Σαδομαζοχισμός ή BDSM ; Η Κυριαρχία και τα μασκαρέματα της.

Βρισκω το bdsm σαν μια ιλουστρασιον εκδοση του σαδομαζοχισμού με χαμηλά λιπαρά , ευπευτο, υγιεινο και Politically correct σαν μια αμερικανοφερτη δημιουργία τυποποιημενων μυαλων που ειναι.
Η κυνική απαξίωση ειναι ενα ωραίο αντίδοτο στην υπνωτιστική χαζοχαρουμενη διαθεση των ορισμων των στατους και του ευρύτερου εμπορευματοποιημενου lifestyle. Οταν η πλήση εγκεφάλου απέκτησε θετική σημασία έγινε "διαμορφωση προσωπικότητας". Οταν η Κυριαρχια των επιθυμιών και ενεργητική αναζητηση της ικανοποιησης τους απο καποια ατομα ,ονομάστηκαν Στατους Κυριαρχου, του προστεθηκαν χαρακτηριστικά ευρωπαιου ευγενους του 16ου αιώνα (προαιρετικα ασπρο αλογο) και εγιναν το D του D/s lifestyle. Και Εκεινοι ακομα καλπαζουν....
Οι δε υπαρξεις που ειναι υποταγμενες στις επιθυμίες τους με εναν παθητικό τρόπο έγιναν ενα ομορφο ασπιλο αμολυντο και ωραιοποιημενο παραμυθι πνευματικής ανατασης και συμπεριφορικής βελτίωσης χαριν αλτρουισμου , το s του χαριτωμενου D/s lifestyle.
Ενα μεγάλο ψέμα.
Τετράγωνα που οι ακρες τους λειανθηκαν τοσο που κατεληξαν και κατηντησαν κυκλοι.
Η κυνική διαβρωτική ματιά καποιου που απαξιώνει καθε τι που δεν τον πειθει ειναι πιστευω η μονη αμυνα που θα τον γλιτώσει απο το leather στρουμφοχωριό.

 

Dolmance - καλώς μας γράφετε,

από τα εξαιρετικά γραφόμενά σας δεν θα άλλαζα μάλλον ούτε λέξη.

Θα έβαζα ίσως ως εναρκτήρια φράση: "Ενα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη.." και θα ζητούσα να αναπαραχθούν οι λέξεις σας σε πολύγραφο και να μοιραστούν με υπέρτιτλο: "Ελευθεριακό Μανιφέστο".

Επιτρέψτε μου μόνο να κάνω την εξής παρατήρηση:

Οσο κι αν δεχτούμε ότι η επιβίωση μετονομάζεται διαρκώς, για λόγους μάρκετινγκ ψυχών, πρέπει να υπάρχουν σήμερα, στα 2007, και κάποιοι που δεν προσπαθούν απλώς να επιβιώσουν. Κάποιοι που επιλέγουν να είναι εκτός πολέμου, αλλά όχι και εκτός όλων των μαχών, στις οποίες προσέρχονται εισέτι επιλεκτικά.

Θέλω να πω, αν κάποιος σταματήσει να βλέπει όλη τη ζωή ως διαπάλη επιβίωσης, τότε αυτός είναι εν ζωή νεκρός;

Dream

 

Το "προφίλ" του κυρίαρχου/υποτακτικού, σαδομαζοχιστή, φιληδονιστή, διεστραμμένου, είναι κάτι που δεν μπορεί να αναλυθεί ή να καταγραφεί, σε αντίθεση με το προφίλ των κατα συρροήν δολοφόνων και των ατόμων που εμφανίζουν σχιζοφρένεια.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το γεγονός ότι η πλειοψηφία των ατόμων που προτιμούν αυτού του είδους τη σεξουαλική διαστροφή (τα 'χουμε πεί στο παρελθόν, να μή τα ξαναλέμε) ακολουθούν τα βαθύτερα συναισθήματά τους.

Αυτό αποτελεί προσωπική μου άποψη και συμπέρασμα στο οποίο οδηγήθηκα, μελετώντας, ερευνώντας, βιώνοντας.

 

  ​

Οι υπόλοιποι απλά προσπεράστε και ζήστε το παραμύθι... (αλλά φυσικά μόνο στο μυαλό σας).

 

Και τώρα ήρθε η ώρα να κάνω τον συνήγορο του διαβόλου για άλλη μία φορά . Να αποτινάξουμε από πάνω μας τον όποιο ορισμό του Bdsm και την όποια λογική της κυριαρχίας πάνω σε άλλα άτομα . Και ρωτώ , όταν κάποιος χρησιμοποιώντας το πνεύμα του σαν ένας άλλος Αττίλας , με μαεστρία σε μία ισοπεδωτική διείσδυση και με μια ανελέητη μη συναινετική διαμόρφωση μέσα στην ψυχούλα του άμοιρου που θα βάλει ως στόχο , με σκοπό την υποδούλωση του θύματος στις όποιες ορέξεις του , τι πρεσβεύει ;

Πόσο υποκριτής μπορεί να είναι , ο συνειδητά κυρίαρχος που αρνείται την όποια μορφή κυριαρχίας μπορεί με γοητευτικό τρόπο να επιβάλει στις αθώες κορασίδες και να τις σέρνει στα λάγνα μπουντρούμια της αμαρτίας , με δεσμά μεν άυλα , αλλά με διαφορά πιο ισχυρά ;

 

Αν το "θύμα" δεν θελει να υποδουλωθέι καμμία μαεστρία δεν τον φέρνει να καταλήξει να κανει τα αντιθετα απο οσα θέλει. Συνεπώς παντα υπαρχει αποδοχη και συναινεση . Η κατασταση πνευματικής Κυριαρχιας και υποταγής υπάρχει αλλα τα κινητρα τους ειναι εντελώς ατομικιστικα πιστευω .

 

O νόμος του Hobbes σε βάση bdsm άραγε;

A.

 

Για αυτό χρησιμοποιούμε την γοητεία μας όμορφε , για να τον κάνουμε να θέλει και αυτά που πριν δεν ήθελε   . Σγα σγα όπως λέει και ένας πολύ καλός μου φίλος ...

 

Εσύ Δάσκαλε που η γοητεία σου τρέχει άφθονη από τους πόρους σου το αρνείσαι ;  

 

θα μου επιτρέψετε σαν υποτακτικής φύσεως άτομο να τρομάξω με τη πρώτη αυτή παράγραφο που κράτησα (στο μυαλουδάκι μου..)

όσο αφορά την δεύτερη παράγραφο μληπως αυτό που χαρακταρίζεις δεν λέγετε S/M αλλά βιασμός ; (για να είμαι ειληκρινής θα ήθελα να με βίασει μία κοπέλα   )

ο ρέκτης Σας χερετα ! χεχεχε

 

Astir,
ακριβώς, ακριβέστατα: Η κοσμοθεωρία (ανθρωπολογία) του Hobbes, ως προϋπόθεση της ανάλυσης (το bdsm ως "βάση" περισσεύει, εν προκειμένω).
Οι δύο κλασικές ρήσεις: "Homo hominis lupus" και "Bellum omnium contra omnes".
Μορεί κανείς να "αποκολληθεί" από αυτόν τον "βραχώδη πυθμένα της ύπαρξης", διερωτάται ο Dream και αναρωτιέμαι και εγώ.
Αλλά χρωστώ πολλές απαντήσεις και επεξηγήσεις σε αρκετές άκρως ενδιαφέρουσες παρεμβάσεις. Θα μου επιτραπεί, λοιπόν, μια ολιγόωρη καθυστέρηση!

ΥΓ Τους θερμότερους χαιρετισμούς στην επανεμφανισθείσα αγαπημένη φίλη μου - μου έκοψε τα πόδια πριν λίγες μέρες, με μια αινιγματική διατύπωση σε άλλο νήμα.

 

Νομίζω ότι δεν θα είχα την παραμικρή δυσκολία να προσχωρήσω στην αντίληψη του De Sade: δεν έγραψα το κείμενο από την οπτική του βιωματικού σαδομαζοχιστή, αλλά σπεύδω να υιοθετήσω την άποψη του πως το bdsm στη σημερινή "κανονιστική" μορφή του, ανήκει στη σφαίρα των εμπορευμάτων-απορριμάτων (συνεχούς ανακύκλωσης) της μετακαπιταλιστικής υπερκαταναλωτικής κοινωνίας, όπου κάθε έκκεντρο Εγώ συντίθεται από τις ψευδαισθήσεις του και διαρκώς αποσυντίθεται σε αυτές, κατατεμαχισμένο, περιπλανώμενο στην ανασφάλεια, δίχως άλλο μπούσουλα πλην της ατομικιστικής υπεραναπλήρωσης όλων των "σταθερών".
Ζούμε στον κόσμο των "αδιάκοπων αντικαταστάσεων" της Ταυτότητας από τα εμπορεύσιμα προϊόντα της. Η εποχή του "ανθρώπου-κουρελού", της μεταμοντέρνας υποκαταστασιμότητας του κάθε τι από οτιδήποτε άλλο. Ένας πλανήτης αποικημένος από πλάνητες switch, όπου ακριβώς επειδή όλα μοιάζουν με "παίγνια" η πρωτογενής εχθρότητα όλων προς όλους, τιθασευμένη από τις κοινωνιοπολιτισμικές συνιστώσες της καταναγκαστικής συμβίωσης, αρχίζει να κυλάει σαν πολτός απ' το σπασμένο κέλυφος. Το αρχέγονο μίσος πάντων εναντίον πάντων, συμπιεσμένο από τις κανονιστικές δεσμεύσεις κάθε οργανωμένου "συνοικείν", αποθηριώνεται γυμνό και αμείλικτο.
Τα ποικίλα lifestyles, σε αυτό το περιβάλλον μοιάζουν - για τον παρατηρητή - φαιδρές παρηγορίες για άστεγα όντα. Το "βιδιεσέμιον" είναι μια απόπειρα κοντά σε τόσες άλλες να οχυρωθούν οι απειλούμενοι και οι ανέστιοι, πίσω από λέξεις κενές περιεχομένου: "συναίνεση", "πολυπολιτισμικότητα", "ανοχή", "ανθρώπινα δικαιώματα" - σε τίποτα δεν διαφέρει, από την άποψη αυτή, ο "Κυρίαρχος" από τον "υποτακτικό" . Ένα session ισοδυναμεί, πολλάκις, με ένα (καρναβαλικό) "δρώμενο", αποστερημένο από κοινωνική δυναμική.
Η επιστροφή του ανθρώπου στη "ζωώδη κατάσταση" δεν έχει καμιά συνάφεια με την επανεφεύρεση των προ πολλού πεθαμένων "ενστίκτων". Συμβολίζεται, με απόλυτη ακρίβεια, από την έκφραση (του συρμού): "χαλαρά".
Dream,
πόσοι μπορούμε ακόμα να "παρατηρήσουμε", καθιστώντας τους ίδιους μας τους εαυτούς πραγματολογικώς διαπιστώσιμα "συμβάντα", αποξενωμένοι προς στιγμήν, χάριν της ανάλυσης, από κάθε (υπαρκτό, ενίοτε οδυνηρό φίλε Lord - συγγνώμη για την αναφορά σε ιδιωτική συζήτηση) συναισθηματικό φορτίο και από το βίωμα, που στοιχειώνει τη θέση της Αμαζόνας;
Πόσοι έχουμε την πολυτέλεια του (έστω και ναρκισιστικού) αυτοσαρκασμού; Για να το θέσω αλλιώς: πόσοι πετάξαμε την ηθική και τις ενοχές στα σκουπίδια, παιδιόθεν; Μόνον αυτή η αποδέσμευση μας επιτρέπει να επιλέγουμε τις δικές μας μας μάχες, μέσα στο γενικευμένο πόλεμο. Και αν απολαμβάνουμε παρτούζες και gourmet διαδρομές μετά και από τις ήττες, είναι επειδή μαζί με τις ηθικοπλαστικές δοξασίες ξεφορτωθήκαμε και το υπόβαθρο τους: το φόβο του θανάτου και εκείνη τη γελοιωδέστατη ανθρώπινη αυταπάτη, που ονομάστηκε "ελπίδα", μαζί με τα "φιλάνθρωπα" συμπαρομαρτούντα της. Αυτή η δυνατότητα δεν μας καθιστά "ζωντανούς νεκρούς", αλλά "ερημίτες" εγκατεστημένους προσκαίρως σε ένα "αρχιμήδειο σημείο", μερικώς εμβολιασμένους ενάντια στην ειρκτή του ρέοντος χρόνου - δεν το λέω ως "πλατωνιστής", δεν απαρνούμαι τη μηδενιστική στόφα της θέασης μου, τουναντίον.
Πόσοι μπορούν, όπως ο Οπλαρχηγός Μαυροβασίλης, να διακηρύσσουν ανερυθρίαστα τον ελιτίστικο, αριστοκρατικό "αντιανθρωπισμό τους"; Είναι πολλοί άραγε όσοι αντιλαμβάνονται πως το μεγαλείο του πολιτισμικού φαινομένου που οι Δυτικοί αποκάλεσαν Επιστήμη έγκειται στο ότι αποτελεί μια ατέλειωτη σειρά από σφάλματα, κι ότι η αλήθεια έχει νόημα μόνον επειδή κανείς δεν πρόκειται να την ανακαλύψει; Τούτες οι "διοράσεις" είναι και σαδικές και υπό το φως τους μπορεί να προσεγγίσει κανείς την έννοια του "πόνου". Ενώ το bdsm είναι ένας τσολιάς με ψηλοτάκουνα Manolo Blahnik.
Όσοι, ελάχιστοι, κατανοούν τον Hobbes, τον Nietzsche, τον de Sade, ίσως κάτι μυρίζονται.....Χωρίς να παρίσταται ανάγκη να τους διαβάσουν. Αυτούς, τους διδάσκεσαι και στη λαχαναγορά, στο Grand Vefour, στα αιδοία και τους όρχεις, στα γήπεδα και την Όπερα.
Σε ετούτους αναφέρεσαι Ηλία κι απ΄αυτούς δεν έχεις χρεία προφύλαξης blinfold. Το "συναίσθημα", αν έχει έρμα Ηλία, δεν "λέγεται", δεν κοινωνείται. Η γλώσσα είναι εργαλείο διαπραγμάτευσης και συναλλαγής. Γι' αυτό και η αυθεντική ποίηση δεν "εκφράζει" την εσωτερικότητα του ποιητή - παρά τις ρομαντικές αντιρρήσεις. Την παροχετεύει, μετατρέποντας τη νεύρωση μιας συντετριμμένης ενόρμησης σε αυτοπειθαρχούμενη και αισθητικώς άρτια ή και ανυπέρβλητη διάταξη απρόσωπων σημείων: αυτά "μιλούν μόνα τους" τις γλώσσες των απορροφητών τους, δηλαδή των βιόκοσμων των όποιων διαχρονικών αναγνωστών τους. Εδώ εστιάζεται ένας από τους λόγους που με ωθούν να κατατάξω τον de Sade στους μεγάλους λογοτέχνες: γράφει (σε υπέροχα γαλλικά) στη γλώσσα μιας μηχανής ικανής να αποκαλύπτει το άσκοπο, ήτοι την πεμπτουσία της ανθρώπινης υλικής περατότητας, καταφρονητικά για τις "αξίες" και τη ζαχαροπλαστική των ψυχών. Δεν διασώζει Lord, ούτε τον Έρωτα, ενώ ολισθαίνουν κάποτε στο γλυκασμό και ο Rimbaud ( για τον οποίο συζητούν σε άλλο νήμα η llazouli και ο Fanshaw), ο Baudelaire, ακόμα και ο αγαπημένος μου Apollinaire.