Η Φυλακή .

Εικόνες που σαν τραπουλόχαρτα ανακατεύονται . Σε ένα δωμάτιο που βράζει . Σε μία Φυλακή που ανασαίνει . Εκεί που τίποτα δεν είναι ψεύτικο , παρά μόνο οι ψευδαισθήσεις .

Κάνει ένα βήμα εμπρός και νιώθει την αντίσταση του αέρα . Τα πάντα ρέουν αργά . Το αίμα κυλάει γοργά στις φλέβες της . Τώρα έχει και νέο μέλος να διαφεντεύει . Κοιτάει εμπρός της και βλέπει την κοπέλα . Είναι φιμωμένη , είναι γυμνή , είναι υγρή , είναι οικεία , είναι αυτή . Είναι ο εαυτός της . Είναι η αντανάκλαση της ; Κοιτάει ανάμεσα στα πόδια του «ειδώλου» . Ένα υγρό αιδοίο το κόσμημα , κοιτάει ανάμεσα στα δικά της . Πέος που αρχίζει να γεμίζει . Είναι όνειρο , είναι εφιάλτης , είναι , είναι , είναι…

Την βλέπει που πλησιάζει , μουγκρίζει και προσπαθεί να την ξυπνήσει . Δείχνει να ονειροβατεί . Τον κοιτάει , αλλά δεν δείχνει να τον βλέπει . Μοιάζει να βλέπει κάποιον άλλο στην θέση του . Ή μήπως κάποια άλλη …

Η Φυλακή ρουθουνίζει κακόβουλα . Παίζει με τις αντιλήψεις τους , ανακατεύει τα χαρτιά . μπερδεύει τις αισθήσεις τους , κλέβει τις πραγματικές εικόνες και στην θέση τους αφήνει τις πλασματικές δικές της…

Είμαι εγώ , μία γυναίκα , όπως ήμουν , όμορφη , εγώ . Είναι όνειρο , αλλά νιώθω . Είμαι ερεθισμένη και με περιμένω , με θέλω , θέλω να με πηδήξω . Θα με πάρω , θα με σκίσω , όπως κανείς δεν μπόρεσε ποτέ …

Η γυναίκα με το πέος της να σκληραίνει πλησιάζει το άλλο της εγώ με το αιδοίο που υγραίνεται . Λύνει τα δεσμά που την κρατούν όρθια και το σώμα γλιστράει στο έδαφος . Αφήνει τα χέρια δεμένα . Δεν μας χρειάζονται , έτσι δεν είναι σκύλα ; Αφήνει το στόμα φιμωμένο . Μου αρκούν τα δάκρυα σου και φρόντισε να ‘ναι πολλά για να μην πονέσεις . Περνάει τα πόδια της εκατέρωθεν του κεφαλιού…

«Γεια σου γλύκα μου . Περιμένεις ;» , και την κοιτάει . Ο σκλάβος την κοιτάει ταραγμένος . Θεέ μου , τι να βλέπει ; Πρέπει να την κάνω να ξυπνήσει .

Η γυναίκα λυγίζει τα γόνατα της και πλησιάζει προς το πρόσωπο του . Μόνο που δεν βλέπει αυτόν , αλλά τον εαυτό της σε νεαρή ηλικία . Πιάνει το μόριο της από την βάση του και τρίβει το πρησμένο του κεφάλι στα χείλια του .

«Το θέλεις μικρή μου ;» , το πιέζει στο χώρισμα των χειλιών , το τρίβει πάνω στο σχοινί που τον φιμώνει και φλογίζεται ακόμα περισσότερο .
«Το θέλεις θησαυρέ μου…» , οι λέξεις της κόβονται καθώς συνειδητοποιεί . Νιώθει τα χείλια της . Αισθάνεται τα χείλια του νεαρού εγώ της πάνω στο μόριο της , αλλά δεν νιώθει μόνο αυτό . Τα δικά της χείλια νιώθουν την ζεστασιά της τριβής με την σάρκα . Αισθάνεται και την ενέργεια , αλλά την αποδοχή της . Αισθάνεται και για τα δύο σώματα .
«Ενδιαφέρον.» , τραβιέται προς τα πίσω και κοιτάει την σχισμή .
«Ενδιαφέρον , για να δούμε .» , απλώνει τα πόδια της προς τα πίσω μέχρι που οριζοντιώνεται στο έδαφος . Το πέος της πιέζεται από το βάρος της πάνω στο πάτωμα . Το κεφάλι της κατεβαίνει προς την έφηβη πύλη . Βγάζει την γλώσσα της και αγγίζει την κλειτορίδα . Νιώθει στην μικρότητα του μεγέθους , την πυκνότητα των αισθήσεων . Μόνο που το αντιλαμβάνεται ταυτόχρονα και από τις δύο μεριές . Του πομπού και του δέκτη…

 

....​

 

...​

 

View attachment 1577

 

...​

 

Απάντηση: Η Φυλακή .

Και να βγει από τη φυλακή ο κίνδυνος είναι μεγάλος.Κάθε φυλακισμένος ένα φόβο έχει.Να μην ξαναμπει.Και ακόμα χειρότερα.Να μην πάει σε καινούρια φυλακή.Εκεί που δε γνωρίζει πόσο σκληρά είναι τα κάγγελα εκείνα.Εκεί που δεν ξέρει τι άνθρωποι υπάρχουν απ ΄έξω.Εκεί που δεν ξέρει τι να κάνει για να βγει γρήγορα και κυρίως να μην ξαναπέσει μέσα..
Καθόταν και κοίταζε το κελί και τα κάγγελα του.Ίσως είναι καλύτερα εδώ μέσα..
Ίσως να είναι καλύτερα να έχει τους ίδιους φόβους παρά να αποκτήσει καινούριους..
Καλύτερα εκεί που είσαι μόνος σου,παρά να παρασυρθείς με άλλους αγνώστους στο σκοτάδι σου..
Και που θα πάει..Κάγγελα είναι..Κάποιο/κάποια χέρια θα βρεθούν και θα τα σπάσουν..ή τουλάχιστον θα τα λυγίσουν..έστω και για λίγο..

 

...​

 

Απάντηση: Η Φυλακή .

Προσπαθώντας να βγει από τη φυλακή του,συνειδητοποιούσε πως απλά μεγάλωνε το κελί του..Αλλά η θλίψη και η απομόνωση παρέμεναν το ίδιο σφιχτές..



Σε ευχαριστώ female για τα όμορφα σχέδια σου <s>

 

...​

 

Απάντηση: Η Φυλακή .

Γιατί μπλε;

 

(Πολλά πράγματα προκύπτουν απλώς γιατί ..μας κάθονται έτσι καλύτερα, χωρίς εμφανή εξήγηση. Πάω περισσότερο με το ένστικτο συνήθως σε τέτοια ζητήματα παρά με τη λογική, το σώμα είναι καλύτερος και πιο μακροπρόθεσμα καλός μαθητής από τη λογική. Ιδίως σε ζητήματα που άπτονται της τέχνης.

Η απομόνωση ίσως βγαίνει από το πλαίσιο. Η θλίψη... Δοκίμασα αρκετά πιο γκρίζο, ήταν εντελώς χωρίς ελπίδα το πλάνο, και το ' χω σε κακό να πνίγω κάθε ελπίδα. Άλλο το "I 'm blue" κι άλλο το "Τις κόβω αύριο".

Αναγκαστικά ως... εικονογράφος δίνω τη δική μου ερμηνεία στο κείμενο. Προσπαθώντας να "ακούσω" καλά αυτό που λες, αλλά παίζουν και τα προσωπικά μου βιώματα στην ερμηνεία. Κι εγώ τώρα μαθαίνω τι εστί το "εικονογραφείν" για πρώτη φορά. Όχι οτι και την εκατοστή δεν θα μαθαίνω ακόμα.

Για να ρωτάς... δεν σου κάθησε; )

​

 

Ομολογώ πως διάσπαρτα posts έχω καταφέρει μόνο να διαβάσω από το νήμα, αλλά θα ήθελα να γράψω κάποιες πληροφορίες σχετικές με την ιστορία αυτής της λογοτεχνικής δομής, με τη σκέψη ότι κάποιοι μπορεί να τις θεωρήσουν ενδιαφέρουσες.

Το σπονδυλωτό αυτό είδος της λογοτεχνίας, όπου πολλοί συγγραφείς διηγούνται εκ περιτροπής μία ιστορία, και όλες οι ιστορίες έχουν κοινή αρχή με το τέλος των προηγούμενων και κοινό τέλος με την αρχή των επόμενων, ενώ οι συγγραφείς δεν γράφουν κατόπιν συνεννόησης με στόχο την περαίωση ενός σχεδιασμένου σεναρίου, ονομάζεται "Αφηγηματική σκυταλοδρομία".

Για πρώτη φορά γράφτηκε ένα τέτοιο σενάριο το 1907 στην Αμερική από 12 συγγραφείς και έφερε τον τίτλο "Όλη η οικογένεια".Στην Ευρώπη το είδος αυτό εμφανίστηκε αρχικά στην Αγγλία, το 1931, με το σενάριο "Πλωτός Ναύαρχος", όπου συμμετείχαν 13 αστυνομικοί μυθιστοριογράφοι (εκεί έκανε ιδαίτερα αισθητή την παρουσία της για πρώτη φορά η Αγκάθα Κρίστι), και κατόπιν, το 1958, στην Ελλάδα με "Το μυθιστόρημα των 90 ημερών" στο οποίο έγραψαν 30 ηθοποιοί, ανάμεσά τους και πολύ γνωστοί όπως ο Μάνος Κατράκης, η Μαίρη Αρώνη, η Έλλη Λαμπέτη και άλλοι. Ένα χρόνο αργότερα γράφτηκε "Το μυθιστόρημα των 5" το οποίο σατύριζε τα προηγούμενα. Μεταξύ των συγγραφέων ήταν ο Δημήτρης Ψαθας και ο Αλέκος Σακελλάριος. Το 1950 γράφτηκε "Το μυθιστόρημα των τεσσάρων". Η ιδέα ήταν του συγγραφέα αστυνομικών διηγημάτων Γιάννη Μαρή, ενώ οι τέσσερις συμμετέχοντες συγγραφείς ήταν οι: Στρατής Μυριβήλης, Άγγελος Τερζάκης, Ηλίας Βενέζης και Δημήτρης Καραγάτσης. Το μυθιστόρημα εκδόθηκε το 1958 και γνώρισε μέτρια ανταπόκριση από το κοινό. Το 1990 έγινε ένα ακόμη εγχείρημα αφηγηματικής σκυταλοδρομίας, με την πρωτοβουλία του Γιώργου Σκούρτη. Οι συγγραφείς που συμμετείχαν ήταν οι: Γιώργος Σκούρτης, Κώστας Μουρσελάς, Πέτρος Τατσόπουλος και Αντώνης Σουρούνης. Η δημοσίευση του μυθιστορήματος έγινε το 1998 με επίσης μέτρια επιτυχία. Έκτοτε δεν έγινε γνωστό κάποιο άλλο σενάριο παρόμοιας δομής.

Εγώ θεώρησα καλύτερο να γράψω περισσότερα ιστορικά στοιχεία για την πληροφόρησή σας, αλλά όσοι γράφετε εδώ και ενδιαφέρεστε να βελτιώσετε τη δομή του έργου σας, μπορείτε να αναζητήσετε στο διαδίκτυο περισσότερες τεχνικές πληροφορίες σχετικά με αυτό το είδος γραφής.