Γυναικεία αντιζηλία

Να και κάποιος που παραδέχεται πως το like κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει.

Αν ήμουν εγώ Κ, η σκηνή ζήλιας θα γινόταν solo, δεν θα λάμβανα μέρος, θα παρατηρούσα και θα αφουγκραζόμουν μόνο (1). Η ερώτηση "γιατί κάνεις like σ αυτήν" μπορεί να έχει επίκεντρο το "γιατί", να υπάρχουν ερωτήματα που έμειναν σε εκκρεμότητα και τώρα πονάνε και βρήκαν αυτή τη διέξοδο, μπορεί να έχει επίκεντρο το "like", για κάποιον λόγο ήθελε like για την ίδια, μπορεί να ξεκινάει από έναν βαθύτερο θυμό, κάποιο απωθημένο, κάτι ή και μια στραβή που έγινε πάνω στη βάρδια μου. Το "σ' αυτήν" μπορεί να ακούγεται δυνατότερα και όμως να είναι το λιγότερο. Οι άνθρωποι, όλοι οι άνθρωποι, Κ και Λ και ψ, και υ και μαύροι και πράσινοι και λοιπά θέλουν λίγα βασικά πράγματα, όλοι και πρώτα απ όλα να τους αγαπάνε. Ο τρόπος που δείχνουν, ζητούν και επιδιώκουν αυτό που θέλουν είναι πολύπλοκος και συνήθως ατυχής, με έμφαση στα επαναλαμβανόμενα σφάλματα. Κατασκευαστικές αστοχίες του είδους, τι να κάνουμε. Επιστρέφω στην υπόθεσή μας, με το like. Θα έβλεπα, ελπίζω, τι περίπου συμβαίνει και, ανάλογα με την επιθυμία μου για το πού θα πάει το βαρκάκι, θα καθοδηγούσα. Δεν θα έκανα σαν παλιόπαιδο που πάνε να του πειράξουν τα παιχνίδια, τι θα πει "το ανέχεται ο Κ"; Ο Κ δεν είναι το σύμπαν αυτοπροσώπως, ο Κ δέχεται τις ζαριές από τη ζωή και η ζωή δεν κοιτάζει τι ανέχεται ο καθένας για να του ρίξει ζαριά, όπερ έδει δείξαι και το "δεν ανέχομαι" είναι κακομαθιά σκέτη, το "θέτω όρο" είναι άλλο πράγμα. Τέλος πάντων. Θα χάϊδευα αντί να προκαλέσω πόνο, έχω άλλες ευκαιρίες γι αυτό, για ρύζια και για βελανίδια και για δεν συμμαζεύεται, δεν χρειάζεται να σακατέψω κατά λάθος σημείο που δεν ξέρω γιατί κακοφόρμισε έτσι. Θα καθησύχαζα, χωρίς να δικαιολογηθώ. Θα προσέφερα εγγύτητα για να καταλαγιάσει η αναστάτωση. Θα αποκαθιστούσα πράγματα, κώδικες, συμπεριφορές. Θα έδειχνα πώς ο καθένας έχει την ευθύνη των συναισθημάτων του και πώς να τα χειρίζεται για να είναι, όσο γίνεται, ευτυχισμένος.

(1) Εκτός κι αν ενδόμυχα γνωρίζαμε και οι δύο πως όλο αυτό γίνεται για να ανέβει η ένταση και να καβλώσουμε. Τότε ... ε, δεν φαντάζομαι να περιμένετε ανάλυση και για αυτήν την σπανιότατη, είμαι βέβαιη, υποπερίπτωση!

Αν ήμουν υ και υπέφερα από άλλες, μιλούσα φιλικά μαζί τους και τις ζήλευα ή ένιωθα τη ζήλια τους να έρχεται προς εμένα, θα απέφευγα τις επαφές μαζί τους. Μεταξύ άλλων, για να ηρεμήσω και να σκεφτώ τι θα κάνω. Τι ακριβώς θέλω από αυτόν τον Κ, τι δεν έχω, γιατί δεν το έχω, τι μου κάνει το γεγονός ότι δεν το έχω, μπορώ να κάνω κάτι για να το έχω; Αναλόγως θα κανόνιζα την πορεία μου. Μπορεί να έδινα λίγο χρόνο ακόμα, μπορεί να συμφιλιωνόμουν πλήρως με ό,τι δεν έχω, μπορεί να ένιωθα ότι πρέπει να τελειώσει το σκηνικό εδώ και τώρα, μπορεί να αφηνόμουν να δω πώς θα λύσει το θέμα η ζωή, μερικά λύνονται με τρόπο μάλλον ποιητικό, μερικές φορές.

Πάντως, για να πω του στραβού το δίκιο, αγάπη και ζήλια δεν πάνε μαζί. Δηλαδή να ζηλεύει την απόλαυση του Κ το πρόσωπο που υπάρχει εκεί ακριβώς για τον λόγο αυτό; Σόλοικο.

 

Ισχύει μέχρι κεραίας...
Στα διεθνή ΜΚΔ γίνεται αυτή την στιγμή της μουρλής το πανηγύρι για το τι εστι και μέλλει γενέσθαι με τα λάικ (δεν θα επεκταθώ γι' αυτό)...
Στα καθ΄ημάς ιδιαίτερα (σε κάθε ύφους, περιεχομένου, μεγέθους, επιρροής ΜΚΔ) τα λάικ συνιστούν ως κρίκοι την αλυσίδα που χρησιμοποιήθηκε για να φτάσει το καράβι στον Όλυμπο.
Είναι η ίδια αυτή αλυσίδα που αφού ολοκληρώθηκε το κουβάλημα του βαποριού και ξέμεινε στο χώμα, αναζητιέται επίμονα ως άλλος μίτος της Αριάδνης για να φτάσει στα σίγουρα ο πάσα ένας/μια/εν στο εν λόγω σκάφος...

Επιπλέον έχω να καταγγείλω πως το λάικ δεν είναι μουνί... Ούτε και ψωλή είναι το λάικ...
Ως δείκτης αγαμίας (ζμπρωχτικής τε και διανοητικής) ας γίνει αντιληπτό, που ναι μεν κρατάει στο ύψος της την αξία της διεθνούς και εντόπιας ληβυθούς, επί τη βάσει ισοτιμίας ενοχικότητος δε... Γι' αυτό άλλωστε διάγουμε περίοδον στασιμοπληθωρισμού, πα να πει άγρα αδιεξοδικών, κενών περιεχομένου εμπειριών (αβασάνιστα που έγραφαν κι οι σεξοαγγελίες κάποτε)...

 

@tithon #164
Για να λέμε την αλήθεια, βέβαια, η εφευρετικότητα της Ήρας στην εκδίκηση, δεν ήταν αμιγής ζήλειας  

 

Αν και έχουν δοθεί κάποιες εξαιρετικές απαντήσεις (και κάποιες αιφνιδιαστικά επιπόλαιες για άλλους λόγους), ας πω κι εγώ μια σύντομη γνώμη.
Η ζήλεια έχει υπόβαθρο - κατά την γνώμη μου- σε έναν πολύ πρωταρχικό φόβο, αυτόν της έλλειψης πόρων.
Βέβαια μετά προστίθενται πολλές αλλοιώσεις, προσωπικές και πολιτισμικές και μπορεί να καταλήξει σε τερατουργηματα.
Η ζήλεια δεν καταλύεται, τελικά, παρά μόνο από το ίδιο το πρόσωπο που τη νιώθει. Η συνεισφορά των άλλων μπορεί να είναι μεγάλη ωστόσο.
Το να παραπεταξει κάποιος τη ζήλεια (άλλο οι τρόποι εκδήλωσης) κάπου που νομίζει ότι δεν την βλέπει ή δεν τον επηρεάζει, όπως και κάθε αρνητική ενέργεια που υπάρχει σε μια σχέση, δεν είναι η αρχή της θεραπείας, είναι η αρχή της εντροπίας.  

 

Ενός λεπτού σιγή για όσες έπνιξαν τα συναισθήματά τους και στο τέλος τις παράτησαν ως συναισθηματικά ανάπηρες.

 

δεν υποστήριξα οτι η ήρα δεν ζήλευε. αλλά ούτε υποστήριξα οτι η εκδικήτικότητά της ήταν αμιγής αληθινών συμφερόντων. η αθηνά διεκδίκησε μήλο.  
υποστήριξα οτι η ήρα και οι άλλες δεν είχαν «χαμηλή αυτοεκτίμηση». η σύνδεση «χαμηλής αυτοεκτίμησης» και ζήλειας είναι εφεύρημα αυθαίρετο και αμιγώς πολιτικό. αυτό το σκόπιμο λογικό χάσμα έδειξα. αυτήν την χειραγωγική καλλιέργεια της ζήλειας.

είναι αλήθεια οτι οι μπανάνες τελειώνουν κάποτε. χρήσιμο είναι να τις στοκάρει κανένας, σε κλουβάκι    

 

αν το αφεντικό ήθελε ζηλίτσες, αλλά κάναν του κεφαλιού τους ...

 

 

Επιλογή τους ήταν.

 

Στο πρώτο quote συμφωνούμε απολύτως  

Ως προς το δεύτερο, θα έπρεπε ίσως να συζητήσουμε το συναίσθημα "τιτρωσκεται η αλαζονεία μου" αλλά θα μας βγάλουν offside θαρρώ..

 

Δεν είναι πνίξιμο των συναισθημάτων.
Είναι παραδοχή πως ζηλέψεις δεν ζηλέψεις αυτό που είναι να γίνει θα γίνει.
Παραδοχή της ρευστότητας όλων των πραγμάτων.
Παραδοχή πως η μόνη σίγουρη εγγύηση σε αυτή τη ζωή είναι ο θάνατος.
Ή ζήλεια δηλητηριάζει μια οποιαδήποτε σχέση, δεν τη βοηθάει σε τίποτα.
Αν δεν νιώθεις καλά εκεί που είσαι, φεύγεις!
Κανείς δεν σε κρατάει με το ζόρι.
Συναισθήματα υπάρχουν πολλά και έντονα και από τις δύο πλευρές.
Εκδηλώνονται διαφορετικά , δύσκολο να γίνει αντιληπτό αυτό από τους απ έξω, δεκτό.
Και οι Κυρίαρχοι δεν είναι τέρατα.  

 

Τι εννοείτε "αυτό που είναι να γίνει, θα γινει"?
Από ποιον;
Επίσης τι εννοείτε "ρευστότητα όλων των πραγματων"?

Πολύ αμφιβάλλω ότι δηλητηριάζει όποια σχέση.
Στο χέρι των μετεχοντων είναι αν και πως θα τη διαχειριστούν.

 

-Από όλους .
- Τα πάντα ρει.
- Συμφωνώ. Κατά κανόνα η ζήλεια βλάπτει, αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που αρέσκονται σε αυτήν σαν αλατοπίπερο στη σχέση τους.
Ό,τι αρέσει στους δύο δεν πέφτει λόγος σε κανέναν.