Που μπαίνει όριο;

Ετσι όπως το γράφεις φαίνεται σαν μια γενική αρχή την οποία πρεσβεύεις και εξιδικεύεις στην υποθεση της Ντίνας με την δική σου εκδοχή...

 

Ας πουμε, με αφορμη την προτροπη της @dina.
Ετσι θα ηταν γραμμενο πιο κοντα σ αυτο πρεσβευω.
Η ουσια ομως, ειναι αυτο που παρατηρησες.  

 

Η καθεμία θα σχολίαζε από το τη θέση της, δεν υπάρχει μια οπτική των πραγμάτων.
Εγώ σαν βανίλια θα σου πω πως ο άντρας πρέπει να ξέρει πότε να τραβάει το σκοινί και πότε να το λασκαρει. Και το συνέχεια όχι κουράζει και το συνέχεια ναι.

(Αν δεν του άρεσαν οι μπάμιες πάντως δεν θα τις μαγείρευα  )

 

μάλωσέ τες, δεν κάνουν τα γούστα σου.
 

 

Το ζητουμενο δεν ειναι οι μπαμιες. Οι μπαμιες μια χαρα ειναι.

Ειναι η νοοτροπια, οτι θα ερθει η Μονικα, θα κουνησει τον κωλο της,
και τα ανασφαλη αντρακια θα γλειψουν μεχρι και το πιατο, για να της αρεσουν.

Κι απο τη στιγμη που το κανουν, ξεπεφτουν στα ματια της εντελως.
Το κιτρινισα, εκει ειναι. Και αυτη τη φραση εννοει ο @underherfeet

 

Πάντα θα υπάρχει η Μόνικα και η κάθε Μόνικα που θα μας κάνει να γινόμαστε ανασφαλείς!!

 

Αυτό έπαθε και ο Κλίντον και το ρούφα Μόνικα τον έκανε φυσαρμόνικα.

Του διαόλου πράματα.

 

Χα χα..Ας πρόσεχε. 

 

αποφεύγω να τραβήξω μια οριστική γραμμή ανάμεσα στο φυσικό και το κατασκευασμένο, μιας και υπάρχει μιά αδιευκρίνιστη περιοχή ασάφειας στα σύνορά τους. μιά πραγματική ανάγκη μπορεί να μην είναι φυσική. ακόμη και μια καταγραφή μπορεί να πάρει χαρακτήρα δεύτερης φύσης.
η ελαστικότητα των ορίων σε αυτήν την ενδιάμεση περιοχή δεν προσδιορίζεται με ακρίβεια, αφήνει περιθώρια διαχείρισης πάντως σε κάποιον που τον αφορά. μιά κατασκευή μπορεί να υποκαταστήσει μιάν άλλη κατασκευή. στις ασαφείς περιοχές ελλοχεύουν και κίνδυνοι. η συζήτηση γι αυτές δεν μπορεί να έχει γενικό χαρακτήρα.