Το Λεμόνι και τα άλλα λαχανικά

Ο @Ηλίας υποψιάζομαι οτι όπου να΄ναι θα μας πάρει με τις στιμμένες σου λεμονόκουπες....

 

Δώστε μου λίγο χρόνο κάτι έχω

 

Τη βρήκα

 

Πιάτο της ημέρας? Torture  

 

Το Αγγουρι (αγκαθωτο για τους προχωρημενους, λειο για τους σταρταπ) καθως και η Μπανανα, εκτιμω οτι συχνα πυκνα κανουν γκεστ εμφανισεις σε βσμικα χαιλικια.

Εχουν βιταμινες και ιχνοστοιχεια συντροφοι.

Σφηνωστε τα αφοβα  

 

Μια φορά και ένα καιρό…

-Ηλία!!! Κάπως έτσι ξεκινάνε συνήθως οι ιστορίες μου. Ο εγωισμός είναι μεγάλος και ο γρίφος είναι ξεκάθαρος. Τι είναι αυτό που είναι κτήμα μας, αλλά οι άλλοι εκμεταλλεύονται περισσότερο από εσένα;

-Ηλία!!!!!

-Τι θες ρε μάνα;

-Πιάσε αγόρι μου κανένα λεμόνι από τον κήπο. Το κρέας θα είναι πιο νόστιμο με λεμόνι.

-Πάω. Και πάω. Σε ένα κήπο που έχει δύο λεμονιές, δύο πορτοκαλιές και μία μανταρινιά. Και κάθε ομοιότητα με την πραγματικότητα είναι σίγουρα αναληθής, αφού οι αριθμοί είναι ψευδείς και όπως και άλλες μικρολεπτομέρειες της ιστορίας που θα ακολουθήσει, επίσης. Είναι ο τρόπος μου να κρύβομαι. Δείχνω όσο περισσότερα μπορώ, αλλά ποτέ το 100%. Και το κατάλληλο 1% πάντα κάνει τη διαφορά.

Ο κήπος ζούγκλα των εσπεριδοειδών, όπως τον αποκαλώ πια, τα έχει αυτά τα δέντρα, πάνω από 30 χρόνια, αφού με θυμάμαι στα 16 να τα ποτίζω, αυτά να πίνουν, να πίνουν, να πίνουν και εγώ να κοιτάω την ώρα. Είχαμε προπόνηση με την ομάδα ποδοσφαίρου της γειτονιάς, αλλά έπρεπε πρώτα να ποτίσω και μετά να πάω. Και αυτά έπιναν και έπιναν και έπιναν…

Μέχρι που με έπιανε κατούρημα, καθώς τέντωνα το κεφάλι μου, να δω αν οι άλλοι είχαν κατέβει. Είχα φορέσει ήδη τη στολή. Και τα παπούτσια. Με το που θα έκλεινα τη βάνα, σε 60’’ θα ήμουν κοντά τους και θα ήμουν ο τερματοφύλακας. Ο τερματοφύλακας τους. Και σε όποια άλλη ομάδα και να έπαιξα αργότερα. Αυτή τη θέση πάντα διάλεγα. Είχε την καλύτερη θέα. Και ξεκινούσα το ζέσταμα από το πότισμα.

Έριχνα το νερό και έβλεπα τις σταγόνες που προσγειώνονταν, μοίραζα τη ροή στις πτυχές του εδάφους παίζοντας με τη γεωμετρία και τη ροή και έβλεπα τα ελαφρά αντικείμενα να παίζουν το ρόλο της μπάλας. Ξαφνικά, όπως ήμουν κάπου 183 cm και 70 κιλά, με μαλλί, αλλά πεζοναύτες, έτσι το ζητούσα στους μπαρμπέρηδες, άφηνα το λάστιχο και πεταγόμουν ψηλά…

…μόνο δύο. Ο Μαραντόνα και ο Κρόϊφ, άρα έχω ακόμα κάπου 15 λεπτά. Και αυτά νεαρά, νιάνιαρα, ούτε ένα μέτρο, να πίνουν και εγώ να κατουριέμαι. Δεν είναι κακό. Μου θυμίζει ότι είμαι ζωντανός. Και τώρα που μιλάμε, έχω αρχίσει να νιώθω αυτή τη ζωντάνια να με κατακλύζει. Αλλά όχι ακόμα.

Και από τότε θυμάμαι αυτά τα δέντρα. Ένα από αυτά και η συγκεκριμένη λεμονιά. Σε αυτή κατέβηκα και άρχισα να σπρώχνω την φυλλωσιά της, τώρα είναι 4 μέτρα ψηλή και έχει μέγιστη διάμετρο το πολύ 3 μέτρα και τότε άκουσα τις φωνούλες…

Ωχχχ, δεν μπορώ, η ζωντάνια που λέγαμε. Θα επανέλθω και με φωτογραφίες από το Ξινό μου.

Για Λεμόνι μιλάμε πάντα…

 

-23 μείνε ακίνητο, περνάει κάτω από τον 21. Φωνούλες λεπτές, ίσα που τις έπιαναν τα αυτιά μου.

Σήκωσα το κεφάλι ψηλά. Μέσα σε μία φλοκάτη από φύλα, ένα μεγάλο κίτρινο λεμόνι, αλλά πολύ ψηλά για να το φτάσω.

-Σκύψε, κοιτάει τον 23! Γυρνάω το κεφάλι μου απότομα δεξιά και τρώω μία από ένα σουβλερό κλαρί στη μύτη. Πρέπει να είδα την μικρή Άρκτο, με οθόνη τα βλέφαρα. Σίγουρα είδα τους καταρράκτες. Δεν είναι κακό, καθαρίζουν και τα μάτια έτσι.

Αλλά αυτές οι φωνούλες, σχεδόν σα να μην έχουν χρώμα και ταυτόχρονα να έχουν, αλλά κρυμμένο από το αντιληπτικό μου χρωματικό πεδίο. Και η αλήθεια είναι ότι δεν βλέπω καλά το κίτρινο. Και αποφεύγω να το κοιτάω. Όπως και τον Ήλιο, αλλιώς τυφλώνομαι για κάπου 2 ώρες. Ηλίας με πρόβλημα στον Ήλιο. Σχεδόν κλισέ.

-Ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιχχχχχχχχχχ με άγγιξε!

-Σκάσε!!

-Με άγγιξε σου λέω, με άγγιξε ο άνθρωπος!!

-Σκάσε!!! Βούλωστο θα μας καταλάβει!!!

Και τα είδα! Δύο γεμάτα, τεράστια, σαρκώδη, κίτρινα λεμόνια, να με κοιτούν με τα δεκάδες εξογκώματα τους. Δεν μιλούσαν. Άκουγα τις φωνές τους, αλλά δεν κουνούσαν στόμα ή κάτι άλλο. Έτσι νόμιζα στην αρχή. Αλλά ήμουν ακόμη αθώος…

-Τι στο διαο… Μιλάτε;;

Σιωπή. Μπα λες να μου φάνηκε;

Όχι δεν μου φάνηκε Μιλήσανε, τα άκουσα, είμαι απόλυτα σίγουρος και έχοντας σε καλή κατάσταση τα φρένα. Τα πιάνω και τα ζουλάω με δύναμη!!!!!!!

-Ιιιιιιιιιιιιιιιιιοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοουυυυυυυυχχχχχ. Μη σταμάτα σε παρακαλώ Κύριε!

Το άλλο τίποτα. Το πιάνω και το τραβάω με δύναμη.

-Αααααααααααααααααααααααααααααχχχχχχχχ!!!!!!!!!!

Σοκ!!! Και οι δύο! Πιάνω και ετοιμάζομαι να τραβήξω το πρώτο. Είναι πιο πλαδαρό και ήχοι υγροί και δύσοσμοι ξεγλιστρούν λες και από ορχήστρα πνευστών, από τους κίτρινους πόρους του.

-Τον Στραβό αριστερά σου!!! Όχι εμένα!!!! Δύο δράσεις ακολούθησαν, σαν από ταινία, να σας θάψω…

Φτου! Φτου! Φτου! Εγώ να κόβω το πρώτο λεμόνι και το κεφάλι μου να γυρνάει αριστερά. Και Να το και όχι ε οκ , γιατί αλήθεια ήταν θεόστραβο και ήταν κάπως έτσι…


…και το ερωτεύθηκα παράφορα…

Κουράστηκα από το πάθος για απόψε, αύριο ίσως πάλι...

 

Στραβό Ξινό μου, σε φωνάζουν.


Καλοοοοοοό;


Τρομακτικό και φεύγουν μακριά σου.


Κακοοοοοοό;


Φθόνο και ψίθυρους προκαλεί η αλλιώτικη θωριά σου.


Κακοοοοοοό.


Μήπως το δάκτυλο να κόψω…


Κακοοοοοοοοοοοοοοοοοοό!!!!


…για να μοιάζεις με τ’ άλλα λεμονάκια;

 

Το λεμόνι σου Ηλία, επέδρασε στην μνήμη μου καταλυτικά και μου΄ρθε στο μυαλό μια ιστορία που αξίζει να ειπωθεί. Ελπίζω να μην διαταράσσω τον ειρμό της δικής σου, μπορείς πάντα να το δεις σαν μία παρένθεση... 
Λεμόνι στην πορτοκαλιά

(Από το σπίτι της Βάσως Αλαγιάννη στο Μετς)
Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Μουσική: Βάσω Αλαγιάννη
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου

Λεμόνι στην πορτοκαλιά, μωρό μου
είμαι στην αγκαλιά σου
σε μένα δίνεις τα φιλιά, μικρό μου
μα σ' άλλον την καρδιά σου

Φυσάει βοριάς απ' το νοτιά
κι όλα τα παίρνει πέρα
αγάπες, όνειρα, φιλιά, γλυκό μου
και σκοτεινιάζει η μέρα

Άλλο θα πει Χαλκιδική, μωρό μου
κι άλλο θα πει Χαλκίδα
αλλού μου έλεγες πως πας, γλυκό μου
μα εγώ αλλού σε είδα

Καράβια εμείς δε θέλουμε γλυκό μου
για τα νησιά να πάμε
πάνω στο ήσυχο νερό, μικρό μου
όμορφα περπατάμε



Αυτό το καρμικό τρίο, όσοι το γνωρίζουν, ξέρουν και την ιστορία τους.
Στίχοι του Ρασούλη, γραμμένοι προφανώς για την Αλαγιάννη, μιας και οι δυό τους ζήσανε έναν μεγάλο έρωτα, από αυτούς που τους αξίζουν πολλές μελλοντικές αναφορές, από αυτούς που δεν ξεχνιούνται, ούτε χάνονται στον χρόνο, μιας και κάποιους από μας τους σημαδέψανε.
Λεμόνι στην πορτοκαλιά λοιπόν, ένας στίχος με βαθιά νοήματα.

To όμορφο ζουμερό λεμονάκι τι δουλειά έχει στην πορτοκαλιά;
Γιατί να μην είναι στην λεμονιά του, όπως πρέπει;

Όλο το βάσανο του έρωτα σε μία πρόταση.
Πόσες φορές δεν το ένιωσαν αυτό οι εραστές;
Να θέλεις τον άλλον, αλλά ο άλλος να είναι ''αλλού''.
Και το ''αλλού'', δεν σημαίνει να αγαπάει άλλον ή άλλη.
Καμιά φορά σημαίνει και αλλού γι΄αλλού, ή άλλα ΄ντ΄άλλων.
Η συγχρονικότητα που φέρνει δυό εραστές κοντά, σε κάποια άλλη φάση να τους απομακρύνει.

Γράφτηκαν τραγούδια, για να υμνηθεί ο έρωτας του ένα για τον άλλον.
Γράφτηκαν πικροί στίχοι, όταν χώριζαν, γράφτηκαν αριστουργήματα όταν ήταν μαζί, πολλά ακυκλοφόρητα, δικά τους μοναχά.
Ο παράξενος προφήτης και η αλλόκοτη τύπισσα, το ''λεμόνι''.

«Για ξαναπαίξε αυτό το μοτίβο, της είπα ακούγοντας κάτι, ένα μικρό θεματάκι που είχε φτιάξει, παίζοντας το εν είδει μπαλάντας.
«Παίχτο μ’ ένα ρυθμό μπάλου ας πούμε». Το ‘παιξε.
«Συνέχισε μη σταματάς, πες ότι είναι το κουπλέ».
Σφυράγαμε κι οι δύο επί δύο ώρες. Σαν να ‘μαστε ένας.
Και να που βγήκε το «Λεμόνι στην πορτοκαλιά».
Γελάγαμε επί δύο ώρες, έφτιαξε ένα καταπληκτικό φαΐ, ήμασταν δύο άλλοι, είχαμε προχωρήσει, ήταν μια άλλη, μπήκε στην περιπέτεια του τραγουδιού.
Ήταν περιπετειώδεις, φτάνει να βρισκόταν κάποιος να της πει: κάντο.
Βρέθηκα εγώ αλλά αυτή ήταν που άνθισε, πήρε τ’ απάνω της, πήρε πολύ τ’ απάνω της παρά λίγο να μας αφήσει πίσω να τρώμε τη σκόνη της.
Τσακάλι γκαγκάν.
Με τα τρωτά της, με νταμάρια ακατέργαστου πόνου και διάθεσης ν’ ανεβάσει κάποιον -εμένα πι-χι- στον έβδομο ουρανό και από κει να του δώσει μία, φούντο, ουρλιάζοντας σαν αμαζόνα, σαν μαινάδα σαν εκδικήτρια, σαν νικήτρια.
Αν και ξέρει ότι δεν υπάρχει νικητής και νικημένος βρήκε το μέτρο του ζεϊμπέκικου να εκφράσει την αρχοντιά της, την απέλπιδη ανεξαρτησία της, το φυσιολογικό ναρκισσισμό της (!).»


Πως την περιέγραφε;

«Κι επειδή δεν είμαι εγώ αυτός, γράφω όπως την ξέρω, όπως την έζησα σαν γυναίκα, σαν μικρή θύελλα, σαν σπάνιο ζωικό ένστικτο, σαν εύθραυστη κινέζικη πορσελάνη, σαν το αγριοκάτσικο του Πόρτο Ράφτη, σαν την κόρη του Τάκη του ψαρά, σαν την κόρη της Γιωργίας, σαν τη μαμά της Πηγής, σαν αυτή που μ’ αγάπησε και με ξαναγάπησε, τη χρυσοχέρα, την πονεμένη, την αυτοπροδομένη, την ρεμπέτισσα.»

Και είναι τέχνη αυτή η περιγραφή, δεν ξέρω αν έχει καμιά σχέση με το bdsm, μπορεί και να' χει όμως αφού ομολογούσε ο Ρασούλης τον σαδομαζοχισμό του, αλλά έχει σχέση με το πάθος, αυτό το σαρωτικό, που όλοι θα θέλαμε να έχουμε ζήσει, κάποιοι από μας το ζήσανε και επιζήσανε, άλλοι το πνίξανε για να επιζήσουνε κι άλλοι πέθαναν γιατί να το κουμαντάρουνε δεν μπορούσανε.
Τι έλεγε γι΄αυτήν όσο ζούσαν χωριστά;

«Σαν χωρίσαμε κι ο σαδομαζοχισμός μου έφτασε στο αποκορύφωμα, έφυγα με μια νάιλον σακούλα στη Νέα Υόρκη, της έγραψα το «Αν πεθάνει μια αγάπη» κλαίγοντας, και βαυκαλίζομαι ότι κι αυτή μου ‘γραψε ένα. Τώρα είναι εκεί που είναι, κι εγώ εύχομαι να περνά τους δυϊσμούς και τις παγίδες, τις σειρήνες και τις ανάπαυλες. Ξέρω ότι δρα, ότι παράγει, ότι γύρω της ένα μικρό πλήθος σαν μια τεράστια αμοιβάδα προσπαθεί να την έχει δική της, ότι το βλέμμα της είναι στραμμένο στα Ιμαλάϊα αλλά το ρεμπέτ-πλάσμα από το Πόρτο Ράφτη ανασαίνει στους πρόποδες των 7 ουρανών και κάνει τα 9/8 ν’ αναστενάζουν και να παίρνουν ανθρώπινη υπόσταση.»

Όλα αυτά με τις παραξενιές του μπαρμπα-Μανώλη, τον Όσσο να τους συνδέει, το ρέικι της Αλαγιάννη και τα πίσω-μπρος της σχέσης τους που κι ο θάνατος ακόμη δε νομίζω να την άφησε να μπει στην λήθη.
Μιλάει τόσο ωραία γι αυτήν!

«Γράψαμε αρκετά τραγούδια, μα επειδή συνέβησαν αρκετά μείναν αδισκογράφητα. Φτάνει που ‘γίναν και τραγούδησε η σχέση μας και της βγήκε η έκσταση κι ο αμανές και αποδεχτήκαμε καθώς αποδείχτηκε πως θα συναντιόμασταν έτσι κι αλλιώς. Δεν υπήρχε περίπτωση. Όχι μια από τις μοναδικές περιπτώσεις. Κι η λέξη «περίπτωση» είναι και φτωχή και μίζερη, κι ας ζήσαμε φτωχικά σε υπόγεια, με πλημμυρισμένα σιφόνια και την Ασφάλεια συνέχεια πίσω μας και γύρω μας. Στα παπάρια μας, συνεχίσαμε απτόητοι. Κάποιες ώρες μας γονάτισαν, της φόρτωνα το φορτίο, πόναγε το σώμα της, με κοίταζε ικετευτικά. Ήταν ικέτης. Εγώ ήμουν ας πούμε ηγέτης. Γι’ αυτό και υποτίθεται πόνεσα περισσότερο με το χωρισμό. Το ‘κανα τραγούδι: «Ο άνδρας με το χωρισμό πονάει περισσότερο» κι έβαλα τον Πασχάλη Τερζή να το πει αφού είχε γράψει τη μουσική ο Πέτρος Βαϊόπουλος ένας άλλος επίσης εκτιμητέος κι ανεκτίμητος. Εν πάση περιπτώσει η Βάσω η Σβάρνο είναι αυθεντικό παιδί της νεοελλάδας, αυτή που τη μαγαρίζουν κάθε μέρα οι ζιγκολό της, μα εμείς είμαστε ακόμη εδώ, είμαστε ακόμη ζωντανοί κι αν όχι σαν ροκ συγκρότημα κι ούτε σαν αξιοσέβαστη ηχώ των προγόνων, αλλά σαν εμείς με τον ωραίο βίο και την πολιτεία, τη σχέση και την ψυχή των ζωντανών ανθρώπων που αγαπούν τη ζωή και κατανοούν το θάνατο. Σαν την ψυχή ενός λαού που τραγουδά το αυθεντικό τραγούδι της, για την αθανασία μέσα στο αγαπημένο «εδώ και τώρα». »



Λίγα μέτρα από το τωρινό μου σπίτι, κάπου στο Μετς, σκέφτομαι πως φτιάχνανε μουσικές οι τρεις καλλιτέχνες και βιώνανε τα όνειρά τους, όταν εγώ ακόμη ήμουν παιδούλα.

Και μετά είναι συγκινητικό, ακόμη και η κόρη του Ρασούλη, η Ναταλία, που έκανε με άλλη γυναίκα, να μιλάει τόσο γλυκά για την αγαπημένη του πατέρα της:

«Ποιο ήταν το πρώτο όργανο που έπιασες στα χέρια σου ως παιδάκι;
Ξεκίνησα να πατάω τα πλήκτρα του πιάνου αρχικά, όταν ήμουν πέντε ετών. Όταν χώρισαν οι γονείς μου, ο καθένας μετά είχε τους συντρόφους του και είχα την τύχη να έχουν και συντρόφους που με επηρέασαν πολύ θετικά στη ζωή μου. Όπως ας πούμε, από τη μεριά του μπαμπά μου, η Βάσω Αλαγιάννη, που ήταν πολύ γλυκιά, μου φέρθηκε εξαιρετικά και ακόμη την αγαπάω, τη λατρεύω. Αλλά και ο Θανάσης, ο σύντροφος της μητέρας μου, με τον οποίο ζούσαν και μαζί, ο οποίος ήταν μουσικός, πιανίστας και ουσιαστικά εκείνος μου έβαλε τα χέρια στο πιάνο πρώτη φορά, όσο περίεργα και αν σου φαίνεται.»


Με κάποιον τρόπο με αγγίζει η ιστορία τους, συγνώμη Ηλία που την ακούμπησα εδώ, έφαγα φλασιά με το λεμόνι, στο πα και παραπάνω.

Ο Παπάζογλου που λέτε, το βίωσε αυτό που είχαν οι δύο εραστές, οι δυό του φίλοι, το χάρηκε και το τραγούδησε. Αφού χωρίσανε και μετά, τραγούδησε και την πίκρα της Βάσως για τον Μανώλη, σ΄ένα τραγούδι που είναι πολύ ιδιαίτερο, θα το αφήσω κι αυτό εδώ και συγχωρήστε με και πάλι που είμαι έξτρα ευσυγκίνητη σε θέματα έρωτα στην παρούσα φάση. Στο δικό μου το μυαλό, τέτοιοι έρωτες είναι άφθαρτοι   .



Θέλω ένα όνειρο μονάχα να 'ναι
κι όταν ξυπνήσω το πρωί να είσαι εκεί
για να μου πεις να μη φοβάμαι ...


Τα αποσπάσματα -και τα δικά μου συμπεράσματα- είναι από διάφορες συνεντεύξεις.
http://www.ogdoo.gr/erevna/thema/o-manolis-rasoylis-gia-ti-baso-alagianni
https://zenithmag.wordpress.com/2012/12/09/μανωλησ-ρασουλησ-μια-μεταφυσικη-συνε/
http://mousikorama.gr/interviews/interviews-artists/1052-alagiani-synenteyksi.html
http://www.avopolis.gr/interviews/interviews-greek/54247-vaso-allagianni-15
https://www.vice.com/gr/article/gyw...po-xrysaygites-ntalaristes-kai-sfakianakistes

 

Το κοφιδατο φιναριστο το έχω ακούσει...
Το λεμονατο Κυριαρχικό , πρωτη φορα το ακούω..
Πρόσεχε μην σου βγει ξυνο (το λεμόνι)...
  

 

Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι αμφότερα λεμόνια και ντομάτες είναι φρούτα, κατά τα άλλα με ευχαρίστηση παρατηρώ ότι το forum όσο πάει γίνεται και περισσότερο σουρεαλιστικό.

Κάτω τα μουστάκια ρεεεεεεε