Διαβάζοντας Φρόυντ

Έβγαλα το εσώρουχο μου, ανέβηκα πάνω στον πούτσο του και τρίβοντας τον στο μουνί μου, πήρα το βιβλίο στα χέρια και ξεκίνησα να διαβάζω:

«η βαριά επαπειλούμενη αυτοπεποίθηση του ανθρώπου ψάχνει για παρηγοριά, πρέπει οι φόβοι του κόσμου και της ζωής να εξαλειφθούν»

Προσπαθούσα να συγκεντρωθώ και να μην τον πάρω μέσα μου αμέσως. Είχα εντολή να στέκομαι έτσι, μέχρι να επιτρέψει στο μουνί μου να τον ρουφήξει. Πέρασε αρκετή ώρα. Τα υγρά έτρεχαν πάνω του. Με κοιτούσε μέσα στα μάτια, να παλεύω να διαβάζω, να μην χάνω τον ειρμό. Όταν κόμπιαζα, με απειλούσε: Δεν θα χύσεις απόψε αν δεν τελειώσεις το κεφάλαιο.

«Ο άνθρωπος παραιτείται προσωρινά από την καταστροφική ηδονή, για να απολαύσει αργότερα εξασφαλισμένη και σίγουρη ηδονή. Η «αρχή της πραγματικότητας» δεν καταργεί την «αρχή της ηδονής» αλλά την προσαρμόζει στα πολιτιστικά και κοινωνικά δεδομένα.»

Ήμουν πολύ κοντά στο να χύσω, του το είπα, δεν θα άντεχα πολύ ακόμη. Καριόλη Φρόυντ. Θα χύσω γαμώτο, θα χύσω. Μου είπε να σταματήσω και να συνεχίσω το διάβασμα στα 4. Χάρηκα. Δεν θα άντεχα πολύ ώρα ακόμη, το ήξερε. Εγώ στα τέσσερα, μπροστά μου ένα βιβλίο, να συνεχίσω το διάβασμα, όσο εκείνος πηδάει το μουνί μου δίχως αύριο. Όταν έχανα την αλληλουχία των λέξεων, τραβούσε τα μαλλιά μου. Καριόλης και αυτός και ο Φρόυντ. Άρχισα να εκνευρίζομαι, δεν μπορεί να συνεχίσει πολύ ώρα αυτό το μαρτύριο! ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΗΔΙΕΜΑΙ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ, είπα από μέσα μου. Το άκουσε, όχι που δεν θα το άκουγε. Πρώτη φορά έβριζα στον πληθυντικό! Ο πούτσος του σκληρός να λεηλατεί το είναι μου..

«Η συμβολή στην διερεύνηση του εσώτερου ανθρώπου, η ανακούφιση από ασυνείδητες συγκρούσεις που ταλαιπωρούν τον σύγχρονο άνθρωπο, τον εγκλωβίζουν σε εγωϊστικές ναρκισιστικές σχέσεις, άλυτα γονεϊκά συμπλέγματα, ενοχικά βιώματα και δραματικές καταστάσεις που δεν ανακόπτονται και περνούν από γενιά σε γενιά...»

Χύνω, δεν αντέχω χύνω, γαμώτο!! Με τραβάει από τα μαλλιά. Βγάζει τον πούτσο του, παίρνει το βιβλίο μου. Αρχίζει να χύνει πάνω στις γραμματοσειρές, κοιτάζοντας με στα μάτια. ''Γλείψτα πουτάνα, Καθάρισε καλά τον πούτσο μου και το βιβλίο''. Τον κοίταξα καλά καλά σαν να είναι τρελός. ''Γιατί εσύ τι είσαι μικρή''; Διάολε, αυτός ο τύπος διαβάζει τη σκέψη μου. Θα ξεμπλέξω όμως με δαύτον.

-Θα συνεχίσεις το διάβασμα σου στο πάτωμα.
-Μα γιατί στο πατ...;
(διακόπηκε απότομα ο διάλογος).


Το βιβλίο βρέθηκε κάτω. Μαζί με εμένα γυμνή να συνεχίζω.. Και εκείνον να χαλαρώνει χαμογελώντας..

«Κατ' αυτόν τον τρόπο η Libido που δεν βρίσκει την πραγμάτωσή της, που δεν γίνεται ηδονή, «απωθήται» στο «ασυνείδητο». Ετσι υποδουλώνεται στην «αρχή της πραγματικότητας» και αλλάζει μορφή,μετουσιώνεται, μεταμορφώνεται σε κάτι που δεν είναι από τη φύση της και γίνεται θρησκεία, αγάπη, τέχνη, πολιτισμός... »

Και οι δύο, ήρεμοι, σκεφτόμασταν πως.. δεν θέλαμε να χωρίσουμε εκείνο το βράδυ.
Ήταν το τέλος, η αρχή, η καύλα, οι προσδοκίες, τα υγρά, ο ιδρώτας, η χαρά, οι βρισιές, ο πόνος, η λόξα.. η διαστροφή που μας ένωνε..

-Ξέρεις πως η Αναϊς Νίν, ήταν το πουτανάκι του Μίλλερ;
-Ξέρετε οτι μοιάζετε στο Μίλλερ;
-Θα συνεχίσουμε με Μίλλερ λοιπόν..
-Εσείς και εγώ;
-Αυστηρά κατά σειρά.
-Πεινάω.
-Τα χείλη σου στον πούτσο μου. Τώρα.
-Μουσική.
-Γλείψε μου τον πούτσο. Δεν θα σηκωθείς απόψε πάνω από ένα μέτρο ύψος.
-Η μουσική σταμάτησε. Άρχισαν να τρέχουν δάκρυα.
-Άνοιξε το στόμα σου.
(τραβάει τα μαλλιά μου πίσω)
-Λέγε, θα ξαναπιάσεις ποτέ κουβέντα σε άγνωστο στο Internet; ΚΑΘΑΡΙΣΕ ΤΑ ΟΛΑ. Θα μάθεις να γράφεις με τόνους; ΟΛΑ ΕΙΠΑ.

Έτσι και εγώ δεν άφησα τίποτα να πάει χαμένο. Ούτε σταγόνα.
Ακολούθησαν βραδιές, με εμένα αντικείμενο βιβλιοθήκης, βραδιές που αμίλητοι απλά πηδιόμασταν χωρίς να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο, σαν ξένοι. Βραδιές γεμάτες διαστροφή, με ενωμένους δύο άρρωστους εγκεφάλους, βραδιές που έγιναν σημάδια που πονούσαν και άλλες, που απλά πίναμε τσάι όσο ο καθένας προσπαθούσε να προφτάσει την σκέψη του άλλου.

Μ'άρεσε να μένω μετεξεταστέα μπροστά του άλλωστε. Μ'άρεσε να λαχανιάζω.. Και μου άρεσε που πάντοτε κλείδωνε την πόρτα... ήμουν ήρεμη έτσι φυλακισμένη, στο μαύρο του μυαλού του.



(Η εκδοχή της...)

 

Πολύ σαδιστής ο τύπος....!

 

Καθίκια υπάρχουν εκεί έξω.

 

Καλύτερα θα ήταν να λέγαμε ποιοι ήταν τα πουτανάκια της Τζουν.

Ενδιαφέρουσα ιστορία ωστόσο. Υπάρχει ένα pdf με κάποια κομματάκια του Γιουνγκ. Ρίξτε του καμιά ματιά κανένα βράδυ που θα ξεμείνετε από βιβλία.

 

Η πρώτη σκέψη που μου ήρθε ως απάντηση είναι "pdf; και πού θα χύσουμε;"   

 

Εκτυπώστε το