Γυναικεία αντιζηλία

Δεν έχει σημασία η λέξη και δεν είναι η ύπαρξη λέξης που κρίνει αν υπάρχει αυτό το συναίσθημα από την αρχή της ύπαρξης ή και αν υπάρχει εξαρχής συναίσθημα γενικά. Κρίμα που δεν συνεισέφερα στον δικό σας προβληματισμό. Δεν πειράζει  

@tithon, παντού γνωρίζουν για φίδια.

 

Όι, όι, όι μάνα μου... (δις)
Αν μη τι άλλο, όλοι έχουμε την στοιχειώδη αντίληψη, πως το ζούδι, που λέγεται άνθρωπος, είναι ένα "πιο" πολύπλοκο ζούδι από τα άλλα ζούδια...
Αυτό δεν σημαίνει πως τα άλλα ζούδια δεν είναι πολύπλοκα ούτε πως είναι σκέτα ζούδια, ντιπ καταντιπ...
Νομίζω πως αυτό το διασαφήνισε η @gaby_m αναφέροντας με σαφήνεια ως ειδοποιό διαφορά του άρθρωπα από τα ζούδια την ικανότητα αφηρημένης σκέψης, προσέγγιση που είδε το φώς "χτες" δηλαδή στο 20ο αιώνα...
Δεν θα μπώ στο "τριπάκι" να βλογήσω τα γένια του άρθρωπα ως είδος με τα γνωστά σούπερ-ντούπερ εκείνα και τ' άλλα, προτιμώ να βλέπω κατά το δυνατόν τα πράματα "σκέτα".
Δεν τα πάω καλά και με τις ερμηνείες αλά καρτ κάθε πολιτισμικού στιγμιότυπου ή κάθε κατά καιρούς διανοητικού κατασκευάσματος/αφηγήματος με την κατά συνέπεια παραγωγή, κομψότερων μεν, αλλά δογμάτων για πάσα χρήση και πάσα μαλακία σε μια τυχαία ιστορική περίοδο, δογμάτων που επείχαν ρόλο "θεολογικού" θέσφατου με το φούστα-μπλούζα ταμπλ-ντ-οτ θρηκευτικό τυπικό, κατι σαν shop-in-shop στα πολυκαταστήματα.
Είναι "κουσούρι" του άρθρωπα να το ψάχνει το πράμα, κι ακόμα μεγαλύτερο να θέλει να βρει αυτό που ψάχνει "εδώ και τώρα".
Που ιστορικά έχει δημιουργήσει και την "μπαλαφάρα", την ξετσίπωτη την εξωνημένη την "επιστημονικιά ντυ κωλ", αλλά και την άμυνά της, δηλ. το "κάτσε ρε παλουκάρι, πολύ φόρα πήρες, για σπάστα και ξαναρίχτα", που συστηματοποιήθηκε επί της ουσίας πάλι "χτες", τον 20ο αιώνα, αν και προσωπικά διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις στο αν έχει επικρατήσει πλέρια, που λέγαν και παλιότερα...
Το "κάτσε ρε παλουκάρι" με τη σειρά του έχει δυο εκδηλώσεις:
Η μια είναι "σκάσε και ψάχνε", που πάει το πράμα παρακάτω, η δεύτερη έχει να κάνει με κάτι σαν τον "τύπον των ήλων" στο πιο αγάμητο, στο πιο στρίντζικο, δικαιολογημένα μεν (όποιος καεί απ' τον χυλό κλπ), αλλά και με μια σύμφυτη συντηρητικότητα η οποία εκούσα άκουσα λειτουργεί ως "κόφτης" επιστατεύοντας άμα λάχει και κανά θεσμικό φιρφιρίκι για να σφίγγουν οι κώλοι...
Το θεσμικό φιρφιρίκι, σωστά καταλάβατε είναι πολιτισμικό πρόταγμα, το οποίο επειδή αναγνωρίζεται εύκολα (αίμα, στέμα, σπέρμα) το ντύνουν οι καλοθελητάδες με ένα ιδεολόγημα/αφήγημα, τσούπ και νάσου μια "αλήθεια" a la cinquieme republique, που λέγανε κι οι Γάλλοι μεταπολεμικά, στήθηκε το σκηνικό.
Με λίγα λόγια, η διαφορά των ανθρώπωνε σήμερις περί του θέματος, είναι ολίγον κάπως (λογικά πράματα, μη τρελαθούμε), αλλά δουλεια μας είναι να σκεφτόμαστε και όχι να βυζαντινολογούμε κατά και ανά περίπτωση, προτάσσοντας μανιαμούνικους θύλακους νια νια νια, ζμπρώχνοντας το πράμα στη παρακάτω γειτονιά ως δυνάμει ενδεχόμενο και κατά συνέπεια υπο διερεύνηση, χωρίς ασύνειδα να γινόμαστε τα ενεργούμενα ιδεολογημάτων που επιτρέπουν την ύπαρξη την σήμερον ημέραν, κύργιε πρόεδρα, της επίπεδης γης...
Υπάρχουν και ακόμα χειρότερα, στο κάτω κάτω οι επιπεδογίτες είναι και γραφικοί...
Υπάρχουν εγκλωβισμένοι, γύρω-γύρω όλοι, κλασομπανιέρες, απ' όλα έχει ο μπαχτσές...
Είναι τόσο χάλια το πράμα που τα τελευταία χρόνια αρχίσανε να "βλέπουν" την διεπιστημονικότητα ως έννοια, πριν "επιστημονικώς" γίνονταν όλα μόνα τους...
Σαντ μπατ τρου, κι απελθέτω το "κόκκινος ή ειδικός" και τα συναφή διλήμματα ντυ κωλ...

 

Είμαι μεθοδικός νατουραλιστής και ως εκ τούτου ισχυρίζομαι πώς οτιδήποτε συμβαίνει έχει φυσική εξήγηση ακόμα και αν αυτή είναι ασύλληπτη προς τον ανθρώπινο εγκέφαλο.

Τα συναισθήματα δεν είναι κάτι υπερφυσικό, είναι αναδυόμενες συμπεριφορές μιας χημικής μηχανής που μπορεί να μην ξέρουμε το μηχανισμό τους αλλά ξέρουμε τα αποτελέσματα τους κατά μέσο όρο.

Μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι είναι αντιδράσεις σε εξωτερικά ερεθίσματα;

Τα εξωτερικά ερεθίσματα προέρχονται από το περιβάλλον αλλά ο τρόπος που βιώνονται είναι κατά μέσο όρο ο ίδιος* και είναι λογικό γιατί η μηχανή έχει το ίδιο βασικό σχέδιο.

Το σχέδιο αυτό μεταδίδεται με τον τρόπο που μεταδίδεται κάθε γενετική πληροφορία.

Η ζήλεια -οχι μόνο η ερωτική- όπως και τα υπόλοιπα συναισθήματα μπορεί να μη βιώνεται με τον ίδια ένταση και για τους ίδιους λόγους σε όλους τους ανθρώπους αλλά προκαλείται ως αντίδραση σε ερεθίσματα του ίδιου τύπου: ο άλλος έχει κάτι που θέλω κι εγώ αλλά δεν έχω.

Ο λόγος ύπαρξης αυτών των συμπεριφορών, όπως και κάθε άλλων συμπεριφορών ενός βιολογικού συστήματος είναι ότι εξυπηρετούσαν κάποιες ανάγκες που οι φορείς του κατορθωσαν να επιβιώσουν.

Για τους λόγους αυτούς ισχυρίζομαι πως η ζήλεια όπως και κάθε άλλο συναίσθημα είναι φυσιολογική συμπεριφορά για τους ανθρώπους και ο τρόπος αντιμετώπισης είναι να τα διαχειριστείς ή να αποφασίσεις να μη τα διαχειριστείς και να πας για άλλα.

Οι τρόποι διαχείρισης πολλοί, από το να αντιμετωπίσεις τις αιτίες που τα προκαλούν μέχρι να τα "ευνουχίσεις".

Καθένας κάνει τις επιλογές του.

* Και επειδή δεν είμαστε τηλεπαθητικοί για να βιώσουμε τα συναισθήματα του άλλου η συμφωνία για το πώς τα βιώνει ο καθένας μας προκύπτει εκ του αποτελέσματος, δηλαδή από τη συμπεριφορά μας όταν τα βιώνουμε, πάντα κατά μέσο όρο.

 

Σάμπως ξέρουμε;; 
 
Μάλλον αυτό..χαχα

 

Εχεις δίκιο!

     

 

Φθόνος είναι αν επιθυμείς να χάσει ο άλλος αυτό που έχει επειδή δεν το έχεις εσύ.

Έχω βιώσει και τα δύο, η ζήλια δεν είναι απαραίτητα αρνητική υπό την έννοια ότι μπορεί σε σε ωθήσει να κάνεις κάτι "θετικό" για να αποκτήσεις κι εσύ κάτι που δεν έχεις.

Ο αρχικός ισχυρισμός μου είναι πως ερωτική ζήλια είναι βιολογικά προερχόμενη στο homo sapiens για προφανείς λόγους που έχουν να κάνουν με την αναπαραγωγή.

Πολιτισμικά αυτό που μπορεί να διαμορφωθεί είναι η αντίδραση σε αυτήν αλλά αυτό απέχει χιλιόμετρα από τον ισχυρισμό ότι η ζήλια έχει πολιτισμική γενεσιουργό αιτία.

Αυτό που προσπαθώ να πω είναι πως αν συνθήκες το επιτρέψουν η ζήλια θα εκδηλωθεί γιατί είναι αντίδραση μιας χημικής μηχανής που έχει εξελιχθεί να αντιδρά έτσι.

 

Ηρεμήστε αγαπητέ, έχετε αρχίσει και χάνετε την ψυχραιμία σας. Γεγονός που δε συνάδει με τη συστηματικά καλλιεργημένη εικόνα σας ως ανθρώπου που μπορεί ευφυώς και συμπυκνωμένα να αφοπλίζει τους συνομιλητές του ή να στέκεται αξιοπρεπώς απέναντι στους καλύτερους εξ αυτών.

Προς υπενθύμιση, ιδεαλιστική στάση δεν είναι μόνο αυτή που προσδοκά και προσβλέπει ή αντιλαμβάνεται "αισιόδοξα" σενάρια, αλλά κάθε ιδέα που στοχεύει σε αποτελέσματα ή προσλαμβάνει καταστάσεις που δε λαμβάνουν υπ' όψη (και) την επιδραστική ισχύ του παράγοντα "εξωτερική πραγματικότητα". Είναι αναφαίρετο δικαίωμά σας να προσδοκάτε ό,τι είναι αυτό που προσδοκάτε, αρκεί να μην έχετε την απαίτηση αυτό που νοείσθε να γίνει αποδεκτό ως τετελεσμένη πραγματικότητα.

Η διακαής προσπάθεια να αποδείξει κάποιος πως έχει "αποκαθαρθεί" αφ' εαυτού και εξ ολοκλήρου από κοινωνικές αποτυπώσεις αιώνων μόνο ως ουτοπικός ιδεαλισμός μπορεί να αντιμετωπισθεί. Και η θυελλώδης αντίδραση στην υπενθύμιση αυτή επιρρώνει έτι περαιτέρω τη συνδρομή της ιδεαλιστικότητας στο καταστατικό σκοπό της ζωής σας.

Θα ήταν (ενδεχομένως) ρεαλιστικό να μου πείτε πως σας πήραν από μικρό μακριά από τις επιδράσεις της υπάρχουσας κοινωνίας (δυτικής ή ανατολικής ή αφρικανικής ή ό,τιδήποτε), σας τοποθέτησαν σε ένα μέρος ή χώρο απομονωμένο από τέτοιου είδους επιδράσεις και μεγαλώσατε τοιουτοτρόπως. Με δεδομένο, φυσικά, πως και οι κηδεμόνες είχαν διέλθει μέσω αυτής της διαδικασίας, ώστε να επήρχετο αύξηση των πιθανοτήτων να μην έχουν "ενσταλλάξει" με τη σειρά τους εμπεδωμένες ηθικές αποτυπώσεις. Γεγονός που, αν συνέβαινε, θα εισέπραττε το αμέριστο ενδιαφέρον μου και επιθυμία να πληροφορηθώ λεπτομέρειες, καθώς, ως ανέφερα σε μία προηγούμενη ανάρτησή μου χθες, στο αυτό νήμα, δυστυχώς δε θεωρείται νόμιμος ο ελεύθερος πειραματισμός επί του ανθρώπου, είτε ως φαινοτυπική έκφραση είτε ως γονοτυπική κατάσταση.

Όσο το αν εγώ είμαι ιδεαλιστής, σε αντίθεση με υμάς, δεν έχω κανένα πρόβλημα να αποδεχτώ τις ιδεαλιστικές πτυχές της εν γένει σκέψης μου. Για την ακρίβεια, είμαι ένα (ενίοτε) δυσδιαχείριστο αμάλγαμα ιδεαλισμού και κυνισμού. Αλλά τι να κάνουμε. Κανείς δεν είναι τέλειος. Όλοι έχουμε ένα (στην καλύτερη των περιπτώσεων) "κόλλημα" με το οποίο πορευόμαστε: άλλοι γονατίζουν μπροστά σε ένα ανώτατο πλάσμα/οντότητα που δεν το έχουν αντικρύσει ποτέ, άλλοι καίγονται να πείσουν πως δεν υπάρχει τέτοια οντότητα/πλάσμα, άλλοι θέλουν να φέρουν κοινωνικο-οικονομική ισότητα, άλλοι δηλώνουν πως έχουν αποκαθαρθεί από τις επιδράσεις της ηθικής και άλλοι θεωρούν πως πρέπει να εισέλθουν άμεσα νέοι έμβιοι/"έμβιοι" παράγοντες στο οικοσύστημα, προκειμένου να περιορίσουν την καταλυτική επίδραση του ανθρώπου επί αυτού (στην τελευταία κατηγορία, αν δεν έχει γίνει ακόμα αντιληπτό, ανήκω εγώ ).

 

αν θέλετε περιγράψτε αυτό που θεωρείτε προφανές γιατί δεν κατορθώνω να το υποθέσω. μια υπόθεση που κατάφερα σίγουρα την υπέθεσα αβάσιμα γιατί αν ίσχυε θα είχε στρέψει την εξέλιξη στη μεταστροφή των αγελων του είδους μας (ή έστω κάποιου είδους από τα στενά συγγενικά μας) είτε στο μοντέλο αγελών ορισμένων κυνοειδών είτε στο μακρυνό μας πυρηνικό μοντέλο ορισμένων πτηνών. πολυάριθμες αγέλες πάντως δεν θα είχαμε. σίγουρα υπέθεσα λάθος. 

 

Το σεξ ως πρωταρχικό σκοπό έχει τη διαιώνιση.

 

αυτό το καινούριο στοιχείο τα αλλάζει όλα.  
η προφανής συσχέτιση της αναπαραγωγής με την ζήλια ποιά είναι; μόνον αυτό μένει αδιευκρίνηστο στη νέα προσέγγιση.