Ο μεγάλος ''εχθρός'' -Το συναίσθημα-

πώς δεν μπορεί;

 

Μολονότι σέβομαι τη ρήτρα "πιο συχνά" που αναφέρεται στο κείμενο, παρ' όλα αυτά - και στο βαθμό που ζητείται η προσωπική θέση και όχι ένας κανόνας που τηρεί τις προϋποθέσεις της γενικευσιμότητας - θα πω πως δεν αντιλαμβάνομαι από που συνάγεται πως οι γυναίκες δυσκολεύονται περισσότερο ν' αποδεχτούν πως κάτι τελείωσε. Πάντα σε προσωπικό επίπεδο, θα έλεγα πως ήμουν εγώ εκείνος που δύσκολα δεσμευόταν, αλλά κι εκείνος που αργούσε να συνειδητοποιήσει το προφανές. Τα αρσενικά κατά βάση (με τις πανταχού παρούσες εξαιρέσεις σε αυτό το Σύμπαν) έχουν λιγότερους μηχανισμούς επιβίωσης από τα θηλυκά, εξ ού και τα στατιστικά αυτοκτονιών...

Ευτυχώς που το Τμήμα μου είχε πιο θετική (όχι θετικιστική) κατεύθυνση, με μπόλικες στατιστικές και νευροβιολογία, διότι αν κάναμε πολύ ψυχανάλυση, ούτε άδεια θα είχα δει ποτέ, ούτε πτυχίο...

 

Μά'στα, μά'στα..!

 

Αλλά; Τίνος δημιούργημα είναι;

 

Μην περιμένεις το άλλο μισό, γίνε εσύ ολόκληρο


Σου έμαθαν πως ο έρωτας έρχεται απρόσμενα, σε χτυπάει κατακούτελα και δεν μπορείς να του ξεφύγεις ανώδυνα κι εύκολα. Σου διάβασαν παραμύθια στα οποία πάντα υπήρχε ένας πρίγκιπας και μία πριγκίπισσα, σου έδειξαν ταινίες οι οποίες υμνούσαν τον έρωτα και τις συνέπειές του.

Ποιητές, ζωγράφοι, ηθοποιοί. Άνθρωποι της τέχνης και του πολιτισμού χρησιμοποίησαν τον έρωτα έως μούσα τους και παρουσίασαν τους ανθρώπους έως πιόνια του. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει απ’ τα δίχτυα του. Αν δεν το ζήσεις είσαι καημένος, εάν αποτύχεις σε αυτόν είσαι αποτυχημένος, αν τον βρεις ανήκεις στους πιο τυχερούς ανθρώπους του κόσμου, εάν τον παραμελήσεις είσαι άξιος της μοίρας σου και φυσικά απ’ τη στιγμή που τον γευτείς, δεν υπάρχει περίπτωση να θέλεις να ζήσεις χωρίς αυτόν.

Δεν είναι μακριά η μέρα που οι γονείς σου σε προόριζαν για τον «πρίγκιπα»-την «πριγκίπισσα» που θα έβρισκες την κατάλληλη στιγμή με τον κατάλληλο τρόπο για να έφτιαχνες το ευτυχισμένο τέλος σου. Γιατί απ’ τη στιγμή που τον βρίσκεις, αυτό είναι το άψογο «the end» της μέχρι τότε ανιαρής ζωής σου. Ο σκοπός σου η εύρεση του άλλου σου μισού. Όλα περιστρέφονται γύρω απ’ αυτόν. Στις ζωές μας, πρωταγωνιστής είναι αυτός, ο ένας και μοναδικός έρωτάς μας. Κι εμείς, εσύ κι εγώ;

Κομπάρσοι που τον χρησιμοποιούν, τον λατρεύουν, υποκύπτουν σε αυτόν, παγιδεύονται, τον βρίζουν, τον μισούν, τον αγαπούν. Πρωταγωνιστής αυτός, καθρέφτες του εμείς. Ο καθένας μας αντανακλά ένα διαφορετικό του κομμάτι. Εφτά δισεκατομμύρια άνθρωποι, εφτά δισεκατομμύρια πρόσωπά του!

Τι θα γινόταν, λοιπόν, αν αποφάσιζε μια μέρα ο κομπάρσος να γίνει πρωταγωνιστής; Να σηκώσει το κεφάλι και να πει για μία φορά «όχι» στο ρόλο του ως μαριονέτα στα χέρια αυτού του μικρού Θεού. Τι θα γινόταν εάν την επόμενη φορά που έπεφτες στο πάτωμα, πονούσες, οδυρόσουν κι ένιωθες πως τελείωσε η ζωή την ώρα που ο «παραλίγο» άνθρωπός σου σκότωνε αδίστακτα τα όνειρά σου, όρθωνες ανάστημα, αποχαιρετούσες τον άνθρωπο-μάθημα και προχωρούσες αγκαλιά με τον εαυτό σου;

Βλέπεις; Κανείς δε σου έδειξε το δρόμο που συνοδεύει αυτό το «αν». Μήπως λοιπόν είναι ανάγκη να ψάξουμε αλλού την ουσία του έρωτα;

Ο έρωτας θα μπορούσε να έχει άλλη θέση στη ζωή σου. Θα μπορούσε να κρύβεται μέσα σου. Να είσαι ερωτικό άτομο από μόνο σου, ερωτευμένο με τους ανθρώπους σου, τη δουλειά σου, τα χόμπι σου, τα «πιστεύω» σου, τη ζωή σου γενικότερα. Να μην περιμένεις ένα συγκεκριμένο «άλλο μισό» αλλά να κοιτάξεις να γίνεις εσύ ολόκληρο.

Να εκπέμπεις έρωτα, να μυρίζεις έρωτα, να εμπνέεις έρωτα! Δε χρειάζεσαι κάποιον τρίτο για να σε συμπληρώσει, χρειάζεσαι εσένα με όλες σου τις δυνάμεις για να ομορφύνεις την κάθε σου ημέρα. Συνεπώς, θα είσαι πιο επιλεκτικός με κάποιον που θα έρθει να μπει στην ήδη όμορφη ζωή σου.

Δε θα τον επιλέξεις από ανασφάλεια, δε θα κρεμαστείς επάνω του, δε θα προσδοκείς και δε θα χαθείς μέσα του γιατί εσύ θα είσαι ολόκληρος. Αντιθέτως θα έρθει να χαράξει μια παράλληλη πορεία δίπλα σου, σεβόμενος τις επιθυμίες του αλλά και τις δικές σου. Δε θα σε σκεπάσει, θα σου κρατήσει το χέρι, δε θα σε τρομάξει, θα σε κάνει να χαμογελάς, δε θα σου ρουφάει ενέργεια αλλά θα σε ωθεί να δημιουργείς, δε θα προσπαθεί να σε αλλάξει, αλλά θα μάθει να σε αγαπάει και να σε εκτιμάει ακριβώς γι’ αυτό που του έδειξες ότι είσαι: ένας ολοκληρωμένος ερωτικός άνθρωπος από μόνος του.

Μπορεί λοιπόν ο έρωτας να είναι επιθυμητός κι αναντικατάστατος, δεν παύει όμως να είναι ένα κομμάτι της ζωής σου κι όχι όλη σου η ύπαρξη. Θα υπάρξουν μέρες όπως και στη δουλειά που θα είναι κακές, άλλες όμως θα είναι υπέροχες.

Ας φροντίσουμε, λοιπόν, να βρούμε το δικό μας τρόπο να δημιουργούμε έρωτα στον εαυτό μας με ό,τι και αν καταπιαστούμε. Γιατί είναι απολαυστικό να νιώθεις πεταλούδες στο στομάχι όταν βλέπεις τον καλό σου, αλλά ακόμα απολαυστικότερο είναι να μπορείς να δημιουργείς πεταλούδες στο στομάχι σου όταν βλέπεις την εξέλιξη του ίδιου σου του εαυτού!



Επιμέλεια Κειμένου Χαράς Βλαχοδήμου: Πωλίνα Πανέρη



Συντάκτης: Χαρά Βλαχοδήμου

 

Σε μια σχέση με γερά θεμέλια, ο έρωτας γίνεται αγάπη.

Πολλοί άνθρωποι αρκούνται στο να κυνηγούν τον (μεγάλο) έρωτα., που κάποιες φορές έρχεται και φεύγει, χωρίς ποτέ να πλησιασει μιαν αρχή να γίνει αγάπη.

Δυστυχισμένα τα πλάσματα που δεν έζησαν τιποτ απ αυτό.
Άσκοπη η ύπαρξη τους.

 

Συναισθηματική νοημοσύνη είναι ακριβώς το αντίθετο απ αυτό που περιγράφεις, είναι η ικανότητα να αντιλαμβάνεσαι τα συναισθήματα σου το λόγο που στα προκαλούν και να μπορείς να επιβληθείς σε αυτά.
Το να αναγνωρίζεις τα συναισθήματα του άλλου γιατί κάπου το διάβασα κι αυτό είναι ενσυναίσθηση.

 

Η συναισθηματικη νοημοσυνη εχει να κανει με την επιδραση που εχει το συναισθημα πανω στην σκεψη και στην αντιληψη.Για παραδειγμα το αγχος και το στρεσσ μπορουν να μειωσουν την μνημη ενος ανθρωπου που δινει γραπτες εξετασεις.Θεωρω το συναισθημα εχθρο της σκεψης.Ενας ανθρωπος που θελει να εξελιχθει και να προοδευσει δεν πρεπει απλα να ελεξει τα συναισθηματα του θα πρεπει να τα εξαφανισει απο μεσα του.Θεωρω μαλιστα οτι το χειροτερο συναισθημα ειναι ο ερωτας.Εχω μια καθαρη Νιτσεικη αποψη για τον ερωτα και τον εχω απορριψη απο την ζωη μου.Αυτος ειναι ενας απο τους λογους που εφυγα οριστικα απο τις βανιλα σχεσεις.Εκει για να προσφερεις σε καποιον θα πρεπει να τον ((κατακτησεις)) προτιμω μια κατασταση οπου εγω να προσφερω και ας μην μου δινει η αλλη τιποτα η να μην αισθανεται τιποτα για μενα.Αρκει να αποδεχεται την προσφορα μου.Εκει τουλαχιστον βρισκω την ηρεμια και την αρμονια με τον εαυτο μου.Βρισκω την ικανοποιηση της προσφορας.Δεν αντεχω να κουβαλαω μεσα μου πληγωμενους εγωισμους,κτητικοτητες και ολα τα δηλητηρια του ερωτα.

 

Στο παράδειγμα που αναφέρεις υψηλό δείκτη συναισθηματικής νοημοσύνης έχει αυτός που καταφέρνει να κοντρολαρει το άγχος του ώστε να μην τον κοκαλωσει.

Τα συναισθήματα που δεν μπορείς να αναγνωρίσεις και σε πνίγουν, και απλά τα συναισθήματα, είναι εχθρός δικός σου και όχι της σκέψης.

Ένας άνθρωπος δεν έχει κανένα λόγο να εξελιχθεί αν δεν του προκαλεί κάποιο συναίσθημα ή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η αυτή στην οποία θέλει να πάει.

 

Η εξελιξη προυποθετει αυτοπειθαρχια,αυτοελεγχο,ορθολογισμο.Τα συναισθηματα ερχονται σαν αναρχα κυματα και σε αποσυντονιζουν.Στην ουσια θα επρεπε να ειμασταν σαν ρομποτ που απλα προσπαθουμε την αναβαθμιση του λογισμικου για να εχουμε καλλυτερη λειτουργια.Ο σκοπος της εξελιξης ειναι η καλλυτερη λειτουργια του υπολογιστη μας που στην περιπτωση του ανθρωπου ειναι το μυαλλο.

 

Σαφώς πρέπει να υπάρχουν όλα αυτά για να καταφέρεις να εξελιχθεί, για να το θελήσεις πρέπει να υπάρχει το συναίσθημα.

 

H συναισθηματική νοημοσύνη είναι η ικανότητα των ανθρώπων να αναγνωρίζουν τα δικά τους, καθώς και τα συναισθήματα των άλλων, να κάνουν διάκριση μεταξύ διαφορετικών συναισθημάτων και να τα ονομάσουν κατάλληλα, καθώς και να χρησιμοποιούν τη συναισθηματική πληροφορία σαν οδηγό σκέψης και συμπεριφοράς.