Τρίτη παράβαση

~ Εκείνη ~​

Στάθηκα στην πόρτα και τον κοίταξα. Είχε κλειστά τα μάτια του και καθόταν με σταυρωμένα τα χέρια του πίσω από το κεφάλι.

Από το μυαλό μου δεν μπορούσε να φύγει το βλέμμα του, το πως σπινθηροβόλησε όταν του του είπα "έλα". Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί, ένιωσα πως με έπαιξε σα φτηνή κιθάρα.

He got what he wanted and the world be damned!

I got damned.

Δεν τον σταμάτησα. Γιατί δεν τον σταμάτησα;

Γιατί ρωτάς αφού την ξέρεις ήδη την απάντηση; Γιατί είσαι αυτή που είσαι, γιατί όταν πεις ότι θα κάνεις κάτι το κάνεις.

And the world be damned.

Και σου άρεσε, παραδέξου το. Σου άρεσε που το έκανες, όχι για εκείνον αλλά για εσένα την ίδια. Να αποδείξεις... να αποδείξεις στον εαυτό σου, τι; Ό,τι μπορείς να βάλεις κάποιον πάνω από εσένα;

Ως τι; Ως "θυσία" στη σχέση;

Σε ποια σχέση;

Τι σου είναι;

Γιατί ρωτάς αφού ξέρεις την απάντηση; Ερωτοχτυπημένη είσαι.

Και σου άρεσε. Σου άρεσε.

Μου άρεσε.

Την πρώτη φορά... την πρώτη φορά ήταν ατύχημα. Αλλά τη δεύτερη; Τη δεύτερη κατάπια, κατάπια επειδή μου το ζήτησε. Και πριν από λίγο, κάθισα και με πήρε όπως δεν με είχε πάρει άλλος άντρας.

Και το μισούσα. Και μου άρεσε. Και ντρεπόμουν. Και όσο πιο πολύ ντρεπόμουν τόσο πιο πολύ μου άρεσε.

Feedback loop το λένε αυτό.

Positive? Negative?

Both?

Δεν μπορούσα να σκεφτώ. Δεν μπορούσα να τον αντικρίσω, ήθελα να μείνω μόνη μου. Του το είπα.

Η απάντησή του ήρθε αμέσως: "Όχι"

Έχασα την ψυχραιμία μου: "Τι πάει να πει όχι γαμώ το;"
-"Όχι πάει να πει όχι" είπε ήρεμα.

Κάτι έσπασε μέσα μου.

-"Γιατί;"

Γιατί ρε Γ. γιατί;

-"Γιατί δεν τα έχεις με εμένα, τα έχεις με τον εαυτό σου Χ." μου είπε σε ήρεμο τόνο.

Με όλους τα έχω. Και με μένα και με σένα και με το σύμπαν όλο.

Ψεύτρα!

Ναι, μαζί μου τα έχω.

Γαμώ το.

Φύγε πανάθεμά σε.

-"Θέλω να μείνω μόνη μου."
-"Κι εγώ δεν θέλω να μείνεις μόνη σου" μου είπε πάντα με την ίδια ήρεμη φωνή.

Νευρίασα.

-"Δε με νοιάζει τι θέλεις!" του είπα.
-"Oh, but it does!" μου είπε μειδιώντας και κοιτώντας με κατάματα.

Δεν ήταν σκοτεινό το βλέμμα του. Δε με μετρούσε.

Η καρδιά μου άρχισε να χοροπηδάει μέσα στο στήθος μου.

Τον ερωτευόμουν.

-"Αν θες να με διώξεις, μη μένεις στα λόγια. Δείξε το με πράξεις, Χ. Χτύπα με. Πέτα μου ότι βρεις πρόχειρο, κάν' το πράξη. Αν το θες πραγματικά, πάρτο."

Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι.

Γιατί είχε δίκιο. Αν θες κάτι πραγματικά τότε δε μένεις στα λόγια. Το προσπαθείς.

Και αν είσαι ικανός το παίρνεις.

And the world be damned.

-"Εγώ δεν είμαι σαν κι εσένα" του είπα ψυχρά.
-"Δεν σε έβαλα να κάνεις κάτι με το ζόρι αν θυμάμαι καλά" μου είπε με ειρωνικό τόνο και μου γύρισε το μάτι.
-"Ρε άντε στο διάολο."
-"Και να πάω και να μην πάω η ουσία δεν αλλάζει: Δεν σε έβαλα να κάνεις κάτι με το ζόρι."

Ναι, δεν με έβαλες με το ζόρι. Μου έπαιξες το ντέφι κι εγώ χόρεψα.

-"Εσύ το έκανες, επειδή εσύ το ήθελες" είπε τονίζοντας δύο φορές τη λέξη "εσύ" και συνέχισε: " Εγώ απλά στο ζήτησα και εσύ το έδωσες και τώρα μισείς τον εαυτό σου."

-"Λες κι εσύ τον αγαπάς τον δικό σου" του είπα με κάποια ανεξήγητη πίκρα. Αμ τι νόμιζες κύριε, μόνο εσύ μπορείς να με διαβάσεις; Η πρωινή συζήτηση ήταν εξόχως διαφωτιστική.

Ήταν η σειρά του να παγώσει, γρήγορα όμως βρήκε την αυτοκυριαρχία του.

-"Be that as it may, αυτός δεν είναι λόγος να κάνεις το ίδιο."

Δεν απάντησα.

-"Έκανες αυτό που έκανες γιατί ήθελες να με ευχαριστήσεις, Χ και αυτός δεν είναι ούτε λόγος να ντρέπεσαι, ούτε λόγος να μισείς τον εαυτό σου."

ΠΑΝΑΘΕΜΑ ΤΟΝ!

-"ΕΚΑΝΑ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ, ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ;"

Liar. Δεν σου άρεσε σαν ιδέα πριν. Όταν το έκανες, σου άρεσε.

Ο Γ. απάντησε πολύ ήρεμα: "Τότε έχει ακόμα μεγαλύτερη αξία."
-"Για ποιον;" τον ρώτησα με πίκρα που δεν μπορούσα να κρύψω.
-"Για εμένα, Χ".
-"Δεν μου είσαι τίποτα" είπα με ακόμα μεγαλύτερη πίκρα.

Δεν είσαι και δεν θέλεις να γίνεις, Γ.

Αλλά δεν τόλμησα να πω αυτό που σκέφτηκα.

-"Αυτό σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, Χ. Πολύ καλύτερο απ' όσο ποτέ θα μπορούσα να ελπίσω ότι θα γίνω."

Δεν καταλαβαίνεις... δεν καταλαβαίνεις.

Δεν έβγαινε μιλιά από το στόμα μου. Απλά τον κοίταζα.

-"Το ζηλεύω το μυαλό σου, μου προκαλεί... μου προκαλεί δέος όταν είναι σε πλήρη λειτουργία. Και είσαι όμορφη, πολύ όμορφη. Είσαι ότι... είσαι περισσότερο από αυτό που θα τολμούσα να ονειρευτώ σε μια γυναίκα"

Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά.

-"Αν θέλεις να φύγω, αν θες πραγματικά να φύγω, θα το κάνω και δε σε ενοχλήσω για τίποτε άλλο πέραν της δουλειάς. Αλλά όχι γιατί είσαι θυμωμένη με τον εαυτό σου."

Κόμπιασε.

-"Αν είναι να με διώξεις Χ... να με διώξεις γιατί σου αξίζει κάτι καλύτερο." είπε και χαμήλωσε τα μάτια.

Fool me once, shame on you, fool me twice, shame on me.

Ήθελα να τον πιστέψω.

-"Και που ξέρεις ότι δεν είναι αυτός ο λόγος που έχω θυμώσει με εαυτό μου;" τον ρώτησα προσπαθώντας να κρύψω την πίκρα μου.

Τον κοίταξα στα μάτια και για πρώτη φορά το βλέμμα μου τον νίκησε.

Χαμήλωσε πάλι το βλέμμα του.

Το ξανασήκωσε: "Κοίτα με στα μάτια και ζήτησέ μου να φύγω και θα το κάνω."

Τον κοίταξα στα μάτια θαρρετά. Χαμήλωσε το βλέμμα του σχεδόν αμέσως και κοιτώντας το πάτωμα είπε "Όχι... όχι... δεν χρειάζεται να το κάνεις. Δε χρειάζεται να πεις τίποτα."

Αναστέναξε, σηκώθηκε και πήγε να ξεκινήσει να ντύνεται μα πριν το κάνει αυτό και με κοίταξε και μου είπε "Σε ευχαριστώ Χ... σε ευχαριστώ για όλα."

Άρχισε να ντύνεται με το βλέμμα μου καρφωμένο πάνω του.

Αν αξιωθώ να ακούσω ποτέ το "σ' αγαπώ Χ." από κάποιον άνθρωπο θα ήθελα να μου το πει έτσι. Με αυτό τον τόνο της φωνής. Με αυτό το βλέμμα στα μάτια. Με αυτό το χαμόγελο.

Προχώρησε προς την έξοδο μα όταν πέρασε δίπλα μου του έπιασα το χέρι.

Γύρισε και με κοίταξε...

...και η καρδιά μου άρχισε πάλι το ταμπούρλο.

(συνεχίζεται)

 

~ Εκείνος ~​

H Χ. μου έπιασε το χέρι.

Η καρδιά μου χτυπούσε, Θεέ μου, είχαν περάσει 6 χρόνια από τη μέρα που με απαρνήθηκε η Κ.

Ήθελα να την πάρω στην αγκαλιά μου, να τη σφίξω, να την χαϊδέψω, να τη φιλήσω. Να την κάνω δική μου ξανά.

Όχι.

Σήκωσα το βλέμμα μου προς τα μάτια της, χάθηκα στο γαλάζιο τους αλλά το σώμα μου αρνιόνταν να κουνηθεί.

Όχι.

Εκείνη πρέπει να αποφασίσει. Μην κουνηθείς ρούπι, μην κάνεις τίποτα. Τα βάρη σου είναι δικά σου, δεν του αξίζει αυτού του ανθρώπου να τα φορτωθεί, δεν μπορείς, δεν έχεις το γαμημένο δικαίωμα να παίξεις μαζί της για να ξορκίσεις τους δαίμονές σου.

Αυτό της το μυαλό, Θεέ μου, αυτό της το μυαλό. Πόσο το ζήλευα, πόσο το θαύμαζα.

Πόσο μικρός ένιωθα μπροστά του.

Αυτό το μυαλό σε θέλει. Στο έδειξε με πράξεις. Τι θέλεις, τι άλλο θέλεις;

Φοβάσαι!!!

Φοβάσαι μην το πληγώσεις. Φοβάσαι, φοβάσαι για κάποιον άλλον!

Τι άλλο σημάδι θες ρε ηλίθιε;

Της χαμογέλασα αβέβαια. Μου χαμογέλασε αβέβαια.

-"Πάμε να περπατήσουμε;"
-"Νυχτιάτικα;"
-"Ναι!"
-"Πάμε" μου είπε χαμογελώντας.

Ντύθηκε στο τσάκα-τσάκα.

Μόλις βγήκαμε στην έξοδο της έπιασα το χέρι.

Χεράκι-χεράκι.

Χαμογελούσα σαν ηλίθιος. Πόσα χρόνια είχες να το κάνεις αυτό; Να το κάνεις και να το εννοείς;

Χεράκι-χεράκι κατεβήκαμε μέχρι την πλατεία. Πήγα στο περίπτερο και μας πήρα παγωτά και πήγαμε και κάτσαμε μπροστά στην εκκλησία και τα φάγαμε.

Δεν μιλάγαμε, φάγαμε τα παγωτά μας απολαμβάνοντας ο ένας την σιωπή του άλλου.

Τα λόγια είναι φτώχεια.

Αυτές οι στιγμές, χρυσός.

Ήξερα ότι αυτό που χτυπούσε στην καρδιά μου δεν ήταν έρωτας. Ήξερα μέσα μου ότι ποτέ δε θα γίνει και ότι το "fake it until you make it" δεν λειτουργεί σε αυτές τις περιπτώσεις.

Όμως η καρδιά μου χτύπαγε. Όχι όσο με την Κ. και όχι όπως πολύ αργότερα θα χτυπούσε για την σύντροφό μου αλλά χτύπαγε. Δεν χρειαζόταν κάτι άλλο.

Σηκωθήκαμε και χεράκι-χεράκι γυρίσαμε σπίτι της.

Την έγδυσα φιλώντας την σε όλο της το σώμα, από την κορυφή μέχρι τα νύχια.

Με έγδυσε φιλώντας με σε όλο μου το σώμα, από την κορυφή μέχρι τα νύχια.

Εκείνη τη βραδιά, σε εκείνο το κρεβάτι, μετά από έξι ολόκληρα χρόνια, μέσα στα οποία μεσολάβησαν ένας γάμος, δυο-τρεις αρπαχτές και δυο-τρεις επιπόλαιες σχέσεις, έκανα ξανά έρωτα σε μια γυναίκα.

(συνεχίζεται)

 

Καταραμένε παλιοArioch με τσακισες βραδιάτικα !

 

Παλιοχαρακτήρας, παιδί μου!  

 

Όσο πάει, γίνεται και χειρότερος!

 

~Εκείνη~​

Του έπιασα το χέρι. Γύρισε και με κοίταξε.

Όπως δεν με είχε κοιτάξει ποτέ κανείς.

Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει. Πώς είναι δυνατόν; Ούτε ένα μήνα δεν τον ήξερα. Πώς είναι δυνατόν;

Τα μάτια του ήταν καρφωμένα στα δικά μου αλλά το βλέμμα του άρχισε να σβήνει και να χάνεται σαν τον ήλιο που χάνεται στη θάλασσα πριν πέσει η νύχτα. Με κοίταζε αλλά δε με έβλεπε.

Το έβλεπα, πάλευε μέσα του. Για ποιο πράγμα; Δεν τολμούσα να μαντέψω.

Θυμάμαι που μου είχε γράψει μια θεωρία του στο τσατ για το ποιο ήταν το πραγματικό νόημα πίσω από το μύθο του πιθαριού της Πανδώρας.

-"Το κουτί εννοείς;" τον είχα ρωτήσει.
-"Δεν ήταν κουτί, πιθάρι ήταν" μου απάντησε και συνέχισε "αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια. Αλλού είναι η ουσία."
-"Ποια είναι για σένα η ουσία;"
-"Θυμάσαι τι έκανε η Πανδώρα; Έβγαλε το σφράγισμα του πιθαριού και όλα τα κακά και οι αρρώστιες ξεχύθηκαν στον κόσμο. Πρόλαβε και το καπάκωσε όμως και κράτησε μέσα του την ελπίδα."
-"Ναι" του είχα απαντήσει μηχανικά.
-"Σκέψου Χ, σκέψου."

Αρχικά δεν κατάλαβα τι ήθελε να πει. Ξαναδιάβασα προσεκτικά τι μου έγραψε.

Και τότε έγινε μέσα μου το κλικ

-"Τι δουλειά είχε η ελπίδα στο πιθάρι;"
-"Θα με ρίξεις σε κατάθλιψη" μου έγραψε.
-"Το κατάλαβα λάθος;" τον ρώτησα.
-"Ίσα-ίσα, το κατάλαβες σωστά."

Και εκεί τέλειωσε η κουβέντα.

Τι δουλειά είχε η ελπίδα στο πιθάρι με όλα τα κακά;

Μα... μα εκείνη τη στιγμή μου χαμογέλασε. Του χαμογέλασα κι εγώ.

-"Θες να βγούμε έξω να περπατήσουμε, να πάρουμε λίγο αέρα;"

Ούτε που κοίταξα την ώρα, πρέπει να ήταν περασμένα μεσάνυχτα. "Νυχτιάτικα;" τον ρώτησα.

-"Ναι" μου είπε και το πρόσωπό που άρχισε ξαφνικά να λάμπει με έκανε να χαμογελάσω σαν κοριτσόπουλο.
-"Πάμε!" του είπα και ντύθηκα στο τσάκα-τσάκα.

Όταν κατεβήκαμε στην είσοδο της πολυκατοικίας μου έπιασε το χέρι και ήταν τόσο όμορφο, τόσο τρυφερό. Περπατήσαμε αργά-αργά χωρίς να μιλάμε ρουφώντας τη νύχτα. Από τα αδειανά σοκάκια φτάσαμε σιγά-σιγά στην πλατεία, μια πλατεία που ποτέ δεν κοιμάται. Εκεί, στο περίπτερο πήγε και πήρε δύο παγωτά. Καθίσαμε και τα φάγαμε μπροστά από την εκκλησία, καθισμένοι στο πεζούλι.

Είχα γαληνέψει. Απολάμβανα την παρουσία του, απολάμβανα την άηχη συντροφιά του.

Τον ερωτευόμουν. Δεν είχα ερωτευτεί ποτέ ξανά στη ζωή μου. Το ένιωθα, δεν είχα νιώθει έτσι με άλλον άνθρωπο.

Πάντα ήμουν μόνη μου, αυτάρκης και με αυτιστική προσήλωση στους στόχους τους οποίους έβαζα.

Μα ήμουν μόνη μου.

Ήταν μόνος του. Πάντα ήταν μόνος του.

Μου είχε πει το πρωί ότι του είναι δύσκολο να δεθεί, δύσκολο να ερωτευτεί, να αγαπήσει...

Αλλά όχι αδύνατο.

Τι δουλειά είχε η ελπίδα στο πιθάρι με τα κακά και τις αρρώστιες;

Γιατί ρωτάς αφού το ξέρεις;

Μου χάιδεψε απαλά το πρόσωπο και μου χαμογέλασε. Σηκώθηκε και μου έδωσε το χέρι του και το πήρα στο δικό μου.

Περπατώντας αργά-αργά γυρίσαμε στο σπίτι.

Χεράκι-χεράκι.

Δεν ήμουν πρωτάρα. Έχω κάνει σεξ σε όλες μου τις σχέσεις.

...μα εκείνη τη νυχτιά για πρώτη φορά στη ζωή μου έκανα έρωτα.

(συνεχίζεται)

 

Πριν μερικά χρόνια με είχε απασχολήσει πολύ αυτή η ερώτηση . Άτιμο πράγμα τελικά ..

 

Γιατί; Δεν θα μπορούσε να βρίσκεται κάπου αλλού.

 

Το πιθάρι περιείχε όλα τα κακά και τις αρρώστιες και όταν άνοιξε ξεχύθηκαν στον κόσμο αλλά πρόλαβε να καπακώσει την ελπίδα.

Τι γύρευε η ελπίδα στο πιθάρι;

Τι ήθελε να μας πει ο μπαρμπα-Ησίοδος;

 

Η ελπίδα μας κρατάει ζωντανούς. Να μην τα παρατάμε να μη τα βάζουμε κάτω ..Το βρήκα;

 

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, ο,τι κακό και να μας συμβεί το παλεύουμε και δεν παύουμε να ελπίζουμε...

Κάπως έτσι το αντιλαμβάνομαι. 

 

Δεν υπάρχει "σωστή" απάντηση για μένα, μόνο προσωπική ερμηνεία.