Ξύνω τις πληγές μου.

εσύ γιατί πετάγεσαι;

μπαααααα  

 

Για τα δικαιώματα των 29 κατασκευαστών πλυντηρίων, που δεν θα γίνουν ποτέ 30..!

 

ακτιβιστή.

 

Ο @cadpmpc είναι ο Yog-Sothoth του φόρουμ. He is coterminus with it, δεν πετάγεται!!!!

 

τα δαιμόνια, παλιά, τα πότιζαν κώνειο.

 

δεν μπορεί να γράψει άνθρωπος μια ιστορία, πλακώνουν αμέσως οι αναλυτές...

 

μην ξύνεσαι  

 

...ο οποίος όμως , επιπροσθέτως , και έχει αυτό τη σημασία του, θεωρεί εαυτόν και τα γούστα του αντιπροσωπευτικά των αρρένων γενικότερα...

 

Οι στιγμές που ζήσαμε ΑΞΙΖΟΥΝ μια Ζωή


Πάρα πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να αναπολεί με μια γεύση πικριάς τις μακρινές αναμνήσεις.Ισως γιατί πάντοτε έδινα στον άλλο ότι είχα και δεν είχα..έδινα ψυχή,σώμα, μυαλό.Τα πάντα! Έτσι νόμιζα πως ήταν το σωστό.Πιτσιρίκα 16 χρονώ ήταν η πρώτη μου επαφή με τον "έξω"κόσμο.Μεγαλωμένη σε ένα μικρό χωριό με αυστηρό πατέρα προσπαθούσα να φέρομαι κόσμια..Για να μην μιλάνε οι κακές οι γλώσσες..
Έβγαινα λοιπόν κάθε Σάββατο μέχρι τις 11:30 .Αυστηρό όριο !Και προσοχή στις παρέες!Κουμπωμένη,φοβισμένη,τρομοκαρατημένη(να μη κάνει και καμιά τσάρκα ο μπαμπάς έξω από το μαγαζί) ντρεπόμουν να μιλήσω με κόσμο.
Για τα μάτια των άλλων ήμουν "φρέσκο αίμα".Οι προτάσεις και τα σφηνάκια(ωραίες περασμένες εποχές)πήγαιναν σύννεφο ..Εγώ όμως κρατούσα μια απόσταση..ύψωνα ένα τοίχος γιατί ζούσα με τον φόβο να κρατά καλά και τις κακές τις γλώσσες.Πέρασε αρκετός καιρός ώσπου να απελευθερωθώ..και να συνάψω κάποια σχέση..Διότι παρθένα..έπρεπε να προσέχω δύο φορές.
Θυμάμαι το πρώτο μου μεθύσι..Τρεις Μαίου.Ηταν το πανηγύρι του χωριού..Τότε ο κόσμος ήταν πιο μαζεμένος στα χωριά..γλεντούσε..χόρευε..Ήταν η πρώτη φορά που έπινα τα σφηνάκια..Τις προηγούμενες φορές τα γύριζα πίσω..Δεν ξέρω τι με είχε πιάσει εκείνη την βραδιά..Είχα καλέσει και δυο εξαδέλφες να κοιμηθούν στο σπίτι μου.
Άναψε λοιπόν το κέφι...και από χυμό βούρ στα σφηνάκια.Έγινα...τύφλα.Οι ξαδέλφες μου με κρατούσαν η μία από την μια πλευρά η άλλη από την άλλη..Και εγώ να γελάω και να τραγουδάω η ώρα 5 το πρωί..<<Σκάσε ηλίθια,θα ξυπνήσεις τον κόσμο>>μου έλεγαν.. Εγώ απτόητη.Με έβαλαν να ξαπλώσω.Ελα όμως που γύριζαν όλα! Μετά από λίγο τροχάδην στην τουαλέτα.Εβγαλα τα άντερα μου (με συγχωρείτε) πολλές φορές.Το πρωί δεν άντεξα και πήγα νοσοκομείο..Όρους ενέσεις και το βράδυ περδίκι.
Έτσι κυλούσαν οι ημέρες αδιάφορες με μια δόση φόβου..
Ήμουν πρώτη λυκείου όταν γνώρισα τον μεγάλο μου έρωτα Άκ.Μεγαλύτερος κατά 6 χρόνια..Είχε βάλει την κολλητή μου την Ε.να μου μιλήσει για εκείνον.Το πρώτο πράγμα που ξεστόμισα ήταν:Εγώ με αυτόν;;Ποτέ! Αποκλείεται!
Και με αυτή τη φράση ξεκίνησε ένας μεγάλος δρόμος δύσβατος,επικίνδυνος,με λακκούβες....
Συνεχίζεται...

 

Να τα και τα σχολικά χρόνια. Χμμμ...  

 

Ήταν μεγάλος γ@μι@ς...Τις γκόμενες τις είχε για πρωϊνό.. Εάν αυτό δεν αντιπροσωπεύει τους άρρενες τότε...καλή συνέχεια.