Ικανές και αναγκαίες συνθήκες κυριαρχίας

Οι λέξεις αντιστοιχούν σε κάποιες έννοιες.
Η λέξεις δεν νοηματοδοτούνται κατά περίσταση.
Δεν είναι λάστιχα για κιλότες να τις τραβάμε μέχρι να χωρέσουν αυτό που έχουμε στο μυαλό μας.
Τα ουσιαστικά ονόματα μπορούν και διαφοροποιούνται (να προσδιορίζονται ή να κατηγορηματοποιούνται) με τα επίθετα ονόματα.

 

ελπιζω οτι δεν διαβαζετε επι τουτου μισες τις αραδες μου, η ισχυς ειναι ικανη συνθηκη, οχι αναγκαια. Αναγκαια συνθηκη ειναι να χρησιμοποιθει η ισχυς για κατισχυση. Παμε ξανα, η ύπαρξη ισχυος ειναι ικανη συνθηκη, η κατισχυση ειναι αναγκαια συνθηκη για να εχουμε κυριαρχια. Οποιος εχει ισχυ δεν σημαινει οτι θα κατισχυσει κιολας, πρεπει να το επιδιώξει και να το πετυχει (αναγκαια συνθηκη) .

 

Για να καταλάβω λίγο καλύτερα: διαφωνείτε με τον τρόπο/δομή της πρότασης ή με το περιεχόμενο της;

 

 
Σκόπιμα δεν αναφέρθηκα στο πώς προσωπικά κατανοώ την ισχύ, γιατί δεν είναι σαφές τι ακριβώς εκλαμβάνεται ως τέτοια.

Προσωπικά θεωρώ ότι δεν υπάρχει μια μοναδική και καθολική ισχύς, αλλά πολλές διαφορετικές μορφές ισχύος, ανάμεσα στα άλλα πληθώρα γνώσεων (ή "γνώσεων")  , βαρύ χέρι, χειριστικότητα, μακρύ πέος  , απομυθοποιητικό χαμόγελο, βλοσυρό βλέμμα, ακρίβεια των λόγων   και άλλα πολλά.
Όλα αυτά ομως χρειάζονται κάποιον απέναντι, που θα κατισχυθεί από μια (οποιαδήποτε) μορφή ισχύος που *ο ίδιος* διαπιστώνει και αναγνωρίζει ως τέτοια στην πράξη. Αλλά τότε δεν μιλάμε πια για αυτοδύναμη ισχύ ή ικανή συνθήκη.

Έχω την εντύπωση ότι αυτό συμβαδίζει με το επόμενο, το οποίο κατανοώ πλήρως ασχέτως της μορφής ισχύος:

--

Δυσκολεύομαι να κατανοήσω πώς "η ισχύς από μόνη της "παράγει" κυριαρχία" [οπότε είναι ικανή συνθήκη] ενώ ταυτόχρονα την ονομάζετε αναγκαία και όχι ικανή.

Αν διαπιστώσει και αναγνωρίσει ο δέκτης την συγκεκριμένη ισχύ, βεβαίως και παράγεται κυριαρχία  

 

Ελπίζω πως δεν γράφετε επί τούτου αντιφατικές και αλληλοαναιρούμενες τις αράδες σας. Αν όχι, θα βοηθούσε να πληροφορηθείτε και να διευκρινίσετε τις έννοιες της ικανής συνθήκης, της αναγκαίας και ακολούθως της "ικανής και αναγκαίας συνθήκης" (η χρήση ενικού ή πληθυντικού ειναι κρίσιμη στην κατανόηση αυτών των εννοιών).

 

Με όλο το σεβασμό σε όσους ανήρτησαν.
Υπεραναλύουμε θεωριτικολογώντας επί θέματος (εάν αυτό περιορισθεί στο βδσμ) αλληλεπιδράσεων μεταξύ ανθρώπων, όπου ΔΕΔΟΜΕΝΑ πέραν πάσης ευλόγου αμφισβητήσεως, η φαντασία ουδενός δύναται έστω και να αγγίξει την πραγματικότητα.
Αφέντες και Κυράδες, λατρεμένα σουμπιά.
Η Κ. βιώνεται, όπως βιώνεται, μεταξύ των όποιων βιώνεται, συνεπώς έχει τόσους ορισμούς όσους ......
Ενίοτε, άπαντες και δεν εξαιρώ τον γράφοντα, καλό είναι να θυμόμαστε τον Επιτάφιο του Θουκυδίδη. Τουλάχιστον όσοι τον διδαχθήκαμε, δεν έχουμε άλλοθι.
Κυριαρχείστε, υποταχθείτε, καυλώστε.
Πάνω και πέρα από όλα όμως...ΖΗΣΤΕ το, όσο προλαβαίνετε, με όλο σας το είναι. Με κάθε σας κύτταρο.

 

Oλα τούτα προσωπικά θα τα ονομάτιζα καυλογόνους παράγοντες μάλλον παρά μορφές ισχύος, ή έστω μορφές ισχύος όσο δρούν ως καυλογόνοι παράγοντες...

 

Να ρωτήσω @estelwen
Το "ικανός και αναγκαίος" το χρησιμοποιούμε σε αυτή τη συζήτηση σα να λύνουμε ένα μαθηματικό πρόβλημα δηλαδή ως συνθήκη "πρέπει και αρκεί";

 

Προφανώς δεν απαγορεύεται να αερολογούμε ή να διακηρύττουμε εν κενώ, αλλά η αναφορά σε "ικανή και αναγκαία συνθήκη" δεν έχει έννοια σε κανένα άλλο πλαίσιο εκτός του κατηγορηματικού λογισμού.

 

Η ισχύς μπορεί να χρησιμοποιεί τον καυλογονο παράγοντα αλλα δεν αποτελεί το μοναδικό της εργαλείο. Ο καυλογονος παράγοντας μάλιστα μπορεί να μην έχει και καμιά ισχύ σε κάποιες περιπτωσεις.

Παράδειγμα: κάποιοι εμφανώς καυλώνουν με το να βγάζουν από τη μύγα ξίγκι στο συγκεκριμένο φορούμ (ελπίζω δηλαδή γιατί οποιοσδήποτε άλλος λόγος είναι θλιβερος) αλλά αυτό δεν τους παραχωρεί καμία ισχύ πέρα από αυτήν που πιθανόν φαντασιώνονται στο μυαλό τους.

 

Ο καυλογονος παραγοντας θεωρω πως εχει ισχυ οταν προκαλει τη γεννεση αντιδρασεων σε καποιο δεκτη,αν καυλωνω μονος μου χωρις δεκτη για μαλακια δια της αυτοκατισχυσεως μου κανει.