξει αγάπη· υπάρχει μόνο η μία διαδικασία εκμετάλλευσης που γεννιέται από το φόβο. Η αγάπη, λοιπόν, γεννιέται μόνο όταν παραμερίζει το μυαλό, ο νους. Πρέπει λοιπόν να κατανοηθεί όλη η διαδικασία του νου, η λειτουργία του νου.
Μόνο όταν ξέρουμε πώς ν’ αγαπάμε ο ένας τον άλλον μπορεί να υπάρξει συνεργασία, μπορεί να υπάρξει νοημοσύνη μία κοινή αντιμετώπιση οποιουδήποτε προβλήματος. Μόνο τότε είναι δυνατόν να βρούμε τι είναι Θεός, τι είναι Αλήθεια. Τώρα προσπαθούμε ν’ ανακαλύψουμε την αλήθεια με το μυαλό, με τη μίμηση, που είναι ένα είδος ειδωλολατρίας. Μόνο όταν απορρίψεις εντελώς όλο το οικοδόμημα του «εγώ» με την κατανόησή του, είναι δυνατόν να φανερωθεί εκείνο που είναι αιώνιο, άχρονο, απροσμέτρητο. Δεν μπορείς να πας εσύ σ’ αυτό· εκείνο έρχεται σε σένα.


Κρισναμούρτι

 

ο χειραγωγικός έλεγχος του μυαλού είναι αυτός που βλέπετε κι εσείς συχνά πυκνά, με αποστήθιση (άντε αντιγραφή) και περιφορά (μοστράρισμα) ευαγγελικών αποσπασμάτων ποικίλης προέλευσης ανακατωμένων με 'πιστήμη και συγκεχυμένη αερολογία, και αγοραία αμπελοφιλοσοφία. αυτόν τον έλεγχο δεν μου κάνει εντύπωση αν τον αντιμετωπίζετε επιφυλακτικά ή καχύποπτα. με τον άλλον τον έλεγχο, της προσαρμογής, δεν μου είναι πολύ καθαρό πώς τον συγχέετε, γιατί ο δεύτερος έχει αποδειχτεί δημιουργικός και χαρούμενος και συνεκτικός και αποτελεσματικός, τα τελευταία εκατομμύρια χρόνια.

 

Όλα βρίσκονται μέσα στον εγκέφαλο. Σιγά μην πούμε και ότι αγαπάμε κυριολεκτικά με την καρδιά μας.
Ο νους αλήθεια που βρίσκεται; κοντα στα πνευμόνια; κοντά στην σπλήνα; Σε ποιο μερος του σώματος; Πώς λειτουργεί; Πώς παράγει σκέψη;

Συγγνώμη Μπρέντα μου αλλά έτσι όπως τον διάβασα τωρα αυτο τον κυριο είναι, και παντα ηταν τετοια πράγματα, πέρα για πέρα έξω από τη λογική μου.  

 

Δεν χρειάζεται να συμφωνούμε κοριτσάρα μου γλυκιά, η ζωή θα ήταν αφόρητα βαρετή αν συμφωνούσαμε όλοι με όλους, πάντα, αρκεί να σεβόμαστε αυτό που ο άλλος έχει να πει και να μάς αρέσει ο καλόπιστος διάλογος, απ΄όπου όλοι κάτι έχουν να κερδίσουν.
Ο πολιτισμός μας δυστυχώς μάς έμαθε να μην έχουμε ανοχή στις διαφορετικές απόψεις (κι όταν λέω απόψεις, δεν εννοώ ανόητες ειρωνείες και αφορισμούς, εννοώ απόψεις) και όμως πιο πολλά θα μάθουμε από αυτές, παρά από αυτούς με τους οποίους έχουμε τις ίδιες ακριβώς απόψεις.
Ευχαριστώ δημόσια τον @MasterK77 που μου το επισήμανε, σε μία δική μου αδύναμη στιγμή, έχει όντως μεγάλη σημασία.
Απλά να αναφέρω, πως αυτός ο κύριος δεν είναι τυχαίος. Θα άξιζε μία ανάγνωση κάποια στιγμή.
Είναι όπως να έχεις διαβάσει Χωμενίδη ας πούμε και να χαίρεσαι που δεν σου άρεσε, ένα τέτοιο πράγμα, σαν βαρόμετρο, για να καταλάβεις περίπου που βρίσκεσαι. 
Αναφέρω απλά κομμάτια της βιογραφίας του, σχετικά με το ποιος είναι.

Ο Κρισναμούρτι θεωρείται παγκοσμίως ως ένας από τους μεγαλύτερους στοχαστές και θρησκευτικούς διδασκάλους όλων των εποχών. Δεν ανέπτυξε καμία φιλοσοφία ή θρησκεία, αντιθέτως μίλησε για πράγματα που αφορούν όλους εμάς στην καθημερινή μας ζωή, τα προβλήματα της ζωής στη σύγχρονη κοινωνία με τη βία και τη διαφθορά της, για τα άτομα που αναζητούν ασφάλεια κι ευτυχία, και την ανάγκη της ανθρωπότητας να απελευθερώσει τον εαυτό της από τα εσώτερα φορτία του φόβου, του θυμού, της πληγής, και της θλίψης. Εξήγησε με μεγάλη ακρίβεια τις λεπτές λειτουργίες του ανθρώπινου νου, κι επισήμανε την ανάγκη του να επιφέρουμε στην καθημερινή μας ζωή μία βαθιά διαλογιστική και πνευματική ποιότητα.

Ο Κρισναμούρτι δεν ανήκε σε καμία θρησκευτική οργάνωση, αίρεση ή χώρα, ούτε ήταν μέλος σε κάποια σχολή πολιτικής ή ιδεολογικής σκέψης. Αντιθέτως, ισχυρίστηκε ότι αυτοί ήταν οι παράγοντες που διαιρούν τα ανθρώπινα όντα κι επιφέρουν σύγκρουση και πόλεμο. Υπενθύμισε στους ακροατές του ξανά και ξανά ότι όλοι είμαστε πρώτα ανθρώπινα όντα κι όχι Ινδουιστές, Μουσουλμάνοι ή Χριστιανοί, ότι είμαστε όπως όλη η υπόλοιπη ανθρωπότητα κι ότι δεν είμαστε διαφορετικοί ο ένας από τον άλλον. Ζήτησε να βαδίζουμε ελαφρά πάνω στη γη δίχως να καταστρέφουμε τους εαυτούς μας ή το περιβάλλον. Μετέδωσε στους ακροατές του μία βαθιά αίσθηση σεβασμού για τη φύση. Οι διδασκαλίες του υπερβαίνουν τα ανθρωποκατασκευασμένα συστήματα πίστης, εθνικού συναισθήματος και αιρετισμού. Ταυτόχρονα, δίνουν καινούριο νόημα και κατεύθυνση στην ανθρωπότητα για την αναζήτηση της αλήθειας. Η διδασκαλία του, πέραν του ότι είναι σχετική με την σύχρονη εποχή, είναι άχρονη και παγκόσμια.