Η σκλαβιά μέσα στις εικαστικές τέχνες

Otto Pilny

 

 

Την Τεχνη την αντιλαμβανομαι σαν πορνογραφια της εποχης.

Με την συνεναιτικη ´´σκλαβια´´ του bdsm δεν εχει καμια σχεση.

Για αυτο και δεν καταλαβαινω, πως στον πουτσο εμπλεκονται διαφοροι αυτοκλητοι SJW στα θεματα του BDSM.
Για να ελευθερωσουν τις καταπιεσμενες σκλαβες απο τα χερια αδιστακτων Μαστεραδων και να φερουν την κοινωνικη ισοτητα και συνεργασια των ΛΑΩΝ?
Μοιραζουν ληγμενα????

 

Πότε ηταν η τελευταια φορα που το Χολιγουντ π.χ. εκανε μια ταινια με λευκες σκλαβες και εγχρωμους θυτες; Ρητορικο το ερωτημα...

 

Δικαίωμα σας

Και όμως έχει (Η τέχνη σαν τρόπος έκφρασης, έχει σχέση με τα πάντα)

Αυτό τι σχέση έχει με το θέμα;

 

 

Picking the favorite
Giulio Rosati
1880

 

Για να μην παρεξηγουμαι και δεν υπαρχει και λογος. Μπορω ομως να απαντησω μονο στην συνολικη μου τοποθετηση.
Αφηνω εντελως εξω το "ηθικο" κομματι, εαν "επιτρεπεται" ανθρωπος να "πουλα" ανθρωπο. Δεν εχει θεση εδω.

Οι εικονες που βλεπω, σαν ΕΙΚΟΝΕΣ, σαν ΤΕΧΝΗ, ναι, ειναι καυλωτικες. Γι αυτο και τις ονομαζω "πορνογραφια εποχης".
Αυτο που αποτυπωνουν ομως, δεν εχει σχεση με την συνεναιτικη σκλαβια που ασκουμε στο BDSM.

Διαφοροι, ή δεν το γνωριζουν αυτο ή δεν θελουν να το καταλαβουν. Ετσι αναλωνονται σε στρεψιδικιες και αεναους παφλαγμους.
Συμπαθητικοι χαρακτηρες μεν, αλλα κουραζουν. Πολλοι απο σας τους εχετε και φιλους. Μιληστε τους. Η βλακεια ειναι χειροτερη της ημιμαθειας.

Λύκος.

 

Όπως πάντα ένας "πολύ γενικός τίτλος" ενός νήματος, καλή ώρα όπως αυτός, δημιουργεί τις ικανές και αναγκαίες προϋποθέσεις για πληθώρα παρεξηγήσεων, καλή ώρα όπως και σε αυτό.
Σόου μπι ιτ...
Σε κάθε περίπτωση, το βαρύγδουπον του τίτλου του νήματος, αναγκαστικά και εξ αντανακλάσεως, δεν θα μπορούσε παρά να έχει ως αποτέλεσμα την ανάρτηση παρομοίων εικόνων μορ ορ λες...

Στο τέλος του 19ου, ακόμα και στην αρχή του 20ού αιώνα, με την φωτογραφία στα σπάργανα, υπήρχε μια ικανότατη αριθμητικά γενιά ζωγράφων, που δεν διεκδίκησαν ποτέ κάτι παραπάνω από τον επαρκή και κάτι παραπάνω επιούσιο και μόνο, που το έργο τους ήταν αποκλειστικά και μόνο προορισμένο στις όποιες ανάγκες του κοινού της εποχής.
Από τοπιογραφία συγκεκριμένης οπτικής και θεματολογίας έως απεικονίσεις καθημερινότητας σε επίπεδο στιγμιοτύπου και από αποτύπωση κοινωνικών, πολιτικών και αθλητικών στιγμών έως την ερωτογραφία, υπό το πρίσμα πάντα των απαιτήσεων της αγοράς, τόσον από αισθητική προσέγγιση όσο και από ιδεολογική συνάφεια, όπως υπαγορεύονταν από το γενικότερο κλίμα (αυστηρό, ακαδημαϊκό, βουλιμικό κλπ), πάντα όμως με μια κάποια διάθεση "φυγής" χτισμένη στα απόνερα του εκφυλισθέντα ίσαμε τότε ρομαντισμού, που κατάντησε διακοσμητική βελονιά στο καθώς πρέπει επικρατούν φαντασιακό, ραμένη με υπαινικτικότητα και μια κάποια χάρη.

Αυτή η ομάδα εικαστικών καλλιτεχνών, που αν μη τι άλλο χαρακτηρίζονταν από επαρκέστατη τεχνική, παρήγε πολυάριθμο έργο μέχρι και την περίοδο του Μεσοπολέμου, χαρακτηριζόμενο όχι αδικαιολογήτως ως αρτ ντεκορατίφ, οπότε και αντιμετωπίζεται με αυτή την ματιά.
Το έργο κάποιων από αυτούς που ασχολήθηκαν με τον όποιον ερωτισμό με το όποιο καμουφλάζ, επέβαλε η "αξιότιμη πελατεία" τους, προσωπικά θα το χαρακτήριζα ως "μπανιστιρτζίδικο", καλοκαμωμένο μεν, μπανιστίρι δε.
Αυτά, έτσι για να καλύψω κάποιες απορίες και κάποιες απόπειρας φτηνής σπέκουλας υπερυψωμένης οφρύος ντυ κωλ...
Αν χρειαστεί, θα επανέλθω στο θέμα...

 

Eyre Crowe, Slaves Waiting for Sale: Richmond