Τρίτη παράβαση

Γιατί αν η ελπίδα είναι κάτι καλό ,όπως μας έλεγαν , δεν είχε καμία δουλειά να βρίσκεται σε εκείνο το πιθάρι  

 

Ένα άξεστο ιταλικό ρητό με το οποίο συμφωνώ λέει: chi visse sperando morì cacando, όποιος έζησε ελπίζοντας πέθανε χέζοντας.  

 

Εγώ το παίρνω ότι η ελπίδα μας κράτα δεσμιους σε τελειωμένες/δυσχερεις καταστάσεις πολλές φορες.

 

Η ελπίδα, εξαπατεί. Δίνει την ψευδαίσθηση της ευημερίας. Για αυτό το λόγο ήταν μέσα στο βάζο.

 

Η ελπίδα δεν είναι μόνο το ανόητο και αφελές "ω όλα με κάποιο τρόπο θα πάνε καλά".
Συνιστά κι έλλειψη ηττοπάθειας, κάποτε λειτουργει και ως κίνητρο μα έχοντας δυναμικη κι όχι τη στατικότητα του "πεπρωμένου".

Έτσι ερμηνεύω την ελπίδα της Πανδώρας.

 

Η ελπίδα ήταν σε εκείνο το πιθάρι γιατί είναι συνήθως βασανιστική και εξουθενώνει όπως όλα τα κακά και οι αρρώστιες . Ελπίζουμε για όσα δεν μπορούμε να ελέγξουμε ότι θα έχουν την έκβαση που θέλουμε. Μας εξαπατά ,δημιουργεί αυταπάτες και είναι και εξαιρετικά ψυχοφθόρα και συχνά είναι η πηγή άλλων δεινών. Ως κίνητρο ωθεί σε ενέργειες συνήθως παρορμητικές που και πάλι δεν γνωρίζουμε την έκβαση τους . Όταν κάποιος πέφτει και σηκώνεται με την ελπίδα ότι δεν θα ξαναπέσει παίζει με τις πιθανότητες . Όταν πέφτει και σηκώνεται και εξετάζει γιατί έπεσε πχ ήταν λυμενα τα κορδόνια του ,πως λύθηκαν ? Τα δένει διαφορετικά με τρόπο που δεν θα ξαναλυθούν και συνεχίζει . Μπορεί να ξαναπέσει βέβαια ,αλλά όχι επειδή εχει λυμένα κορδόνια και αυτό δεν εχει καμία σχέση με την ελπίδα, αλλά με την γνώση που απέκτησε.

 

Η ελπίδα είναι το κερασάκι της τούρτας , η ελπίδα κάνει την απελπισία ανυποφορη.
Και τα κακα, η ελπίδα τα κάνει να τα νοιωθουμε. Αν δεν υπήρχε αυτή απλά αποδέχεσαι και παραδίνεσαι... Δεν σε απασχολεί, δεν παλεύεις δεν δισανασχετεις , δεν εχεις κάτι άλλο. Η ελπίδα για κάτι άλλο, σε κάνει να συγκρίνεις, να μην θες, να διαλέγεις η να παλεύεις . Μια χαρά ταίριαζε στο πιθάρι. Είναι εξίσου " καταστροφική "

 

Αν όχι περισσότερο (ίσως...) ;

 

Ή μαθαίνει πώς να περπατά και με τα κορδόνια λυμένα γιατί κάποιες φορές χρειάζεται κι αυτό.

Σχετικά πρόσφατα ανακάλυψα πως εγώ η ατρόμητη δεν είχα τον απόλυτο έλεγχο όσων μου συμβαίνουν. Το αρχικό σοκ - και μεγάλο θυμό με λιγάκι από φθόνο - ακολούθησε ο φόβος. Τα κορδόνια μου δε δένονται και ποτέ ξανά δε θα δεθούν γιατί έτσι θέλουν και μου αφαιρουν με το ζόρι τον έλεγχο.Πρέπει να μάθω να περπατώ ξανά απ' την αρχή. Αν και βαθύτατα ορθολογίστρια --σε επίπεδο παγόβουνου αμετακίνητου - λύγισα μα ελπίζω να τα καταφέρω. Οχι εναποθέτοντας την εξέλιξη σε κάποια άγνωστη καλή δύναμη μα στην ελπιδα - που για μένα στην παρούσα φαση περικλείει τρελη πίστη - όχι θρησκευτική - και ισχυρότατη θέληση μαζί με την αποδοχή πως όχι, δεν έχω τον έλεγχο πάντα, παντού. Αλλά δεν παραδίνομαι. Με τίποτα  

@Arioch
σου ζητώ συγγνώμη για την κατάχρηση φιλοξενίας  

 

Αυτή είναι νομίζω και όλη η ουσία της ελπίδας. Να μην τα παρατάς.
 

 

@lexy με οδηγό την ελπίδα δεν θα μάθεις ποτέ να βαδίζεις με λυμένα κορδόνια διότι την ελπίδα την επικαλείται ο απελπισμένος( οξύμωρο ; )εδώ είναι και το μήνυμα του μύθου με την έννοια ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε όλα τα κακά της μοίρας μας όταν έχουμε δομήσει μια βασική πίστη στο εγώ.Το μόνο όμως που δεν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε είναι να αποδομήσουμε αυτή τη πίστη(ή να μην την εχουμε δομήσει ποτέ.Τότε δεν υπάρχουμε...και ελπίζουμε
Γι'αυτό η ελπίδα έμεινε κλειδωμένη,για να υφίσταται η ύπαρξη.Οσο για την πίστη,ισχυρότατη θέληση και αποδοχή που γράφεις παραπάνω,με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνο μόνο που αυτές εκφράζουν μια υπέροχη λέξη,την προσδοκία