Ηταν αναγκη?

Ηταν ανάγκη? ήταν ανάγκη τώρα?
Να εχει εκεινα τα χρυσα μαλλια που προδιδαν καταγωγη αλλη, που χανοταν στα βαθη του παρελθοντος?
Ηταν αναγκη τα ροδαλα προκλητικα μηλα του προσωπου της να μαρτυρουν τον καλα κρυμμενο αισθησιασμο της που καθε ανδρας θαθελε να κατακτησει?
Ηταν αναγκη το λευκο διαφανο της δερμα να αφηνει παιχνιδιαρικα και ξεδιαντροπα να διακρινονται μικρες φλεβιτσες εδω και κει?
Ηταν αναγκη το κορμι της να περιπαιζει τις επιθυμιες και τους ποθους χωρις ενδοιασμο φεγγοντας σαν ηλιος μεσα απο το λιτο της φορεμα?
Ηταν αναγκη τα ματια της σαν ανελεητα πυροβολα να γαζωσουν τα δικα μου, εκεινη την απειροελαχιστη στιγμη στο χρονο, σφραγιζοντας τους δρομους της επιστροφης?
Ηταν αναγκη εκεινα τα κοκκινα χειλη της πλαισιωμενα απο δυο ρυτιδουλες ανεμελης απαισιοδοξιας να μου πουν : "Φανταζοσουν οτι εμεις θα γνωριζομασταν ποτε?"
Τα λογια εκεινα δεν τα ακουσα, τα ενιωσα να πλημμυριζουν το ειναι μου σαν την ευωδια της πιο ομορφης τριανταφυλλιας στον κοσμο.
Χωρις δισταγμό έκοψα όσα περισσότερα άνθη της μπορούσα, μάδησα τα πέταλα, και κυλίστηκα πάνω τους, μάτωσα με τα αγκάθια της.
Και οταν εκεινη χαθηκε, συνεχισα το βημα μου γρηγορα, την ξεχασα πιστευα, χωρις να υπολογιζω στην προδοτικη ισχυ του νου.
Φαινεται ενα απο τα αγκαθια τρυπωσε στην καρδια μου, κι απο κει, οι χυμοι, οι ευωδιές της πότισαν και το τελευταίο κύτταρό μου με την ανάμνησή της.
Ο πόθος μου γι αυτην δεν μετριάζει, κι ας ξερω οτι η αυτη η μικρη τριανταφυλλια μου σαν αναρριχώμενη απλώνει τα κλαδιά και τα άνθη της παντού, και χέρια βέβηλα τα κόβουν για να τα χαρουν.
Ούτε την αναζητω.
Μου φτανει μονο που τωρα ξερω οτι υπαρχει και καπου αλλου, εκτος απ τα βαθη του μυαλου μου, οπου τοσα χρονια στοιχειωνε τις μερες και τις νυχτες μου.
Μονο αναρωτιεμαι, εχει σημασια αραγε αν ημουν ο Αφεντης της, αν ημουνα ο σκλαβος της? Μηπως το αντικειμενο του ποθου μας μας καθορίζει?

 

..φίλε σε καταλαβαινω..απολυτα..

 

Απάντηση: Ηταν αναγκη?

Ευχαριστω 

 

Αλλη καμμια με ευχαριστιες? ή και κανα εξωγαμο μηπως να δικαιολογησουμε τωρα που γυριζει?
Δυστυχως φαινεται οτι και αυτο το thread θα εχει την ατυχη μοιρα πολλων αλλων χαρη στα "ζιζανια" που επιμενουν να αντιμετωπιζουν τους αυθεντικους προβληματισμους που μοιραζομαστε εδω μεσα, σαν αφορμη για πλακιτσα.

 

Προσωπικώς, θέτω εις την διάθεσιν σας το εξώγαμον. Υπάρχουν προτιμήσεις σε χρώμα;

 

Αχ πόσο σε καταλαβαίνω καλέ μου hugger!!!
τσ τσ τσ αλλά τι να πεις ...δεν υπάρχει επίπεδο.
Ήταν ανάγκη κι εσύ να είχες ανάγκη να εκφράσεις την ανάγκη σου να γράψεις ..αν ήταν ανάγκη;

 

Απάντηση: Ηταν αναγκη?

Μου την ειπες ε?
Εισαι απαισιος....
Παρολα αυτα το κειμενο σου ειναι καταπληκτικο και με πολυ ευαισθησια.
Και εις ανωτερα 

 

Το ερωτημα στο τελος το διαβασε κανεις? η δε καταφερατε να το διαβασετε ολο το κειμενο?

 

στο ερωτημα σου: οι αναγκες μας τα καθορίζουν..όλα ειναι ζητημα πως τα βλέπουμε ή μαλλον πως θέλουμε να τα βλεπουμε τα πραγματα..

..μπορω να πω ότι αυτο που έζησες με αγγιξε πολυ..

 

αγαπητέ hugger το κείμενο σου ήταν αρκετά μικρό για να είναι βαρετό ,αλλά αρκετά μεγαλό για να χωρέσει πολλους προβληματισμούς
αλλά όπως και να έχει στα όντως βαρετά κείμενα που γράφουν πάντα αξίζει να διαβάσεις την εισαγωγή και σίγουρα το τέλος, αν στο τέλος δεν έχει ένα συμπέρασμα τότε κρίμα για αυτόν που το έγραψε...

anyway όσο αφορά το ερώτημα σου ,καθαρά προσωπικά το βλέπω σαν συμβιβασμό, ίσως να φταίει που αυτό το καιρό είμαι αρκετά απόλυτος σε αυτά που ζητώ  

 

Μάλιστα το διάβασα   Είναι ένα ερώτημα που σου αρέσει ν αφήνεις ανοιχτό, κάνω λάθος;

 

Απάντηση: Ηταν αναγκη?

οσο και αν ξερεις οτι δεν υπαρχει περιπτωση να τη κανεις ποτε δικια σου ή να γινεις δικος της,φανταζομαι μια υπεροχη ομορφια στο να κουβαλας την αναμνηση της μεσα σου σα θυσαυρο που ανακαλυψες πρωτος εσυ....κρυψε αυτο το σεντουκι βαθεια μεσα σου για οσο σου προκαλει πονο στο κορμι και χρωματα στα ματια σου σου,και ασε το μυαλο σου να επιμενει οτι δεν επρεπε να συμβει,οτι δεν εχει νοημα και να αναρωτιεται αν ηταν αναγκη να συμβει κι αυτο....ετσι μαθαινει η ψυχη....