Γυναικεία αντιζηλία

Καμία απολύτως σχέση. Κανένα σύμπαν δε θα σου χαρίσει τίποτα.

Όπως έλεγε και το αντάρτικο:

Έλα και πάρ' τη μόνος σου τη Λευτεριά
με τραγούδια όπλα και σπαθιά.

Αλλιώς, "όποιος ντρέπεται στο τραπέζι μένει νηστικός."

 

με νηφάλια ουδετερότητα:  
έχω την εντύπωση πως άνθρωποι που "πιστεύουν στις δυνατότητές τους", ο,τι κι αν σημαίνει αυτό, και μάλιστα άνθρωποι που παραπιστεύουν στις "δυνατότητές" τους εκδηλώνουν συχνότερα ζήλια. δεν ισχύει οτι όσο πιο ψωνισμένος είσαι τόσο λιγότερο ζηλεύεις. αλλά αυτό είναι γνώμη.
γενικότερα: οι άνθρωποι έχουν χαρακτηριστικά. προτερήματα και ελαττώματα βλέπουν οι καλβινιστές, και οι παραφυάδες  

 

Εμβολιμη σφηνα. Σχετικα με τη ζηλεια, αλλα στο αντιστροφο της.

Μια φορα κι εναν καιρο, σε μια μακρυνη πολη πισω απο επτα βουνα και περα απο επτα γεφυρες, ηταν μια πριγκιπισσα που .. μπλα ... μπλα .. μπλα... (φτανουμε στην ουσια) και καθοταν στο τραπεζι κι ετρωγε με τον κακο τον Λύκο. Και του λεει το εξης καταπληκτικο. Ηρθε ενας, που τον κραταγε α λα μπρατσετα μια αλλη γυναικα, και μολις την ειδε την πριγκιπισσα μας, της λεει. "Αυτην εδω (την δικια του δηλαδη) την χωριζει εδω και τωρα επι τοπου και θελει να την παντρευτει (την πριγκηπισσα μας) !
Μασουλαγε ο Λύκος το εκπληκτικα μαγειρεμενο μοσχαρακι του με μακαρονια και την ρωτησε . Και τι εκανες Πριγκιπισσα. Και ειπε, αχχ ηταν τοοοοσο γλυκος, ηταν τοοοσο γλυκοοοοςςς μα τοοοοοοοοοοσοο γλυκος... Ο Λύκος την κοιταγε με κεινο το υφος. Ελπιζω να μην τον πηρες στα σοβαρα Πριγκιπισσα, γιατι ετσι οπως την πεταξε αυτην στην λασπη για σενα, αυριο θα ερθει μια κακια μαγισσα, θα τον μαγεψει και θα πεταξει κι εσενα στη λασπη!
Και αφου τελειωσε το μοσχαρακι του ο Λύκος, σκουπισε την μουσουδα του και κουνωντας την ουρα του, εφυγε, πηρε τις επτα γεφυρες και τα επτα βουνα και βρηκε μια πολυ πιο σοβαρη Βασιλισσα να του μαγειρευει μακαρονια.
Και ζησανε ολοι τους καλα και η πριγκιπισσα, χμμμ, ξερω, θελετε να το ακουσετε, πραγματι καποιος την μαζεψε απο τις λασπες. Ισως τωρα να ζει καλυτερα, ποιος ξερει, αν τελικα εβαλε μυαλο. Ισως και να εβαλε μετα το παθημα της.

 

Ωραία ιστορία..
Μου άρεσε που κάποιος την μάζεψε από τις λάσπες.υπέροχο!
   

 

Αχ τι ωραία! Δεν είναι μόνο τα υ άβουλα πρόβατα.
Είναι και οι κ κότες!
Δικαίωση!

 

Κοιτα. Υπαρχουν και πριγκηποπουλα β διαλογης απο μπατηρημενα βασιλεια ή που ξεμειναν στο ραφι.
Δεν σημαινει οτι επειδη βρεθηκε, ειναι και ο dream τυπος !
(πως τους λεγαν εκεινους τους stipper που τραβαγαν κι εσκιζαν τα παντελονια τους και μεναν με το στριγγακι και ουρλιαζαν οι πεινασμενες... Chippendales καπως ετσι..)

 

Εφόσον συζητήθηκε η ζήλεια εντός bdsm και ειδικότερα σε Ds σχέση , θα τοποθετηθώ σαν υ.
Ή ζήλεια δεν προέρχεται μόνο από ανασφάλεια, αλλά και από φόβο απώλειας των κεκτημένων.
Ένα εκπαιδευμένο υ ξέρει πως κεκτημένα δεν υπάρχουν. Μόνο προνόμια που δίνει και αφαιρεί ο Κ κατά βούληση.
Όσο νωρίτερα το χωνέψει αυτό, τόσο γρηγορότερα θα πάψει να βασανίζεται.
Αν δεν μπορεί να το χωνέψει , τότε είναι με λάθος Κ ή σε λάθος σχέση.
Το υ ανήκει στον Κ ,ο Κ ανήκει στον εαυτό του.
Ο Κ μπορεί να είναι πολυγαμικος ή μονογαμικος όποτε του καπνίσει.
Το υ είναι ότι και όποτε θελήσει ο Κ.
Τους όρους τους βάζει ο Κ , το υ προσαρμόζεται και ακολουθεί.
Αν δεν μπορεί να το κάνει αποχωρεί.
Φθορά σε οποιαδήποτε σχέση μπορεί να επέλθει είτε υπάρχει πολυγαμία είτε μονογαμια .
Ο Κ ζητάει και παίρνει ευχαριστήση από το υ, το υ ευχαριστιέται υπηρετώντας.
Ή προτεραιότητα του Κ δεν είναι να έχει μια γυναίκα να "τον αγαπάει" , τέτοια μπορεί να βρει και εκτός bdsm , αλλά να τον υπηρετεί , φυσικά αν τον υπηρετεί με αγάπη ακόμα καλύτερα, αλλά δεν είναι προτεραιότητα.
Είμαι υπέρ της άποψης πως όπου μένεις πρέπει να το κάνεις με πλήρη διαύγεια και συνειδητά και όχι με, "θέλω να φύγω μα δεν μπορώ".
Το bdsm δεν είναι για όλους , πόσο μάλλον το Ds.

Υ.γ.
@Katemou κοίτα σε κανένα εξάμηνο μην ανοίξεις νήμα τύπου "Ο Κ μου θέλει κι άλλο υ, πως νιώθω?" (χιούμορ  )

 

Τω καιρώ εκείνω ήρχετο εις την αγορά γυνή τις ευειδής άμα τε και καλλίπυγος ονομαζομένη @Katemou .
Άπαντες δε τας του λόγου της αιχμάς ανεγνώριζον, ένιοι μεν ευηθεία, έτεροι δε αμετροεπεία απέδιδον.
Ερωτηθείσα δε περί του τι στα διάλα μαρή πα να πεί μαστεράς, αύτη εσιώπησεν, μετά δε παρέλευσιν πεντεκαίδεκα κλεψυδρών παρεδέχθη εννοούσα αλληγορίαν περί αλεκτόρων.
Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα αυτή την Κυριακή...

 

@_ιόλη_ σωστη κσι πληρης τοποθετηση. Τα σεβη μου στον εκπαιδευτη σας.

 

Θα έπρεπε να βγούνε στην επιφάνεια τέτοιου είδους τοποθετήσεις για να μάθενουν τα καινούργια υ !
Τα σέβη μου αγαπητή !

 

Η @_ιόλη_ τα λέει μια χαρά, κάμποσα από αυτά που αναφέρει είναι οι λόγοι που εμένα δε μου κάνει το D/s

Από την άλλη ωστόσο είμαστε άνθρωποι και αυτά μπορούν να συμβούν, γιατί ακριβώς είμαστε άνθρωποι. Η τιμωρία, που σε αυτή την περίπτωση πολύ σωστά θα επιβληθεί, αρκεί;

Δεν ρωτάω τι θα έπρεπε να συμβεί αλλά τι μπορεί.

 

@Katemou

Μπλέξατε δυο πολύ διαφορετικά θέματα είτε από απειρία σας στο δημόσιο διάλογο είτε γιατί πολλοί άνθρωποι στην προσπάθειά τους να πούν πολλά στο τέλος δεν αρθρώνουν τίποτε. Έτσι στο αρχικό σας ποστ, αναρτήσατε ένα κείμενο το οποίο αναφερόταν στην αντιζηλία των γυναικών γενικά (ένα κείμενο που μεταξύ μας δεν σηκώνει σοβαρή κουβέντα) και μετά κάπου παρακάτω θέσατε σε συζήτηση το θέμα κάποιων Μαστεράδων που αλί και τρισαλί τους αν βάλουν ένα like σε κάποιο τρίτο πρόσωπο θηλυκού γένους . Όπως καταλαβάινετε οι τοποθετήσεις σας δεν βγάζουν κανένα νόημα για κάποιον που θα αποφασίσει με καλή προαίρεση να διαβάσει αυτά που ισχυρίζεστε.

Όμως παρ' όλα αυτά θα επιχειρήσω να σας απαντήσω.

Προσωπικά, ζηλεύω, έχω ζηλέψει και θα συνεχίσω να ζηλεύω και παράφορα αν αυτό νιώθω. Δεν έχω καμία ενοχή γι αυτό, καμία ντροπή, δεν χρειάζομαι καμία εκλογίκευση προς καμία κατεύθυνση. Ενίοτε γελοιοποιούμαι αλλά φροντίζω (μιας και ζω σε αυτή την συγκεκριμένη κοινωνική στιγμή) να εκπίπτω με φινέτσα, έχω αναπτύξει διάφορες αρκετά πετυχημένες τεχνικές κομψού ευτελισμού.  

Αν έχω λοιπόν ζηλέψει άλλη γυναίκα; Φυσικά και έχω ζηλέψει είτε κοινωνικά, είτε ερωτικά. Όποιος ζει ολοκληρωτικά την ζωή, βιώνει όλα τα συναισθήματα και τις σκέψεις, πλέρια και χωρίς ενοχές και καθωσπρεπισμούς. Μου είναι αδιάφορο αν η ζήλια έχει βιολογικό υπόβαθρο ή αν είναι κοινωνική κατασκευή, αν το να ζηλεύεις θεωρείτε μεμπτό ή κάτι το οποίο πρέπει να εκλογικεύεις , να επεξεργάζεσαι και να το ξεπερνάς διότι αλλιώς έχεις κάποιο πρόβλημα, πόσω δε μάλλον αν είσαι υποτακτικός/η.

Ο Μαρκές στο "Οι Δύστυχες Πουτάνες της Ζωής μου" είχε γράψει "Η βεβαιότητα της θνητότητας, αντθέτως με είχε πιάσει εξαπίνης λίγο πριν από τα πενήντα μου μια νύχτα καρναβαλιού που χόρευα τάνγκο απάτσε με μια εκπληκτική γυναίκα, την οποίας το πρόσωπο δεν είδα ποτέ, κάπου σαράντα λίβρες πιο βαριά από εμένα και περίπου δυο παλάμες πιο ψηλή, που ωστόσο αφηνόταν να την πάω σαν φτερό στον άνεμο. Χορεύαμε τόσο σφιχτά, που άκουγα να κυκλοφορεί το αίμα στις φλέβες της και ήταν σαν να με αποκοίμιζε η βαριά της ανάσα, ο ιδρώτας της με την οσμή της αμμωνίας, τα αστρονομικά της στήθη, όταν με συντάραξε για πρώτη φορά και σχεδόν με πέταξε κάτω το σκίρτημα του θανάτου. Ήταν σαν να μου ψιθύρισε έναν κτηνώδη χρησμό στο αυτί: Ο,τι και να κάνεις, εφέτος ή σε εκατό χρόνια θα είσαι πεθαμένος στον αιώνα τον άπαντα."

Η τελευταία φράση προσωπικά ήταν για μένα πάντα το έναυσμα για μια καλή ζωή. Νομίζω ότι βάζει τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση.