Πως ορίζεται;

@Seras Victoria καλο μου προσπαθεις να πεισεις ....
τεσπα δεν ασχολουμε αλλο με το θεμα

 

Αχ μωρέ θιφάκο ... Ό,τι πεις, βαριέμαι να κλέβω εκκλησίες και να σου απαντήσω καταλλήλως.

 

καλά τα λες... μη δίνεις σημασία...

 

Σαφέστερη η διατυπωσή σας για μένα. Έτσι λειτουργεί για σας.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι υπάρχει ένας μοναδικός "ορθός" τρόπος αναγνώρισης και λειτουργίας της ασυμμετρίας, όπως εν μέρει φαινόταν να υποστηρίζει η αρχική σας διατύπωση.

Εκεί αναφέρατε, και συμφωνώ απόλυτα, ότι είναι κουτσουρεμένη ασυμμετρία "ότι απλά επιλέγουν να παίρνει ο ένας τις αποφάσεις και να έχει τον έλεγχο". Δεν πρόκειται για διευθέτηση και προσυμφωνία, όπως αναφέρετε, αλλιώς πράγματι καταλήγει παιχνίδι ρόλων, τασκς και τιμωρίες και ωωω τι καλά που περνάμε.

Από αυτό, έβρισκα οτι υπάρχει άλμα μέχρι το γενικό συμπέρασμα ότι για να είναι αληθινή η ασυμμετρία το υποτακτικό μέλος θα είναι κατώτερο του κυριαρχικού.

Στην δική μου αντίληψη, θαυμασμός και βαθιά εκτίμηση για τον απέναντι, που αναφέρετε αλλού, δεν πηγάζουν απαραίτητα από ιδιότητες που έχει σε μεγαλύτερο βαθμό από μένα.
Θα θαυμάσω και θα εκτιμήσω μια συγκρότηση παρόμοια ή διαφορετική από την δική μου, στοιχεία που δεν έχω καθόλου και στοιχεία που αναγνωρίζω ως σημαντικά για μένα, αλλά η κυριαρχία του θα προκύψει αποκλειστικά από την ικανότητά του να μου πάρει τον έλεγχο χωρίς να μου αφήσει περιθώρια. Και ενώ αναγνωρίζω πως αυτή του η ικανότητα μπορεί για μένα να είναι ανωτέρη / καλύτερη σε σχέση με άλλους κυριαρχικούς, σε σχέση με έμενα είναι απλώς διαφορετική.

 

 

Δεν ξερω αν μπορούμε να ορίσουμε το τελειο, μεσα στην διαφορετικότητα.
Και δεν ξερω αν μπορουμε να ορίσουμε ως Ευαγγελιο.. συγκεκριμένα πράγματα , σε μια τετοια σχέση που αναλόγως τις συνθήκες, τους χαρακτήρες, τα άτομα... αλλάζει.

Η γνώμη μου είναι πως ολα αρχίζουν στο Κ, στο κατα πόσο και πόσο μπορει να κερδισει εγκεφαλικά το υ...
Στο κατα ποσο μπορει να επιδράσει πάνω του/της.

Βέβαια επίσης πολύ σημαντική ιστορία, είναι αν το υ αφήνεται τοσο πολυ, αν εμπιστεύεται, αν κάθε βήμα είναι και μια νίκη!
Αν κάθε βλεμμα είναι ενα μαθημα..

Θα έλεγα πως δεν ορίζεται..
Μαλλον απλώς συμβαίνει!
Εγκεφαλική κυριαρχία, εμπιστοσύνη, προσωπικότητα και επιμονή...και σίγουρα σε μεγάλο βαθμο χημεία!!

Μιας και το έχω ζήσει έστω και για λίγο..
Θα έλεγα πως είναι το απόλυτο!
Ο ορισμος λοιπόν νομίζω κρύβεται καπου μέσα μας...και όχι σε βιβλία η ξωτικά!

 

μπορώ να κατανοήσω, σε κάποιον βαθμό, μιά πιθανή ανάγκη να εκλογικευτεί, να πάρει επίκαιρα πολιτικά ορθή μορφή, να δικαιολογηθεί με επίκαιρα αποδεκτό τρόπο η ασυμμετρία, αλλά παράλληλα δεν μπορώ να μην κατανοήσω οτι η ίδια αυτή ανάγκη είναι ακριβώς ένας εξορκισμός της ασυμμετρίας, μιά πρόφαση για να μην είναι αποδεκτή η ασυμμετρία καθ' αυτή, στον πυρήνα της.

η ίδια η ασυμμετρία δεν φαίνεται να χρειάζεται (ίσως και να δυσκολεύεται να λειτουργήσει με) διαγωνισμούς, αλλά κυρίως δεν φαίνεται να προκύπτει ή να συνδέεται με επίκαιρες αξιολογικές κατηγοριοποιήσεις. δεν είναι αποτέλεσμα συμβατικής διευθέτησης «αξιότητας», δεν παράγεται από αθλητική νίκη στην αρχαιότητα, θρησκευτική βαθύτητα στον μεσαίωνα, επιχειρηματική αποτελεσματικότητα και κερδοφορία στις μέρες μας σε αυτήν την πλευρά του κόσμου. μοιάζει πηγαία:

αυτή είναι η ελευθεριότητά της. η υπέρβαση των κατά καιρούς προφάσεων ταξινόμησης, των κατά καιρούς καθηκόντων και κατευθύνσεων. είναι μάλλον ευθεία φυσική κατίσχυση μεταξύ προσώπων, με τα χαρακτηριστικά τους, με τον πανάρχαιο τρόπο.

δεν είναι από μόνη της η ασυμμετρία ένα προϊόν συμβατικής συμφωνίας «εσύ θα παριστάνεις αυτό, κι εγώ θα παριστάνω εκείνο», αν και φαίνεται πως κι αυτό το κατορθώνουν να δουλεύει, είναι περισσότερο μιά (ταυτόχρονη, παράλληλη, συμπίπτουσα) διαπίστωση οτι «εγώ είμαι αυτό, κι εσύ είσαι εκείνο»

κακό δεν είναι. οτι σκεφτόμαστε καλό είναι να το λέμε, κι ας μην αρέσει. είναι όμως ανόητο   δηλαδή δεν έχει νόημα, δεν έχει περιεχόμενο, δεν έχει αλήθεια μέσα. δεν υφίσταται τέτοιου είδους σύγκριση. ο ψηλότερος δεν είναι ανώτερος, είναι ψηλότερος. ο βαρύτερος δεν είναι ανώτερος, είναι βαρύτερος. ο ελαφρύτερος δεν είναι ανώτερος, είναι ελαφρύτερος, ο εξυπνότερος (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό) δεν είναι ανώτερος, είναι (λέμε τώρα) εξυπνότερος. όποιος κατεβάζει περισσότερο γάλα δεν είναι ανώτερος, κατεβάζει περισσότερο γάλα. όποιος τον έχει μακρύτερο δεν είναι ανώτερος, τον έχει μακρύτερο. κοκ

η ανωτερότητα ή κατωτερότητα είναι ερμηνεία, και μάλιστα δεύτερου βαθμού, επινόηση και εκλογίκευση, κάποτε και χειραγώγηση.
η ασυμμετρία είναι όταν διαπιστώνεις απροσχημάτιστα πως σε οδηγεί ή πως αναφέρεσαι, κι αλλάζει και τις ερμηνείες ή τις ταξινομήσεις.  

 

Για εμένα προσωπικά η εκλογίκευση της ασυμμετριας καθιστά την κατανόηση της. Δεν είναι κάτι αυθαίρετο, που απλα επιθυμώ να υφίσταται αλλά ορίζεται με πραγματολογικα στοιχεία. Δεν κατανοώ γιατί πρέπει να αποφευχθεί η λογική αιτιολόγηση της.

Παλαιότερα η κατίσχυση επιβάλλονταν δια της βίας πράγμα που στις μέρες μας δεν είναι εφικτό. Αυτό συνιστά την ανάγκη να χρησιμοποιηθούν αλλά μέσα. Είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε την ιστορία της κατίσχυσης και τις αιτίες της αλλά αυτό δεν πρέπει να μας μπερδεύει με το τι υποχρεωτικά ισχύει σήμερα. Το από πού προέκυπτε δεν μας περιοριζει αλλά μας δίνει περισσότερα εργαλεια για να την κατανοούμε με τα σημερινά δεδομένα. Ορισμένοι αρκούνται στην επιθυμία της ασυμμετρίας στη ζωή τους και δεν τους αφορά το από πού προκύπτει. Δεκτο, με την έννοια ότι ο καθένας κάνει ό,τι επιθυμεί για τον εαυτό του και αν τον κάνει και χαρούμενο όλα καλά. Επίσης δεκτό κατά τα αρχικά στάδια όπου η εκλογίκευση μπορεί και να μας οδηγήσει σε λάθος συμπεράσματα καθώς εκείνη είναι η στιγμή απλά να κατεβάσουμε το κεφάλι και να νιώσουμε αυτό που συμβαίνει. Εύκολα, δύσκολα δεν έχει σημασία, είναι διαδικασία. Εκεί πράγματι χρειάζεται η "οικονομία" καθώς είναι ωφέλιμη. Και μπορω να επιστρέψω σε αυτή την "οικονομία" αργότερα γιατί πλέον θα έχω καταλάβει και θα μπορώ να αφεθω και πάλι.

Στο μεσοδιαστημα όμως, με καθαρό μυαλό, αρχίζει η λειτουργία της κατανόησης του "πώς" και "γιατί" προέκυψε όλο αυτό. Με το να κατανοώ βαθύτερα δεν αποδομω, δεν μειώνω. Και να ήθελα δηλαδή (που γιατί να θέλω; ) αν είναι καλά δομημένη και εδραιωμενη η Κυριαρχία δεν είναι εφικτό.

Θέλω λοιπόν να εξετάσω το από πού προκύπτει με σημερινά δεδομένα. Τι με κατισχυει και ποια είναι τα "όπλα" του. Αυτό για εμένα ενισχύει την Κυριαρχία, της δίνει μια καθαρή μορφή. Δεν είμαι στη θέση μου επειδή είναι απλά επιθυμία μου να ζω με αυτό τον τροπο (αυτό μπορεί να οδηγήσει επικίνδυνα σε ρόλους) αλλά προκύπτει απο πραγματικη αξίωση του Κυριάρχου. Η θέση μου είναι αντιδραση όχι δράση, και αντίδραση δεν είναι η αρχική επιθυμία μου να υπηρετώ γενικά και αόριστα καθώς αυτο πηγάζει από εμένα και όχι απο κάποια εξωτερική "επιβολή", καλό είναι να το αντιληφθώ κι αυτο. Δεν απευθύνομαι σε εμένα στην ασυμμετρία, αντιδρώ στην δύναμη του άλλου. Έπειτα αναρωτιέμαι σε ποια δύναμη αφήνομαι να οδηγηθώ ακριβώς; Από πού πηγάζει;

Δεν είμαι ίση με τον Κ, όχι επειδή έχουμε επιλέξει να λειτουργούμε έτσι αλλά επειδή αυτό είναι μια πραγματικότητα. Και επιθυμώ να μην είμαι ίση για να παίρνει "σάρκα και οστά" η ασυμμετρία. Τα "όπλα" του που παλαιότερα θα ήταν πραγματικά όπλα είναι το να είναι καλύτερος σε πολλά πράγματα σε σχέση με εμενα. Το αναγνωρίζω αυτό και χαμηλώνω το βλέμμα στο καλυτερο. Αυτό είναι πραγματικό. Είναι κεκτημένο του. Είναι άλλο ένα βέλος στη φαρέτρα του και στην "απειλή" του υποκλίνομαι, αν θέλουμε να φέρουμε το πριν στο τώρα. Από πού προκύπτει η ασυμμετρία αν όχι από την ανισότητα σε όσο το δυνατόν περισσότερα σημεία; Δεν είναι καλύτερος μου μόνο αυτός που έχει μάθει πέντε κόλπα για να κατισχυει, είναι καλύτερος μου συνολικά. Αυτό το σύνολο τον καθιστά πραγματικό Κυρίαρχο προς εμένα.
Είναι λαθος να προκύπτει η επιθυμητή απόσταση και με αυτό τον τρόπο; Είναι κακό να μην θεωρώ τον εαυτό μου τόσο τέλειο που δεν μπορεί να υπάρχει κάτι ανωτερο από εμένα;

Στο πώς είναι ανώτερος δεν χρειάζεται να το εξηγήσω, στο πώς το καταλαβαίνεις δηλαδή. Το βλέπεις, το αναγνωρίζεις. Έχει κάνει περισσότερη και πιο αποτελεσματικη δουλειά σε πολλούς τομείς. Απλό. Όση δουλειά κι αν έχω κάνει εγώ, θεωρητικά, και μπορεί να έχω κάνει μπόλικη, εκεινος με ξεπερνάει, στα περισσότερα (έχει σημασία το περισσότερα). Δεν μπορεί να υπάρχει τέτοιος άνθρωπος; Κι αν υπάρχει τι με σταματάει από το να του το αναγνωρίσω; Φυσικά και η υ μπορεί να είναι κάπου καλύτερη για αυτό τονιζω το "περισσότερα". Και φυσικά μπορεί να είναι προσωπικές αυθαίρετες ερμηνείες για κάποιους αλλά μπορεί να είναι και αντικειμενικές. Ένα παράδειγμα, απλοϊκό, ειναι ότι μπορει να κατανοεί και να κρίνει μια κατάσταση με τρόπο που φέρνει καλύτερα αποτελέσματα από εμένα. Αν με τον καιρό βλέπω να γίνεται και να ξαναγίνεται αυτό δεν θα πω ότι έχει καλύτερη κρίση;

Κατά αυτή την έννοια λοιπον δεν είμαστε ίσοι. Το ότι δεν είμαστε ίδιοι είναι το προφανές. Τι εξυπηρετεί στην ασυμμετρία το ότι απλά είμαστε διαφορετικοι; Τι ασύμμετρο έχει; Μήπως μας μπερδεύει η λέξη; Θέλουμε κάτι διαφορετικό ή θέλουμε κάτι άνισο; Αν το ονομάζαμε ανισότητα, όπως κάπου έχει γραφτεί, μήπως θα ήταν πιο ξεκάθαρα τα πράγματα στο μυαλό μας; Ή αυτό δεν ακούγεται politically correct;

Να ρωτήσω τελικα, γιατί δεν πρέπει να βάλουμε το "ανισος" στο ανθρώπινο επίπεδο και πρέπει να το βαλουμε μονο στις Κυριαρχικες ιδιότητες; Τι εξυπηρετεί αυτό;

 

Δύο άνθρωποι είναι μαζί, όχι εξαιτίας των προσόντων τους, αλλά γιατί, ο ένας μπορεί να ανεχθεί τα ελαττώματα του άλλου.

 

Όταν καταρρέει το αφήγημα κάποιου περί κατίσχυσης, είτε το ρίχνει στις πιρουέτες, είτε αντιδρά λυσσαλέα προσπαθώντας να κάνει το άσπρο μαύρο μπροστά στην διαπίστωση πως όχι μόνο δεν υπήρξε Master, αλλά τίποτα περισσότερο από σεξουαλικό αντικείμενο.
Τα τι και πως μιας σχέσης (οποιασδήποτε σχέσης), καθορίζονται από τους εμπλεκόμενους και όχι από τους ''γύρω-γύρω''.
Πόσο μάλλον σε μία D/s σχέση όπου ο Κυρίαρχος ορίζει.
Αυτός είναι ο θεμέλιος λίθος

 

Πολύ πιο ενδιαφέρουσα αυτή η τελευταία ανάλυση .
Μου αρέσει που ψάχνεις την βαθύτερη αιτία της ασυμμετρίας κι ας μην συμφωνώ με την θεωρία του "πιο" που κατισχύει.
Τους λόγους τους έχω ήδη αναφέρει, δεν θα επανέλθω, είναι όμως κάτι ακόμα σ' αυτή τη θεωρία ακόμα και αν την θεωρήσουμε βάση συζήτησης που με προβληματίζει.
Το πιο αδύνατο σημείο της είναι πως άν δεχτούμε την αποδοχή απο την πλευρά του υ της ανισότητας , δεδομένου του θαυμασμού του υ προς το κ, η σχέση θα λειτουργεί παράλληλα και αναπόφευκτα σαν μαθητεία κι ας μην επιδιώκεται κάτι τέτοιο. Ο Κ θα γίνει πρότυπο έστω και υποσυνείδητα και κάποια στιγμή ο μαθητής θα φτάσει τον δάσκαλο. Που θα πάει η ασυμμετρία τότε, εφόσον αυτό συνειδητοποιηθεί ;

 

Μπορεί και να τον ξεπεράσει  

 

Ε, ρε γλέντια τότε...