Ποιήματα

1. Σονέττο υπ'αριθμ.15 (η χρήση χυδαίων λέξεων)

Εγώ ο άμετρος, που ζω μετρίως,
στα τρία μου σας γράφω, φίλοι να το ξέρετε!
Σοβαρά ποθώ χυδαία να σας ξεχέσω
ανάγκη δεν σας έχω… μήτε χρεία μου!
Στο πήδημα τα λόγια φτιάχνουν καύλα:
το χαίρεται ο γαμιάς να λέει γ α – μ ή – σ ι
– κι αυτός, που λέξεις έχει να σκορπίσει,
ποτέ του δεν θα κοιμηθεί σε τάβλα.

Γαμίκουλες καλούς η γλώσσα θα ‘χει στέψει,
μόνο όταν το κοράσι τους πιπώσει
στεγνά κι αγρίως -κοντά στο νου κι η γνώση.

Στεγνός στο πνεύμα μόνο μην και μείνω!
Η τέχνη του άντρα λέει:
Γ α μ ώ μ ε σ κ έ ψ η∙

κι η πολυτέλεια:
ν α γ ε λ ά ω, ό τ α ν χ ύ ν ω!

Μπερτολντ Μπρεχτ

 

"Κράτησε με ή διώξε με
το ίδιο είναι
Όσο θα υπάρχει ζωή σ'αυτό το κορμί
δούλος σου θα' μαι."

"Μ'ένα φευγαλέο βλέμμα της αγάπης σου
τ'χασα όλα.
Αν έτσι όμως έρχομαι κοντά σου,
να τ' απολεσω όλα είναι το παν"

Τζελαλαντιν Ρούμι

 

ΕΝΑ ΦΙΛΙ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ

Ένα φιλί στο μέτωπο
–διώχνει την ανησυχία.
Σου φιλώ το μέτωπο.

Ένα φιλί στα μάτια
– απομακρύνει την αγρύπνια.
Σου φιλώ τα μάτια.

Ένα φιλί στα χείλη
– νερό που τη δίψα σβήνει.
Σου φιλώ τα χείλη.

Ένα φιλί στο μέτωπο
– διαγράφει τη μνήμη.
Σου φιλώ το μέτωπο.

Μ.Τ.

 

«Τα αντικλείδια»
Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν τίποτα και προσπερνούνε.
Όμως μερικοί κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.
Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς δεν τους ανοίγει.
Ψάχνουνε για το κλειδί. Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει.
Ακόμη και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.
Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν. Η πόρτα δεν ανοίγει πια.
Δεν άνοιξε ποτέ για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.
Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν από τότε που υπάρχει ο κόσμος
είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια για ν’ ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.
Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

Γιώργης Παυλόπουλος

 

Δὲ γράφω ποιήματα ἐγώ, ὄχι δὲ γράφω,
Λέξεις μονάχα ξαστοχῶ ἀπ᾿ τὴν ἀλήθεια κλέβω.
Λέξεις ποὺ κάποτε ἔζησαν, ναὶ ἔζησαν
Στὰ χείλη ἑνὸς παιδιοῦ, θυμᾶσαι;
Λέξεις ποὺ ἐρωτεύτηκαν, πόσο ἐρωτεύτηκαν!
Στὰ στήθια μιᾶς κοπέλας τὰ κρινομοσχομυριστά.

Ὄχι δὲ γράφω ποιήματα ἐγώ, δὲ γράφω σοῦ λέω.
Δάκρυα ἀποστεγνώνω. Κλαῖς;
Μὴν κλαῖς σὲ σκέφτομαι, ἀκόμα σὲ ἀγαπάω,
Μέσα στὶς λέξεις πού ῾κλεψα μαζί σου σεργιανίζω.
Μέσα στοῦ ὀνείρου τὴ σιωπὴ τραγούδια φτιάχνω νὰ σοῦ πῶ.

Λέξεις μονάχα σκάρωσα ἔτσι γιὰ νὰ μεθύσεις.
Λέξεις ἀδέσποτες ρηχὲς νὰ πιάσεις νὰ κρυφτεῖς.
Λέξεις ἀστέρια καὶ νυχτιὲς φορτώνω καὶ σοῦ στέλνω.

Δὲ γράφω ποιήματα ἐγώ, μονάχα τραγουδάω.
Λέξεις μικρὲς ἀσήμαντες, λουλούδια τὶς στολίζω.
Λέξεις μέσα ἀπ᾿ τὴν ἄνοιξη σοῦ βάνω στὰ μαλλιά.

Δὲ γράφω ποιήματα ἐγώ. Ὄχι, τὰ μουρμουρίζω.
Στῶν τραγουδιῶν τὸ γύρισμα στὴ χάση τῆς φωνῆς. Ἀκοῦς;
Λέξεις μονάχα ἀγαπῶ, λέξεις χωρὶς οὐσία, λέξεις φτωχές.
Λέξεις ποὺ ξέρουν τὴν καρδιά.

Δὲ γράφω ποιήματα ἐγώ. Φανάρια χάρτινα σκαρώνω.
Μὲς σὲ ποτάμια τὰ πετῶ, σὲ λίμνες, σὲ πελάγη.
Μαζὶ του ἀναστεναγμοῦ τὸ ρόδι τὸ χρυσό.
Λέξεις γιομίζω τὸ χαρτί, ἀδιάφορο νὰ μοιάζει.
Λέξεις ποὺ δὲν τὶς πλήρωσα, λέξεις ποὺ δὲν ξεχνῶ.

Δὲ γράφω ποιήματα ἐγώ, τὶς γεύσεις δοκιμάζω.
Γεύσεις ποὺ δὲ μολύνθηκαν στῆς σκέψης τὴν βοή.
Λέξεις μὲ γεύση ἁλμυρή, πικρή, χολὴ καὶ ξύδι.
Λέξεις ποὺ αἷμα γίνηκαν στὰ χείλη τὰ στεγνά.

Δὲ γράφω ποιήματα ἐγώ. Ποτέ μου δὲ θὰ γράψω.
Εἶμαι μικρός, πολὺ μικρός. Τὸ θάμα δὲν χωρᾷ.
Μόνο μία λέξη ἔκλεψα καὶ εἶπα νὰ τὴν ψάξω.
Σὲ διαστάσεις νὰ τὴ δῶ σὲ χρῶμα σὲ χροιά.

Δὲ γράφω ποιήματα ἐγώ, δὲν ξέρω πῶς τὰ γράφουν
Μιὰ μόνο λέξη κράτησα, αὐτὸ τὸ «Ἀγαπάω»!

Χριστίνα Σαββατιανού

 

Ο Δεκέμβρης του 1903

"Κι αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω
—αν δεν μιλώ για τα μαλλιά σου,
για τα χείλη,
για τα μάτια
·όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στην ψυχή μου,
ο ήχος της φωνής σου που κρατώ μες στο μυαλό μου,
οι μέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου,
τες λέξεις και τες φράσεις μου πλάττουν και χρωματίζουν
εις όποιο θέμα κι αν περνώ,
όποιαν ιδέα κι αν λέγω."

Κωνσταντίνος Καβάφης

 

Ένεκα..

 

 

@lotus ω ναι, γαμωτο, ναι!

 

"θέλω να πάρω μια λευκή κιμωλία
να τραβήξω ευθείες γραμμές
πάνω στο μαύρο μελάνι των λέξεων
που χάραξες στο είναι μου

να μπαίνει η σκόνη της
στους πόρους των γραμμάτων σου
να γίνεται ένα με αυτά

θέλω να θυμηθώ τη διαδρομή
να φτάνω προς εσένα
όταν άνοιγες το χαμόγελο σου
για να με εξαφανίσεις

Ποτέ σου όμως δεν άκουσες τα θέλω μου,
ήξερες."

Β.Σ.

 

ΒΡΟΧΟΣ

Τώρα πού σ᾿ ἔχω διαγράψει ἀπ᾿ τήν καρδιά μου,
ξαναγυρνᾷς ὅλο καί πιό πολύ ἐπίμονα,
ὅλο καί πιό πολύ τυραννικά.

Δέν ἔχουν ἔλεος τά μάτια σου γιά μένα,
δέν ἔχουν τρυφερότητα τά λόγια σου,
τά δάχτυλά σου ἔγιναν τώρα πιό σκληρά,

ἔγιναν πιό κατάλληλα γιά τό λαιμό μου.

Ντίνου Χριστιανόπουλου