Σαδομαζοχισμός ή BDSM ; Η Κυριαρχία και τα μασκαρέματα της.

Απάντηση: Re: S/M ή bdsm; Η Κυριαρχία και τα μασκαρέματα της.

μάλλον που η ηδονή προσφέρεται απο την αμφιδρομη σχέση, τοσο της εξουσίας που αποδίδεται όσο και της υποταγης που λαμβλάνεται... 

 

Απαντώ, προσφιλέστατε MasterJP, κάπως αναλυτικά.
Ωστόσο, υποψιάζομαι πως περισσότερα θέματα ανοίγω, παρά κλείνω.

- Dolmance: Ό,τι ονόμασα αυτοσυντηρητική ενόρμηση. Η εκτατικότητα της κατίσχυσης, ο ιμπεριαλισμός της, μπορεί να είναι αποικιοκρατικού χαρακτήρα, ήτοι πολεμικός κατακτητικός. Δύναται, όμως να λάβει και την μορφή της οικονομικής ολοκλήρωσης, δηλαδή της καθυπόταξης μέσω της εκρηκτικής σε ταχύτητα ανάπτυξης των επικοινωνιών. Σε αυτή τη δεύτερη περίπτωση, ο αδύναμος δεν αντιτίθεται υπαρξιακά, δεν "παίζει το κεφάλι του". Προτιμά να αμυνθεί αφήνοντας τον ισχυρό να τον εξαγοράσει έναντι διαπραγματεύσιμου τιμήματος - προτού αποσταλεί οριστικώς στη χωματερή. Τούτη είναι η κλασική περίπτωση των "υποτακτικών" θηλέων, στις κατά βάση δυαδικές σχέσεις. Επιζητούν την ισχύ υπογείως, πουλώντας "ανημπόρια". Επιδιώκουν να "επιβιώσουν", μέσω της αυτοακύρωσης και καραδοκούν δολίως την "κακή ώρα" για τον "Τύραννο".

-Dolmance: Άρα, δεν υπάρχει κάτι προς συζήτηση.

- Dolmance: Αν είναι, όντως, συνέπεια των προαναφερομένων, τότε δεν τίθεται θέμα λογικής αντίφασης. Το "όσα δεν φτάνει η αλεπού" είναι ο κλασικός, οντολογικά αναγκαίος, τρόπος αυτοάμυνας των ανίσχυρων. Αδυνατούν να προσεκοιωθούν μια Ταυτότητα, αν δεν αποδιώξουν από αυτήν όσα γνωρίζουν εκ προοιμίου ότι δεν έχουν την ευχέρεια να διαφεντέψουν ή να πραγματοποιήσουν. Εδώ το μπιντιεσέμι, μ΄όλα όσα του προσάπτω, παρουσιάζει ενδιαφέρον. Είναι εγγύ στους πρωτογενείς μηχανισμούς της ύπαρξης, επειδή συνδέοντας το ερωτικό παίγνιο με τη βία ή την επιβολή της βούλησης, αναγνωρίζει εμμέσως ότι αντικειμενικός σκοπός του Έρωτα είναι η "ανθρωποφαγία". Δηλαδή η ανάδειξη του Εγώ μέσω της Απόλυτης Αναγνώρισης του από τον Άλλο. Τουτέστιν, η ηδονή της "καταβρόχθισης" μιας αυτοτελούς Ύπαρξης. Έχουμε, εν προκειμένω, ένα τρόπο συναρμογής της σεξουαλικότητας στην Κυριαρχία.

-Dolmance: Το γεγονός ότι οι μηχανισμοί διασύνδεσης αιτίου και αιτιατού, είναι συναφείς σε ετερογενείς περιπτώσεις διόλου δεν οδηγεί στο κατ΄αναλογίαν συμπέρασμα ότι οι αιτίες είναι ταυτόσημες ή ότι πρόκειται για μια και μοναδική αιτία. Δεν περίμενα από εσένα αυτή τη λογική σύγχυση, έστω και στο πλαίσιο μιας ρητορικής "πιρουέτας".

-Dolmance: Όπου συμπλέουμε, δεν παρεμβαίνουμε στο πιλοτήριο.

-Dolmance: Κατ΄αρχήν, όχι πάντα. H ιστορική μορφολογία μεταβάλλεται άρδην και ριζοσπαστικά. Επομένως, οι διαφορές έχουν σημασία και όχι οι όποιες γενικές ομοιότητες.

-Dolmance: Το ατυχές της παρομοίωσης - ορθή διαπίστωση - δεν πηγάζει από την "ανάλυση" της αλλά από μιαν εντελώς ελλειπτική αναφορά σε αυτήν. Εν πάση περιπτώσει, παρέπεπεμπα στην απόλυτη ρευστότητα και εναλλαξιμότητα των μετανεωτερικών σχέσεων, κοινωνικών (πχ. επάγγελμα), πολιτικών (πχ. σύμφυση των ιδεολογιών), ανθρώπινων (πχ. ουδείς θα παντρευόταν πια, στις εκκοσμικευμένες κοινωνίες, αν δεν υπήρχε η νομοθετημένη δυνατότητα του ευχερούς, λόγω προγαμιαίων συμβολαίων, διαζυγίου).

-Dolmance: Η αδιαφορία για την "ανυποταγή στη νόρμα" αποκόπτει κάθε γέφυρα μεταξύ bdsm και κινημάτων κοινωνικής ανυπακοής ή ανατροπής ή έστω αμφισβήτησης. Το μετατρέπει σε ψυχολογική περιπέτεια των κοιτώνων, σε ενδοσκοπικό παραλήρημα προβληματικών, ανηδονικών/ανοργασμικών και ασταθών προσώπων - όποιον αυτοχαρακτηρισμό κι αν επιθέτουν εις τας κεφαλάς των. Στη χειρότερη δε περίπτωση σε αναλώσιμο συρμό για τα dungeon clubs επιτήδειων και εν πολλοίς απατεώνων επιχειρηματιών, από το Αμστελόδαμον ως το Κυότο. Αυτό το "είδος", πράγματι δεν με ενδιαφέρει και μόνον σκωπτικώς δύναμαι να το ¨δεξιωθώ" στη σφαίρα των συμπαγών διαπροσωπικών σχέσεων. Το καίριον είναι, μια και δόθηκε η αφορμή, η εννοιολογική ευκρίνεια που αποδίδεις καταχρηστικώς, φρονώ, στον όρο "ανάγκη" - λαμβάνεις το ζητούμενο, με άλλα λόγια. Ας διαυγάσουμε, λοιπόν, την έννοια της "ανάγκης", με το ιστορικό φορτίο της, για να συνομιλούμε επί ορατής εις αμφοτέρους βάσεως. Πάντως, "ανάγκη" δεν είναι το κοινωνικώς απροσδιόριστο βουλητικό του καθενός, εξεταζομένου μεμονωμένα.

-Dolmance: Το να αποκαλείς "μηδενιστή" έναν κεκηρυγμένο αξιολογικό μηδενιστή δεν αποτελεί, βεβαίως, ψόγον. Αποτελεί αναγνώριση της λογικής νομιμότητας της προσέγγισης του - δίχως εσύ να είσαι αναγκασμένος να την εγκολπωθείς. Η "νομιμότητα" δεν συνιστά "αναγκαιότητα.
Δεν έχω καμιά πρόταση. Δεν επιδίδομαι στην κριτική για να προτείνω κάτι "καλύτερο", αφού όλες οι αξίες έχουν την αυτή μηδενική ονομαστική αξία. Προϋπόθεση της κριτικής είναι η απόρριψη της ιδέας πως κατατείνει χρησιμοθηρικώς σε κάποια παραίνεση ή στην εξιδανίκευση μιας υπέρτερης κανονιστικής δέσμευσης. Η περιγραφική/λογική ανάλυση που επιχειρώ αδιαφορεί πλήρως για το καλό ή το κακό, το ωραίο ή το άσχημο, την εγκατάσταση της ανθρωπότητας σύσσωμης σε ένα νέο "ελπιδοφόρο" κόσμο ή την οριστική και αιφνίδια εκδήμηση της εις άλλον κόσμο. Διαχωρίζω με τον απολυτότερο τρόπο το Είναι από το Δέον - όταν περιγράφω, όχι όταν βιώνω την καθημερινότητα, ως άνθρωπος ανάμεσα σε άλλα ανθρώπινα όντα, κοινωνικώς συγκροτημένα.

-Dolmance: Δεν διαφωνώ με τη χρήση της λέξης Κυριαρχία στο ερωτικό παιγνίδι. Απλώς, τούτο το τελευταίο υπάγεται και υπόκειται στις προτεραιότητες του ατέρμονος αγώνα για την πρώτη.
Η Κυριαρχία είναι πρωταρχική οντολογική κατηγορία και συμπεριλαμβάνει τις υπόλοιπες (πολιτικές, όπως η Ισχύς ή ερωτικές, όπως η λιμπιντική κατανάλωση του αντικειμένου της Επιθυμίας). Θέτω ένα ερώτημα: Μπορεί η ερωτική συναναστροφή να διαφύγει και τίνι τρόπω από τα δεσμά της Κυριαρχίας. Αν αυτή η "απελευθέρωση" δεν είναι εφικτή, τα αποδέλοιπα είναι θέμα διαβάθμισης και επιλογής τεχνικών. Αυτός είναι ο λόγος που με οδηγεί στην απόρριψη κάθε κρίσιμης διάκρισης των vanilla από τις bdsm λαγνουργικές προτιμήσεις - όπως και εσένα, άθελα σου, όταν αρνείσαι να προσδώσεις ευρύτερη διάσταση στο bdsm. H άποψη μου αφορά τόσο το D/s όσο και τη συστηματική πρόκληση πόνου ως μέσου για τον ηδονικό ερεθισμό - αδυνατώ να διαφορίσω εννοιακά ένα παρατεταμένο deap throat από ένα επώδυνο δέσιμο ή spanking. Δεν τα κατατάσσω σε ασύμβατες μορφές άντλησης ηδονής - και τα υπόλοιπα είναι role play. Σε τί διαφέρουν συμβολικά τα πρωτόκολλα από το αυστηρών προδιαγραφών εβδομαδιαίο συζυγικό sex, όπου η σύζυγος υποδύεται το ρόλο του αιδοίου-κρήνη ενώ κοιτάει το ρολόϊ και χασμάται;.
Ο ασαφής όρος perv, μοιάζει ακριβέστερος αν θέλουμε να περιγράψουμε την άνευ φραγμών άγρα ηδονής, που τίποτα δεν αποκλείει και τίποτα συγκεκριμένο δεν ανάγει σε απαραίτητη συνθήκη ικανοποίησης.

Ελπίζω η συζήτηση μας να είναι απολαυστική αλλά και εκατέρωθεν χρήσιμη, όπως οι προηγούμενες. Τίποτα δεν αντιτείνω στη μομφή περί "βαρύγδουπων" αναλύσεων, παρεκτός ένα: Τα νοήματα είναι ενίοτε σαν τις κωλοτρυπίδες, πρέπει να παιδευτείς για να διεισδύσεις.Τούτο το γνωρίζουμε και οι δύο.

 

Εντυπωσιακότατα και απολαυστικότατα διατυπωμένη ανάλυση με την οποία θα συμφωνήσω, μολονότι, ως αντιδραστική, θα ρωτήσω, εισέτι...

Μήπως η "καταβρόχθιση" (Φροϋδικώς -- στοματική διατύπωση...  ) του Εγώ μιας αυτοτελούς ύπαρξης περιέχει τελικά, δυνάμει, και την συνένωση των δύο Εγώ εις εν Εγώ ή μηδέν Εγώ; Αλλάζοντας ολίγα σεντιμέτρ την γωνία θέασης του θέματος εξ' υμών -- όταν το Εγώ αναγνωριστεί απόλυτα, και άρα είναι δεδομένο, έχει λόγο να παλεύει μανιωδώς να αναδύεται; Δεν δικαιούται επιτέλους να την αράξει και να αφήσει όλον τον υπόλοιπο χαρακτήρα αλλά και το σαρκίον να "καταβροχθίσει" και να "καταβροχθιστεί" αχόραταγα, ανενδοίαστα και εκτός ιστορίας (και πάλης προς κυριαρχίαν), καθώς το 'πε κι ο μπαρμπα-Γιάννης Σκαρίμπας, "έως ότου – φως μου – (καθώς τρελά θα χαιρετάει κείν' η κορδέλα η φανταιζί) βγούμε απ' την τρικυμία αυτού τού κόσμου . . ." -- καίτοι δι' ολίγον;

​

 

τότε είναι που αρχίζουν τα ωραία  

 

Εκτός Ιστορίας βρίσκεται μόνο το πάλαι ποτέ ανθρώπινο περιεχόμενο των τάφων.
Η κρινένια έχει δίκαιο. Το Απόλυτο απαρτιώνεται και καταρρέει μόλις κτηθεί.
Η σχέση Κυριαρχίας/υποταγής ουδέποτε σταθεροποιείται, ως μηδενικό άθροισμα. Η Κυριαρχία είτε αυξάνεται συνεχώς είτε εξανεμίζεται - όπως στις παρακμάζουσες Αυτοκρατορίες. Η διεύρυνση της είναι όρος ύπαρξης, ο οποίος ποτέ δεν πληρούται εμπράγματα εις το διηνεκές.
Άρα, ο σημερινός Κυρίαρχος είναι αναπόδραστα το θήραμα που θα καταξεσχισθεί αύριο. Έστω και μετά θάνατον. Δύο πρόχειρα παραδείγματα: Στάλιν (απεβίωσε στην κλίνη του, τον κατασπάραξε η Ιστορία), Ναπολέων (έσχε θάνατον ταπεινωτικόν κατανικηθείς από τα πρώην θύματα του).
Είναι αυτονόητο ότι δεν περιλαμβάνω στους Κυρίαρχους, όσους (διασκεδαστικούς) φλούφληδες φορούν μια λαιμαριά σε ένα δουλάκι λαϊκής καταγωγής, αποθέτουν την φραπεδιά τους στην κεφάλα της, τη διατάζουν να πέρδεται κατά τη βούληση τους και συνάγουν από τη συμμόρφωση της ότι επαχύνθησαν οι ούτως ή άλλως πενιχροί και αναιμικοί όρχεις (διάνοιες) των.
Η Κυριαρχία είναι εξόχως κοινωνικοπολιτική κατηγορία και διαδικασία. Στη σφαίρα των διαπροσωπικών σχέσεων, αλληγορικώς και κατ΄αναλογίαν κυριαρχία, περιορισμένη και "αδιάφορη" έστω, ασκεί μόνον ο Παίκτης ή η Τσούλα (βλ. παλαιότερα νήματα). Δηλαδή (για να αναχθώ σε γειτονικό νήμα) όσοι μονομερώς επιλέγουν από ποιούς θα "επιλεγούν" και επί πόσο διάστημα - ο χρόνος είναι κρίσιμο μέγεθος.

 

Προτιμώ να κατηγορηθώ για συγκρατημένη χυδαιότητα παρά για ρομαντισμό. Έτσι θα παραφράσω, φίλτατε Domance, μια παλιά ατάκα από τα εφηβικά μας λευκώματα "κι αν η μοίρα μας είναι το μηδέν ... στ' απ’ αυτά μας" (originally αν θυμάμαι καλά ... ας μην το κάνουμε να φαίνεται μια δίκαιη πλ(ε)ηρωμή).

Το θέμα που μ’ ενδιαφέρει είναι η δυνατότητα του ατόμου να πραγματώνει την τρέχουσα κατάστασή του δηλ. του ζωντανού, του υποκειμένου που πράττει και μετέχει.

Κι αν έχω κάποιες ενστάσεις αγαπητέ Dolmance δεν είναι σε επιμέρους επιχειρήματα και διαπιστώσεις αλλά στο γενικότερο κλίμα νομοτελειακής, σχεδόν Δαρβινικής, ματαιότητας που προβάλλεις. Δε μ’ ενδιαφέρει να διαλέξω αν προτιμώ να συνθλιβώ ως άτομο από την αντιπροσωπευτική «δημοκρατία», τον καταναλωτισμό ή τις αιτιάσεις περί ιστορικής αναγκαιότητας. Όλα τούτα συντείνουν στην δημιουργία του αισθήματος της ασημαντότητας του ατόμου και κατ’ επέκταση στην ουσιαστική ασημαντότητά του.

Η ύπαρξη, ως παρούσα κατάσταση, είναι η μόνη πραγματικότητα. Προς το παρόν εξασκούμε αυτό που έχουμε, την ύπαρξη μας και διατηρούμε τη δυνατότητα να την προβάλουμε στο μέλλον είτε ως αγώνα Κυριαρχίας ή ως ενασχόληση με την ανθοδετική ή όπως αλλιώς. Ο επερχόμενος θάνατός της είναι βέβαια μια διασταυρωμένη πληροφορία και όταν αλλάξουν τα πράγματα θα το δούμε. Σε 70 χρόνια, εσύ κι εγώ, το ξανασυζητάμε.

ΥΓ. Ουτε λόγος για τη συμφωνία μου μαζί σου περί κυριαρχίας και bdsm.

 

Δεν το κάνετε 60 χρόνια, από τώρα, Κύριοι, να προλάβετε κι εσείς, να ωριμάσουν και κάτι άγουρα φρούτα, εδώ μέσα;

 

Είχα κάτι προγραμματίσει αλλά, τι στα κομμάτια; Για χάρη σου θα το αναβάλω. Σύμφωνοι σε 60.

 

Απάντηση: Re: S/M ή bdsm; Η Κυριαρχία και τα μασκαρέματα της.

Aς γίνουν δύο οι ενστάσεις.

 

φίλτατε Κύριε Dolmance σπατάλη μελάνης τα λέω εγώ όλα αυτά ...

σε τελική ανάλυση να εκθιάσουμε τον εκτροχιασμό των "θέλω" μας ; σε αναζήτηση της ηδονής να αγνοήσουμε την άσκηση ; μόνο τη βενετία μάθατε, όχι την φλωρεντία ;
τόσο εύκολα ξεχνάτε την πλατωνική θεώρηση του κόσμου ; μόνο αριστοτέλη ;

μήπως είστε καλομαθημένοι ;

απλά παίρνω τα μπογαλάκια μου και φεύγω...

 

Πάντα είχα το δίλημμα αν η άμεση δημοκρατία ή η αριστοκρατία είναι το καλύτερο σύστημα. Επέλεξα γενικώς την πρώτη, αλλά μερικές φορές με γοητεύει και η δεύτερη.


Ασχετο ακούγεται

 

Άμεση δημοκρατία μεταξύ αριστοκρατών: ιδού η λύση KyriosG, όταν τα θέματα έχουν πνευματικό χαρακτήρα.
Όποτε επιχείρησα να συζητήσω με την οικιακή βοηθό μου προβλήματα από την Κριτική του Καθαρού Λόγου αναρωτήθηκα μήπως είχε ενδιατρίψει σε αυτήν περισσότερον εμού. Περιόρισα, λοιπόν, τον κύκλο των συνομιλητών μου, ιδίως όταν συνέχεαν την (νεοαριστοτελική κατά τον 14ο και 15ο αι.) Πάδουα με τη Βενετία - λόγω γεωγραφικής γειτνιάσεως; Όσο περισσότερα αγνοούσαν τόσο περισσότερο με έπειθαν ότι είμαι αδαής.
Δεν εννόησα όμως γιατί επελέγη το δημοσίευμα της Αμαζόνας προκειμένου να χαρακτηρισθούν τα δικά μου "σπατάλη μελάνης".
Επρόκειτο, ίσως, για "άσκηση" ή μήπως η φίλη μου είναι υπέρμετρα "καλομαθημένη";