Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Μεθύστε (Charles Baudelaire)

Πρέπει να 'σαι πάντα μεθυσμένος.
Εκεί είναι όλη η ιστορία: είναι το μοναδικό πρόβλημα.
Για να μη νιώθετε το φριχτό φορτίο του Χρόνου
που σπάζει τους ώμους σας και σας γέρνει στη γη,
πρέπει να μεθάτε αδιάκοπα. Αλλά με τι;
Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, όπως σας αρέσει.
Αλλά μεθύστε.

 

.. ένας Ιανός ..

Είναι πολλά να ζήσουμε ακόμα.
θα᾽ρθουν καρκίνοι κι αιμοπτύσεις.
χαμόγελα από βρέφη πάλλευκα, δικά σου ή φίλων.
δέρμα που ανοίγει, σπάει και φανερώνει καύκαλο.
αμέτρητοι άφατοι οργασμοί.
δόντια που πέφτουν, πληγές στο στόμα.
φιλικά χτυπήματα στην πλάτη,
φιλικά στην πλάτη μαχαιρώματα.

Θα᾽ρθουν:
γέλια και κλάματα, κρασιά και δηλητήρια,
καμπούρες, αγκαλιές, πεσμένοι ανδρισμοί
ανάμεσα στα πόδια,
θριαμβολογίες νέων υπάρξεων στα γυναικεία.

Για κάθε τέτοια ύπαρξη μια ζωή θα δίνεται χαράμι,
μια αγάπη θα κρεμιέται στο ικρίωμα του χρόνου
κι ύστερα πάλι από την αρχή.

Θα᾽ρθουν λοιπόν τραγούδια και θάνατοι.
Αφτιά να έχουμε να τα ακούμε,
ζωή να τους χαιρόμαστε.

(Πηγή: μια φώτο κάπου στο FB)

 

..ήταν μεσημέρι
ο ήλιος επιτέθηκε στα μαλλιά της για μια τελευταία φορά
το σώμα της άνοιξε στα δύο
ξεχύθηκαν από μέσα του όλα της τα όνειρα
απλώθηκαν στον ουρανό
έψαξαν με απελπισία ανθρώπους να γαντζωθούν απάνω τους
για να πάρουν κάποτε μορφή
άδειασε το μέσα της μεμιάς
τα όνειρα, οι φωνές, οι ιστορίες, οι άνθρωποι, το φως
για τη μακρινή αλήθεια ταξίδεψαν
αφήνοντας πίσω τους ένα κορίτσι ακροβάτη
περιπατήτρια του ονείρου
θαρραλέα εκεί που δεν χρειαζόταν
ακίνητη για ώρες κοιτώντας τα σύννεφα να αγκαλιάζουν τα βουνά
μαχήτρια δειλή και ολόγραμμα δροσιάς σε μέρες πύρινες

Sine Lege

 

Ντ. Χριστιανόπουλος, Το κορμί και το σαράκι, Μικρά ποιήματα.


 

 

Θα γελάσεις απ’ τα βάθη των χρυσών σου ματιών
είμαστε μες στο δικό μας κόσμο

Η πιο όμορφη θάλασσα
είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα
Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα

Κι αυτό που θέλω να σου πω
το πιο όμορφο απ’ όλα,
δε στο `χω πει ακόμα.

Ναζίμ Χικμέτ.

 

Απαίτηση

"Κι ήταν δίκαιη η απαίτησή σου
σάρκα της δυνατής φωτιάς
υποκατάστατο του πάθους
μεταθετό μου κίνητρο
ήταν δίκαιη η απαίτηση για έρωτα
πέρα από εκείνον που ήμουν σε θέση να σου δώσω.

"Λυσιμελής πόθος",
Τίτος Πατρίκιος

 

Οι προσφορές

..Όπως στο όνειρο που επιμένει
Απλώς στο απίθανο και διαρκεί
Το ένα δευτερόλεπτο μετά το άλλο,
Και γίνεται ολοένα πιο απίστευτο —
Σαν να γύρισες αργά το πρόσωπό σου και αργά
Να μου χαμογέλασες ανάμεσα στα μάτια, προκαλώντας με
Εκεί, ανάμεσα στους ζωντανούς, να μιλήσω στους νεκρούς.

Κι όπως σε όνειρο, εγώ δεν αποκρίθηκα.
Προσπάθησα μόνο να ξεχωρίσω την ανάμνηση

Μια σιωπηλή άγρια λαχτάρα, μια πνιγμένη
Αγριότητα της λαχτάρας σε μάτια
Τόσο παράξενα, απαράλλαχτα.

Το ευγενικό τελεσίγραφό σου χαλάρωσε τη λαβή του.

Αν αποβιβαζόσουν, είπα στον εαυτό μου,
Θα σε ακολουθούσα σπίτι.
Θα μιλούσα.
Θα έκανα μια προσπάθεια ν’ αρπάξω
Αυτή την προσφορά, αυτό το θλιβερό υποκατάστατο
Εκεί στον Υπόγειο — σίγουρα σαν να απαιτούσε
Τον έλεγχο και την επιβεβαίωσή μου.
Φτάσαμε. Εγώ σηκώθηκα. Εσύ παρέμεινες.
Ήταν η στιγμή της δοκιμασίας.
Έξω, στην αποβάθρα, σ’ αυτό το όνειρο
Σε παρατηρούσα καθώς απομακρυνόσουν, μεταφερόσουν μακριά

Προς τον βορρά, πίσω στην άβυσσο

Αφήνοντάς μου το αρχικό κενό
Εκεί όπου ήσουν εσύ πριν, και ξαφνικά δεν ήσουν.
Όλα όμως προσφέρονται τρεις φορές.
«Αυτή είναι η τελευταία. Αυτή εδώ. Αυτή τη φορά
Μην με απογοητεύσεις».

Ted Hughes

 

Υπήρχε κάποτε, παλιά, ένα άσπρο περιστέρι
τα μάτια του που στάζανε μύρο Σεβαστιανού.
Οι άνθρωποι για να το δουν του στήνανε καρτέρι
να το θαυμάσουν να πετά στα σπλάχνα του ουρανού.

Τους τραγουδούσε τότε αυτό μέσα απ’ τις ηλιαχτίδες,
ήχους που σα σωριάζεται γεννάει ένα σπαθί.
Κι ήταν σαν να τους έλεγε ‘‘πετάξτε τις ασπίδες!
Τεντώστε τις φτερούγες σας, ο ήλιος να τις δει!’’

Μα τώρα ανοίγω τα φτερά μονάχα σαν πληγές
να καμαρώσω τη σχισμή που λέρωσε ο χρόνος.
Για τους Θεούς τα δάκρυα ανώφελες κλεψιές
απ’ το συρτάρι που άφησε ορθάνοιχτο ο πόνος.

Και η Περσεφόνη που άκουσε κι αυτή την προτροπή
ξεδίπλωσε τα χέρια της τη μουσική ν’ αδράξει
ξεχνώντας πως η αθάνατου αγγίγματος πνοή
θα στάλαζε επάνω του της λήθης το μετάξι.

Καμιά φορά όταν χάνομαι στης θλίψης τα στενά
και να εντοπίσω προσπαθώ τους πρώιμους δραπέτες
γαλήνιο και ήσυχο το βλέπω να πετά
και πίσω του να κλείνουνε οι Συμπληγάδες Πέτρες …

Γκούμας Ευάγγελος

 

..Φεύγεις την ώρα ακριβώς που σε σκέφτομαι.
Αφήνεις πίσω το λιγοστό άρωμα
της μνήμης σου
και τα δεσμά του μυαλού και του πόθου μου.
Φεύγεις, άρα υπάρχεις.
Έρχεσαι, όταν ζητάς να με υποτάξεις,
να παίξεις ανασύροντας τη φωνή μου
από τα έγκατα του ασύλληπτου. Έρχεσαι,
άρα σου ανήκω.
Έτσι φτιάχτηκε ο κόσμος για μας.
Άφηνέ με ν' αγγίζω την αύρα σου έστω,
την άκρη απ' τη σκιά σου έστω,
τη θέρμη στο μέρος που ακουμπούσες το χαρτί.
Ύστερα κοίταζέ με
να σου αφήνω λέξεις πάνω στο σεντόνι.
να γίνομαι ποτάμι από σιωπές.

Γιάννης Ευθυμιάδης