Γυναικεία αντιζηλία

Ο σκύλος μου έζησε την αγωνία της επιβίωσης τους πρώτους μήνες της ζωής του. Το πείσμα του για ζωή νίκησε τις πιο αντίξοες συνθήκες του πιο νοσηρού ανθρώπινου μυαλού.
Αργότερα, μεγαλώνοντας κοντά μου, παρατήρησα ότι ενώ έχει κάποια κυριαρχικά στοιχεία (και ναρκισσιστικά, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα συζήτησης ), δεν είναι καθόλου ανταγωνιστικός με την τροφή ή με τις λιχουδιές του με τα άλλα ζώα.
Στην εξοχικό, έκανε παρέα με μια σκυλίτσα που την τάιζε ένας κύριος μαζί με άλλα 5 αδέσποτα. Η σκυλίτσα ζούσε ως αδέσποτο και ήταν ανταγωνιστική με την τροφή της, που συχνά έπρεπε να την μοιράζεται με τους άλλους σκύλους της αγέλης.
Ερχόταν λοιπόν η σκυλίτσα έξω από το σπίτι και αφήναμε τον μούργο να πάει μαζί της στο απέναντι οικόπεδο να τρέξει και να παίξει με την ψυχή του, μετά επέστρεφε στο σπίτι εκτονωμένος και η σκυλίτσα στην αγέλη της.
Εκείνη την μέρα γύρισε με την ουρά στα σκέλια, τρέμοντας χώθηκε σε μια γωνίτσα και κούρνιασε, η σκυλίτσα άφαντη. Οι δικοί μου ανησύχησαν και αφού εξέτασαν τον κοπρίτη μου και είδαν ότι ήταν καλά και δεν είχε σημάδια "μάχης", έτρεξαν στο οικόπεδο να δουν τι είχε τρομοκρατήσει τόσο τον σκύλο. Βρήκαν την καημένη την σκυλίτσα να ξεψυχά από φόλα. Δεν μπόρεσαν να την σώσουν.
Αν ο σκύλος μου ήταν ανταγωνιστικός με την τροφή του, θα είχε επιβληθεί στην σκυλίτσα και τώρα δεν θα ζούσε.

Η ζήλια και ο ανταγωνισμός, ρυθμίζεται ανάλογα με το περιβάλλον. Όπως συμβαίνει με όλες τις ανασφάλειες μας.
Σε ένα περιβάλλον που δεν καλλιεργείται ο πανικός της επιβίωσης, οι ανασφάλεια και ο φθόνος, ο άνθρωπος και τα ζώα δεν ανταγωνίζονται και το αντίθετο.
Ο κύριος λόγος της ζήλιας μου είναι η ανασφάλεια μου. Όταν είμαι καλά γενικά στην ζωή μου, δεν ζηλεύω. Και όταν λέω "είμαι καλά" δεν εννοώ "αυτοπεποίθηση" - "αυτοεκτίμηση" και λοιπές αυταπάτες.Πάντα έχω ανασφάλειες και φόβους και άγχη σαν άνθρωπος και με αυτά προσπαθώ να ισορροπώ, όπως όλοι, μέσα στην καθημερινότητά μου.

Σε κάποιες φάσεις της ζωής μου, κάτι συμβαίνει και μπορεί να ξεφύγουν από το μέτρο μου αυτές οι ανασφάλειες και τότε το σύστημα απορυθμίζεται. Πάσχω.

Η ζήλεια είναι πάντα ο καλύτερος αντιπερισπασμός από το πραγματικό πρόβλημα. Όταν ζηλεύω, γνωρίζω ότι δεν είμαι καλά. Είτε είμαι σε λάθος σχέση, είτε γενικά η αντίληψή μου βρίσκεται σε λανθασμένη κατάσταση και χρειάζομαι reset, στον τρόπο που βλέπω τα πράγματα. Είναι ένας συναγερμός, το κόκκινο λαμπάκι που χτυπάει με μανία και με ειδοποιεί για το αδιέξοδο που βρίσκομαι. Το αντιλαμβάνομαι σαν ξέσπασμα και αντιπερισπασμό. Δηλαδή πάντα μα πάντα το πρόβλημα είναι αλλού, αλλά η έντονη φόρτιση της ζήλιας- πολύ βολικά- αποπροσανατολίζει από την σκληρή αλήθεια που αρνούμαι/φοβάμαι να αντιμετωπίσω.

Θα προσπαθήσω να βρω χαζούς λόγους για να διατηρήσω την σύγχυση μέσα μου. Χρειάζομαι να νιώθω άσχημη, φασίστας και κατίνα για να μην βλέπω τις πιο δύσκολες αλήθειες.
Είναι υπέροχο να σε αποδέχονται όπως είσαι, είναι ακόμα πιο σπουδαίο να μην ανέχονται το πως κακορυθμίζεσαι όμως. Μπορείς να επιλέξεις την νοοτροπία της ζήλιας αλλά θα είναι σε κάθε είδους σχέση το εμπόδιο που βάζουμε εμείς στην απόλαυση μας. Το ότι δεν καλλιεργήθηκε αυτή η νοοτροπία σε κανένα περιβάλλον μου και σε καμία σχέση μου με ωφέλησε. Δεν μου δίνει άλλα περιθώρια από το να αντιμετωπίζω τους πραγματικούς μου δαίμονες, αργά ή γρήγορα... κάθε φορά.
Όπως όλα τα ξεσπάσματα και όλα τα συμπτώματα, η ζήλια είναι μια χρήσιμη πληροφορία αυτογνωσίας, αν επιλέξεις να την επεξεργαστείς δημιουργικά, και όχι αυτοκαταστροφικά - φόλα.

 

Το χιούμορ δεν βλάπτει...  

 

Το ζήτημα της ζήλιας δεν περιέχεται εντός των βασικών προτεραιοτήτων διερεύνησης από την πλευρά μου. Αυτό δε σημαίνει πως δεν παρακολουθώ με αυξημένο ενδιαφέρον τις θέσεις που αναπτύσσονται σε αυτό το νήμα τις τελευταίες ημέρες εκατέρωθεν των πλευρών. Θα προβώ σε μία σύντομη επέμβαση, ωστόσο, στο σημείο που η συζήτηση προσεγγίζει δύο εκ των αντικειμένων που αμφότερα άπτονται της ακαδημαϊκής μου κατάρτισης, ήτοι της βιολογίας και της ψυχολογίας.

Αν μπορούμε να μιλήσουμε για μία τάση της σύγχρονης ψυχολογίας, στο βαθμό που ως γνωστόν υφίστανται πλείονες προσεγγίσεις, πράγματι θα μπορούσαμε να πούμε πως υπάρχει μία συγκρατημένη αίσθηση πως το περιβάλλον είναι ισχυρός παράγων επίδρασης. Σε αντίθεση, όμως, με την υπεραισιοδοξία του παρελθόντος, όπως αυτή αποτυπώθηκε στο θεωρητικό ρεύμα του Συμπεριφορισμού, υφίσταται μία απρόθυμη, αλλά αναγκαία παραδοχή της δυναμικής εγγενών παραγόντων στη διαμόρφωση της γνωστικής-συναισθηματικής και εν γένει νοητικής κατάστασης του ατόμου.

Στο ίδιο, παράλληλο μήκος κύματος και η γενετική (όταν μιλάμε για γενετική στη ρύμη του λόγου τη διασπούμε από τη μοριακή βιολογία, αλλά βεβαίως είναι αναπόσπαστα τμήματα) εκφράζει μία αμηχανία για το που πραγματικά είναι τα όρια της γενετικής μεταβίβασης στοιχείων συμπεριφοράς και που του περιβάλλοντος. Χωρίς να είναι αναγκαία η περαιτέρω ανάλυση, γεγονός που ενδεχομένως να καθιστούσε έτι πιο βαρετή την ήδη βαρετή αυτή ανάρτηση για μεγάλο μέρος των μελών, αξίζει να σημειωθεί πως ενώ από τη μία ανακαλύπτονται αλληλλόμορφα (γονίδια) που φαίνεται να καθορίζουν ή να επιδρούν αποφασιστικά στην εκδήλωση μοτίβων αντιδράσεων ενός ατόμου ή πληθυσμιακής ομάδας, ταυτόχρονα δεν είμαστε σε θέση να ερμηνεύσουμε ακόμα πως αποτυπώνονται και μεταδίδονται από γενιά σε γενιά μοτίβα που αποκτήθηκαν ως απόρροια αντίδρασης σε δεδομένο περιβαλλοντικό ερέθισμα σε έκθεση σε δεδομένο χρόνο.

Η λέξη που χρησιμοποίησε η @rea.. "ρύθμιση" αποτυπώνει πιο αποτελεσματικά τη διαδικασία και εγκολπώνει ταυτόχρονα και τα δύο ενδεχόμενα "nurture & nature", σε αντιδιαστολή με το να θεωρηθεί πως τα συναισθήματα είναι συλλήβδην παράγωγα του περιβάλλοντος. Μπορεί να είναι, αλλά απέχουν οι ανθρωποκεντρικές επιστήμες αρκετά από το εκδώσουν αμετάκλητη απόφαση επ' αυτού του θέματος.

 

Μοιράζομαι ένα απόσπασμα, από τον "Θαμπωμένο καθρέφτη του εαυτού" του Ε. Παπάνη με τίτλό

"Η Ανατομία της ζήλειας"

Η ζήλεια είναι ένα συναίσθημα τόσο στενά συνυφασμένο με τον έρωτα, που θα μπορούσε να θεωρηθεί θεμελιώδες και αναντικατάστατο συστατικό του. Έχει βιωθεί από όλους όσοι έχουν τρωθεί από τα ιοβόλα βέλη της ύπουλης και πανάρχαιας θεότητας, ενώ αποτέλεσε κίνητρο για παράτολμες και απονενοημένες πράξεις, που ενέπνευσαν την τέχνη όλων των εποχών και πολιτισμών της υδρογείου.

Η ζήλεια ως ψυχική ένταση έχει καταδυναστεύσει την καρδιά και το νου συνετών και μη εραστών, ενώ η ασυγκράτητη καθολικότητα τη νομιμοποιεί υποσυνείδητα, εκτός από τις περιπτώσεις που οδηγεί στα άκρα, απειλώντας και τη ζωή ακόμα του αποδέκτη, αλλά και την πνευματική ισορροπία του κατακυριευμένου από αυτήν.

Ο πάσχων αποστασιοποιείται από τον εαυτό, καταλαμβάνεται από συστηματικές παρανοϊκές σκέψεις και σενάρια, φαντασιώνεται τις βασανιστικές λεπτομέρειες της απιστίας, συνδέει πραγματικά και άσχετα στοιχεία για να τεκμηριώσει την ενοχή, ταλανίζεται από ατέρμονη ροή φορτισμένων σκέψεων, κατακλύζεται από πλημμυρίδα ατελέσφορων συναισθημάτων, παρηγορείται προσωρινά από ένα στοιχειοθετημένο λόγο, για να παρασυρθεί ξανά και ξανά στη δίνη της αμφιβολίας. Ο βίος ολόκληρος στροβιλίζεται γύρω από το αντικείμενο της λατρείας, η κατάθλιψη διαδέχεται την παραμυθία και το δυστυχές θύμα μετατρέπεται σύντομα σε ανδράποδο του μαζοχισμού. Ακούγεται παράδοξο, αλλά η επιβεβαίωση της υποψίας αποτελεί την απαρχή της λύτρωσης.

Στην πραγματικότητα η ζήλεια δεν αποτελεί αυτόνομη ψυχική κατάσταση. Αντίθετα είναι ένα μείγμα συναισθημάτων, που ενοποιούνται κάτω από τη γενικευμένη έννοια: Συνοψίζει τις ανεπάρκειες της προσωπικότητας, αντανακλά τα επίπεδα αυτοεκτίμησης, μορφοποιεί τους φόβους και ανακαλεί μνήμες απωθημένες της παιδικής ηλικίας. Αιτία συγκρουσιακών χωρισμών, αναμοχλευτής πάθους και μέθεξης στις σκοτεινές ατραπούς της λαγνείας, γοητεία ή κατάρα, η ζήλεια πιστοποιεί τον τρόμο της εγκατάλειψης, την απειλή της μοναξιάς, το δισταγμό μπροστά στις απροσδόκητες αλλαγές, την υστερία ενώπιον της απώλειας ελέγχου των γεγονότων της ζωής.

Η ζήλεια είναι ένα εθιστικό κοκτέιλ φόβου, οργής, πικρίας, ματαίωσης, αδυναμίας, ανασφάλειας, περιθωριοποίησης, καταδικαστικής κοινωνικής σύγκρισης, διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, κτητικότητας και ενοχής. Είναι ο κατήγορος που επικυρώνει και φέρνει στην επιφάνεια τα τρωτά σημεία του εαυτού, που υπέβοσκαν και τώρα συμβολοποιούνται, ενδυόμενα το προσωπείο του ίμερου για ένα πρόσωπο, για μία άπιστη γυναίκα ή άνδρα, που διαρκώς διολισθαίνει, ξεγλιστρά, ξεφεύγει και χάνεται με κάθε απρονοησία και άδικη μομφή του λαβωμένου από τη ζήλεια συντρόφου.

Η ζήλεια προσκαλεί τη μνήμη της μητέρας που χανόταν από τα μάτια του βρέφους κατά την περίοδο της προσκόλλησης, τρέφεται από το άγχος του αποχωρισμού, που κάποτε γέννησε αγωνίες, όταν βιώθηκε σε ηλικία μόλις οκτώ έως 18 μηνών, αναδεύει την κραυγή πως αυτή που αγαπάς περισσότερο μπορεί να εξαφανιστεί ανά πάσα στιγμή. Κι αν αυτή η αμέλεια διαπράχθηκε από την πολύτιμη μητέρα, πόσο μάλλον από εκείνη που καταλαμβάνει αργότερα το θρόνο της: τη γυναίκα που ποθείται.

Ο μύθος της αποκλειστικότητας του ερωτικού συντρόφου, που τόσο υποκριτικά και περίτεχνα έχει καλλιεργηθεί στις δυτικές κοινωνίες, σε συνδυασμό με το πρωτόγονο κομμάτι του εγκεφάλου, που αντιδρά στον πανικό με τη φυγή ή την επίθεση, η βαθιά εμπεδωμένη πεποίθηση πως μπορεί ο άνθρωπος να αγαπά μόνο ένα άτομο τη φορά, η ψευδαίσθηση ότι ένα μοναχά πρόσωπο μπορεί να καλύψει όλες τις ανάγκες και ο αδυσώπητος κοινωνικός έλεγχος συνηγορούν στην καλλιέργεια νοσηρών σχέσεων και στη διαιώνιση της ζήλειας. Εχθρότητα προς τους φίλους, καχυποψία, εξαντλητικός έλεγχος ωραρίων και ασυνεπειών, απομόνωση και διεστραμμένο ενδιαφέρον για το πιο ασήμαντο τεκμήριο ενοχής, παρακολούθηση, τεχνάσματα και αξημέρωτες νύχτες συνθέτουν το σκηνικό της νεύρωσης. Οι ελπίδες μετατρέπονται σε Ερινύες και η ένταση πολλαπλασιάζει τον πόθο, που ακροβατεί στα όρια του φυσιολογικού και της παθολογίας: Η γυναικεία κακοποίηση, ψυχολογική και σωματική, έχει τις ρίζες της στη ζήλεια που έχει συστηματοποιηθεί.

Όσο πιο πολύ δένονται οι άνθρωποι με τους ερωτικούς τους συντρόφους, τόσο περισσότερα τα διακυβεύματα από ένα χωρισμό. Αν η αυτοεκτίμηση εξαρτάται από τον έλεγχο των καταστάσεων, από την κοινωνική σύγκριση και τις σχέσεις με τους γονείς, τότε η ζήλεια είναι το συναίσθημα εκείνο που θέτει όλα τα παραπάνω σε αμφισβήτηση. Καμμιά φορά θεραπεύεται με το χρόνο, άλλοτε πάλι εκδηλώνεται συχνότερα σε νέους, που δε διαθέτουν εμπειρία δεσμών. Και κάποτε, όταν πρόκειται για τον τελευταίο έρωτα, όταν απευθύνεται στη νύφη της νεκρικής κλίνης, μπορεί να οδηγήσει σε εξάρσεις ανεξέλεγκτες και βίαιες.

Ο Θαμπωμένος Καθρέφτης του Εαυτού.

 

Αν μέσα στη μετανεωτερικότητα συμπεριλαμβάνετε και την εξυπηρέτηση του δόγματος της πολιτικώς ορθής γνώσης, τότε ναι, θα συμφωνήσω μαζί σας, πως η προσπάθεια της έρευνας για γνώση όσο το δυνατόν πιο αυτόνομη (για ανεξαρτησία ούτε λόγος) από κοινωνικές επιταγές και παραγγελίες τίθεται υπό - περαιτέρω - διακινδύνευση. Ωστόσο, το ίδιο ισχύει, όταν σκοπός της έρευνας είναι ένας καταστατικός σκοπός ή προσπάθεια σύγκλισης των δεδομένων με υπαρξιακές μας πεποιθήσεις.

Στο φορουμ είμαι επειδή μου αρέσει σε ανθρώπινο επίπεδο (ό,τι και αν εμπεριέχει αυτή η ασαφής έννοια "ανθρώπινο"). Η διερεύνηση, στην οποία αναφέρεστε δεν υπερβαίνει αυτή ενός οποιουδήποτε μέλους εδώ μέσα που παρατηρεί, έστω κατ' ελάχιστο, τρόπους έκφρασης ιδεών και απόψεων, τυχούσας συνέπειας/ασυνέπειας/εξέλιξης/"εξέλιξης" θέσεων στην κλίμακα του χρόνου, καθώς και οποιουδήποτε άλλου μέλους που αναζητά τα μέλη εκείνα, με τα οποία θα μπορούσε να επικοινωνήσει, ακόμα και το ενδεχόμενο να γνωριστεί. Αν στην περίπτωση μου αυτό εκπέμπεται κατά μία πρέζα περισσότερο, θα πρέπει εκ των πραγμάτων να το αποδώσουμε στην αυτοματοποίηση εμπεδομένων περιβαλλοντικών εγγραφών.

Θα μπορούσα να ασχοληθώ με τους μορμόνους, σε προσωπικό πάντα επίπεδο, αν υφίστατο μία ανάλογη των μελών αυτού του φόρουμ προσπάθεια αναγνώρισης και αποδοχής των ερωτικών τους προτιμήσεων, καθώς και επικοινώνησης απόψεων και εμπειριών πάνω στο ζήτημα της ασυμμετρίας των ερωτικών σχέσεων. Αν εσείς έχετε πιο εμπεριστατωμένη άποψη επί αυτού του θέματος αφορούσα στη στερεοτυπική αυτή ομάδα, θα ήμουν πρόθυμος να μάθω.

Όσο για το αν η παρουσία των μορμόνων είναι μεγαλύτερη των μελών ή παρακολουθούντων το φόρουμ εσείς είστε ο κατ' εξοχήν αρμόδιος να το γνωρίζετε αυτό. Ωστόσο, έχω την αίσθηση πως ένα μη ευκαταφρόνητο ποσοστό των ελληνικών ομιλούντων έχουν διέλθει έστω και αναγνωριστικώς από αυτήν την ιστοσελίδα. Άρα δεν μπορώ να είμαι σίγουρος ότι η κοινότητα αυτή δεν εκφράζει ή δεν έχει ήδη συγκρίσιμη δυναμική. Από την άλλη, όμως, πάντοτε είναι ανοιχτό το ενδεχόμενο να σφάλλω.

 

@AlexanderV

Μ' αυτά και με κείνα στον John Lock καταλήγουμε...
Οπότε περίπου 300 χρόνια μετά, με τα μέσα και τα εργαλεία που έχουμε πια στη διάθεσή μας, στην πραγματικοτητα μπορούμε να πούμε πως ψηλαφούμε το θέμα, αλλά δεν έχουμε και κανά γερό ατού στα χέρια μας, προς το παρόν, για να το πιάσουμε από μιαν άκρη, έστω...
Αν κι έχω την αίσθηση πως μόνο μια βαρεια διεπιστημονική ερευνητική δουλειά θα μπορούσε να πάει το γνωστικό μας αντικείμενο ένα βήμα παρακάτω (κάτι μού λέει πως έχουν γίνει κάποιες ικανές προσπάθειες με μη ανακοινώσιμα πορίσματα προς ώρας), έχω την αίσθηση (για να το θέσω κομψά) πως δεν "υπάρχει και κάποια βία περί του θέματος". Όπως επίσης εκτιμώ πως ξεκούδουνα μεν, αλλά το βήμα για το "θέμα" ή από την μεριά της μοριακής βιολογίας ή από την πληροφορική, θα σκάσει μύτη.
Οι σύγχρονοι, για να μη πω τρέχοντες, φιλόσοφοι, στην δική μου αντίληψη, μάλλον είναι βραχυκυκλωμένοι σπειροειδώς που λέει κι ο @Arioch , παρ' όλα αυτά ένας συστηματικός και ενθουσιώδης αναγνώστης/μελετητής, μπορεί να σχηματίσει μια καλήν άποψη, αν όχι γνώμη, για το θέμα.
Γυρνώντας επί της ουσίας, βεβαίως και δεν γεννιόμαστε tabula rasa, βεβαίως και υπάρχουν εγγραφές/pattern διασυνδεδεμένα με το που κάνουμε ουά, όπως πολύ-πολύ βεβαίως το όποιο περιβάλλον επιδρά καταλυτικότατα στο να διαμορφωθεί μια "εγγραφή" στον χώρο των συναισθημάτων.
Εξακολουθώ και θεωρώ την Αριστοτελική προσέγγιση για το σώζεσθαι -παρά το γεγονός πως δεν αποτελεί συντεταγμένο κα απί τούτου μελέτημά του- μια καλήν αρχή, ακόμα και στις μέρες μας, παρά τα "φρίλια" που ανεμίζονται τήδε κακείσε.

 

Επί των υπολοίπων δεν έχω να σχολιάσω. Το λάϊκ καλύπτει τόσο αυτά, με τα οποία συμφωνώ, όσο και αυτά με τα οποία δεν έχω λόγο ή πάτημα να διαφωνήσω. Θα σταθώ μόνο στα παρακάτω:

Πράγματι, όπως σπάσαμε τη μελέτη του φυσικού γίγνεσθαι σε τμήματα για να την επεξεργαστεί και να εξοικειωθεί το μυαλουδάκι μας, ήρθε η ώρα να την επανασυνθέσουμε. Αναγκαία, λοιπόν, η διεπιστημονικότητα.

Το σχόλιο μου εκφεύγει του αντικειμένου του παρόντος φόρουμ, διό και σύντομο: τρεις εκδοχές > πληροφορική
> μοριακή/γενετική
> σύνθεση των παραπάνω

Τρεις νέες εκδοχές αντίληψης του περιβάλλοντος χώρου αποκλίνουσες από το τωρινό κυρίαρχο είδος. Και αν ακόμα δεν είναι να σκάσει, χρείαν όπως επιταχυνθεί η διαδικασία. Ώρα ν' αμφισβητηθεί η κυριαρχία του.

 

Πράγματι. Μάλλον "υποσυνείδητα" τους έχω ήδη καταδικάσει μέσα μου ως ανεπίδεκτους οποιασδήποτε "εξέλιξης"... Γεγονός που με καθιστά αναπόφευκτα υποκειμενικό. Παρά τις επί του αντιθέτου επιδιώξεις μου. Υπάρχει, πιστεύετε, ελπίδα στην "αντικειμενικοποίηση" της ματιάς μας?

 

Προφανώς. Όπως, επίσης, θα γνωρίζετε από την πείρα σας πως όταν κάποιος φτάνει στο σημείο να παραδέχεται δημοσίως, έχει ξεπεράσει την εσωτερική ενοχικότητα επί του θέματος. Επιστήμονας είναι αυτός που κάνει χρήση της επιστημονικής μεθόδου, άλλωστε, όχι εκείνος που υπακούει σε μία αδιόρατη και μη-απτή αντίληψη περί "επιστημονικής ηθικής". Νομίζω ως ρεαλιστής ο ίδιος και βδελυσσόμενος τις νεφελώδεις έννοιες και προσλήψεις θα συμφωνούσατε σε αυτό.