Μα τι θέλω τέλος πάντων;

Κι όμως, θα ισχυριζόμουν σχεδόν το ανάποδο: Αν είναι πλήρως οροθετημένα τα θέλω μας, η πιθανότητα το ταξίδι να είναι οδυνηρό ισούται με 1. Γιατί η ζωή, άρα και το BDSM, δεν είναι σούπερ μάρκετ, να διαλέγεις αυτό ακριβώς που σου ταιριάζει.

Υποψιάζομαι όμως τί εννοείτε. Αν είμαι, λόγω θολούρας, έτοιμος/η να δεχτώ τα "θέλω" του απέναντι ως δικά μου, που τάχα μου δεν τα 'χα ακόμη ανακαλύψει και τα είδε εκείνος/η, με τα αετίσια μάτια, τότε θα πάμε αργά ή γρήγορα κατά διαβόλου. Ορθόν.

Οποιος ψάχνει βρίσκει.. Αλλά πού ψάχνει; Ως γνωστόν, κάποιοι ψάχνουν κάτω από τη λάμπα του δρόμου, επειδή εκεί έχει φως, μολονότι τα κλειδιά τους έπεσαν παραπέρα, στο σκοτάδι.

Ενα σκληρό βάσανο, και για τον πιο ακραιφνή μαζοχιστή, πρέπει να είναι η πεποίθηση πως τα "θέλω" στην ερωτική επαφή μπορούν να προσδιοριστούν κατά μόνας, δλδ. εκτός του αντι-κείμενου.

Κάθομαι σπίτι μου και το σκέφτομαι, πάω και σε κανά δυό web sites με πλήρη κολεξιόν διαστροφών να δω τί με καβλώνει (σ.σ. να κάνουν οι άλλοι!!!), πήζει το μυαλό μου, και μετά βγαίνω εις άγραν ικανοποίησης. Αρκεί να τσεκάρω σε ποιά κωλότσεπη είναι το μαντήλι και τί χρώμα έχει - για να θυμηθούμε και το Frisco των 80ς.

Απεναντίας, πιστεύω ότι όσο περισσότερο τα "θέλω" μας "γειώνονται" σε ανθρώπους, "προσωποποιούνται" (δλδ. "θέλω απ΄αυτόν/ήν αυτό, κι από τον άλλον/άλλην το άλλο"), τόσο περισσότερες πιθανότητες ικανοποίησης έχουν. Στο τί μου γεννά ο/η άλλος/η, ανακαλύπτω τί τελικά θέλω. Αρκεί να με ακούω προσεκτικά, όταν μου "μιλάει" αυτός/ή.

Ξέρω πως ακούγεται ως συμβιβασμός, αλλά δεν νομίζω πως είναι. Κι αν είναι, είναι συμβιβασμός με την πραγματικότητα. Οπότε, για την άρνηση της πραγματικότητας, ισχύουν τα περί κακού τέλους της ονειροφαντασίας που γράψατε και σεις.

Μήπως υπονοώ να γίνουμε όλοι απόλυτοι ρεαλιστές; (π.χ. Μπαίνω σε ένα μπαρ και πλησιάζω μια μελαχρινή: "γειά χαρά, μόλις σε είδα σκέφτηκα πως θα ήταν φοβερό να σου ξεσκίζω τον κώλο και να δαγκώνεις το μαξιλάρι μουγκρίζοντας, αλλά έχω και ένα πρωινό μήτινγκ αύριο, οπότε, αν είναι, πρέπει να το κάνουμε σύντομα γιατί πάει 2 η ώρα" - "Μπά, για γλειφομούνι μου κάνει η φατσούλα σου.. δε ρωτάς την κοπελιά εκεί απέναντι αν ενδιαφέρεται, γιατί κάτι τέτοια μου έλεγε τις προάλλες..").

Οχι. Θα ήταν η ζωή μας πολύ πιο εύκολη αλλά αφάνταστα βαρετή. Η ιδέα να γίνουμε εμείς ρομπότ, με δένδρα αποφάσεων αντί για μυαλό, είναι πιο βλακώδης κι από την ιδέα να γίνουν τα ρομπότ άνθρωποι.

Ανάμεσα στα δύο άκρα, της "κυνικής ανθρωποχρησίας" (που δεν είν' κακή ώρες-ώρες...) και της "ιπποτικής ονειροφαντασίας" υπάρχει ένα πλούσιο πεδίο εναλλακτικών, προσωπικών, διαδρομών. Εκεί είναι ο χώρος να χαράξει ο καθένας μας το μονοπάτι του, όσον αφορά την διαδραστική σεξουαλικότητα (αν υποθέσουμε πως υπάρχει και μη διαδραστική και δεν είναι απλό "σκάλωμα", παρατεταμένος αυνανισμός που κατάντησε αυτισμός).

Αγαπημένο μου παιχνίδι σε αυτήν την διαδρομή είναι η -ανάλογα την ώρα και τη διάθεση- βίαιη ταλάντωση από την κυνική ανθρωποχρησία στην ιπποτική ονειροφαντασία, συχνά με το ίδιο πρόσωπο, και συχνότερα χωρίς να περνώ από τα ενδιάμεσα στάδια. Βρίσκω σε αυτή την πρακτική καταφύγιο από τις παρεξηγήσεις που δημιουργεί το να γαμάς ενώ θες να εκφράσεις ότι αγαπάς και το να εκφράζεις αγάπη ενώ θες απλώς να γαμήσεις. Τίποτα δεν με σταμάτησε ποτέ από το να νιώθω και τις δύο επιθυμίες για το ίδιο πρόσωπο. Ισως επειδή παρέκαμψα νωρίς την ηθική. Your mileage may vary.

Εξαιρετική ερώτηση! Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί το Χόλιγουντ άρχισε να πουλά DVD με εναλλακτικά τέλη; Η απάντηση θα φωτίσει και το ερώτημά σας 

Dream

---------


"The trouble with your brother,
he's always sleeping with your mother
And I know that your sister
missed her time again this month
Am I talking too fast or are you just playing dumb?
If you want, I can write it down
It should matter to you but aren't you the one
with your razzmatazz
and the nights on the town?"

Pulp - Razzmatazz

 

Απάντηση: Mα τι θέλω τέλος πάντων;

DreamMaster, εξαιρετική ανάλυση! Θέλεις τώρα να προσπαθήσεις άλλη μια τέτοια, αλλά πιο κοντά στο θέμα;

 

Απάντηση: Mα τι θέλω τέλος πάντων;

καλο !!!

 

Dremako ..... λειπεις πολυ καιρο ,
παρα χαλαρωσες ....

ή .....

 

 

Θα συμφωνήσω κι εγώ πως ξεκάθαρα θέλω δεν μπορούν να υπάρχουν κατά μονάς. Εν μέρει θα μπορούσαν να υπάρξουν συνδεμένα με ένα άτομο αλλά και πάλι είναι τόσα τα στάδια που περνά μια σχέση και κατά τη διάρκεια της επαναπροσδιορίζονται τόσες φορές τα θέλω και οι προσδοκίες μας από αυτην.

Ώς υποτακτικό άτομο ξέρω ότι θέλω να κυριαρχηθώ. Ίσως αν είμαι τυχερή να ξέρω και από Ποιον. Το πώς όμως είναι κάτι που όυτε με αφορά αλλά ούτε και με ενδιαφέρει. Θέλω να αφεθώ στα χέρια Του και να με Πάει όπου Κρίνει πως θα είμαι καλύτερα. Δεν ξέρω αν αυτό μπορεί να θεωρηθεί ξεκάθαρο θέλω, για μένα όμως είναι. Εξάλλου ξέρω πως ΔΕΝ ΘΕΛΩ μια Μ/ς σχέση με στάνταρ προδιαγραφές και εξέλιξη γιατί δεν θα έχει κανένα ενδιαφέρον, άσε που θα κατηγορηθώ και για topping from the bottom  

Υ.Γ. Δεν ξέρω αν είμαι εντελώς εκτός θέματος, πάντως έτσι το αντιλήφθηκα.

 

όλη η απάντηση ενδιαφέρουσα απλά κράτησα τα πίο σημαντικά (κατ'εμέ)
ειλικρινά χαίρομε που Σας βλέπω Δυνατή ακόμα !

 

Συμφωνώ απόλυτα.

Η συγκέντρωση στην ιδιαίτερη προσωπικότητα του άλλου (ακόμα και σε φιλικό επίπεδο) μπορεί να μας γεννήσει ακόμα και πιθανές διαδρομές και να ανακαλύψουμε τρόπους να πραγματωθούμε και να πλατύνουμε, που δεν είχαμε καν υποψιαστεί.

​

 

Απάντηση: Mα τι θέλω τέλος πάντων;

Οφείλω να ομολογήσω ότι τα παραπάνω βρίσκουν κι εμένα σύμφωνη. Κριτήριο επιλογής του σεφ λοιπόν είναι το ένστικτο, ή θα πρέπει να δοκιμάσω πρώτα την υψηλή μαγειρική του;

 

alnair, anasia,

το απόσπασμα από τους Pulp το έβαλα γενικά, για όλες εκείνες και όλους εκείνους που βολοδέρνουν γύρω μου (και συχνά πάνω μου) με τα "αχ, δεν ξέρω τί ακριβώς θέλω, είναι όλα τόσο περίπλοκα, έχω τόσα προβλήματα, αλλά εγώ θέλω να χαθώ στην βαβούρα του κόσμου, να ζήσω και να καώ στη φωτιά της ύπαρξης" (το Razzmatazz δύσκολα μεταφράζεται).

Δεν το έβαλα για σας, αλλά τελικά νομίζω ότι ο στίχος "Am I takling too fast, or are you just playing dumb?" δεν ξαστόχησε και πολύ...

Σε δίφραγκα: η ερώτηση ήταν "πώς θα βρω τί θέλω". Απάντησα: "θα το βρεις μέσα από τον άλλο, γιατί εξ ορισμού δεν ξέρεις τί θέλεις επειδή δεν ξέρεις (και ούτε μπορεί να ξέρεις ποτέ) τί υπάρχει"

Ο MasterJp επανέφερε την "ανάγκη" και νομίζω το έκλεισε το θέμα, γιατί αν ακολουθείς τις ανάγκες σου δεν θα χάνεις την ώρα σου αναστοχαζόμενος τα (κατά φαντασίαν) "θέλω" σου.

Το παράδειγμα του σεφ είναι καλύτερο: πριν την εποχή της μαζικής κατανάλωσης των πάντων, πήγαινες στο μαγειριό όπου ήξερες το μάγειρα και σε ήξερε κι αυτός, και του 'λεγες: "Τί θα μου φτιάξεις;" Αυτός εμπνεόταν από σένα, και συ από αυτόν. Δημιουργώντας (και μαθαίνοντας!) εκείνος, σου μάθαινε τί θέλεις.

Σήμερα, το ένστικτο για την επιλογή μαγειριού υπονομεύτηκε, αφού η όψη νεοταβέρνας αναπαράγεται από τους ντεκορατέρ και την πεσκανδρίτσα την κάνουν όλοι ή δεν την κάνει κανένας, αναλόγως τί χρονιά γράφει το ημερολόγιο. Αλλά τίποτα από αυτά δεν σου εγγυάται πως δεν θα υπάρχουν κατσαρίδες στα υπόγεια.

Αντί της παράλυσης και της αφαγίας, εξακολουθούμε να ψάχνουμε τον καλό μάγειρα. Με υπομονή.

 

Αναλογα με το "υλικο" και ο μαγειρας ή θα φτιαξει ενα θαυμα, ή θα ειναι για τα σκουπιδια..

 

Απάντηση: Re: Mα τι θέλω τέλος πάντων;

Σε διφραγκα :Τα προσωπικα '' θελω '', θα τα βρει καποιος μεσα απο καποιον αλλο ?
τοτε πως θα ειναι δικα του '' θελω '' ?

φτιαχνεις τον εαυτο σου στηριζομενος .... σε αλλους ?