Βότανα

Βότανα & Μαγεία
Εναλλακτική Δράση

Εγκυκλοπαίδεια της Φύσης
Share
Tweet
+1
Οι άνθρωποι ανακάλυψαν από νωρίς πως ορισμένα φυτά μπορούν να σκοτώσουν, να κοιμίσουν, να προκαλέσουν παραισθήσεις ή να μεταβάλλουν με οποιοδήποτε τρόπο τη συνηθισμένη τους συμπεριφορά. Και όπως ήταν φυσικό απέδωσαν στα φυτά υπερφυσικές ιδιότητες. Στα επιδέξια χέρια ενός μάγου ή μιας μάγισσας, τα φυτά μπορούσαν να προκαλέσουν ένα μεγάλο καλό ή κακό κι έτσι δημιουργήθηκαν οι αντιλήψεις πως ορισμένα φυτά βρίσκονταν κάτω από την εξουσία του διαβόλου και των δαιμόνων του, ενώ κάποια άλλα βρίσκονταν στην εξουσία των αγγέλων.

Όπως ακριβώς τα λουλούδια με την ευχάριστη μυρωδιά ταυτίστηκαν με τις αγαθές δυνάμεις, έτσι και τα φυτά με τις άσχημες μυρωδιές ταυτίστηκαν με τις αρνητικές. Η Μπελλαντόνα, ένα από τα πιο δηλητηριώδη φυτά της Ευρώπης, θεωρήθηκε πάντα σαν το πιο αγαπημένο φυτό του διαβόλου…

Ας δούμε λοιπόν κάποια φυτά και τις προκαταλήψεις που είχαν για αυτά, κυρίως το μεσαίωνα.

Γαϊδουράγκαθο: Ονομάστηκε “Δαγκωνιά του Διαβόλου” επειδή η ρίζα του μοιάζει σαν δαγκωμένη. Μάλιστα υπάρχει και ένα παλιό Ευρωπαϊκό ρητό που λέει “Η ρίζα του γαϊδουράγκαθου ήταν κάποτε μεγαλύτερη, αλλά τη δάγκωσε από τη μανία του ο διάβολος, όταν αναλογίστηκε την τιμωρία που τον περιμένει τη μέρα της Δευτέρας Παρουσίας. Ο Τζων Γκέραρντ, ένας Άγγλος φυτολόγος της Ελισαβετιανής εποχής (1545 – 1612), γράφει πως ο Διάβολος, δάγκωσε το γαϊδουράγκαθο από τη ζήλια του, επειδή από τη φύση του το φυτό αυτό είναι καλό και προσφέρει αμέτρητες υπηρεσίες στους ανθρώπους.

Κληματίδα: Η κλωστή του διαβόλου

Λουλάκι: Το μάτι του διαβόλου

Μανδραγόρας: Το κερί ή οι όρχεις του διαβόλου. Ήταν το ισχυρότερο όπλο κάθε μάγου γιατί μπορούσε να μαγέψει ή να τρελάνει τους ανθρώπους.

Δηλητηριώδη μανιτάρια: Τα κουμπιά του διαβόλου, η ζώνη του,, το πάτημα του, τα νύχια του, το φτύσιμο του και άλλα πολλά.

Οι αγκαθωτοί θάμνοι: Οι σκάλες του διαβόλου που τις χρησιμοποίησε για να κατέβει από τον παράδεισο.

Νυχτολούλουδο: Φύτρωνε πάντα έξω από το σπίτι της μάγισσας σε όλα τα ευρωπαϊκά παραμύθια. Οι φυτολογίες της Ελισαβετιανής εποχής, συστήνουν στους ανθρώπους να ξεριζώσουν προσεκτικά το νυχτολούλουδο από τους κήπους τους και να το καίνε μαζί με τις ρίζες του, αν δεν θέλουν να μπει ο διάβολος στο σπίτι τους. Το νυχτολούλουδο ήταν το σύμβολο των μάγων κι αυτό που τους έδινε τη δύναμη να πετούν. Αν κάποιος το έτρωγε θα βυθιζόταν σε λήθαργο ή θα τρελαινόταν. Αντίθετα ωστόσο, ο καπνός του (όταν το έκαιγαν δηλαδή) θεωρήθηκε ότι είναι ευεργετικός γιατί διώχνει τα κακά πνεύματα.

Φουντούκια, φτέρη, ηλιοτρόπιο, ήταν τα μέσα που χρησιμοποιούσαν οι μάγοι για να γίνουν αόρατοι.

Ιεροβότανο: Ήταν το φυτό της γοητείας…

Αγριόκλιμα: το αντίδοτο του μανδραγόρα

Απήγανος: Το φυτό με τις παραισθησιογόνες ιδιότητες είχε αξία για τη μάγισσα μόνο εάν το έκλεβε.

Καμπανούλες: Το φορούσαν οι μάγισσες σαν δαχτυλίθρες στα δάχτυλά τους πριν πετάξουν.

Τετράφυλλο τριφύλλι: Ήταν το καλύτερο μέσο για να γλιτώσει κανένας από τις μάγισσες, αν το φορούσε στο στήθος του.

Σκόρδο: Χρησιμοποιόταν για να γλιτώσουν από το μάτιασμα

Αγγελική: Το αποτελεσματικότερο φυτό για την προστασία από τις μάγισσες.

Φλαμουριά: Το ίδιο με την Αγγελική αλλά σε πολύ λιγότερο βαθμό.

Άνηθος: Ένα μάτσο έξω από την πόρτα έφτανε για να μην μπορέσει να μπει η μάγισσα.

Μαϊντανός: Μια αγγλική παροιμία έλεγε: “τηγανητός ο μαϊντανός, φέρνει στον άντρα θλίψη και στη γυναίκα σάβανο”. Εφόσον το φυτό χρειαζόταν τόσο καιρό να αναπαραχθεί, πίστευαν πως πήγαινε 9 φορές στο διάβολο πριν βγάλει τον ανθό του (?).

Φυτά των καλών δυνάμεων:
Μοβ αστερολούλουδο
Μοβ ξυνίθρα
Φύλλα λεβάντας
Άσπροι κρίνοι
Χρυσό γαϊδουράγκαθο
Γαλάζιο ιεροβότανο

Φυτά των κακών δυνάμεων:
Φλαμουριά
Πιμπινέλλα
Υοσκίαμος
Άνθος Φλαμουριάς
Αμάρανθος
Σκαμμωνία
Σκυλόχορτο
Βιργινία
Ινδική πάχνη
Αψέντι (Αψιθιά)
Δρακόχορτο

Ερωτικά φυτά
Φλούδα από μήλο. Αν το πετάξεις πίσω από τον ώμο σου, θα κάνει το πρόσωπο που αγαπάς, να σε ζητήσει σε γάμο.

Φύλλο φλαμουριάς. Αν το πιάσεις σφιχτά στο χέρι σου, θα παντρευτείς το πρώτο άτομο που θα συναντήσεις.

Φύλλο καλαμιάς. Αφροδισιακό

Μπιζέλι. Την επόμενη φορά που θα καθαρίσεις μπιζέλι, κράτα 9 στην άκρη, βάλτα μέσα σε μια σακούλα, άφησέ τα κοντά στη πόρτα σου και το πρώτο άτομο που θα τα πατήσει, θα γίνει εραστής σου. (Αυτό είναι για πολύ απελπισμένους!)

Μανδραγόρας: Να έχεις πάντα επάνω σου λίγο μανδραγόρα για να σε προστατέψει από τη ζήλια των άλλων και θα σου δώσει πολλές επιτυχίες.

Σμύρνα: Δεν θα μείνεις για πολύ καιρό στη μοναξιά εάν έχεις πάνω σου τη σμύρνα.


Κυκλάμινο: Φύτεψε ανάμεσα στα κεραμίδια του σπιτιού κι αν πιάσει είναι σημάδι πως γρήγορα θα παντρευτείς (!)

Κλαδί ιτιάς: Πάρε ένα κλαδί ιτιάς στο χέρι, φέρε βόλτα γύρω από το σπίτι τρεις φορές τρέχοντας και πες: “Όποιος είναι να με παντρευτεί, ας αρπάξει την άκρη της ιτιάς που βαστάω στο χέρι”. Την ώρα που θα συμπληρώνεις τον τρίτο κύκλο, θα δεις σε όραμα τον καλό σου να πιάνει την άκρη της ιτιάς (!!!)

Φυτά για όνειρα και οπτασίες
Τετράφυλλο τριφύλλι: Βάλτο κάτω από το μαξιλάρι σου και θα ονειρευτείς τον αγαπημένο σου.

Ρίζα από βιολέτα: Βάλε την κάτω από το μαξιλάρι σου και θα ονειρευτείς τις λύσεις για τα προβλήματά σου.

Ρίζες από άγριο καρότο: Αν τις βάλεις κάτω από το μαξιλάρι σου, ό,τι όνειρο δεις, θα βγει αληθινό (το ίδιο και οι εφιάλτες να φανταστώ 

Φυτά που προστατεύουν από τα μάγια
Όλα τα κίτρινα λουλούδια προστατεύουν από το κακό!

Αγγελική: Πολύ δυνατή ρίζα. Κρέμασε την στο λαιμό σου και στο λαιμό όλων των μελών της οικογενείας σου για να τους προστατέψεις από το κακό.

Φασόλια: Αν δεις μια μάγισσα βάλε γρήγορα στο στόμα σου ένα φασόλι και φτύστο της στο πρόσωπο (χεχεχε μη αρχίζετε να φτύνετε φασόλια αριστερά και δεξιά στα μούτρα όσων δεν συμπαθείτε)

Σημύδα: Φόρεσε την ή κρέμασε την στο πρόσωπό σου

Φτέρη: Κρέμασε την στο λαιμό σου

Κυκλάμινο: Τα ξεραμένα λουλούδια του κλεισμένα σε ένα μπουκαλάκι κρεμασμένο στο λαιμό σου σε προστατεύουν από το μάτι (όχι όμως και από το αυχενικό).

Άνηθος: Εμποδίζει την πραγματοποίηση της θέλησης της μάγισσας

Σκόρδο: Ακόμα και η μυρωδιά του διώχνει τις μάγισσες (μόνο  μακριά. Να το φοράς στα ρούχα σου ή να το φοράς με έναν σπάγκο στο λαιμό σου.

Πρινάρι: Μόλις το δουν οι μάγισσες φεύγουν τρέχοντας

Φλάμουρο του βουνού: Κρέμασε το στο κρεβάτι σου, θα σε προστατεύσει την ώρα που κοιμάσαι.

Απήγανος: Αν τον κλέψεις από το σπίτι κάποιου άλλου και το τρίψεις στο πάτωμά σου, όταν θα μπει η μάγισσα, θα γλιστρήσει και θα πέσει (και σκέψου να έρθει η πεθερά σου και να πέσει, άντε να μην το πιστέψεις μετά).

Δρακολούλουδο: Αν το κρεμάσεις στο λαιμό σου, ποτέ δεν θα σε πιάσουν τα μάγια

Τρίφυλλο τριφύλλι: Τα φύλλα του, αν τα φοράς στο λαιμό σου ή τα βάλεις κάτω από το μαξιλάρι σου, αφαιρείς τη δύναμη οπό τις μάγισσες.

Μυριόφυλλο:Το Μυριόφυλλο, παρόλο που ανήκει στον διάβολο, θα σε προστατεύσει από τη δύναμή του.

Σμίλακας: Να τον φυλάς στη νοτιοδυτική πλευρά του σπιτιού σου και θα σου φέρει προστασία.

Φυτά που φέρνουν ή διώχνουν την τύχη
Φύλλο δάφνης: Βάλε στο στόμα σου ένα φύλλο δάφνης για 24 ώρες και θα σε προστατέψει από την κακοτυχία

Γαϊδουράγκαθο: Φέρνει ατυχία εάν το βάλεις μέσα στο σπίτι

Καλαμπόκι: Ένα καμένο κομμάτι καλαμπόκι στο σπίτι, προστατεύει από την επίδραση των μάγων και φέρνει τύχη.

Τετράφυλλο τριφύλλι: Έχε το στο σπίτι σου και θα σου φέρει τύχη

Αγριοκάστανο: Φέρνει τύχη εάν το έχεις στη τσέπη σου

Ρίζα μανδραγόρα: Προστατεύει από την κακοτυχία

Σινάπι: Φύτεψε το κοντά στη μπροστινή και πίσω πόρτα του σπιτιού. Φέρνει τύχη.

Φυτά που σχετίζονται με ταξίδια:
Φύλλα μουριάς: Προστατεύουν τον ταξιδιώτη από την κούραση

Φτέρη: Προστατεύει τον ταξιδιώτη από το ζηλόφθονο μάτι

Φυτά που σε κάνουν αόρατο:
Αμάρανθος: Όταν τον φοράς κρεμασμένο στο λαιμό

΄Σπόροι από φτέρη: Όταν τους βάζεις στα παπούτσια σου

Ιξός: Όταν τον κρεμάς στο λαιμό σου



Κλείνοντας, θα ήθελα να πω ότι τα φυτά είναι θαυμάσια πλάσματα με τα οποία μοιραζόμαστε αυτόν τον πλανήτη. Για την ακρίβεια είναι αυτά στα οποία οφείλουμε την ύπαρξή μας. Σαφώς λοιπόν δεν υπάρχουν φυτά του κακού και φυτά του καλού. Όλα τα φυτά είναι υπέροχα και ευλογημένα. Η δική μας ημιμάθεια και προκατάληψη μας κάνει να τα διαχωρίζουμε σε ομάδες και κατηγορίες.

Όσον αφορά τη χρήση των φυτών για τη χειραγώγηση ανθρώπων και καταστάσεων, πιστεύω ότι κάτι τέτοιο είναι από αφελές μέχρι και επικίνδυνο. Επικίνδυνο και μόνο που κάποιος μπορεί να σκέφτεται διάφορους τρόπους να εξαναγκάσει έναν άνθρωπο να κάνει κάτι παρά τη θέλησή του. Προσωπικά, δεν πιστεύω στις μαγγανείες και στις βασκανείες, πιστεύω όμως στη συνειδητή πρόθεση. Και εάν υπάρχει μόνο και μόνο η πρόθεση για κάτι τέτοιο, τότε το άτομο οδεύει σε ένα πολύ επικίνδυνο μονοπάτι.

Η Εναλλακτική Δράση σας προτείνει τις δικές της “συνταγές μαγείας”.

[arrow_list]

• Για να βρεις τον κατάλληλο σύντροφο, φρόντισε πρώτα να δώσεις εσύ στον εαυτό σου ό,τι ζητάς από εκείνον: Αγάπη, τρυφερότητα, προστασία, φροντίδα.
• Για να βλέπεις όμορφα όνειρα, απλά κοιμήσου αισιόδοξα.
• Για να μη σου συμβεί ποτέ τίποτα κακό, βγάλε απλά τη λέξη “κακό” από τη ζωή σου και αντικατέστησε την με την λέξη “εμπειρία” και τίποτα κακό δεν θα σου ξανασυμβεί.
• Για να έχεις τύχη, απλά αποδέξου ότι είσαι τυχερός που είσαι αρτιμελής, που δεν γεννήθηκες σε μια χώρα που βασιλεύει η πείνα και ο πόλεμος και η τύχη θα είναι με το μέρος σου.
• Για ωραία ταξίδια, θα χρειαστείς αισιοδοξία, ανοιχτούς ορίζοντες και επιθυμία για περιπέτεια και τα ταξίδια σου θα γίνουν συναρπαστικά.
• Τέλος, για να γίνεις αόρατος δεν υπάρχει καμία συνταγή. Εξάλλου γιατί να γίνεις αόρατος; Πριν γεννηθείς αόρατος ήσουν και όταν πεθάνεις αόρατος θα γίνεις. Ζήσε αυτά τα ωραία χρόνια επί γης με πάθος και αυθεντικότητα και δεν θα θελήσεις ποτέ να γίνεις πια αόρατος![/arrow_list]

Μωυσής
https://enallaktikidrasi.com/2013/06/botana-kai-mageia/

Υ.Γ. παρακαλώ το νήμα να μείνει στο θέμα.

 

 
Μανδραγόρας Ιδιότητες και χρήση
Εναλλακτική Δράση

Εγκυκλοπαίδεια της Φύσης

Ο Μανδραγόρας έχει εξαιρετικές ιδιότητες

Όνομα: Μανδραγόρας

Επιστημονική ονομασία: Μανδραγόρας ο φαρμακευτικός – Mandragora officinarum

Οικογένεια: Σολανιδών

Άλλα ονόματα: Μαντραγόρας, μαντραγούδα, καλάνθρωπος, σκαλάνθρωπος, αρκάνθρωπος, μαντραούλιας, πεθαμός, ελεούσα

Περιγραφή
 Είναι ιθαγενές φυτό των παραμεσογείων περιοχών και είναι πολύ κοινό στην Ελλάδα. Το βρίσκουμε στην ηπειρωτική Ελλάδα, από την Θεσσαλία και νοτιότερα, στην Κρήτη, τη Ρόδο και σε όλα τα νησιά των Νοτίων Σποράδων ή της Δωδεκανήσου.

Ο Μανδραγόρας ο φαρμακευτικός ζει και ευδοκιμεί σε ασβεστούχα σκληρά εδάφη ημιορεινών περιοχών. Είναι φυτό ποώδες, με βλαστό ή χωρίς βλαστό, πολυετές και πολύ τοξικό. Δεν έχει όρθιο βλαστό αλλά τα φύλλα του απλώνονται και σχηματίζουν επίπεδο ρόδακα. Τα φύλλα είναι μεγάλα, ωοειδή ή ωοειδώς λογχοειδή, ακέραια και στην περιφέρεια κυματιστά.

Ο καρπός του είναι ράγα σαρκώδης και μοιάζει με μικρή ντομάτα ή μούσμουλο. Στην αρχή είναι πράσινος και όταν ωριμάσει, στις αρχές του καλοκαιριού, κιτρινίζει ή παίρνει ένα πορτοκαλί χρώμα. Είναι υπόγλυκος, ελαφρώς αρωματικός και άκρως τοξικός.

Η ρίζα του μανδραγόρα είναι σαρκώδης, μακριά και καφέ σαν παντζάρι, με μήκος που φτάνει τα 0,50-0,70 εκατοστά. Συχνά είναι χωρισμένη σε δύο ή τέσσερα τμήματα, πράγμα που την κάνει να μοιάζει σε ορισμένες περιπτώσεις με μικρό παιδί, για αυτό το λόγο ονομάζουν το μανδραγόρα και καλάνθρωπο ή σκαλάνθρωπο.

Η μορφή και η υφή της ρίζας μπορεί να διαφέρει από φυτό σε φυτό όντας ενιαία ή διαχωρισμένη, που μας επιτρέπει να τα διαχωρίζουμε σε ‘αρσενικό’ και ‘θηλυκό’. Το χρώμα είναι από καστανό έως μαύρο, ενώ το εσωτερικό είναι λευκό και κολλώδες με πικρή γεύση. Το φυτό ζει πολλά χρόνια και καλλιεργείται κυρίως ως καλλωπιστικό εσωτερικών χώρων.

Συστατικά του φυτού
Η τοξικότητά του οφείλεται στην παρουσία των αλκαλοειδών σκοπολαμίνη, υοσκαμίνη και ατροπίνη. Οι ουσίες αυτές περιέχονται στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, στη ρίζα του φυτού. Ο μανδραγόρας περιέχει επίσης, ψευδοϋοκυαμίνη, αποατροπίνη και μεγάλη περιεκτικότητα σε μανδραγορίνη.

Ιστορία και παράδοση του Μανδραγόρα 
Οι αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν το μανδραγόρα ως υπνωτικό, αναλγητικό και ηρεμιστικό, ενώ κατά το μεσαίωνα χρησιμοποιήθηκε ως αναισθητικό σε εγχειρήσεις.

Ο Διοσκουρίδης συνιστούσε τα φύλλα του για τις φλεγμονές των ματιών και των ελκών. Επίσης, έδινε στους ασθενείς του κρασί με λίγο χυμό από ρίζα μανδραγόρα για να τους ρίξει σε βαθύ ύπνο και να μπορέσει να καυτηριάσει τις πληγές τους ή να κάνει πολυπλοκότερες επεμβάσεις. Χρειαζόταν όμως μεγάλη εμπειρία στην δοσολογία και τις χρήσεις του μανδραγόρα, γιατί η επίδραση του μπορεί να ήταν ανεπαρκής ή πολύ δυνατή κι άρα επικίνδυνη και θανατηφόρα. Γι’ αυτό και οι χειρουργοί έδεναν καλού κακού τους ασθενείς στα κρεβάτια τους. Η πρακτική αυτή δεν άλλαξε μέχρι το 1846, όταν εφαρμόστηκε η νάρκωση με αιθέρα. Η Ελληνική Αναισθησιολογική Εταιρεία είχε παλιότερα σαν έμβλημά της τον μανδραγόρα.

Ο Διοσκουρίδης αναφέρει επίσης ότι, από τη ρίζα του μανδραγόρα παρασκεύαζαν φίλτρα ερωτικά και γι αυτό η Αφροδίτη λεγόταν και Μανδραγορίτις. Οι νέοι στην Αττική έφεραν πάνω τους ένα σακουλάκι με κομμάτια ρίζας μανδραγό¬ρα, για ερωτικό φυλαχτό.

Λέγεται ότι ο μανδραγόρας απέκτησε την ερωτική και μαγική του ιδιότητα από τη μάγισσα Κίρκη, που έδωσε από αυτό το υγρό στους άνδρες του Οδυσσέα και τους μεταμόρφωσε.

Ο αρχαίος συγγραφέας Πλίνιος, αναφέρει ότι υπήρχαν δύο είδη μανδραγόρες, ο λευκός αρσενικός και ο θηλυκός χρώματος μπλε. Αναφέρεται επίσης από το Θεόφραστο. Τη χρήση του Μανδραγόρα γνώριζαν οι αρχαίοι λαοί της Μεσοποταμίας, Ακκάδιοι, Σουμέριοι, Βαβυλώνιοι κ.α.

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι τον χρησιμοποιούσαν σαν φάρμακο. Ο μανδραγόρας βρέθηκε στους τάφους των βασιλέων των Θηβών της Αιγύπτου (1800 π.Χ.).

Στη Βίβλο επίσης αναφέρονται οι γονιμοποιές και αφροδισιακές ιδιότητές του. Η Ραχήλ απελπισμένη που δεν έκανε παιδιά με τον Ιακώβ κατέφυγε στον μανδραγόρα για να γεννήσει τον Ιωσήφ.

Κατά το 18ο αιώνα χρησιμοποιήθηκε ενάντια στην κατάθλιψη, στους σπασμούς, στους ρευματικούς πόνους και στους χοιραδικούς όγκους.
Στους αρχαίους καιρούς πιστεύονταν ότι ο Μανδραγόρας είχε μαγικές δυνάμεις. Η διχαλωτή ρίζα του παρομοιάζονταν με ανθρώπινο σώμα και πίστευαν ότι είχε δυνάμεις από τα σκοτεινά πνεύματα της γης. Για να ξεριζώσουν το μανδραγόρα έπρεπε να το κάνουν μόνο μεσάνυχτα και μετά από απαραίτητες προσευχές και τελετουργίες.

Κάποιος ζωγράφιζε τρεις κύκλους γύρω από το φυτό με ένα μυτερό κλαδί ιτιάς και μετά έδεναν ένα μαύρο σκύλο στο φυτό με ένα σπάγκο. Ανθρώπινα χέρια δεν έπρεπε να έρθουν σε επαφή με το φυτό. Πιστεύονταν πως όταν ο μανδραγόρας έβγαινε από το έδαφος έβγαζε μια στριγκλιά που σκότωνε ή τρέλαινε όποιον δεν είχε προφυλαγμένα τα αυτιά του εκείνη την ώρα. Όταν το φυτό είχε πια αποκοπεί από την γη μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για ευεργετικούς σκοπούς.

Κατά το Μεσαίωνα, από την περίοδο του οποίου έχουμε πολλές εικόνες σε χειρόγραφα με ανθρωπόμορφους μανδραγόρες, το φυτό κυριαρχούσε στις δεισιδαιμονίες και την μαγεία.

Ο Μανδραγόρας, μαζί με το Στύρακα τον φαρμακευτικό (Styrax officinalis) εχρησιμοποιείτο ευρέως κατά τον Μεσαίωνα στις χώρες της Ευρώπης, τόσο από τους ιατρούς και τους φαρμακολόγους όσο και από τους Αλχημιστές, τους Μάγους, τους Αγύρτες κλπ. Χρησιμοποιήθηκε επίσης, ως ναρκωτικό και αναλγητικό για τους καταδικασμένους σε σταύρωση εγκληματίες. Για τη χρήση του αυτή ονομάστηκε «μήλο του Σατανά».

Τον χρησιμοποιούσαν ακόμη, ως φυλαχτό για την προστασία από το θάνατο και την ασθένεια. Θεωρούσαν, επίσης, ότι η παρουσία του οφειλόταν σε φαινόμενα μεταμψύχωσης ατόμων που είχαν αυτοκτονήσει.


Πίστευαν ότι, κάτω από τα δέντρα που γίνονταν απαγχονισμοί φύτρωνε μανδραγόρας από το σπέρμα των κρεμασμένων. Ο μανδραγόρας ήταν βασικό συστατικό για τα μαντζούνια των μαγισσών της εποχής και το πιο κοινό παράδειγμα της κατάχρησης των φαρμακευτικών ιδιοτήτων των φυτών, από αυτούς που είχαν εμμονές με τις μαγικές και οργιαστικές τελετουργίες, με τις οποίες μερικά παραισθησιογόνα ναρκωτικά φυτά είχαν στενά συνδεθεί.

Μεταγενέστερα, θεωρούνταν ότι αν πιεις το αφέψημα της ρίζας του μανδραγόρα, θα κάνεις αρσενικά παιδιά, εξ ου και η ονομασία του σερνικοβότανο.

Μανδραγόρας : Θεραπευτικές ιδιότητες και χρήση
 -Η σύγχρονη επιστήμη έχει αποφανθεί ότι οι ρίζες του μανδραγόρα περιέχονται στην κατηγορία των αναλγητικών όπως η μπελαντόνα ή τα φύλλα της κόκας.

-Η μανδραγορίνη που περιέχει είναι ένα ισχυρό υπνωτικό και ναρκωτικό.

-Είναι εμετικό και καθαρτικό προξενώντας συστολές στο στομάχι.

Ενδιαφέροντα στοιχεία
-Ο μανδραγόρας είναι ένα εξαιρετικά τοξικό φυτό και πολυχρησιμοποιημένο παλαιότερα, κυρίως οι ρίζες του, από τη φαρμακευτική. Σήμερα όμως, έχει αντικατασταθεί από πιο ήπια βότανα.

-Οι αρχαίοι Έλληνες τον ονόμαζαν «μήλο του έρωτα», οι Άραβες «μήλο του διαβόλου», φυλές στο όρος Λίβανος «αυγά των τζίνι» και οι Εβραίοι «τα μήλα της αγάπης».

Προφυλάξεις
-Το φυτό είναι δηλητηριώδες και επικίνδυνο για όλους, ιδιαίτερα όμως για τα μικρά παιδιά.

-Ως άκρως τοξικό και επικίνδυνο φυτό, καλύτερα να αποφεύγεται ακόμη και η απλή επαφή με αυτό.

-Τα αλκαλοειδή που περιέχει, αρχικά δρουν στο κεντρικό νευρικό σύστημα (ΚΝΣ) και γι αυτό, το πρώτο σύμπτωμα είναι η απώλεια της όρασης, ακολουθεί παραλή-ρημα, καταστολή και τελικά ο θάνατος.

-Η απευθείας λήψη της ρίζας δεν συνιστάται. Τα αποτελέσματα από την χρήση του μανδραγόρα είναι εξαιρετικά απρόβλεπτα και πολύ τοξικά.

-Σε μεγάλες ποσότητες μπορεί να διεγείρει μανία και παραλήρημα στον ασθενή, καθώς πρόκειται για οπιούχο φυτό με θανατηφόρο δράση σε μη ελεγμένες δόσεις.

Προσοχή: Το παραπάνω άρθρο έχει ενημερωτικό σκοπό. Πριν χρησιμοποιήσετε οποιαδήποτε συνταγή ή πριν αλλάξετε τις διατροφικές σας συνήθειες, ζητήστε τη γνώμη του κατάλληλου επαγγελματία υγείας ή διατροφολόγου. Εάν λαμβάνετε φαρμακευτική αγωγή, βεβαιωθείτε ότι δεν υπάρχουν αλληλεπιδράσεις.

 

Ωωωω ωραιοοοοοοοο 

 

Χαίρομαι που σου άρεσε  
Ευχαριστώ πολύ  

 

Είναι πολυ ωραία όσα γραφει  

Λατρεύω και εγώ οτιδήποτε φυσικο.

 

Σαν τα βότανα δεν έχει....το φαρμακείο είναι γύρω μας κ εμείς αγοράζουμε χημεια 

 

Έτσι ειναι.

Και η φυσική ζωή από μόνη της είναι υγεια.

 

Ναι μέτρον άριστον

 

πούτσος. πανάκεια.

 

  
Care to explain?

 

Home
ΔιατροφήΣυνταγές
 
Σαλέπι: Ένα σούπερ ρόφημα για την τόνωση του οργανισμού
Εναλλακτική Δράση


To σαλέπι, του οποίου το επιστημονικό όνομα είναι όρχις, χρησιμοποιείται για την τόνωση των ασθενών κατά τη διάρκεια της ανάρρωσής τους.

Το ρόφημα που παράγεται δρα κατά της δυσεντερίας και του ξερόβηχα με φλογώσεις. Το σαλέπι προέρχεται από την αποξήρανση και κονιορτοποίηση του βολβού ενός φυτού, που ήταν γνωστό πολλούς αιώνες πριν στον Ελλαδικό, αλλά και στον ευρύτερο χώρο της ανατολικής Μεσογείου, με το όνομα Όρχις (Orchis mascula, της οικογενείας των Ορχιδωδών). Του αποδίδονταν ιδιότητες αφροδισιακές, γι’ αυτό και πέρασε στη λαϊκή παράδοση ως Σερνικοβότανο. Το βότανο που χάριζε στις γυναίκες αρσενικά παιδιά! Πράγματι, αν καταφέρουμε να εξάγουμε απ’ την Γη ένα ακέραιο φυτό τότε θα διαπιστώσουμε ότι αντί για ρίζα φέρει δύο περίπου ισομεγέθεις κονδύλους, οι οποίοι μοιάζουν με όρχεις.

Βέβαια δεν έχουν όλα τα φυτά της οικογένειας των Ορχεϊδών, κονδυλώδη ριζώματα που να μοιάζουν με όρχεις, όμως τα φυτά που έχουν αυτούς τους όρχεις είναι τα τυπικά της οικογένειας. Οι κόνδυλοι αποξηραίνονται, αλέθονται και από τη σκόνη τους γίνεται το θαυμάσιο αυτό αφέψημα, που «ευφραίνει και το στόμα και την ψυχή», όπως έλεγαν οι παλιοί. Και γνώριζαν με την απλοϊκή τους σοφία ότι και στο σώμα προσφέρει θαυμαστά οφέλη.

Το σερνικοβότανο κρύβει ένα μύθο από πίσω του. Η ελληνική μυθολογία θέλει τον Όρχι γιο Σατύρου και Νύμφης, να μεταμορφώνεται χαριστικά σε ορχιδέα όταν προσέβαλε (ή σκότωσε) μια Βακχική Ιέρεια. Η εν λόγω ορχιδέα είναι διαδεδομένη ήδη από την αρχαιότητα και για του λόγου το αληθές η πρώτη αναφορά γίνεται από τον Θεόφραστο ο οποίος έδωσε την ονομασία στις ορχιδέες λόγω του σχήμα τους, ενώ την αξία αυτών των ορχιδέων είχαν περί πολλού ο Ασκληπιός, ο Ιπποκράτης και ο Γαληνός.

Ο Διοσκουρίδης μάλιστα αναφέρει ότι ο συμπαγής και ευτραφής κόνδυλος είναι ο αρρενογόνος, ενώ ο μαραμένος είναι ο θηλυγόνος « και περί ταύτης δε ιστορείται την μεν μείζονα ρίζαν, υπό ανδρών εσθιομένην, αρρενογόνον είναι, την δε ελάττονα υπό γυναικών θηλυγόνον.». Στην Αρχαία Ρώμη επίσης παρασκεύαζαν ροφήματα και ποτά από τη ρίζα της ορχιδέας, τα οποία μάλιστα ονόμαζαν σατύρια ή πριάπισκα (satyrion, priapiscus), με τη δεύτερη ονομασία να προέρχεται από τον Πρίαπο, θεό της γονιμότητας μαρτυρία των αφροδισιακών ιδιοτήτων που αποδίδονταν και από εκείνους στο φυτό αυτό.

Στη Μεσαιωνική Αγγλία, οι μάγισσες της εποχής χρησιμοποιούσαν το φρέσκο κόνδυλο για να προσελκύουν αληθινή αγάπη και το μαραμένο βολβό για να σβήσουν παράνομους πόθους. Το σαλέπι σα ρόφημα καταναλωνόταν μαζικά σε Αγγλία, Γαλλία από το 15ο αιώνα και μέχρι την αντικατάστασή του από τον καφέ και τσάι. Σήμερα αποτελεί ένα ρόφημα που επιστρέφει στο προσκήνιο τόσο για την εξαίσια γεύση του, όσο και για τις θεραπευτικές του ιδιότητες.

Συστατικά:

Περιέχει αραβίνη, τραγακανθίνη, πολύ άμυλο και πολύτιμα μεταλλικά άλατα: φώσφορο και ασβέστιο. Περιέχει μια κολλώδη ουσία, την βασσαρίνη, που όταν βράσει με νερό, δίνει αυτό το άριστο μαλακτικό κατά του βήχα και όλων των παθήσεων του θώρακα, αλλά και του στομάχου και των εντέρων.

Οι θερμαντικές του ιδιότητες του οφείλονται κατά κύριο λόγο στο αμυλο-γλίσχρασμα που περιέχει ο βολβός που όμως μπορεί να αντικατασταθεί άψογα από άλλα αμυλο-γλισχρασματούχα υλικά της φύσης όπως θα δούμε πιο κάτω, έχοντας τα ίδια αποτελέσματα στον οργανισμό μας καθώς και όμοια τέρψη όπως αυτή που παραδοσιακά το σαλέπι χαρίζει. Όπλο λοιπόν, στην έξαρση των εποχικών ιώσεων μπορεί να αποτελέσει το σαλέπι. Στην σημερινή εποχή, πίνεται ως ρόφημα ή χρησιμοποιείται κυρίως στην ζαχαροπλαστική για την παρασκευή γλυκών.

Οι θεραπευτικές του ιδιότητες

Στις ορχιδέες αυτές και στις θεραπευτικές ιδιότητες τους αναφέρθηκαν ο Ιπποκράτης, ο Ασκληπιός, ο Θεόφραστος αλλά και ο Γαληνός, τονίζοντας την δύναμη του σερνικοβότανου να τονώνει τον οργανισμό των ασθενών, να επουλώνει τις πληγές του στομάχου και του εντέρου αλλά και να ανακουφίζει από τον έντονο βήχα.

Το σαλέπι έχει θεραπευτικές ιδιότητες γιατί περιέχει τις φαρμακευτικές ουσίες αραβίνη και τραγακανθίνη και πολύ άμυλο τα οποία, όταν διαλύονται στο νερό, δημιουργούν ένα υγρό πηκτό και κολλώδες, το θεωρείται κατάλληλο για την ανακούφιση του βήχα, του άσθματος και του στομαχόπονου, δρα κατά της δυσεντερίας και του βήχα, ενώ τονώνει σημαντικά το ανοσοποιητικό σύστημα.

Το σαλέπι, λόγω της κολλώδους φύσης του, επιδρά επουλωτικά στα τοιχώματα του πεπτικού. Επουλώνει έλκη στο στομάχι και στο έντερο. Το σαλεπι είναι επίσης ένα ρόφημα θερμαντικό εξαιτίας και των μπαχαρικών που περιέχει. Για αυτόν τον λόγο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να μας ζεστάνει αποτελεσματικά αντί για το τσάι ή άλλα αφεψήματα.

Είναι πλούσιο σε άμυλο και μπορεί να χαρίσει ενέργεια και πνευματική διαύγεια σε άτομα που την χρειάζονται όπως οι μαθητές, οι ηλικιωμένοι, οι έγκυες γυναίκες, αλλά και οι ασθενείς. Περιέχει πολύτιμα μεταλλικά άλατα όπως φώσφορο και ασβέστιο. Βοηθά εξασθενισμένους από αρρώστιες οργανισμούς να ανακάμψουν και να αναρρώσουν γρηγορότερα.

Περιέχει μια κολλώδη ουσία, την βασσαρίνη η οποία όταν βράσει με το νερό, μετατρέπεται σε κολλώδη πηχτή ουσία, μαλακτική, κατά του βήχα και των φλεγμάτων. Το σαλέπι λόγω της κολλώδους φύσης του αλλά και των επουλωτικών συστατικών του επιδρά στο στομάχι και το έντερο αναπλάθοντας τα τοιχώματα του πεπτικού συστήματος.

Οι τονωτικές και αφροδισιακές του ικανότητες εντείνονται χάρη στην προσθήκη και των μυρωδικών όπως της κανέλας, του γαρύφαλλου, της πιπερόριζας, της βανίλιας. Το σαλεπι δεν έχει ιδιαίτερες θερμίδες. Το απλό σαλεπι χωρίς ζάχαρη έχει περίπου 15 θερμίδες ανά μερίδα (1 κουταλάκι του γλυκού των 15 γραμμαρίων), ενώ αν είναι έτοιμη σκόνη αναμεμιγμένη με ζάχαρη, έχει περίπου 30 θερμίδες ανά μερίδα.

Τρόποι παρασκευής

Στις ρίζες αυτού του φυτού αναπτύσσονται κόνδυλοι που αποξηραίνονται, αλέθονται, απομακρύνεται το πικρό αιθέριο έλαιο τους και από τη σκόνη τους παρασκευάζεται αυτό το αφέψημα που πωλούν οι «σαλεπτζίδες». Το σαλεπι μπορούμε να το βρούμε σαν σκόνη αναμεμιγμένο με διάφορα άλλο βότανα αλλά και κανέλα, μοσχοκάρυδο, γαρίφαλο και βανίλια για να το παρασκευάσουμε εμείς, με έναν τρόπο παρόμοιο με τον Ελληνικό καφέ.

Είδη σαλεπιού

Στην Ελλάδα μπορούμε να αγοράσουμε αυθεντικό σαλεπι Ιωαννίνων, το σαλεπι από την Πόλη με την αυθεντική πολίτικη συνταγή καθώς επίσης και το σαλεπι θαλάσσης που παρασκευάζεται από ένα είδος φυκιών της Ισλανδίας.

Παρασκευάζεται ως εξής:


Για δύο ποτήρια ροφήματος, προσθέτουμε 1 κουταλάκι σκόνη. Ανακατεύουμε συνεχώς το ρόφημα καθ΄όλη τη διάρκεια του ψησίματος, μέχρι να φουσκώσει (σαν τον ελληνικό καφέ).

Σερβίρουμε το ρόφημα με μέλι ή ζάχαρι, κανέλα και τριμμένο τζίντζερ.

1 φλυτζάνι νερό

2 γαρύφαλλα

λίγη κανέλα

λίγη πιπερόριζα σε σκόνη

1 κουτ. γλ. ζάχαρη (ή παραπάνω αν θέλετε)

1 κουτ. γλ. σαλέπι

Βράζουμε το νερό μαζί με τα γαρύφαλλα και τη ζάχαρη. 
Κατεβάζουμε το νερό από τη φωτιά και προσθέτουμε το σαλέπι ανακατεύοντας καλά και συνεχώς ώσπου να πάρει την παχύρρευστη υφή του. Αν χρειαστεί το ξαναβάζουμε λίγο στη φωτιά ανακατεύοντας συνεχώς (Προσοχή να μη βράσει)
. Προσθέτουμε κανέλα και πιπερόριζα σε σκόνη και το πίνουμε ζεστό!

Για ένα φλιτζάνι του τσαγιού θέλετε:

· 1 κττ (κουταλάκι του τσαγιού) άμυλο αραβοσίτου (νεσεστες – περιέχει άμυλο-γλισχραμα όπως το σαλέπι).

· 1 κττ ζάχαρη ή γλυκόριζα σε σκόνη.

· Μισό κοφτό κττ κανέλα (περιέχει γλισχρασμα και αυτή).

· 1 με 2 μοσχοκάρφια (γαρύφαλλα) τριμμένα.

· λίγο κακουλές (καρδαμωμο ή και καρδαμο) σε σκόνη ή

· λιγο τζιτζερ (πιπεροριζα) σε σκονη, κατα βουληση

Εκτέλεση:

Σε μια στέγνη κούπα βάζουμε πρώτα το άμυλο και τη ζάχαρη και με λιγάκι δροσερό νερό τα ανακατεύουμε. Παράλληλα σιγοβράζουμε σ’ενα μπρίκι μια φλιτζανα νερό μαζί με τα υπόλοιπα υλικά για 2 με 3 λεπτά προσθέτουμε το καυτό νερό σιγά σιγά στη κούπα ανακατεύοντας συγχρόνως.

Απολαύστε λοιπόν ένα μοναδικό ρόφημα με θεραπευτικές ιδιότητες, θερμαντικό, εύγεστο και παράλληλα χορταστικό!

Αγγελική Μήλιου, βιολόγος – medlabgr.blogspot.com

 

 
Κενταύριο: Θεραπευτικές ιδιότητες και χρήσεις
Εναλλακτική Δράση

Εγκυκλοπαίδεια της Φύσης
Share
Tweet
+1

Όνομα: Κενταύριο

Επιστημονική ονομασία: Κενταύριο η ερυθραία – Centaurium erythraea

Οικογένεια: Γεντιανοειδή

Άλλα ονόματα: Θερμόχορτο, ριγόχορτο, θερμοβότανο, ερυθραία, φαρμακόχορτο, κινινόχορτο, χόρτο του Χείρωνα, άγρια κίνα κ.α

Περιγραφή
Το όνομά του προέρχεται από το ελληνικό κένταυρος αναφορά στον Kένταυρο Χείρωνα, που κατά τη μυθολογία δίδαξε στους ανθρώπους τη θεραπευτική δύναμη των βοτάνων.

Είναι εγγενές φυτό της Ευρώπης, της Ασίας, της Β. Αφρικής και της Β. Αμερικής.

Είναι ένα μικρό διετές φυτό με ύψος 20-30 εκατοστά. Φύεται σε υγρά λιβάδια, αμμώδεις αγρούς και δάση.

Αναπτύσσεται από μια μικρή βασική ροζέτα με φυλλώδη περικόχλιο. Τα τριγωνικά φύλλα τοποθετούνται αντίθετα επί του στελέχους και οι όρθιες ταξιανθίες αναδύονται από το στέλεχος για να αναπτυχθούν παράλληλα με αυτό ενώ μερικές φορές μπλέκονται με το φύλλωμα.

Τα όμορφα ροζ λουλούδια του ανθίζουν τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. Συλλέγεται την εποχή της ανθοφορίας, από τον Ιούλιο μέχρι το Σεπτέμβριο. Τα ξηραίνουμε στον ήλιο και είναι καλό να τα διπλώνουμε μέσα σε χαρτιά, για να διατηρούν το χρώμα και τις ιδιότητές τους. Τα λουλούδια του φυτού θα τα δούμε ανοιχτά μόνο σε ηλιόλουστες ημέρες αφού το φυτό είναι πολύ απαιτητικό σε ήλιο. Αν και φαίνεται ευαίσθητο φυτό, οι περιοχές στις οποίες αναπτύσσεται είναι άγονες και πετρώδεις.

Χρησιμοποιούνται όλα τα μέρη του φυτού εκτός από το ρίζωμα, τα ανθίζοντα και εναέρια μέρη του φυτού, τα φύλλα , τα στελέχη και τα άνθη.

Συστατικά
 

Το κενταύριο περιέχει γλυκοσιδικά πικρά στοιχεία, γεντιοπικρίνη και ερυθροκενταυρίνη, ενώσεις του νικοτινικού οξέως, ίχνη αιθέριου ελαίου, ελαιανολικό οξύ και άλλα οξέα και ρητίνη.

Περιέχει επίσης, φαινολικά οξέα, φλαβονοειδή, ξανθάνες και σεκοϊριδοειδή όπως αβεροσίδη, τριτερπένια και κηροειδή ύλη, από την οποία εξάγεται ρητινώδης ουσία (κενταυρορητίνη), παράγωγα ξανθονίνης και σάκχαρο.

Ιστορία και παράδοση
Κατά τη Μυθολογία, ο Κένταυρος Χείρωνας, ο μεγάλος γνώστης των φαρμακευτικών φυτών και δάσκαλος του Ασκληπιού, του Αχιλλέα, του Ιάσωνα και του Ηρακλή, χρησιμοποιούσε το κενταύριο για την επούλωση των πληγών.

Φυτό γνωστό από την αρχαιότητα, το κενταύριο ήταν το αγαπημένο αντίδοτο των Δρυίδων, που το χρησιμοποιούσαν σε τσιμπήματα φιδιών και σκορπιών. Θεωρούσαν επίσης, ότι είχε αντιπυρετική δράση.

Ήταν δημοφιλές βότανο στη λαϊκή ιατρική. Χρησιμοποιήθηκε για την ελονοσία ως υποκατάστατο του κινίνου. Για εκατοντάδες χρόνια είχε μεγάλη υπόληψη στην Ευρώπη όπου χρησιμοποιήθηκε ως πανάκεια για όλα εκτός της διάρροιας.

Θεραπευτικές δράσεις και χρήσεις
-το κενταύριο έχει τεκμηριωμένη αντιπυρετική δράση.

-έχει μικρή αντιφλεγμονώδη δράση.

-είναι άριστο τονωτικό. Ανοίγει την όρεξη και διεγείρει την έκκριση της χολής.

-είναι πολύτιμο για άτομα σε στάδιο ανάρρωσης ενώ χρησιμοποιείται κατά της αναιμίας ή γενικής αδυναμίας.

-χρησιμοποιείται επίσης, κατά της καούρας και της τεμπελιάς του πεπτικού σωλήνα.

-είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικό ενάντια στον πόνο του στομάχου σε άτομα με ουρική αρθρίτιδα.

-Υποκινεί το συμπαθητικό σύστημα και την κυκλοφορία και έχει μια τονωτική επίδραση στην κυκλοφορία του αίματος.

-είναι βότανο πικρό, ηπατικό, χολαγωγό, εφιδρωτικό, χωνευτικό, εμετικό, αντισκορβουτικό και ελμινθοκτόνο.


-είναι χρήσιμο στην κολίτιδα και την κατασταλμένη εμμηνόρροια.

-Ο Γερμανός βοτανολόγος S. Kneipp συνιστούσε το κενταύριο για τη μελαγχολία ενώ στην Αίγυπτο χρησιμοποιείται εναντίον της υπέρτασης και της πέτρας των νεφρών.

Άλλες χρήσεις
 

Λοσιόν που παρασκευάζεται από το κενταύριο, απομακρύνει από το πρόσωπο, σημάδια από φακίδες και στίγματα. Θεωρείται αποτελεσματικό κατά της τριχόπτωσης.

Κατά το παρελθόν, το αφέψημα του κενταύριου χρησίμευε για τη βαφή των μαλλιών. Με προσθήκη στυπτηρίας έδινε κίτρινο-πράσινο ή κίτρινο-λεμονί χρώμα και με την προσθήκη θειικού σιδήρου καφέ-πρασινωπό.

Παρασκευή – δοσολογία
Έγχυμα

Ρίξτε 1 κ.γ ξηρό βότανο σε 1 φλιτζάνι βραστό νερό και αφήστε το για 5-10 λεπτά. Πίνετε 1 φλιτζάνι, ½ ώρα πριν τα γεύματα.

Βάμμα

1-2 ml βάμματος τρεις φορές την ημέρα.

Εξωτερικά ως αφέψημα

Χρησιμοποιήστε 50-60 γρ. ανά λίτρο νερού. Χρησιμοποιείται σε λοσιόν, για τη θεραπεία πληγών, μωλώπων και σε χοιραδικά έλκη.

Προφυλάξεις
Σε μεγάλες δόσεις μπορεί να προκαλέσει εμετούς, διάρροια και πόνους στο στομάχι.

Προσοχή: Το παραπάνω άρθρο έχει ενημερωτικό σκοπό. Πριν χρησιμοποιήσετε οποιαδήποτε συνταγή ή πριν αλλάξετε τις διατροφικές σας συνήθειες, ζητήστε τη γνώμη του κατάλληλου επαγγελματία υγείας ή διατροφολόγου. Εάν λαμβάνετε φαρμακευτική αγωγή, βεβαιωθείτε ότι δεν υπάρχουν παρενέργειες.