Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Δώσε πόνο λεμε!!

 

με μεγαλη μου χαρα νιτσα μου νιτσα μου μανιτσα μου

 

Θα'θελα να συντρίψω με τις γροθιές μου
τους δρόμους,τα λεωφορεία,τα τραμ,
που κάποτε μας πήγαιναν στην ευτυχια
και να φτιάξω μια πόλη ερειπωμένη
απ' την πελώρια απουσία σου.

Τάσος Λειβαδίτης

 

Το πήρα απόφαση κι εγώ
Να γράψω ένα ποίημα
Και σαν κι εσάς να μαι κι εγώ ...
Να μοιάζω λίγο θύμα !

Να βάλω μέσα κλάματα
Και θρήνους και οδυρμούς
Να γίνω και ευαίσθητος
Να πίνω και χυμούς !!!!

Τι να τα κάνεις μάτια μου
τα λόγια τα ωραία ?
Θα πας στον οδοντογιατρό
Η στο χοντρό κουρέα ?

Κυρίως θέμα ...
Σήμερα ξεκουμπίστηκες
νωρίς από το σπίτι
και με έβρισες και μ έδειρες
με είπες και αλήτη !

Και εγώ πολύ νευρίασα
Κι έβαλα τα καλά μου
Και είπα μέσα μου μωρή
Σε γράφω στα απ αυτά μου !

Η απουσία σου λοιπόν
Μεγάλο είναι κρίμα
Αν και κρυφά σου εύχομαι
Να πέσεις μες το κύμα !

 --Ivo Karlović-- 

 

Ποίημα του κώλου

Κώλοι πολλοί υπάρχουνε εις το ωραίον φύλλον, με σχήματα διάφορα σε μέγεθος ποικίλον.

Κώλοι χοντροί, κώλοι λεπτοί, κώλοι απαλοί κι αφράτοι, κώλοι σα ζύμη μαλακοί και κώλαροι τριζάτοι.

Κώλοι σκληροί σαν πέτρινοι και άλλοι λαστιχένιοι, κώλοι δροσάτοι, τροφαντοί και κώλοι μαραμένοι.

Κώλοι μεγάλοι σαν βουνά και κώλοι μια χουφτίτσα, κώλοι που ‘ χουν κουνήματα και κάνουνε καπρίτσια.

Κώλοι σαν τάβλα επίπεδοι, κι άλλοι ψηλά βαλμένοι, κώλοι σαν φράπες τουρλωτοί και κώλοι κρεμασμένοι.

Κώλοι κομψοί, συμμετρικοί και περιποιημένοι και κώλοι ασουλούπωτοι, «μπόγοι κακοδεμένοι».

Κώλοι σαν τριαντάφυλλο και κώλοι σαν αχλάδι, κώλοι που προκαλούν κλοτσιά κι άλλοι που θέλουν χάδι.

Κώλοι σαν αλαβάστρινοι, που μοιάζουν με καθρέφτη, κώλοι που θέλουν φίλημα κι άλλοι που θέλουν νέφτι.

Κώλοι σπανοί, δασύτριχοι, κώλοι σαν κολλιτσίδες και κώλοι που στενάζουνε από αιμορροΐδες.

Κώλοι ακριβοί, κώλοι φτηνοί, μονάχα δυο παράδες και κώλοι που προσφέρονται εις τους κωλομπαράδες.

Κώλοι «τοιούτων», ευτραφείς, μοσχοπουδραρισμένοι, και κώλοι απλησίαστοι γιατ’ είναι λερωμένοι.

Κώλοι αριστουργήματα, όλο καλλιγραφία και κώλοι σαν της μυλωνούς την ανορθογραφία.

Κώλοι που σε ζαλίζουνε σαν τους κρυφοκοιτάς και που σε κάνουνε να λες.. «ή ταν ή επί τας»!

Κώλοι οπού το βλέμμα σου δεν ξεκολλά ευκόλως, που τους θωρείς όταν περνούν κι αναφωνείς: «Τι κώλος!»»

ποιητικη συλλογη
COPY-PASTE

 

πανσοφε τα σεβη μου
 

 

ευλόγησον

 

Τι Μπουκόφσκι, Τι Τσιμπουκόφσκι
ή Το Έπος του Αρπαχτοβυζαρόπληκτου και της Κλαστοπεόδουλης
Στίχοι / Μουσική: Δημήτρης Πουλικάκος

Ελμπάτ, φουέλ, αρμπουταγλάν,
γκαφίρ, σπαροπηχτάγαν,
σαρμελοασπληδεύαντο,
φαλοαιδιογλιστράβαν.

Και ουτ και φλουτ και χλάπιστα,
αμπεχλωροακουστάβαν,
του σφιτ τα βλημοκάβαλαν
πρωκτόγευστα χομπλάβαν.

Φαρδαλοβαρδουλόπνευστα,
κλαπετοπερδολάγνα,
αμφιξεπατογλάφυρτα,
ξεκωλ σφηναρόπληκτα.

Και φλατς και φλουτς και φλούτσαυτα,
αμφιχυσματομπλάβαν
κι ενώ γλυφοεκοζάρουντο
ψωλαρμενοχουφτάβαν.

Στηθόπληκτα και μπουσταφή,
βαρδουλοχαρχαλεύαν,
κωλοτρυπιδοφάγωτα,
ρωγοβυζορουφάγαν.

Βουλέ Τουρλέ κι απόχαυνα
γλουτοφτυστομπουτάβαν,
χλιμιντροσφιχτοχάϊδευτα,
το σιχτηροφουμάβαν.

Ρ ε φ ρ α ί ν :
Μπαχλέτε κονικλόπντιχτο ζουλφίρ
σφαλιαροπεογλούταυτο μπατσίρ
ορθομουντριχοτρίψαυτο κλεφτίρ
καυλομαγουλογλώστιφτο παιχτίρ...

 

Σκάκι

*
Την Ευρυδίκη που θα χάσεις την έχεις ήδη χάσει
ήσουν εσύ η Ευρυδίκη όταν ο χάρος
απʼ τη ζωή και την Ελένη σου
να σʼ αποσύρει τάχθηκε.

Σε ξαναείδε η μέρα.
Ρίξε πίσω σου το φως που μας προσδοκά
ατένισε άσβηστον φως. Φως κι ο λόγος.
Ζει του Ολυμπιονίκη μονάχα ο Πίνδαρος.
Ρήματα Σίβυλλας, αποφάσεις κύβων
το σεληνόφως της Ελένης
της φλογεράς λύρας η αδαμάντινη λάμψη
διακόπτουν το χάος.
*

Νικόλας Κάλας

 

..Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς
θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο'
πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις
τα πετάω.
Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω'
να φεύγουν τα περιττά λέω
να μπω στον ουρανό του τίποτα
με ελάχιστα.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

 

Κάνε Το Ως Το Τέλος

Αν θέλεις να δοκιμάσεις, κάνε το
ως το τέλος•
αλλιώς μην το αρχίσεις καν.
Αν θέλεις να δοκιμάσεις, κάνε το
ως το τέλος•
αυτό σημαίνει ότι μπορεί να χάσεις γκόμενες,
γυναίκες, συγγενείς, δουλειές και
πιθανόν το μυαλό σου•
κάνε το ως το τέλος•
αυτό σημαίνει ότι μπορεί να μη τρως για τρείς ή τέσσερις μέρες•
σημαίνει ότι μπορεί να ξεπαγιάσεις σ’ ένα
παγκάκι στο πάρκο•
μπορεί να σημαίνει φυλακή,
μπορεί να σημαίνει εμπαιγμό,
χλεύη,
απομόνωση•
Η απομόνωση είναι το δώρο,
όλα τ’ άλλα είναι δοκιμασίες της
αντοχής σου, του
πόσο πολύ στ’ αλήθεια θέλεις να
το κάνεις•
και θα το κάνεις
παρά την απόρριψη και τα χειρότερα προγνωστικά
και θα είναι καλύτερο από
οτιδήποτε άλλο
μπορούσες να φανταστείς.
Αν θέλεις να δοκιμάσεις,
κάνε το ως το τέλος•
Δεν υπάρχει αίσθηση παρόμοια
με αυτή•
Θα βρεθείς μόνος με τους θεούς
και οι νύχτες θα λάμπουν φλεγόμενες•
κάνε το, κάνε το, κάνε το•
κάνε το.
ως το τέλος
ως το τέλος•
θα πας καβάλα τη ζωή ίσια στο
ομορφότερο γέλιο, κι αυτή είναι
η μόνη άξια μάχη
που υπάρχει.

Charles Bukowski

 

Θερμοκήπιο

"Βγαίνω,
η φωνή βουβή,
μου δένει ένα μαντήλι στα μάτια
είναι μπλε,
σβήνει τον ιδρώτα της φωνής σου και ζητάει να έχει το ποτάμι δικό της
χωρίς ενδιάμεσους κόσμους να τη ξεβάφουν

θα βρέξει, λες και με φιλάς στο μέτωπο
θα μπω στο λαιμό σου κ δε θα με βρει καμια σταγόνα, λέω κ στέκομαι στα μάτια σου
δε γίνονται αυτά ,δεν έχω χώρο για τις μακρινές σου ανάσες,φωνάζω μόνο για τη δική μου ,γιατι δεν ακούς;
έτσι μιλάς κ με σπρώχνεις

ανεβαίνω στα χέρια σου και
το τίποτα φωτίζει
συνεχίζω να βγαίνω,μη με σταματάς

τα δόντια της αναπόλησης σου δαγκώνουν τον αυχένα μου
η στήριξη μου ταλαντώνεται εντός σου
ο βυθός από κοντά σου γίνεται πράσινος
όμοιος με το έδαφος κάτω από τα γόνατα σου
να ήμουν στο βυθό σου, σκέφτομαι
να έφερνες μια στιγμή το βάρος σου στη ραχοκοκκαλιά μου

δε γίνονται αυτά
δεν έχει είπαμε χώρο

γιατί;

μια ουρά και ένα σβήσιμο τσιγάρου
ο χρόνος σου εμφανίζεται
κυνηγά εμένα,τα φύλλα,το βυθό σου
δεν αφήνει την απελπισία να ακουστεί

μια σκιά σου φέρνει νερό
διψάς,πίνεις, φεύγεις...
τα ματιά θολώνουν

πού γύρισες;
τι πέταξες;

ελαφρύς και διάφανος στον ορίζοντα μου τώρα
πόσες ερωτήσεις να σου φέρω για να σε βρω;
γυρνάς τις απαντήσεις άχρονα και αφομοιώνεσαι
σε αγγίζω

Το πλαστικό τεντώθηκε.

Σκιά και ζέστη.
Βγαίνω."