Ποιήματα

https://www.youtube.com/watch?time_continue=1&v=7Cior1cm9o4

 

Λήξη συναγερμού

Εντάξει, σε πιστέψαμε ―
λήξη τώρα του συναγερμού﮲
πράος θα πουν πως φάνηκες
στον τόπο και στην ώρα του χαμού
αφού, εκτός θαρρείς συγκείμενου,
χαμογελούσες.
Καθώς ο αόριστος θα πνίγει
τις ύστατες προσπάθειες παρακείμενου,
αν θες, κι εγώ το ψευδομαρτυρώ.
Άξιο απορίας πώς από όλες τις κατιούσες
−ελπίδες φρούδες, λόγια μεγάλα, τι να πρωτοπώ−
αυτή τη μια φοβήθηκες:
της προσποίησης μη χάθηκε ο ρυθμός.
Εντάξει, το λοιπόν, πιστέψαμε ―
λήξη τώρα του συναγερμού﮲
στη στάση τώρα που κατέβηκες,
συμμάζεψε του στόματος τις άκρες ―
παλιάτσο δεν σε κάνει η τεχνική του μορφασμού.

Ε. Σταγκουρακη

 

Απλά υπέροχο !!!

 

Συμφωνώ....

 

Συχνά σε όνειρο
το παλτό της έβλεπε
άδειο από κορμί να πέφτει
τότε στο πάτωμα άπλωνε το χέρι
κι έλεγε
-να σώσω ό,τι προλάβω

Απόψε το χέρι της, άκουσε
την άκουσε
σύρθηκε στο σκοτάδι
άνοιξε τις ραφές, έσκισε τη φόδρα
ραμμένο με κλωστή ,φαρδύ από ακινησία
χρόνο ξήλωσε.
Τίποτα δεν περισσεύει, είπε
ένα κουβάρι τύλιξε ,τόσο πρόλαβε
το πήρε κι έφυγε.
Μέρες αργότερα την είδαν
δίπλα στη θάλασσα να περπατά
Κι αν δεν υπάρχει χρόνος; έλεγε
Ενα κουβάρι είναι ,τίποτα περισσότερο.

Και πιάνοντας την άκρη του
το πέταξε στη θάλασσα.

Εδώ τελειώνει η θάλασσα στα χέρια μου
σκέφτηκε.

Θα με ξεχάσεις, ναι
άγνωστοι θα ταξιδέψουμε στο τέλος
θα μας ξεμάθουν τα χέρια μας.
Εσύ θα αφήσεις πίσω σου εμένα
κι εγώ θα σπρώξω το εμείς στο πάντα.

Είναι που φυσάει δυνατά και στέκεσαι στο παράθυρο ,
δεν μιλάς, δεν ακούς, μόνο κοιτάζεις τα δέντρα
και εγώ κοιτάζω εσένα που κοιτάζεις, και τη πλάτη σου.

Το τζάμι διαλύεται
δεν ξεχωρίζω πια το μέσα απ’ το έξω.

Και να φυσάει,
να μη κινδυνεύω πια απ τη σιωπή σου θέλω.

θα με ξεχάσεις, ναι
θα φύγεις
το λευκό θα μας σκεπάσει
ο αέρας θα πάψει.

δεν είναι το σκοτάδι που με τρομάζει
το χυμένο ανάμεσά μας
το σκοτωμένο σκοτεινό θα μένει.
Είναι που δεν μπορώ απόψε
να κλείσω το παράθυρο.

Ε. Καλογεροπούλου

 

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Κι όμως την είχα κάποτε κερδίσει
Έπειτα τι έγινε δεν το πολυκατάλαβα
μέσα σε λίγες μέρες, λίγες ώρες
αντιστραφήκαν όλα.

Έφταιγε η μέθη μου για το βέβαιο κέρδος;
Ήταν πιο δυνατή εκείνη η παρουσία;
Ήτανε η ψυχή της που άλλαξε;

(Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου,
το γράφουν πια κι οι λαϊκοί ημεροδείχτες).

Δύσκολο να το παραδεχτώ.
Άλλωστε την είχα κάποτε κερδίσει.

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ

 

Ανακάλυψη

Πιστεύω στη μεγάλη ανακάλυψη
Πιστεύω στον άνθρωπο που θα κάνει την ανακάλυψη
Πιστεύω στον φόβο του ανθρώπου που θα κάνει την ανακάλυψη

Πιστεύω στο πρόσωπο του που γίνεται κατάχλωμο
στην αναγούλα του, στο υγρό από το κρύο ιδρώτα πάνω χείλος του.

Πιστεύω στο κάψιμο των σημειώσεων του
καίγοντας τες ως τη στάχτη
καίγοντας τες ως τη τελευταία

Πιστεύω στο σκόρπισμα των αριθμών
στο σκόρπισμα τους χωρίς μετάνοια

Πιστεύω στη βιασύνη του ανθρώπου
στην ακρίβεια των κινήσεών του,
στην ελεύθερη του βούληση

Πιστεύω στη θραύση των δισκίων
το ξεχείλισμα των υγρών
η κατάσβεση των ακτίνων

Είμαι πεπεισμένη ότι αυτό θα έχει αίσιο τέλος
που δεν θα αργήσει να' ρθει
που θα λάβει τόπο χωρίς μάρτυρες

Είμαι σίγουρη ότι κανείς δεν θα μάθει τι συνέβη
ούτε η σύζυγος, ούτε ο τοίχος
ούτε καν το πουλί που ίσως στρίγκλισε στο τραγούδι του

Πιστεύω στην άρνηση της συμμετοχής
Πιστεύω στη κατεστραμμένη καριέρα
Πιστεύω στα ξοδεμένα χρόνια εργασίας
Πιστεύω στο μυστικό που παίρνεται στο τάφο.

Βισούαβα Σιμπόρσκα

 

Παρανομίες


Ἐπεκτείνομαι καὶ βιώνω
παράνομα
σὲ περιοχὲς ποὺ σὰν ὑπαρκτὲς
δὲν παραδέχονται οἱ ἄλλοι.
Ἐκεῖ σταματῶ καὶ ἐκθέτω
τὸν καταδιωγμένο κόσμο μου,
ἐκεῖ τὸν ἀναπαράγω
μὲ πικρὰ κι ἀπειθάρχητα μέσα,
ἐκεῖ τὸν ἀναθέτω
σ᾿ ἕναν ἥλιο
χωρὶς σχῆμα, χωρὶς φῶς,
ἀμετακίνητο,
προσωπικό μου.
Ἐκεῖ συμβαίνω.

Κάποτε, ὅμως,
παύει αὐτό.
Καὶ συστέλλομαι,
κι ἐπανέρχομαι βίαια
(πρὸς καθησυχασμόν)
στὴ νόμιμη καὶ παραδεκτὴ
περιοχὴ
στὴν ἐγκόσμια πίκρα.

Καὶ διαψεύδομαι.


Κ. Δημουλά

 

ΣΤΙΓΜΕΣ ιβ’.

Όλα όσα ζήσαμε,
όλα όσα αγαπήσαμε,
όλα όσα είπαμε δικά μας,
θα επαναλαμβάνουνται στην απουσία μας
μ’ άλλους να τα ζουν,
άλλους να τ’ αγαπούν,
άλλους να τα λεν δικά τους.

ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ

 

Όχι άλλη Τροία

Tι φταίει αυτή που γέμισε τις μέρες μου
Με θλίψη, τι φταίει αυτή που -τώρα τελευταία-
Δίδαξε στους αδαείς τούς πιο βάναυσους τρόπους
Και τα στενά να παίρνουν για λεωφόρους, τι φταίει
Αν δεν έδεσε αρμονικά το θάρρος τους με την επιθυμία;
Tι άλλο θα της χάριζε γαλήνη; Δεν εξάγνιζε
Η ευγένεια το μυαλό της σαν άσπιλη φωτιά;
Δεν ήταν όμορφη σαν τόξο τεντωμένο,
Πράγμα παράξενο, αφύσικο σ’ αυτήν την ηλικία;
Δεν έδειχνε αυστηρή, απόμακρη και αριστοκρατική;
Tι άλλο να ‘κανε τέτοια που ήταν;
Mήπως υπήρχε -να την κάψει- κι άλλη Tροία;

William Butler Yeats