"Τις νύχτες ντύνεσαι μικρός, κάποιον θα ξεγελάσεις.."

Ηλία,

>Κάτι σε άγγιξε εκείνη την στιγμή . Είδες τον εαυτό σου , είδες και την
>Ντίνα , σα να τα κοιτούσες από ψηλά . Σίγουρα αναρωτήθηκες τι ήταν αυτό
>που είχε κυριεύσει το μυαλό της και ήταν σχεδόν παραδομένη σε μια
>άγρια καύλα . Σεληνιασμένη σε βαθμό θαυμασμού από την μεριά σου , ένα
>αλλόφρων άλογο .

Σωστά.

> Ένιωσες ότι ήταν πιο κοντά στο ζωώδες ένστικτο από εσένα .

Το "ζωώδες" το δέχομαι υπό αίρεση: Νομίζω πως η σεξουαλική έκσταση δεν μας "επιστρέφει" σε καμμία ζωώδη φύση μας. Είναι απλώς μια άλλη μορφή επικοινωνίας με το γύρω μας. Ούτε καλύτερη, ούτε χειρότερη. Ούτε απλούστερη, ούτε συνθετότερη. Στην σεξουαλική έκσταση συγκεντρώνεται κανείς τόσο πολύ στον εαυτό του, που μπορεί να "ανοίξει" στο σύμπαν. Οσο οξύμωρο και αν ακούγεται. Αλλά αυτό το κάνει και ένας γιόγκι, ή ένας μεγάλος επιστήμονας ή καλλιτέχνης, χωρίς να καβλώσουν κυριολεκτικά. Επειδή τα ζώα δεν έχουν τις σύνθετες μορφές επικοινωνίας που έχουμε εμείς, αποκαλούμε την σεξουαλική έκσταση / επικοινωνία "ζωώδη". Βοηθάει και την εκκλησία, να περνά την ηθική της, γιατί στα ζώα δίνουμε μια υποτιμητική χροιά.

Πάντως, κανείς δεν θα έλεγε "σε μια ζωώδη στιγμή, ο Αινστάιν σκέφτηκε ότι ο χώρος μπορεί να καμπυλώνει σε μεγάλες ταχύτητες". Κι όμως, όταν ο Αινστάιν το σκέφτηκε αυτό χρειάστηκε να βγει από την συνήθη επικοινωνία που προϋποθέτει μια κοινή και παγιωμένη αναπαράσταση του κόσμου. Αν τον ακούγαμε να μιλάει εκείνη τη στιγμή, θα μούγγριζε, σαν να χύνει. Μετά, ξαναμπήκε σε αυτήν την αναπαράσταση, για να μας εξηγήσει την νέα ιδέα του, με λόγια.

> Τι ήταν αυτό που σε συγκράτησε ;

Δεν ξέρω.

Κατέγραψα αυτό που συνέβη και τις συνθήκες υπό τις οποίες συνέβη, προς ανοιχτό προβληματισμό.

Αλλά το καλό με το να γράφει το ημερολόγιό σου 40, είναι ότι μπορείς να σταματήσεις να ψάχνεις τις "τελικές" (=επί σκοπού) αιτίες και να κάτσεις να διαχειριστείς τα αποτελέσματα. Συστήνω βέβαια ανεπιφύλακτα στους νεότερους να ψάχνουν τις αιτίες δοκιμάζοντας αποτελέσματα - με το μέτρο που θα εξηγήσω παρακάτω.

> Βρέθηκες ποτέ σε θέση ανάλογη με την
>δική της ; Ένιωσες ποτέ ότι μπορείς να καλπάσεις σαν κι αυτή , δίχως να
>σε νοιάζει τίποτα ;

Ναι. Μερικές φορές βρέθηκα. Και μερικές φορές έφερα άλλους ανθρώπους σε τέτοια θέση. Ισως όχι πάντα αυτούς που νόμιζα ότι μπορούσα ή αυτούς που ήθελα.

Με αναγκάζεις να θυμηθώ άλλη μια σκηνή που ήθελα να ξεχάσω, οπότε είναι ευκαιρία να την γράψω για να την ξεχάσω, γιατί αν οι αναμνήσεις μου υπάρχουν στην οθόνη, δεν είναι πλέον αναμνήσεις μου - αφορούν τη ζωή του DreamMaster, "and the lepers in his head"  A propos, και αυτή η ιστορία εδώ, μου ξανάρθε διαβάζοντας ένα δικό σου νήμα που είχες ανεβάσει πριν καιρό. Κάτι μεσολάβησε και δεν είχα προλάβει να απαντήσω.

> Αν όχι , τι είναι αυτό που μπορεί κάποιον να τον συγκρατεί ;

Πολλά μπορεί να είναι, δεν ξέρω. Δεν δέχομαι τη "φύση", ούτε την "φτηνή ψυχολογία των παιδικών χρόνων" ως πρόχειρες αιτιολογίες. Μόνο σε πολύ λίγες, από τις (αρκετές) περιπτώσεις στη ζωή μου που συγκρατήθηκα, ένιωσα ότι το πράγμα είχε ξεφύγει από την συνειδητή επιλογή μου. Μία από αυτές ήταν και η παραπάνω.

Ομως, δράττομαι της ευκαιρίας για κάτι άλλο, που επίσης κρύβεται μες στην ιστορία μου αυτή. Φυλλομετρώντας το φόρουμ αποκομίζω την εντύπωση ότι υπάρχει μια "υστερία του πράττειν". Μοιάζει γεμάτο προστακτικές "ζήσε, κάνε, ράνε, δείξε, μπήξε.." κλπ.

Ο κακεντρεχής αναγνώστης θα υποστηρίξει ότι αυτό το φωνάζουμε ο ένας στον άλλον μπας και τ' ακούσουμε εμείς οι ίδιοι, αφού τα μέλη έρχονται εδώ υ-στερημένα, και κυρίως με αυτό που θα ονόμαζα "ψυχολογία του φράγματος": αν ανοίξει μια έστω πολύ μικρή τρύπα σε ένα φράγμα (βλ. Ιντερνετ επικοινωνία για τα "πιεσμένα" πάθη) η πίεση του νερού είναι τέτοια που θέλει να το διαλύσει όλο. Και μερικές φορές, το κάνει.

Ενας τρόπος να αποφύγεις την κατάρρευση του φράγματος είναι να βουλώσεις την τρύπα. Αλλος, να ανοίξεις κι άλλες, πολλές, μικρές και μεγάλες τρύπες, που θα αποφορτίσουν την ένταση και θα κατανείμουν την πίεση, ώστε το φράγμα να αντέξει και ο όγκος του νερού να μη σε πνίξει.

Συστήνω τον δεύτερο. Αλλο να θέλεις να πνιγείς, κι άλλο να πνίγεσαι. Ταιριάζει και με την ρεαλιστική άποψη ότι δεν μπορείς να τα κάνεις όλα. Οχι γιατί μετά θα πλήττεις, που λένε οι πουριτανοί. Αλλά επειδή, απλώς, δεν μπορείς. Μόλις το καταλάβει κάποιος αυτό, έγινε 18 και μπορεί να λογίζεται ενήλικος.