Τρίτη παράβαση

~ Επίλογος ~​

"Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα"​

Έτσι δεν κλείνουν όλα τα παραμύθια;

Η ιστορία που διηγήθηκα είναι loosely βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα. Κάποιοι διάλογοι, κάποια μέρη, κάποιες καταστάσεις παραποιήθηκαν είτε εσκεμμένα, είτε ακούσια, άλλωστε έχουν περάσει και δεκατρία σχεδόν χρόνια από εκείνο το καλοκαίρι.

Δεν ήμουν μέσα στο μυαλό της για να ξέρω ακριβώς τι σκεφτόταν, ελπίζω να απέδωσα ικανοποιητικά καλά τη γυναικεία μεριά αυτής της "παραμυθένιας" γλυκόπικρης ιστορίας.

Τα αισθήματα όμως ήταν αληθινά και η κατάδυση στο παρελθόν ήταν για μένα ένα έντονο συναισθηματικό rollercoaster που κάμποσες φορές μου έφερε δάκρυα στα μάτια.

Ναι, το πλήρωσα το τίμημα, το πλήρωσα ακριβά. Νέκρωσα μέσα μου, πάλι, και χρόνια μετά, μια νύχτα έφτασα ένα τσακ πριν το δεύτερο και αυτή τη φορά δυνητικά μοιραίο απάντημά μου με τη σκυθρωπή της κόρη: την Άτροπο.

Μα... μα ήταν στο ξημέρωμα εκείνης της παραλίγο μοιραίας μέρας που μία μου ιστορία έγινε η αφορμή που χρειάστηκε το σύμπαν για να μου ξεπληρώσει -με τόκο- ό,τι μου στέρησε.

Το ευχαριστώ.

Η Χ. γνώρισε στο ερευνητικό πρόγραμμα τον Τ., τον άντρα της ζωής της. Δεν τον έχουν πιάσει ακόμα το στόχο μα δεν πειράζει. Προχώρησε την επιστήμη και τη γνώση ένα βήμα παρακάτω και είμαι σίγουρος ότι θα το σπρώξει κι άλλο.

Έχουν δύο υπέροχα παιδάκια, κατάξανθα και όμορφα όσο κι εκείνη. Ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι.

Τη μεγάλη τους την έβγαλαν R. όπως την μάνα της. Και τον μικρό τους;

...τον μικρό τους τον έβγαλαν Γ.

Λίγο ακόμα
θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν' ανθίζουν
τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο
τη θάλασσα να κυματίζει

λίγο ακόμα,
να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα.
​

 

Μπράβο! Ήταν πραγματικά υπέροχο.
(Δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ.   )

 

θα πω απλα ενα μεγαλο ευχαριστω....

 

Εκτος απο το ταλεντο που χρειαζεται για να γραψεις ετσι, χρειαζονται και μεγαλα αρχιδια, για να εκτεθεις τοσο!
Τα σεβη μου!

 

Όπως πάντα υπέροχο από όλες τις απόψεις...

 

Μια καλοκαιρινή αγάπη έφευγε με καράβι για πρακτική άσκηση..
Θέλεις να ανοίξει η γη..
Ακόμα θυμάμαι την μορφή του να μου χαμογελάει την ώρα που έφευγε το ΚΤΕΛ για να με φέρει πίσω στο σπίτι.Πέρασαν σχεδόν 20 χρόνια και ακόμα τον σκέφτομαι με μια δόση γλυκόπικρης ανάμνησης.

 

Υπέροχη ιστορία. Ένα μεγάλο ευχαριστώ που την μοιράστηκες μαζί μας...

 

Πολύ συγκινητικό το τέλος. Φοβερή προσωπικότητα ο Γ. Ωραία ιστορία, με μεγάλες δόσεις αλήθειας και ζωής!

 

Οι περισσοτερες Χ. σ αυτον τον πλανητη, γνωριζουν καποιον και τον βαφτιζουν στην κλυμπηθρα του Σιλωαμ ως ό ιδανικος Αντρας της ζωης τους´ και τον παντρευονται. Λες κι ολοι αυτοι που γνωριζαν πριν και ψελιζαν τ ονομα τους κι ετρεμαν τα γονατα τους κι εκαναν τα ματια τους να κοιτουν με ενα αλοιθωρο μετεωρο βλεμα, ηταν κλωνοποιημενη κατσαριδα με γονιδια κατσικας Ιμαλαιων.

Στα τελευταια πεντε χρονια, απ το 2014 μεχρι πριν λιγους μηνες, συναντησα τρεις γυναικες απ το παρελθον μου. Δεκαετιες πισω, απ την εποχη που ημουν ακομα κουταβι. Μεχρι και 30+ χρονια πισω. Καταλαβα δυο πραγματα. Παντρευτηκαν εντελως διαχειρισιμους τυπους που τους εκαναν και κανουν ολα τα χατηρια. Αυτος ειναι ο ´ίδανικος αντρας´´. Φυσικα υπαρχει κι αλλος που τις γαμαει. Δεν ξερω ποσο κοστιζουν τα τεστ πατροτητας, καλο θα ηταν ομως να ριξουν μια ματια καποιοι...
Το δευτερο που καταλαβα, αφου πριν 10, 20 και 30 χρονια δεν εδεσε, δεν θα δεσει και τωρα. Δε χρειαζεται να μπω σε λεπτομερειες, οποιος/α καταλαβε καταλαβε. Ειμαι ευτυχης που δεν αποδειχτηκα ο ´ίδανικος αντρας´´ γι αυτες. Καποιος επρεπε καποτε να τις φορτωθει....

 

Ο έρωτας και η καψούρα για τον άλλον κάποια στιγμή τελειώνει..Για να κρατήσει ένας γάμος δεν φτάνει μόνο ο έρωτας.Σε έναν γάμο χρειάζεται η αλληλοεκτίμηση..ο σεβασμός..η κατανόηση..η ελευθερία..ο συμβιβασμός..και πολλά ακόμα..
Όσους είδα να παντρεύονται από τρελό έρωτα δεν άντεξαν πάνω από τρία χρόνια..
Όταν βρεθεί ο "ιδανικός"άσχετα αν δεν χτυπάει η καρδιά σαν τρελή..τότε ίσως έχεις περισσότερο μέλλον με έναν τέτοιο σύντροφο γιατί πλέον λειτουργεί το μυαλό..
Εκ πείρας.

 

Ρε κωλοπαιδο!με εκανες να....
Οφειλω να σε ευχαριστήσω για όλο το κείμενο σου..
Όσο και για τον τρόπο που γράφεις..
Εύγε!!!  

 

Είναι τρεις παρά δέκα και η αυριανή ημέρα ξεκινάει με meeting. Ως τώρα διάβαζα ιστορίες γι' αγρίους και σκεφτόμουν άλλες ιστορίες γι' αγρίους. Η οπτική της δε με βρίσκει σύμφωνο εν μέρει. Νιώθουμε τα ίδια, κάνουμε τα ίδια, μεταφράζουμε όμως διαφορετικά. Προσπάθησες σε κάποια σημεία να το καταστήσεις διακριτό, με κάποιες φράσεις, αυτό στο αναγνωρίζω. Όμως, είναι μια ιστορία, λίγο αληθινή, λίγο κατασκευασμένη, αλλά τελικά ακόμα και στις μεταφράσεις στον εαυτό μας πάντοτε κάτι κατασκευάζουμε, είναι άλλωστε μέρος των όσων κρατάμε για 'μας. Όλοι έχουμε ένα παρελθόν, με τις εφαπτόμενες και τις ψευδοεφαπτόμενες γύρω του, βρίσκουμε ομοιότητες, βρίσκουμε διαφορές, ευτυχώς δε βρίσκουμε ένα νεκρωμένο εαυτό. Στην υγειά σου.