Το μεγαλυτερο λαθος σε μια ερωτικη σχεση.

η επί μονίμου βάσεως συγκατοίκηση και γενικά οι αναπαραγωγές οποιασδήποτε φύσεως

 

Το μεγαλύτερο λάθος σε μια ερωτική σχέση!... Σπουδαίο θέμα και πάντα επίκαιρο!

Είναι τόσο απλό φίλοι/ φίλες μου... τόσο απλό. Αρχικά αναγνωρίζεις ποιος/ ποια είσαι. Αντιλαμβάνεσαι πως είσαι ένα ον όπως όλοι γύρω σου και σαν ον οι ανάγκες που έχεις εσύ τις έχουν κι οι άλλοι. Πολύ περισσότερο δε ο/ η σύντροφός σου! Εδώ θα μπορούσε να μπει τελεία και να μην πλατιάσω... αλλά θα πλατιάσω!   χα χα χα

Όταν ολοκληρώνεται κανείς, πιστεύω τα έχει ζυγίσει όλα τα παραπάνω κι ακόμα περισσότερα. Κατ' εμέ λοιπόν πιστεύω πως το μεγαλύτερο λάθος είναι να στερείς στον άνθρωπό σου να είναι ένας φυσιολογικός άνθρωπος με πάθη και αδυναμίες. -Όποιος κατάλαβε ευλόγος θα ρωτούσε-... μα καλά, πως γίνεται ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος να έχει αδυναμίες και πάθη???? Απάντηση: Δηλαδή, όταν ολοκληρώνεται κάποιος παύει να έλκεται ή να ξεχωρίζει ή να καυλώνει με κάτι διαφορετικό από τον σύντροφό του/ της???

... Απλά, εκεί είναι όλη η αλήθεια!... Στην ολοκλήρωση του καθενός, κατά πόσο ως δυνατός κι ολοκληρωμένος άνθρωπος μπορεί να υποκύψει στα πάθη του καταστρέφοντας ότι πιο όμορφο έχει με τον/την σύντροφό του και ακόμα περισσότερο καταστρέφοντας όχι μόνο τα όνειρα και την συναισθηματική επένδυση του αλλά κυρίως του/ της συντρόφου του.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ όχι μόνο στο Πακιστάν... αλλά στον ΆΝΘΡΩΠΌ ΣΟΥ! Ξεκόλλα, στο κάτω κάτω αν θα στην κάνει θα στην κάνει. Αυτό που ξέρω εγώ απ τη ζωή μου, όσο έδινα ελευθερία τόσο δεν ήθελε να με αφήνει μόνη ή να γυρίζει μόνη!

*Όχι όχι, δεν τα είπα εγώ... κάπου τα διάβασα από μια γριά ρακένδυτη που έγραφε ασυναρτησίες σε χαρτιά και τα πετούσε ολόγυρά της.

 

Το να ντρεπεται η μακροχρονια σχεση σου,ο σύντροφο σου να σου μιλησει για πραγματα που θελει να κανετε,και να μαθαίνεις οτι παει και τα κανει με αλλους,γιατι δηθεν εσενα σε σεβεται και δεν σε βλεπει ετσι(αν ειναι δυνατον)

 

Η έλλειψη επικοινωνίας και συνεπώς η άγνοια.
Όλα τα παραπάνω ειναι αποτελέσματα αυτής της αιτίας.

 

Ασέβεια επίσης..

 

Οι υπερβολες.

Οταν το λεω, γινομαι κακος...

Εγω τα λεω, εσεις τις κανετε. Τι ειναι χειροτερο, Χμ?

 

Γεια σου φίλη, σ αυτή την περίπτωση ελπίζω να μην τον έκανες να ντρέπεται περισσότερο με αποτέλεσμα να έχει χειρότερες συνέπειες κι ενοχές.

Σε τέτοιες περιπτώσεις-αν τον αγαπάς- του φτιάχνεις βραδάκι με χαμηλό φωτισμό και μουσικουλα και ανοιγεσαι απέναντι του για να τον κάνεις να απελευθερώσει τους φόβους και τις ενοχές που του δημιούργησε η οικογένεια του. Φέρε τον στο σπίτι αν τον αγαπάς,μην τον διώξεις περισσότερο απ' την ψυχή του. Σε φιλώ.

 

Εν αρχή ην ο πήδος και ο πήδος ην η αρχή...
Για μετά παίζεται...
Αλλά, δεν είναι καν ανάγκη να υπάρχει μετά, απλό...

 

Μια μικρή αναδρομή μιας μεγάλης παραμύθας...

Με το που ανακαλύφτηκε η τυπογραφία, στα μισά του 15ου αιώνα, αυτοί που ασχολήθηκαν μαζί της (κάτι Γουτεμβέργιοι, Μανούτιοι και λοιποί) ανακάλυψαν και κάτι άλλο...
Πως το σπορ της τυπογραφίας ήταν ακριβό, διότι ναι μεν το παραγόμενο προϊόν (βιβλίο) ήταν σημαντικά φτηνότερο από το αντίστοιχο χειρόγραφο, αλλά, πώς να το κάνουμε, το κέρδος τους δεν ήταν τέτοιο που να δικαιολογούσε την επένδυσή τους ώστε να τους επιτρέπει να την εξελίξουν (κι άλλη επένδυση πα να πει αυτό) έτσι ώστε να αυξηθεί το κέρδος λόγω άυξησης της παραγωγικότητας με παράλληλλη μείωση της τελικής τιμής του προϊόντος.
Έτσι λοιπόν και αυτοί και κάποιοι άλλοι (πιο "γάτοι" από αυτούς) την είδαν την δουλειά αλλιώς, δηλαδή την παραγωγή μικρών εκδόσεων (η φτήνεια τρώει τον παρά) που πουλούσαν σαν ζεστά κουλούρια.
Οι "πιο γάτοι" το τερμάτισαν εκδίδοντας κάτι ιστορίες ιπποσύνης και κάτι δακρύβρεκτα και κάτι ηρωικά και κάτι με τάχαμου Πηνελόπες και καψούρες και τέτοια και κάπως έτσι το πράμα ήρθε στα ίσια του και μεις σήμερις έχουμι βιβλία και κανονικά και ψηφιακά και ομιλούντα κι απ' όλα...

Και με το που "στρώνει" το πράμα, κάτι φιλόσοφες πούχαν μπουχτίσει με τα κλασικά και τα μπαρόκια και τα ροκοκά, τσουπ, λένε "ρομαντισμός, κυρίες και κύριοι"...
Πα να πεί, να πάρουμε τα πάνω μας ρε σεις, να τη δούμε κάπως αλλιώς, να τραβήξουμε μπροστά, σαν πολύ καθεστώς μάς έγινε η αναγέννηση ένα πράμα, μπουχτίσαμεν πια...
Κάτι που το καινούργιο είναι ορμητικό, κάτι που το παρακάνει, κάτι που ξεστρατίζει όταν απλώνει, αυτό που "έμεινε" από το νέο κίνημα ήταν μπόλικα ιδεαλιστικόν, έντονα ανθρωποκεντρικόν, πολύ παθιάρικο κιετς.
Οι "γάτοι" που λέγαμε, δεν έχασαν την ευκαιρία, πλημμύρισαν την αγορά με ιστορίες με έρωτες ανεκπλήρωτους, με αξεπέραστα εμπόδια, με κλοτσομπουνίδια απίθανα κι άλλα πιασιάρικα, ναι, καλά το καταλάβατε -οι παππούδες των Άρλεκιν ήταν- και πάλι σωστά το πιάσατε είχαν και χάπι-εντ στις πιο πολλές περιπτώσεις και πολύ μελετημένα (η αγορά είναι μεγάλο σχολειό)...

Έτσι λοιπόν μπήκαν σιγά-σιγά στο λεξιλόγιό μας λέξεις όπως "ρομάντσο, ρομαντσάδα, ρομαντικά", που -προσοχή εδώ παρακαλώ- είχαν να κάνουν με τα παθήματα και τα ζόρια που τραβάνε οι άνθρωπες προκειμένου να ξεπεράσουν δυσκολίες και εμπόδια, κυρίως όμως και πιο επικεντρωμένα στα καψουρογαμισιάτικα (αν και κομψά συγκαλυμένα, ένεκα η εποχή)... Και (όταν) είχε και χάπι εντ το παλουκάρι και το κομενάκι παντρευοντουστάνανε και ζούσαν αυτοί καλά κιετς...
ΕΚΕΙ τέλειωνε το πράμα... Τελεία και παύλα... Δεν είχε μετά...
Μετά ξεσκατίζανε τα μούλικα, γαμιόντουσαν να επιβιώσουν, να χαρούν καναδυό στιγμες, και κάπου στα σαράντα βλέπαν τα ραδίκια ανάποδα εκείνους τους καιρούς -σήμερα ψοφάμε μετά τα 70 μας χοντρικά...

Όσο νομίζετε πως αυτά πάνε τέλειωσαν και πάπαλα, πλανάσθε πλάνην οικτράν...
Τι νομίζουτι? Πως τα Άρλεκιν και τα Νόρα και τα Ρίντερς Νταιζέστ και τέτοια, που κυκλοφορούν ακόμα, για την ψυχή της μάνας τους εκδίδονται..? Τσου..!
Και εδώ έρχεται το μεγάλο κόλπο, αρκετά χρόνια μετά με το που τελειώνει ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος και λήγει κι ο Ψυχρός αποτέτοιος...
Κάτι που βγήκαν τα αντιβιοτικά, κάτι που λάδωσε τ' άντερό μας, κάτι που την είδαμε χάι, κάτι που έσκασε το Έιτζ κι ο πήδος έγινε "επικίνδυναι αποστολαί" αι λέξεις "ρομάντσο, ρομαντσάδα, ρομαντικά" και ανανεώθηκαν και επανανοηματοδοθήκανε, ουάου, πήραν και παράταση χρονική, μόνο πέναλτι δεν βαράνε μετά...

Πα να πει, όχι κυρίες μου και κύριοι, δεν σταματάει το "ρομάντσο" μέχρι, με κάποιο τρόπο, να επισημοποιηθεί η "σχέση", κάνουτι λάθος, τώρα πια το θέμε και μετά το "παραμύθι", ένεκα που "καλόμαθε η γριά στα σύκα"...
Πα να πει ρε ταλαίπωρε μαλάκα και μαρ' συ μαλάκω, πως από τη στιγμή που η ζωή μας βαστάει πιο πολύ, βγήκαμε στο σούπερ-μάρκετ του χάιπ μας και ψωνίσαμε το κοινωνικά κοντισιοναρισμένο "μετά" και "πολύ" και "άφθονο" και "απέθαντο" σόου του σπικ...
Αντί δηλαδής να χαιρόμαστε που ζούμε, βάζουμε τους κατάλληλλους περιορισμούς για να δυστυχούμε κατά κάποιο τρόπο, να αναπαράγουμε μοντέλα κοινωνικά ξεπερασμένα, να μπερδεύουμε κοινωνία με βιολογία, τις δυνατότητες του μυαλού μας με δεδομένες συμπεριφορές και άλλα πολλά χαριτωμένα με ένα κοινότατο χαρακτηριστικό: Βρίσκονται σε απόλυτη αντίθεση και μεταξύ τους και μεταξύ μας...

Αγνοούμε στανικά πως σε αυτό που λέμε "δυτικές κοινωνίες" το 10 έως και 40% από μας, είμαστε εξώγαμα τέκνα πολύ ρομαντικών κατά τα άλλα, γονιών (και μονογαμικών και μη και καλά και μη μού άπτου κλπ)...

Εντ οφ -ρομάντικ- στόρι...

Παρακαλώ, συνεχίστε...

 

Πιθανότατα θα τα έχουν γράψει ήδη άλλοι ( βαριόμουν, να διαβάσω 12 σελίδες ).

1) Ανειλικρίνεια ( από ψέμα σε αποσιώπηση αληθείας, σε μισόλογα )
2) Να παίρνεις τον άλλο για δεδομένο ή να θεωρείς, ότι πρέπει να είναι το ακούραστο πασπαρτού για κάθε "κλειδαριά"/ανάγκη σου.

 

Το λαικ γιατί ήταν από τις λίγες φορές που κατάλαβα με την πρώτη τι γράφετε  
(άσχετο... Ξέρω)

 

Να μη μιλάει το ζευγάρι. Να μην επικοινωνεί και να κρατάει η κάθε πλευρά πράγματα μέσα της. Τα οποία μία των ημερών θα προκαλέσουν "έκρηξη" με απρόβλεπτες και δυσάρεστες σε κάθε περίπτωση εξελίξεις και συνέπειες.

Αυτό θεωρώ ένα από τα πιο μεγάλα στοιχήματα για μία "υγιή" και μακροχρόνια σχέση.

Αν μπορώ να προσθέσω και κάτι ακόμη, θα πω και το να μην έχει ο καθένας το χώρο και το χρόνο του. Ένα ζωτικό κομμάτι, που θα του χαρίζει οξυγόνο αλλά και κέφι, ώστε να δίνει διαρκώς τον καλύτερο εαυτό του.