Red flags not seen

Σε ανταποκριση του ωραιοτατου θεματος του φιλτατου @Arioch . the roads not taken, . προβληματισμοι για ´´κοκκινα σημαιακια´´ που δεν ειδαμε. Η δεν θελαμε να δουμε. Αποψεις και φρασεις που μας ´´χτυπησαν´´ ηδη στο πρωτο ραντεβου, αλλα τις αγνοησαμε, οπως δεν σφυριζει ο διαιτητης οταν ειναι σε εξελιξη μια πολυ καλη φαση.
Εχουμε δικαιωμα να τις θυμηθουμε μετα? Εχει νοημα να τις επικαλεστουμε αργοτερα και να αναρωτιωμαστε, τι θα ειχε γινει αν, τι δρομο θα ειχαμε ακολουθησει?

Παρακαλω τις αποψεις, εμπειριες και επιχειρηματα σας.

 

Τρία πράγματα έχω μάθει από τη δουλειά μου.

1. Στόχος χωρίς καταληκτική ημερομηνία λέγεται αλλιώς και ευχή.
2. Το escalation είναι εργαλείο μόνο αν χρησιμοποιηθεί εγκαίρως, αν έχεις χάσει το στόχο, χαιρετίσματα.
3. Στο τέλος κάθε έργου το "lessons learned" είναι τόσο σημαντικό όσο το Functional Requirements Document πριν την έναρξη της τεχνικής ανάλυσης.

Δεν είναι χάσιμο χρόνου να κάνεις απολογισμό γιατί όπως έλεγαν και οι Αρχαίοι «Τὸ δὶς ἐξαμαρτεῖν οὐκ ἀνδρὸς σοφοῦ»

 

Ελληνικο project management.. Χαχ! Οτι δεν πληρωνεις εγκαιρα σε Αξια (υλικο, γνωσεις και εμπειρια) το πληρωνεις σε Χρονο (τοκοι, ρητρες, προστιμα).

Αλλα ας μιλησουμε για red flags. Μικροκοτσανες που εκρυβαν πισω τους ολοκληρες γουβες, που δεν ειδαμε ή δε θελαμε να δουμε. (edit) ηδη στο πρωτο ραντεβου με υποψηφια υ.

Ενα τετοιο σημαιακι, που αργησα να το καταλαβω, ειναι το ´να με διεκδικησει´. ο κ. Τελειος. Και επειδη δεν υπαρχουν κ. Τελειοι. (εκτος απο μενα φυσικα  ),

ο κ. Τελειος μεταφραζεται στην πραξη απο μια στρατια Χρησιμων και Προθυμων, που στεκονται ουρα.... Όπως στέκονται ουρα στο ταμειο της Εθνικης οταν εχει συνταξεις.... με τα χαρτάκια στο χέρι.ννα ικανοποιησουν καθε της επιθυμια και ιδιοτροπια, οποτε, οπως και οταν τη χρειαστει.

Αυτη η νοοτροπια καλλιεργει συμπεριφορες που ακομα και ο Παπας της Ρωμης θα ζηλευε. Τα εμα εμα και τα εσα.... κρατα τα αμα τα βρεις.

Η βρωμερη οσμη της ανασας των Χρησιμων και Προθυμων(edit) που φτανει συμβολικα σε τετοιες κουβεντες, μου σηκωνει ´´κοκκινο σημαιακι´´.

το ´´να με διεκδικησει´´ ειναι πλεον ΝΟ GO σε καθε διαπραγματευση. Εκει ειν η πορτα και τα σκυλια δεμενα.

 

@Alpha Wolf
δεν κατάλαβα τίποτα! Σου την έπεσε συνταξιούχος;

 

     

Best answer!

 

Πρέπει να είχε και άσχημη ανάσα.

 

Κοινωνικο πειραμα. Κοψαμε τις μπαμιες, αμεσως επεσε η δυνατοτητα .... κατανοησης. Μηπως πρεπει να προσθεσουμε και το σπανακι?  

Προσθεσα κατι πιο πανω, (edit). Αν ελλειπε αυτο, σορυ, νομιζα οτι ηταν αυτονοητο. @lexy , @Mr__despicable

 

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στις μπάμιες τελικά .. Απολογουμαι για τον μίνι εκτροχιασμό του νήματος, σωπαίνω και αφήνω τη συνέχεια σε πιο σοβαρές και in topic απαντήσεις.

 

Μην τρελαινεσαι. Οπου να ναι θα πλακωσει και το Τμημα Ανθρωπινων Δικαιωματων και θ αρχισει τις μαλακιες για ´´σεξισμους´´. 

 

Ένας στοιχος: «Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό», άρρηκτα συνδεδεμένος με το απόφθεγμα «Παίξαμε. Χάσαμε. Τί χρωστάμε, να πληρώσουμε».

 

Από την ανάποδη:
1. Διεθνώς, ναι διεθνώς  , αυτό συνιστά "άλλον" στόχο.
Ο "άλλος" στόχος λέγεται/μπορεί-να-περιγραφεί-ως deception, εκτείνεται από fishing έως laundry (αφορά αυστηρώς στο επιχειρείν).
Σε κάθε περίπτωση follow the money line...
2. Εφόσον ισχύει το (1) ή πουλάς την πάρτη σου ως τσιπούρα ή καταλαβαίνεις την διεύθυνση του πλυντήριου.
3. Όπως καταλαβαίνεις υπάρχουν δυο debriefing. Προσοχή σε όποιον συμμετέχει και στα δυο.
Αυτά δεν θα τα διαβάσεις ούτε στο αφελές Mafia Manager και δεν προτίθεμαι να εκδώσω κάποτε το Machiavelli Management, οπότε δες το ως μιαν άτυπη προδημοσίευση...
(Ψαράς, τσιπούρα, ιχθυόσκαλα/εταιρεία καθαρισμού, μουχρίτσα είναι πανάρχαιοι ρόλοι στο σχετίζεσθαι επ' ωφελεία)...

Τσα..!
 

 

Παλιά, προ αθλίας μαϊμούς και προ ...Μαϊμουδαρχίας.

Σηκώθηκα μεσάνυχτα να πάω σε άλλη πόλη. Θα την έβλεπα πρώτη φορά από κοντά ως αρχή σε τέτοιες περιπτώσεις ήμουν ντυμένος στην πένα, κουστούμι, γραβάτα και τα ρέστα.

Επειδή ήταν νύχτα και επειδή τότε έπινα πολλούς καφέδες είχα γεμίσει το shaker μου με καφέ και ξεχύθηκα καθότι είχε γίνει μέσα μου ένα έστω και μικρό κλικ και δεν εννοούσα να αφήσω τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη.

Δεν είχα απομακρυνθεί ούτε δύο χιλιόμετρα και πέφτω σε λακκούβα. Παρά το γεγονός ότι το shaker ήταν σε ειδική θήκη και παρόλο που ήταν με βιδωμένο καπάκι, έφυγε από τη θέση του και χύθηκε πάνω μου καφές από την τρύπα για το καλαμάκι.

In retrospect ήταν σημάδι από το αγαπητό Σύμπαν να κάτσω στ' αυγά μου.

Μερικές ευχούλες αργότερα, προς όποιον άγιο θυμόμουν και τους προγόνους του μέχρι τρίτης γενιάς και με νέο κουστούμι/πουκάμισο/γραβάτα ξεκίνησα εκ νέου περνώντας, πιο προσεκτικά αυτή τη φορά, τη λακκούβα.

Όταν με τα πολλά έφτασα και μου άνοιξε την πόρτα την άρπαξα και τη φίλησα χωρίς πολλά πολλά.

Κι εκεί άρχισαν τα καμπανάκια γιατί ανταπέδωσε μεν, όχι ενθουσιωδώς δε.

Τρακ θα έχει, κορόιδεψα τον εαυτό μου.

Κάναμε και άλλα ωραία (όχι s/m) και ανταποκρινόταν μεν αλλά όχι με την ψυχή της.

Και στο τέλος μου το ξεφούρνισε: Ξέρεις... δεν.

Τι να κάνεις;

Πήρα το δρόμο της επιστροφής με τα πόδια κομμένα γιατί αν είναι να φάω χυλόπιτα προτιμώ να τη φάω χωρίς μετακίνηση.

Δεν μπορώ να πω ότι πέρασε άσχημα η μία και μόνη μέρα που περάσαμε μαζί και ένεκα στο χούι μου δεν πάθαμε και τίποτα σοβαρό πλέον του πληγωμένου εγωισμού αλλά μερικά φάσκελα μου τα έριξα, μη γίνω ψεύτης.