Δεν είμαι εγώ, θα πάρω άλλο.

Έχω ένα αμάξι. Δεν είναι χρεπι, δεν είναι και καινούριο, ένα κοινότυπο μοντέλο πόλης, με γρατζουνιες, φθαρμένο τιμόνι, πετάλια σκληρά και φρένα που κάνουν θόρυβο κάθε φορά που τα πατάω ελαφρώς.

Από την πρώτη στιγμή που βρέθηκα με αυτό, είχα στο νου μου ένα πράγμα, " αυτό δεν είναι το αμάξι μου, θα πάρω άλλο, ένα να μου αρέσει, ένα να είμαι εγω"

Δεν με νοιάζει αν το γδάρω, δεν με νοιάζει αν ακουμπήσω κάπου στο παρκάρισμα, θα πάρω άλλο, δεν ειμαι εγω.

Έχω μείνει τουλάχιστον έξι φορές με αυτό το αυτοκίνητο, στο δρόμο για δουλειά ενώ βιαζομουν, στη. Εθνική, σε ένα χωριό έξω από Πάτρα, σε κάποιο βουνό. Πάντα έδινα, τόσα όσα για να το επισκευάσω απλά να είναι λειτουργικό και να συνεχίσει να πηγαίνει, όπως να ναι, μέχρι εκεί. Τόσο οσο, ώστε να συνεχίσω να λέω " δε γαμιεται θα πάρω άλλο , δεν είμαι εγώ"

Ούτε για καθάρισμα δεν το πάω, πάρα μόνο αν φτάσει η κατάσταση στο απροχώρητο, βενζίνη μόνο αν χτυπήσει το λαμπάκι της ρεζερβας και εκεί πάντα θα κάνω όσα περισσότερα χιλιόμετρα με παίρνει μέχρι να του βάλω βενζίνη. Πολλές φορές όταν γυρίζω βραδυ, με κάνα τριάρι τζιν τονικ και βάλε έχω μια ορμή, μια στιγμιαία σκέψη να το στουκαρω κάπου, οδηγώ επίτηδες πιο γρήγορα, πιο νευρικά,πιο απότομα, κάτι μέσα μου με οδηγεί να κάνω "λάθος" να πάρω αυτή την έξαψη του τρανταγματος , να το τεσταρω, να δω θα πάρει μπρος μετά; Είναι στιγμές που αλήθεια θεωρώ ότι είναι άτρωτο και απλά θέλω να επιβεβαιώσω αυτή τη θεωρία. Έχω κάνει διάφορες απερίσκεψιες.

Με το φως της ημέρας η έξαψη φεύγει, η αίσθηση του ατρωτου εξαφανίζεται και απλά έχω ένα βρώμικο, κοινότυπο αμάξι γεμάτο γρατσουνιές, ξεβαμμενο χρώμα, επικίνδυνα λάστιχα και σπασμένη κλειδαριά. "Νταξει... Δεν βαριέσαι; Θα πάρω αλλο, δεν είμαι εγώ"

Όταν μιλώ για αυτό σε άλλους λέω με τόση ευκολία το ποσό το μισώ, πόσο προσωρινό είναι και πόσο δεν με ενδιαφέρει γιατί θα πάρω άλλο. Και σε μένα τα ίδια λέω, όταν χαλάει θυμώνω, δεν το λυπάμαι, θυμώνω "το κωλαμαξο πάλι έχει κάποιο πρόβλημα, πω πρέπει να πάρω καινούριο "

Η μόνη φορά που έχω νοιώσει συμπόνια για το αμάξι μου ήταν όταν σε ένα από τα breakdown του αμαξιου , τοτε, το Αφεντικό είχε πει " έλα μωρέ, δηλαδή πάει το καημένο το ***αμαξάκι; Έ/εχουμε περάσει τόσα με αυτό" η μόνη φορά, που με ένοιαξε το αμάξι μου, ήταν όταν ένοιαξε Εκείνον.

Fact is, το αμάξι το έχω πέντε χρόνια, και θα το έχω.
Fact is, ότι είμαι ανίκανη να προσέξω το αμάξι μου, όχι γιατί δεν ξέρω πως, αλλά γιατί δεν ξέρω αν θέλω, αν του αξίζει.
Fact is, ότι η παρορμηση μου να το pushαρω όσο δεν πάει για να δω πόσο θα αντέξει , όλο και μεγαλώνει.
Fact is ότι φοβάμαι μην επιζήσει, φοβάμαι μην μείνω χωρίς αμάξι.

Νταξει, δεν είμαι εγώ, θα πάρω άλλο.

#αυτοδιαχείριση

 

Ευχομαι ολοψυχα, να μην εισαι εσυ.

 

Στην αρχαία Ρώμη έδιναν στους σκλάβους για τις δουλειές που έκαναν τα πιο χοντροκομένα, σχεδόν δυσλειτουργικά εργαλεία, από φτυάρι μέχρι σφυρί.
Στο σκεπτικό πως ο σκλάβος καλύτερα να εκδηλώνει το μένος του στο εργαλείο, παρά στο αφεντικό...
Στην αρχαία Αθήνα ίσχυε το αντίθετο...

 

Πολύ αξιόλογη κατάθεση. Αυτοβιογραφική λογικά.

Επιδέχεται ανάλυσης. Είσαι ανοιχτή σε κάτι τέτοιο;

EDIT: O @cadpmpc πρόλαβε τον πυρήνα της σκέψης μου... αν και παλαιότερα θεωρούσα τις περισσότερς τοποθετήσεις σου άσκοπα πομπώδεις, τείνω να αναθεωρήσω.

 

Ωραίο κείμενο @περσεφόνη ! Και για ένα θέμα που κι εμένα με κεντρίζει καθώς έχω μια σχέση πάθους με το αεικίνητο κι ακούραστο σαραβαλάκι μου!
Τελικά, μήπως είμαστε αυτό; Μήπως γινόμαστε αυτό ;...
Τις καλησπέρες μου!  

 

Ωραίο κείμενο ♥️
Και παρηγορητικό κάπως γιατί μια τέτοια σχέση "δεν είμαι εγώ" έχω με το σπίτι μου. Ζω πάνω από δέκα χρόνια, είναι δικό μου αλλά δεν το φτιάχνω όπως θα ήθελα να είναι και πολλές φορές το κοιτάζω και με εκνευρίζει. Νομιζω ότι το κάνω επειδή δεν θέλω να νιώσω το μόνιμο, δεν θέλω να το αγαπήσω και μετά για κάποιο λόγο να πρέπει να το αποχωριστώ και αυτό να με στεναχωρήσει.

 

Ευχαριστώ.
@Seras Victoria και @Invisible Ypsilon το κείμενο γράφτηκε με μια πιο αφαιρετική, αόριστη διάθεση, αλλά i get it.

@Dracon από την στιγμή που έγραψα δημόσια ο καθένας γράφει ο,τι θέλει, και εγώ φυσικά θα απαντήσω σε ο,τι θέλω. Whatever that means.

 

Αυτοί που σε αγαπάνε, δε σου έχουν πει, ότι έχεις ήδη αργήσει πολυ?

 

Ποτέ δεν είναι αργά για αποφάσεις, μετά αυτής θα γίνουν όλα όπως τα θέλει. Προφανώς αυξάνει την επιθυμία της μέσω της BDSM εφαρμογής "του περίμενε, όχι ακόμη, περίμενε..." προς μεγαλύτερη τερψη και ....οικονομία. -Σε νιώθω!  

 

Εγώ πάλι όπου αμάξι σκέφτηκα έναν ανθρωπο

 

Του αξιζει αν σου αξιζε κατι αλλο θα το ειχες ....

ΥΓ .

Γυναικες ....

 

Να το κοιτάξεις αυτό, εμφανίζονται συμπτώματα συμπονοιας παράλληλα;