Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Πικρή εποχή

Σαν ήμαστε μικρά παιδιά
δεν πρόφτασαν να μας κρατήσουν οι γονείς μας απ΄το χέρι
και να μας πάνε πουθενά
ήτανε κιόλας σκοτωμένοι άρρωστοι ή χαμένοι.
Τότε αντί για καλημέρα λέγαμε
έως πότε έως πότε έως πότε
αντί για καληνύχτα σιωπούσαμε
σχεδιάζοντας μες στην αμφιβολία της νύχτας
παιγνίδια και χαρές στο νέο καιρό της λευτεριάς.

Τότε το ωραίο κορίτσι μας το λέγαμε Γιολάντα.
Η Γιολάντα
μας πότιζε πίκρα και μίσος
έτσι καθώς καμάρωνε τ΄απόγευμα απ΄το παράθυρό της
ντυμένη του προσώπου της το φως και το γαλάζιο φόρεμά της
χωρίς πληγές χωρίς καημό και αίματα
ξεχειλισμένη αληθινό φαϊ και τη γλυκιά ομορφιά της.
Τη βλέπαμε για μια στιγμή μέσα στα μάτια κ΄έλαμπε
ύστερα βλέπαμε το δρόμο που έλαμπε πάντα και μας καλούσε
για τις ουρές τις διανομής και τη σκληρή μαυραγορά
που ήτανε θέα απροσπέλαστη σαν έτοιμο μαχαίρι.

Θυμούμαστε πως στον κόρφο μας
φώλιαζε ένα πουλί
μας εκρατούσε από το χέρι η περηφάνια
μας εκρατούσε από το χέρι η οργή
και προχωρούσαμε
με τ΄όραμα μισού πέδιλου από λάστιχο αυτοκίνητου
με τ΄όραμα μισού σπυριού μπομπότας.
Δε μας εγύρισε ποτέ πίσω η βροχή
κι ο άνεμος που μας σώριαζε στο δρόμο.
Τα ξεσχισμένα πόδια μας δε χάθηκαν στη λάσπη
φυλάξαμε τα μάτια μας να μην τα σβήσει η καταχνιά
μην τα σκοτώσει η ανημποριά μην τα κερδίσει η πίκρα.
Κι όταν πούλαγε η μάνα μας τα ρούχα της και τα χρυσαφικά της
για ένα κινίνο ή δυο κλωνιά σταφίδα
εμείς μαθαίναμε να περιμένουμε τη λευτεριά.
Δεν κλάψαμε ποτέ.

--------------------------------------------------------------------

Για ένα ντέφι

Εγώ που ανδραγάθησα στη μάχη
για το ομαδικό γούστο
δεν αγωνιώ για τίποτε άλλο τώρα
παρά για την προμήθεια ενός
μεταχειρισμένου ντεφιού…

Θέλω να πάμε σ΄ένα πανηγύρι
και ν΄αγοράσουμε τα πάντα με τα μάτια…

( Θωμάς Γκόρπας )

 

Το άπειρο

Αγαπημένος μού ήταν πάντα αυτός ο λόφος
ο έρημος, κι αυτά τα δέντρα που μου κρύβουν
τον μακρινόν ορίζοντα.
Μα εδώ που στέκω
οραματίζομαι τις αχανείς εκτάσεις
τ’ ουρανού και την υπερκόσμια γαλήνη
κι ανατριχιάζω.
Και καθώς ακούω
μέσα απ’ το φύλλωμα το θρόισμα του αέρα
συγκρίνω την αμόλυντη σιωπή του απείρου
μ’ αυτόν τον ήχο.
Κι αισθάνομαι το αιώνιο,
και τις σβησμένες εποχές, και τη δική μας
που ζει και πάλλεται. Κι ο στοχασμός μου
πνίγεται στη βαθιά απεραντοσύνη.
Σ’ αυτή τη θάλασσα γλυκό είναι το ναυάγιο.

Giacomo Leopardi

 

Τς Τς Τς αυτές οι υποσχέσεις των αντρών-ε :Ρ

 

Δεν υπάρχουν προσδοκίες.
Μονάχα βροχές που αφέθηκαν έρημες
από συγκεχυμένους χειμώνες
ίχνη από φωνήεντα άχρηστων ομιλιών,
κυνικών μέσα στην επισημότητά τους.

Μονάχα αστερισμοί
σε νύχτες επιπόλαιες
κι ίσως
-απροστάτευτο μέσα στον υπαινιγμό του φθινοπώρου-
τον εαυτό μου να πειραματίζεται αμήχανος
..

Κι ας φυλλοροούν έξω οι αμυγδαλιές
κι ας δραπετεύουν απ’ τις κλειστές κουρτίνες τα όνειρα
κι ας γέρνουν τα μαλλιά στους ώμους
αυθόρμητα, ανεπιτήδευτα, αναρχικά

Πέτρος Λυγίζος

 

..aλλά ένα κορίτσι σε ένα σκοτεινό σπίτι
γρήγορα χορεύει σ' εκατό γύρους
με πόδια ξεφλουδισμένα σε ασημένιο βράχο
ενώ το σκοτάδι εντείνεται
γύρω της και μέσα της

ελπίζει ότι η άνοιξη θα ξυπνήσει
χορεύει σε σκούρους κόκκινους τόνους
ψιθυρίζοντας μέσα από τον άνεμο

σκοτάδι,
έρχονται τη νύχτα
μάγισσες,
παίζουν με τις σκιές
χαμογελούν,
λούζονται στη βροχή
κοίτα,
την πανσέληνο χορεύουν
ντυμένες μονάχα με το φως του φεγγαριού..

kælan mikla

 

ΥΠΑΡΞΙΑΚΕΣ ΕΡΩΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ

Τι ωραίος που ήταν ο έρωτας!
Πολιορκούσε χωρίς ενοχές
πολεμούσε χωρίς αιχμές, χωρίς φιλοδοξίες.
Λιοπύρι τα μεσάνυχτα
καλοκαιριά στον πάγο
έρωτας, το αντίθετο του αληθινού
έδινε στο πραγματικό ουσία.

Ήταν ωραία η ευωδιά του ιδρώτα
σοφά τα συμπεράσματα της σάρκας τότε
της σάρκας, της πιο παραμελημένης θεάς.

Τη ζωή μου βλέπω τώρα
σαν ένα ντοκιμαντέρ
που δείχνει σπάνια της φύσης πουλιά
ξεχασμένες του κόσμου ακτές
απλησίαστες κορφές.

Τις κινήσεις της ψυχής μου
παρακολουθώ στην οθόνη.
Ποια μέθοδο ακολουθεί άραγε η ψυχή
για να επιζήσει για λίγο ακόμη χωρίς μέλλον;
Το ψέμα; Την αλήθεια;
Ή αφήνεται στη φυσικότητα του είναι;
Ποιανού «είναι»;

Πώς μπορεί να υπάρξει «είναι» χωρίς μέλλον;
Όταν πια μόνο μια κάποια ιδέα οδηγεί στο σώμα
μόνο τ’ όνειρο φέρνει το πάθος;

Όσο για τον έρωτα τον τελευταίο
είναι σαν τον πρώτο:
βλασταίνει στο χωράφι του Πλάτωνα

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

 

Άκουγα τις νύχτες την ώριμη ροδακινιά
να μου λέει: ο άντρας δεν πρέπει μόνο να διψάει
αλλά και να ξέρει να πίνει.
Οι βιασύνες αγόρι μου, αδειάζουν ποτήρια,
μα δε γεμίζουν καρδιές.
Θα χάσεις τη συγκομιδή μέσα απ’ τα χέρια σου,
αν δεν μάθεις να με τρυγάς
στην απόλυτη ώρα μου.
Έχουν, αγόρι μου, και τα χέρια
τη δική τους σοφία. Κι εγώ
έχω σημάδια στο σώμα μου
από δάχτυλα βιαστικά...
.
.
Στέλιος Γεράνης
 

 

"Ω ναι,είναι και η αναμονή μια απασχόληση
και μια ηδονή..
Και δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο απ΄το να μην
έχεις τίποτα να περιμένεις."
.
.
Cesare Paveze
 

 

«Αν»
Αν να κρατάς καλά μπορείς το λογικό σου, όταν τριγύρω σου όλοι τα ‘χουν χαμένα
και σʼ εσέ της ταραχής τους ρίχνουν την αιτία,
αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον ίδιο τον εαυτό σου όταν ο κόσμος δε σε πιστεύει
κι αν μπορείς να του σχωρνάς αυτή τη δυσπιστία.
Να περιμένεις αν μπορείς δίχως να χάνεις την υπομονή σου
κι αν άλλοι σε συκοφαντούν να μην καταδεχτείς ποτέ το ψέμα
κι αν σε μισούν, εσύ ποτέ σε μίσος ταπεινό να μην ξεπέσεις,
μα να μην κάνεις τον καλό ή τον πολύ σοφό στα λόγια.
Αν να ονειρεύεσαι μπορείς και να μην είσαι δούλος των ονείρων,
αν να στοχάζεσαι μπορείς δίχως να γίνει ο στοχασμός σκοπός σου,
αν νʼ αντικρίζεις σου βαστά το θρίαμβο και τη συμφορά παρόμοια
κι όμοια να φέρνεσαι σʼ αυτούς τους δυο τυραννικούς απατεώνες.
Αν σου βαστά η ψυχή νʼ ακούς όποιαν αλήθεια εσύ είχες ειπωμένη,
παραλλαγμένη απʼ τους κακούς, για να ‘ναι για τους άμυαλους παγίδα,
ή συντριμμένα να θωρείς όσα σου ‘χουν ρουφήξει τη ζωή σου
και πάλι να ξαναρχινάς να χτίζεις μʼ εργαλεία που ‘ναι φθαρμένα.
Αν όσα απόχτησες μπορείς σʼ ένα σωρό μαζί να τα μαζέψεις και δίχως φόβο,
μονομιάς κορώνα ή γράμματα όλα να τα παίξεις και να τα χάσεις
και απʼ αρχής, ατράνταχτος, να ξεκινήσεις πάλι και να μη βγάλεις και μιλιά γιʼ αυτό τον ξαφνικό χαμό σου.
Αν νεύρα και καρδιά μπορείς και σπλάχνα και μυαλό όλα να τα σφίξεις να σε δουλέψουν
ξαναρχής κι ας είναι από πολύν καιρό σωσμένα και να κρατιέσαι πάντα ορθός,
όταν δεν σου ΄χει τίποτε απομείνει παρά μονάχα η θέληση, κράζοντας σε όλα αυτά «βαστάτε».
Αν με τα πλήθη να μιλάς μπορείς και να κρατάς την αρετή σου,
με βασιλιάδες να γυρνάς, δίχως απʼ τους μικρούς να ξεμακρύνεις.
Αν μήτε φίλοι, μήτʼ εχθροί μπορούνε πια ποτέ να σε πειράξουν,
όλο τον κόσμο αν αγαπάς, μα και ποτέ παρά πολύ κανένα.
Αν του θυμού σου τις στιγμές, που φαίνεται αδυσώπητη η ψυχή σου,
μπορείς νʼ αφήσεις να διαβούν την πρώτη ξαναβρίσκοντας γαλήνη,
δική σου θα ’ναι τότε η Γη, μʼ όλα και μʼ ό,τι πάνω της
κι αν έχει και κάτι ακόμα πιο πολύ: Άντρας αληθινός θα ‘σαι, παιδί μου.

Randyard Kipling (Μετάφραση Κ.Βάρναλης)

 

..πόσες φορές
σου ζήτησα στα τζάμπο μία βόλτα
να πλανηθούμε στους πολύχρωμους διαδρόμους
χέρι χέρι

δε λέω
δεν ήταν άσχημα
στα θέατρα και στις πινακοθήκες
ούτε ήταν οι καφέδες αναξιοπρεπείς
στα αίθρια και στα βιβλιοπωλεία

μα ορέχτηκα λίγην ευτέλεια πια
λίγη πολλή συνάφεια ταπεινή
τις ομιλίες και τις κινήσεις
μπροστά σε ράφια με αμέτρητα είδη
ασήμαντα και τόσο κιουτ
διακοσμητικά και αποσμητικά
λάμπες σερβιέτες κι εξαρτήματα ποτίσματος
κούπες κεριά και φαγητοδοχεία
τραπεζομάντηλα και μάκτρα των ποδιών
κυλότες καρβουνάκια και λιβάνια
απορρυπαντικά ριχτάρια γάντια
μαξιλαράκια γομολάστιχες βετέξ
του κόσμου τα καλά σε τρεις ορόφους
μια γαμημένη βόλτα δεν με πήγες

μου χάρισες για δώρο ένα βιβλίο
ένα ύπουλο εργαλείο βασανισμού
μα ούτε κι αυτό δεν ήταν σε σακούλα τζάμπο
με πληρωμένο τέλος περιβάλλοντος

κι όμως
στο ζήτησα τόσες φορές
στα τζάμπο να με φέρεις
μονάχα μια φορά όχι πολλές
ξέρω τη δυσκολία στο τέλος ξέρω
που σε κοιτάζει στο ταμείο το κορίτσι
κι έχει στα μάτια λύπη κούραση και φθόνο
σαν ξεχαρβαλωμένο διαλογής παιχνίδι

MHNYMAL

 

Θα προσπαθήσω να μη χρησιμοποιήσω λέξεις στρογγυλές
λόγου χάριν ομορφιά, ελευθερία, το φως σου
Υπερβολικά μεγάλες / ας περιμένουν
πιο επείγον είναι να πω
απόψε μέτρησα με το κορμί
τα τριακόσια δάχτυλα
του χεριού σου.

Carmen Camacho

 

Για 'σένα πέφτω στον γκρεμό
αν έχει ύψος χαμηλό,
για 'σένα πέφτω στη φωτιά
αν έχει σβήσει φυσικά.

Για 'σένα πέφτω στο νερό
αν έχει βάρκα να σωθώ,
για να εσενα παω να σκοτοθω,
με μαχερι πλαστικο


σ' αγαπώ!!!!!!

ιωαννης κατσαπλιας