Mentor vs Master vs Dom

Κατ' εμέ, το τι γινεται, εξαρτάται από τον μαθητή.

Είμαι από τις πολύ προνομιούχες που είχα πέραν του ενός Μέντορα και Δασκάλου. Δεν έχω ιδέα τι λάμβαναν προσφέροντας μου όλα όσα μου προσέφεραν και προσφέρουν, αλλά όπως Ένας εξ Αυτών με δίδαξε, υπάρχει απόλαυση στο να μην γνωρίζω και να μην με απασχολεί.
Και συμφωνώ με όσους εξέφρασαν την άποψη, ότι άλλο Αφέντης και άλλο Μέντορας και προσωπικά έχω καταλήξει πως είναι κοντά στο αδύνατο να είναι κάποιος και τα 2.

 

Εγώ απ την άλλη θεωρώ δεδoμενο οτι ειναι και τα δυο. Καταλαβαίνω βεβαια οτι θα μπορουσε να παιξει και αλλιως ...

 

Δεν είμαι βέβαιη εξου και δεν εξεφρασα σιγουριά και προσέθεσα το "κοντα στο αδυνατο", για να καλύψω τις περιπτώσεις που το Κ λειτουργει και ως Μέντορας με επιτυχία.
Προσωπικά πιστεύω πως

Οπότε ενώ θεωρητικά και σε κάποιες περιπτώσεις, όπως αναφέρει ο lizard:

οι περισσότερες περιπτώσεις που εγώ γνωρίζω, το μεντορινγκ προσφέρεται ως δόλωμα.

Και υπάρχει ακόμα μια σκέψη που με οδηγεί σ αυτό το συμπέρασμα, θα προσπαθήσω να την εκφράσω. Ο Μέντορας μέσω της αλληλεπίδρασης βοηθά εμένα να εξελιχθώ πιο εύκολα και ειλικρινά, ενω πολλά Κ ενδιαφέρονται μόνο να κρατήσουν και να ενδυναμώσουν εκείνα τα χαρακτηριστικά του υ, που θα το καταστήσουν εξαρτημένο, με χαμηλή αυτοεκτίμηση, για να υπηρετήσουν τις προσωπικές επιθυμίες τους. Αν π.χ. είναι ανασφαλές το υ., ενδυναμώνουμε την ανασφαλεια του, αν νιωθουμε αισθηματα κατωτερότητας, φροντίζουμε να το τρομοκρατήσουμε σε βαθμό που να παραλύει κάθε ικανότητα κριτικής σκέψης που θα μπορούσε να οδηγήσει σε αποκαθήλωση μας κι αν ήμαστε imposters θα χειραγωγήσουμε αξιοποιώντας κάθε γνώση που οικειοθελώς μας έχει προσφερθεί, για να φέρουμε το υ εκει που εμας εξυπηρετει προσωπικά και μόνον καλυτερα. Έχει εν ολίγοις κέρδος στο να μην εξελιχθεί προς κάποια μη συμφέρουσα για το Κ κατεύθυνση το υ.

Δεν ξέρω πολλούς που θα συνέβαλλαν στην αυτοπραγμάτωση του υ. αν αυτή η αυτοπραγμάτωση μπορεί να το οδηγήσει μακρυά από τους ίδιους και το Ds.
Εμένα που είχα σε ένα πρόσωπο και Αφέντη και Μέντορα, ήταν από τους φόβους που πολλές φορές είχα εκφράσει. Τι αν αυτή που γίνω, δεν είναι πλέον σκλάβα;
Και μου είχε απαντήσει, πως ότι κι αν είναι, μετά από τόσο μόχθο, πόνο και προσπάθεια, θα είναι αξιόλογο και αυτό θα είναι αρκετό.
Δεν είμαι πλέον σκλάβα και δεν υπάρχει μέσα μου καμία ανάγκη παράδοσης ελέγχου. Αλλά είμαι ευτυχισμένη και γι αυτό ευγνώμων για την τύχη και το προνόμιο να μου προσφερθούν εκείνα που οδήγησαν στην αυτο-κυριαρχία μου από τον πρώην Κ μου, κι ας με οδήγησαν μακρυά του και εκτός Ds.

 

To δόλωμα προϋποθέτει εν δυνάμει συναλλαγή...
Το μέντορινγκ την όποια συναλλαγή την έχει χεσμένη, by default...
Διότι σε κάθε περίπτωση αν θέλει κάτι ο μέντορας τού προσφέρεται...
Πιο λιανά... Μπορεί να θέλει, μπορεί και να μη θέλει...

Αυτό που αναφέρεις ως δόλωμα, είναι κάτι μεταξύ "παίζουμε τις κουμπάρες" ή τον "γιατρό" μετά το "γύρω-γύρω όλοι"...
Γιαλαντζή καταστάσεις, πα να πει...
Πώς λέμε φο-μπιζού..?
Έτσι!

 

Ισχύει... Και με πολυποίκιλλες αφορμές στο αντιλαμβανόμενό του προσφέροντος...

 

Αυτό σκεφτόμουν αρχικά και ανέφερα το αδύνατο, αλλά έχεις δίκαιο, αυτές είναι εκτός εξισωσης. Mea cupla. Ευχαριστώ!

Το ατυχές, όπως αποδείξατε "αδυνατον" εκφράστηκε λαμβάνοντας υποψη όσους προσφέρθηκαν να κάνουν τους μέντορες με ψευδεις παραστασεις, αλλα ήταν λάθος να τους βάλω στην ζυγαριά.
Τώρα όμως αναρωτιέμαι και για την δυνατότητα της συνύπαρξης των δυο ιδιοτητων στο διηνεκές, αλλά έχω αντίλογο σ αυτά που πάω να σκεφτώ μες το ίδιο μου το κεφάλι.
Διότι όλοι είμαστε διαφορετικοί και αυτό που ισχύει σε μια περιπτωση δεν είναι το μετρο βασει του οποιου να μετρηθει το τι μπορει να ισχύσει γενικά.
Προβληματίστηκα!
Ευχαριστώ πολύ!

 

AΥτό ακριβώς...
Και δεν είναι τόσο απλό όσο το κάνεις να ακούγεται...
Η κρυστάλλινη απλότητά του δεν συνάδει, τελευταία περισσότερο παρά ποτέ, με περιδιαβαίνοντα άτομα στην αναζήτηση κάτι τού έτσι, του αλλιώς, του ολίγον διαφορετικού, του πιπεράτου -χωρίς καπνιστή πάπρικα περικαλώ, με χαλάει- του και καλά εναλλακτικού, του κάτι να πηγαίνει με τον καιρό που οι άντρηδοι ήντουνε άντρηδοι και αι γιεναίκαι πουλαδοπεριστέρες (παπάρια, απλώς τα πολιτικοπολιτισμικά επιγενόμενα ευνουχίζουν πιο αποτελεσματικά σήμερα), του κάτι σε ασορτί με το σήμερις και λοιπαί μαλακίαι αλά μοντ ινφορματίκ χωρίς ινφορμασιόν...
Πολύ περισσότερο δεν συνάδει με γκρουπούσκουλα παλαιοτέρας εσοδείας, απομεινάρια, πασιονάριες, σπουδαρχίδες, απομεινάρια μπανιστιριού οιωνεί φαντασιακών δρώμενων, οιωνεί βιωμάτων, πικραμένα, ξεστρατισμένα, κατά συρροή κι εξακολούθηση στον ίδα τους την πάρτη...
Να προσθέσω πως τα φρεσκαδούρια και τα γκρουπούσκουλα δεν έχουν να κάνουν και τόσο με βιολογική ηλικία εν προκειμένω.
Ξέρω "μπομπίρια" με απ' όλα και με θάρρητα, ξέρω και "μεγάλα" μες στην ασχετοσύνη και την κλασομπανιερίαση...
Αυτά, ουφ..!

 

Την ενστικτώδη επιθυμία κάθε ανθρώπου να αφήσει πίσω του κάποιον / κάποιους που να σκεπτονται, δρουν και εν τέλει Ζουν όπως αυτός και όχι απλά τη διαιώνιση της γραμμής του αίματος του, ως γενεσιουργό λόγο για mentoring, την απορρίπτουμε;

 

Ναι.
Συνήθως εΐναι υπερόπτες μα ποτέ ματαιόδοξοι.