Σκλάβα και task

Η στάση της σκλάβας απέναντι στον Αφέντη της, ανταπόκριση, συμπεριφορά, επιλογές όταν βρεθεί προ απροόπτου, συμπεριφορά σε ακραίες στιγμές υπερφόρτισης ή στέρησης είναι κυρίως αποτέλεσμα εκπαίδευσης και εμπειρίας, αποτέλεσμα συσχέτισης ή αποτέλεσμα έκφρασης εαυτού; Ή όλα μαζί;

Από διάφορα που είχα γράψει παλιά χωρίς να έχω ζήσει αυτό για το οποίο έγραφα, καμιά φορά διακρίνω ανατριχιαστική ακρίβεια στην πρόβλεψη του πώς θα ήταν τελικά τα πράγματα για μένα.

Για τον λόγο αυτό, συχνά αναρωτιέμαι αν
α. ήμουν και είμαι ξεροκέφαλη ώστε αυτά που κρατώ, δηλαδή όταν η εμπειρία μετατρέπεται σε βίωμα, είναι αυτά που έτσι και αλλιώς αναζητούσα και ήθελα να κρατήσω.
β. είμαι τόσο απίστευτα τυχερή που τα πράγματα έγιναν όπως τα λαχτάρησα.
γ (και όχι πιο ασήμαντο). η σχέση που με τίμησε ο Αφέντης να μου προσφέρει, παίρνοντάς με κοντά Του, περιλαμβάνει την αλληλεπίδραση που είναι αναγκαία για να έχει ο καθένας, ελπίζω, αυτό που αποζητά από αυτήν.

Οι ορισμοί που υπάρχουν στον χώρο είναι γενικοί και αφήνουν περιθώρια ατομικής ερμηνείας, αλλά και κατάχρησης και υποβάθμισης. Εκτός από αυτό, το πώς βιώνεται η κάθε εμπειρία επηρεάζεται πολύ από το πλαίσιο. Τι υπήρχε, τί είχε συμβεί αμέσως πριν, ποιο ήταν το ζητούμενο, πώς είχε προλάβει να διαμορφωθεί την στιγμή της πραγματικής εμπειρίας, όλα αυτά και άλλα πολλά επηρεάζουν το πώς βιώνεται το κάθε πράγμα και αν αλλάζουν οι απόψεις μέσα από την εμπειρία.

Για να είμαι ειλικρινής, στην αρχή δεν πίστευα με βεβαιότητα ότι BDSM υπήρχε πραγματικά. Σϊγουρα δεν καταλάβαινα, "γιατί όλα αυτά". Και φοβόμουν. Ιδίως τον απολύτως ακατανόητο σε μένα πόνο. Μέχρι που βρέθηκα σε submode και τότε κατάλαβα ότι πράγματι υπήρχε και ότι πράγματι δεν μπορεί να νοηματοδοτηθεί εκ των προτέρων και με συγκεκριμένο τρόπο η κάθε πράξη S/M, γιατί δεν ξέρω ποτέ πραγματικά από πριν ποια επίπτωση θα έχει πάνω μου. Ήθελα να δω τί υπάρχει, να ξέρω πάνω μου, να ξέρω γιατί μιλάω, να ξέρω τί νιώθω και γιατί και τί νιώθει ο Άλλος ώστε να συμπεραίνω αν όλο αυτό είναι πραγματικό.

Ένα κομμάτι της καθημερινότητας της σκλάβας είναι τα task. Εντολές που εκτελεί μόνη της, επαναλαμβανόμενες, δίνει αναφορά γι αυτές. Είχα επί σειρά ετών θέμα με τα task. Πολύ αυτοαξιολόγηση μέσα από αυτά, σπανίως αφηνόμουν να τα απολαύσω και να μου δώσουν αυτό που είχαν να δώσουν. Και πάντα αναρωτιόμουν, για ποιον τα κάνω; Για την τέχνη; Για τον Κύριο; Για μένα; Είναι εμπειρία το task; Είναι βίωμα; Δεν είναι τίποτα εφόσον δεν είναι κομμάτι της σχέσης, μήπως μετράει βιωματικά τόσο όσο και το πλύσιμο των δοντιών;

Η ερώτηση του νήματος, είναι, τελικά, από τί διαμορφώνεται η σκλάβα, τί διαμορφώνει το βίωμα μέσα της; Από την εμπειρία; Ή από αυτό που ήθελε, πίστευε, προσδοκούσε;

_________

Υποβοηθητικές σημειώσεις σε σχέση με το βίωμα και την εμπειρία

Εμπειρία είναι η γνώση και η δεξιότητα που στηρίζεται στην παρατήρηση και στην πρακτική εξάσκηση και αποκτάται με την πάροδο του χρόνου. Π.χ. στην εργασία: οι τεχνίτες μαθαίνουν τη δουλειά, βλέποντας, αρχικά, άλλους, που είναι εξειδικευμένοι, ενώ μετά δοκιμάζοντας μόνοι τους. Έτσι με τον καιρό βελτιώνονται, μαθαίνουν καινούρια πράγματα και διδάσκονται πολλές φορές από τα λάθη τους. Στην επιστήμη η εμπειρία έχει στενή σχέση με το πείραμα, το οποίο συμπληρώνει την παρατήρηση. Η δεύτερη έννοια της εμπειρίας είναι το βίωμα μιας κατάστασης, που είναι κομμάτι της συνολικής εμπειρίας (πείρας) του ανθρώπου.

https://el.wikipedia.org/wiki/Εμπειρία

βίωμα ουδέτερο

1. εμπειρία που αποκτά κάποιος όταν έχει ζήσει ένα σημαντικό ή καθοριστικόγεγονός προσωπικά
   θρησκευτικό βίωμα, τραυματικό βίωμα, συλλογικό βίωμα (π.χ. της ελληνικής φυλής)
   ο καθένας κρίνει με τα βιώματά του (ανάλογα με τις εμπειρίες του)
   του έχει γίνει βίωμα (έντονη κατάσταση, βαθιά γνώση αρνητική ή θετική)
   

https://el.wiktionary.org/wiki/βίωμα

Ουσιαστικό[επεξεργασία]
εμπειρία θηλυκό

1. γνώση που αποκτιέται μέσα από βιώματα

https://el.wiktionary.org/wiki/εμπειρία

Στη μονογραφία με τίτλο "Βία" του ψυχιάτρου Δρ. Αθ. Αλεξανδρίδη αναφέρεται ότι η ψυχανάλυση δέχεται ως βίωμα και αυτό που προέρχεται από τη φαντασίωση, αν έχει επίπτωση στις αναμνήσεις και στον ψυχισμό του προσώπου.

Επιπλέον υλικό σε σχέση με το βίωμα και την εμπειρία:
http://www.ted.com/talks/daniel_kahneman_the_riddle_of_experience_vs_memory?language=el

 

Νομίζω από την εμπειρία. Ανάμεσα σε αυτό που ήθελε και περιμενε και προσδοκουσε, υπάρχει το Κ με τις ιδέες του και τα ζητούμενα του. Κάποια στιγμή η πράξη αυτή θα έρθει, όπως θα ρθουν και οι στιγμές που θα τρέμουν τα γόνατα και το φυλλοκάρδι έναντι του στόχου.

Αναμφίβολα η φαντασίωση θα χρειαστεί να μετουσιωθεί σε πράξη και η πειθαρχία θα πρέπει να μετουσιωθεί σε πράξη.
Και λέω η πειθαρχία και περιλαμβάνω και την συμμαζευτική έννοια της,περιορισμό ίσως χρειαστεί και οποιαδήποτε διάθεση υπερπροσφοράς, η παραμονή στο χάος και την αφηρημένη έννοια, ή εκρηξεις συναισθημάτων.

Οπότε εγώ θα έλεγα ότι το πέρασμα αυτό, η δοκιμή και αποτυχία, ξαναδοκιμή και επιτυχία, είναι αυτό που τελικά θα κάνει την σκλάβα και σε δεύτερο στάδιο, ο βαθμός αυτοματισμού που θα αναπτύξει στο καθένα ζητούμενο του Κ  , δηλαδή οι ατομικές και προσαρμοστικές της ικανότητες.

Και προσθέτω για το τέλος, το αυτονόητο για μενα, ότι τέτοιες μετατροπές θέλουν πλήρη ενημέρωση και 100 %, γεμάτη, από πριν συνέναιση.

 

Μια σκλάβα πλάθεται από τον Αφέντη της, μέσα από τη διαδικασία της εκπαίδευσης, ώστε να ικανοποιεί τις ανάγκες Του. Στατιστικά είναι πολύ σπάνιο οι ανάγκες αυτές, να ταιριάζουν απόλυτα με αυτά που ήθελε ή προσδοκούσε η σκλάβα από τον Αφέντη της. Στην καλύτερη περίπτωση οι προσδοκίες αυτές κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος με τις επιθυμίες Του, πράγμα που κάνει τη σχέση πιο εύκολο να επιβιώσει.

Πιστεύοντας πως η λέξη σκλάβα, από μόνη της δεν χαρακτηρίζει μια προσωπικότητα, (απλά δηλώνει τη διάθεση του ατόμου να σκλαβωθεί),αν δεν συμπληρώνεται από τον Αφέντη Της ( π.χ. η σκλάβα του Τάδε), νομίζω πως η διαμόρφωση της προσωπικότητας μιας σκλάβας περνάει μέσα από τις εμπειρίες που θα ζήσει με τον συγκεκριμένο Αφέντη.

 

Αυτό με τα καθημερινά επαναλαμβανόμενα τασκς και τον καθημερινό έλεγχο της κάθε στιγμής για κάποιο λόγο νιώθω πως έχει καθιερωθεί ως ένα από τα πιο βασικά στοιχεία απόδειξης αν κάποια ονομάζεται σκλάβα.

Στο δικό μου μυαλό δεν είναι παρά μια μέθοδος, μια επιλογή κάποιου Κυρίαρχου.
Αν ένας Κυρίαρχος δεν αρέσκεται σε αυτή τη μέθοδο, είτε γιατί δεν του προσφέρει απόλαυση είτε γιατί δεν του ταιριάζει ως μέθοδος αυτό καθιστά την σκλάβα λιγοτερο σκλάβα;

Σκοπός μιας σκλάβας δεν είναι να μην έχει όρια, να κάνει ο,τι περνάει από το χέρι της για να είναι καλά ο Αφέντης της, να διαμορφώνεται/συμμορφώνεται στην οποια επιθυμητη προσδοκία του όποτε και με όποιον τρόπο χρειαστεί ωστε να γίνει το καλύτερο δυνατό για εκεινον ; Αν δεν υπάρχει καθημερινός συνεχόμενος έλεγχος δεν μπορεί να υφίσταται απόλυτος έλεγχος επί της ουσίας;

Αν κάποιος για παράδειγμα σου πει πως να είσαι καλύτερος στη δουλειά σου, σου πει τι περιμένει από εσένα, σου εξηγήσει τον τρόπο τοτε πρέπει να είναι και όλη την ώρα πάνω από το κεφάλι σου για να πράξεις αποτελεσματικά; Όχι απαραίτητα. Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι το ίδιο είτε το κάνει είτε δεν το κάνει, η μέθοδος μόνο διαφέρει. Και νομίζω υπάρχουν πολλοί τρόποι να βιωθεί η σκλαβιά. Σκληροι, δύσκολοι, όμορφοι, φυσικοι . Δεν ξέρω γιατί ανακυρήξαμε αυτόν έναν από τους πιο θεμελιώδεις ή δεδομένους.

Κι αν δεν έχει να κάνει με μέθοδο που οδηγεί σε αποτέλεσμα αλλά επειδή έτσι κάποιος Αφέντης απλά γουστάρει ή καυλώνει τοτε αν δεν γουστάρει και το βρίσκει κουραστικό και αδιάφορο είναι λιγότερος Αφέντης και η άλλη λιγότερο σκλάβα;
Η ουσία δεν είναι να γίνεται ο,τι επιθυμεί και με όποιον τρόπο το επιθυμεί ο Αφέντης;

Τέλος, για να γράψω κάτι και πιο σχετικό με το αρχικό ποστ, υπάρχει και η περίπτωση να μην φαντασιωνοσουν ποτέ να γίνεις σκλάβα και να στο βγάλει ένας συγκεκριμένος άνθρωπος. Σε αυτή τη περιπτωση είναι μόνο η πορεία της συγκεκριμένης εμπειρίας.

 

Ο συνεχής και αδιάλειπτος έλεγχος, καθώς και η συνεχής προσπάθεια για επιβεβαίωση της σχέσης, μάλλον ανασφάλεια κρύβουν, παρά Κυριαρχία.
Δεν αναφέρομαι στα πρώτα βήματα μιας σχέσης, αλλά στην εξέλιξη αυτής ..

 

Εξαιρετιικά καλοτοποθετημένο... Μη πω κι ορόσημο..!

 

Είμαι από αυτούς που μου αρέσει να κρατάω απασχολημένη την υποτακτική μου, αναθέτοντας της συχνά εργασίες θεωρητικού ή πρακτικού επιπέδου.
Στο ξεκίνημα της σχέσης, αρκετά πιεστικά ώστε να δω γρήγορα το βαθμό που μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μου, ενώ αργότερα λίγο πιο χαλαρά με σκοπό να περνάω το μήνυμα μέσα από ένα παιχνίδι που είναι ευχάριστο και για μένα και για εκείνη. Μπορεί κανείς να καταλάβει πολλά από τον τρόπο αντίδρασης του άλλου για το χαρακτήρα του και το πως είναι διατεθειμένος να περπατήσει σε μια καινούρια σχέση.
Εκτός αυτού, μπορεί να δει την πρόοδο του υ σε βάθος χρόνου, αξιολογώντας αντιδράσεις στην ίδια δοκιμασία πριν και μετά ένα χρονικό διάστημα.

Δε νομίζω πως ο συνεχής και αδιάλειπτος έλεγχος δηλώνει πάντα ανασφάλεια,(κάποιες φορές ίσως ναι), μπορεί να γίνεται στα πλαίσια της εκπαίδευσης, μπορεί να είναι στο χαρακτήρα του Κ να φέρεται έτσι, ή να θεωρεί πως πρέπει να τον εφαρμόσει για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, για να πετύχει το αποτέλεσμα που θέλει.
Υπάρχουν υ που επιζητούν αυτή την πίεση και την αντιλαμβάνονται ως ενδιαφέρον από την πλευρά του Κ και άλλα υ που τους είναι ενοχλητική και ανταποκρίνονται εντελώς διεκπεραιωτικά.

Ο τρόπος, ο βαθμός πίεσης, οι εναλλαγές κ.α. καθορίζονται από τον Κ, με βάση τα θέλω του και το υλικό που έχει για επεξεργασία.Ποτέ δεν είναι τα ίδια και αυτό κάνει το ταξίδι απολαυστικό.

 

Για ποιό λόγο, σε οποιοδήποτε στάδιο μιας ασύμμετρης σχέσης, ο αφορισμός του αδιάλειπτου ελέγχου ως ανασφάλεια, ενοχικά κρυμμένη μάλιστα;
Γιατί η αυθαίρετη ερμηνεία της "συνεχούς προσπάθειας" - ότι και να σημαίνει αυτό - ως τάση για επιβεβαίωση της σχέσης;
Δεν θα ήταν γελοίο αν έγραφε κάποιος "ο μη συνεχής και σποραδικός έλεγχος μάλλον αδιαφορία κρύβει, παρά Κυριαρχία";

Η ασυμμετρία (D/s, M/s) είναι ένα σχήμα ξεκάθαρο. Κυριαρχία και ανάληψη ελέγχου από την μια μεριά, υποταγή και παράδοση ελέγχου από την άλλη.
Μέθοδοι και τρόποι επίτευξης διαφέρουν, και πολύ μάλιστα, και εξαρτώνται αποκλειστικά από τις επιθυμίες και τις προθέσεις του κυριαρχικού μέλους. Τασκς/τιμωρίες ναι ή όχι, πολλά ή λίγα, συνεχής ή σποραδικός έλεγχος, κοντινή καθοδήγηση ή κράτηση αποστάσεων, πληθυντικός ή ενικός, όλα είναι στην ευχέρεια του κυριαρχικού, δεν χρειάζεται να προσπαθήσει να απαξιώσει κανείς ότι δεν είναι τρόπος του.

Ισχύει ότι θέλει το κυριαρχικό μέλος. Απλό.

 

Τα tasks δεν είναι τίποτε άλλο παρά εργαλεία για την επίτευξη ενός στόχου.

Η χρήση τους, όπως και χρήση κάθε εργαλείου, εξαρτάται και από το μάστορα και από το υλικό.

Και στα tasks, πολύ περισσότερο από όλα τα άλλα "εργαλεία", ταιριάζει το "Αν το μόνο σου εργαλείο είναι το σφυρί τότε τα βλέπεις όλα σαν πρόκες"

 

Καταρχήν δεν υπήρξε κανένας αφοριμός στο προηγούμενο ποστ. Χρησιμοποίησα την λέξη: «μάλλον», εννοώντας ότι προφανώς υπάρχουν και διαφορετικές περιπτώσεις.
Και προφανώς συμφωνώ και επαυξάνω με την τελευταία φράση:
«Ισχύει ότι θέλει το κυριαρχικό μέλος.»

Με το «Απλό» που προστέθηκε διατηρώ κάποιες ενστάσεις. Οι ενστάσεις αυτές έχουν να κάνουν με τα κίνητρα και τον σκοπό του Κ .. αν ο σκοπός είναι η εκπαίδευση, η αλλαγή του υ, η ενασχόληση (λιγότερο ή περισσότερο δεν έχει σημασία, επαφίεται στον καθένα αυτό), τότε όλα είναι καλώς καμωμένα.
Στην περίπτωση όμως που το κίνητρο του Κ είναι η προβολή του «εγώ» του και της «εικόνας» του στους άλλους, δλδ τα tasks, οι φωτογραφίες, τα Likes και τα δημόσια σχόλια ενός υ συνδέονται αποκλειστικά με την προβολή του Κ, τότε το θέμα αλλάζει.

Ps: το τελευταίο είναι ένα real life παράδειγμα, από μία από τις πολύ γνωστές M/s σχέσεις του χώρου που διήρκησε μέχρι πριν λίγους μήνες, την οποία και γνώριζα πολύ καλά. Όταν μάλιστα η υ δεν προλάβαινε λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων να ανταποκρίνεται στο μόνιμο task: των Like και του σχολιασμού των φώτο, ο μάστερ έμπαινε αυτός από το προφίλ της και το έκανε. Ο σκοπός αγίαζε (μέρες που είναι) τα μέσα ..

 

Πάλι διαβάζω ερμηνεία και κρίση των κινήτρων και των σκοπών του εκάστοτε κυριαρχικού. Και επιμένω: κάθε κυριαρχικός εφαρμόζει την κυριαρχία του με τον δικό του τρόπο.

Με περιπτωσιολογία δεν ασχολούμαι.

 

Τον κανόνα τον γνωρίζουμε (νομίζω) όλοι. Τις εξαιρέσεις είναι που συζητάμε (πάλι νομίζω).

Όσον αφορά για την κρίση των κινήτρων και των σκοπών του οποιουδήποτε Κ, διαφωνώ κάθετα, καθώς είμαι της άποψης ότι:

Και οι κρίνοντες πρέπει να κρίνονται (όχι συνέχεια, αλλά που και που, καλό θα ήταν).