Οι διαφορές μιας/ ενός υποτακτικής/ου από μία/ έναν σκλάβο.

Πριν από οτιδηποτε, είσαι ανθρωπος.
Αρα εχεις ορια, ανοχες, αντοχες, φοβιες.

Αυτα θα τα επικοινώνησεις στον Κ.
Αυτός έχει υποχρέωση να τα λάβει όλα υπόψη του και να τα σεβαστει.

Το σε ποιον : απαντιεται.
Γιατι: γιατι εξ ορισμού τα όρια είναι αντικείμενο σεβασμού στην αρχη. Αλλιώς δε γίνεται χωριό.

 

Τίποτε δεν πρέπει απαραίτητα. Υπάρχουν τόσα είδη σχέσεων, για όλα τα γούστα, δεν χρειάζεται να διαλέξει κανείς μια θέση που δεν τον καλύπτει, ποιός ο λόγος να το κάνει;
Αν κρίνει κάποιος πώς το κόστος των επιλογών του παραείναι υψηλό, διαλέγει άλλο είδος σχέσης.

Γενικά: άτομο που έφτασε να είναι σε θέση σκλάβου δεν θέτει όρια, όχι γιατί δεν μπορεί, αλλά γιατί απλά δεν τον ενδιαφέρουν, του είναι περιττό να αμυνθεί, δεν θέλει να προστατέψει (από ποιόν; ) κάτι δικό του. Να προσθέσω ότι αυτό δεν είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό του M/s, συναντιέται και σε D/s.

Όσο για τα όρια, ο άνθρωπος έχει βιολογικά όρια, προφανώς, κανείς δεν περνάει καλά με δέκα λεπτά άπνοια.
Πέρα από αυτό, και αφού ήδη μίλησα για την συνειδητή αδιαφορία για "λογικά" όρια απο το σ (και ενιοτε το υ), γιατί να θέλει ο ιδιοκτήτης να χαλάσει τα πράγματά του;

------

Όχι, δεν πρέπει ούτε και αυτό.

 

Εφόσον ο άνθρωπος είναι '' ελλογο ον '' έχει και κάποια βασικά όρια που είναι απαραίτητα για να ζήσει. Ο άνθρωπος απο την φύση του θελει να αισθάνεται ασφαλής.

 

Στην ιδια μου προταση υπαρχει ο χρονος η εμπιστοσυνη και η αποδοχη, θελεις μηπως να μου εξηγησεις γιατι σταθηκες μονο στη συγκεκριμενη λεξη;

 

Στην ...σημαία..! Πού αλλού..?

 

εύστοχα επισημάνθηκε οτι δεν υπάρχουν ούτε χρειάζονται μονοσήμαντες απαντήσεις.

για οποιονδήποτε λόγο το υ δεν είναι προετοιμασμένο να παραδώσει τον έλεγχο (που είναι και το συνηθέστερο), ή ακόμη κι αν είναι, θα ενημερώσει τον κ γι αυτά που αντιλαμβάνεται ως "όριά" του. τις αντοχές που νομίζει πως έχει, τις προλήψεις, τις ιδεοληψίες, τις εξαρτήσεις, τους φόβους, τις αναστολές κάθε είδους, τις ανάγκες, τις δεσμεύσεις, τις καταγραφές εν γενει, κι ο,τι άλλο νομίζει ή ανακαλύπτει. αυτή η διαδικασία θα γίνει είτε στην αρχή είτε στην ανάπτυξη της σχέσης. ένα συμφιλιωμένο με τον εαυτόν του και την υποτακτικότητά του υ μπορεί κατά κανόνα να παραθέσει εγκαιρότερα και ευκολότερα τις περιγραφές του. ακόμη κι όσα δεν κατορθώσει να περιγράψει επαφίεται στον κ να τα κατανοήσει και να τα χειριστεί. "στόχος" να ξεπεραστούν όποιες αναστολές, εγκαθιδρύεται εφ όσον αυτές με οποιονδήποτε τρόπο έρχονται σε σύγκρουση με το κ, εμποδίζουν το υ να προσαρμοστεί στο κ, αλλιώς είναι αδιάφορες και δεν ασχολείται κανένας μαζί τους. το αν θα γίνουν "αποδεκτά" τα "όρια" εξαρτάται απ' αυτό, απ' το αν και πόσο αφορούν ή εμποδίζουν το κ ή απ το πόσο νομίζει πως μπορεί να τα χειριστεί ή να τα ανατρέψει. σε πολιτικοστρατιωτικές προσυμφωνημένες δομές είναι δυνατό να υπάρχουν και συμβατικές περιγραφές για τα όρια που είναι απαγορευμένο να αγγιχτουν, δίκην δικαιώματος (συστήματος δικαίου). εφαρμόζεται στη σαξωνική παράδοση.
δεν υπάρχει ένα μοναδικό μοτίβο για τον τρόπο που ο κ θα χειριστεί την αντίληψη του υ για τα "όρια" ούτε μιά "συμφωνία" για τον χειρισμό τους.

δεν είναι δικαίωμα, δεν είναι όροι, είναι επικοινωνία, δεν δεσμεύουν. μπορεί όμως να είναι κρίσιμες συνθήκες.

η μετάθεση (ή και υπέρβαση) των ορίων γίνεται μέσα στη σχέση, σπανιότερα πριν, και γίνεται διαρκώς. η σύνδεση της "μη ύπαρξης ορίων" με "σκλαβιά" που υπονοεί ο τίτλος και η ανάπτυξη του νήματος δεν είναι βάσιμη. οι εκπαιδευμένες σκλάβες εξακολουθούν να έχουν όριο τα τεσσερα λεπτά κάτω απ το νερό στην κατάδυση.

 

Διορθώσατε εκ των υστέρων την ανάρτησή σας, προσθέτοντας την τελευταία φράση που φαντάζομαι διευκρινίζει τι εννοείτε.

Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του Μ/s (και κάποιων D/s) είναι ότι για το σ/υ δεν υπάρχουν κεκτημένα κανενός είδους. Οπότε αν για κάποιον είναι πρωταρχικής σημασίας να νοιώθει ασφαλής, ας διαλέξει άλλο είδος σχέσης.
Είπαμε, τίποτε δεν πρέπει.

 

Λάθος λέξη η ασφάλεια, εν προκειμένω...
Υπάρχουν και ασφαλιστικές εταιρείες, υπάρχει η Ασφάλεια Αθηνών, υπάρχει και μια ασφάλεια στο πλυντήριο, πολλές ασφάλειες υπάρχουν...

 

Μιλάω για τα όλα τα όρια που αν παραβιαστούν θα υπάρχει κίνδυνος στη φυσική διάθεση του ατόμου να ζει καλά

Προσωπικά διαφωνώ. Θεωρώ πως κανένας άνθρωπος δεν θέτει σε ανασφάλεια ζητήματα που αφορούν το ευ ζην του, δλδ πρακτικά κάνουν κακό στον ίδιο. Αν κάποιος άνθρωπος αδιαφορεί για αυτά τότε είναι ψυχικά ασθενής. Κάποια θέματα ορίζονται καλύτερα απο την επιστήμη η οποία μας έχει ξεκαθαρίσει πως αυτό το πρέπει μας επιτρέπει να μπορούμε να ζούμε.

 

η απάντησή μου αφορά σε οποιαδήποτε απ' τις τρεις λέξεις, για την τέταρτη δεν έχω επιφύλαξη, αλλά οι τρεις την συσκοτίζουν.

 

Ο slave ως ιδιοκτησία του Αφέντη αισθάνεται απόλυτα ασφαλής και προστατευμενος.

Σκέφτεσαι ως βανίλα για αυτο και έχεις αυτά τα ερωτηματα

 

Ήδη σας ρώτησα ποιά όρια εννοείτε, όχι να παραφράσετε τα ήδη λεγόμενά σας.
Θέλετε να διευκρινίσετε με κάποιο παράδειγμα;

Να επισημάνω οτι χρησιμοποιήσατε το ρήμα παραβιάζω, ενώ νομίζω ήμουν σαφής: ένας σ/υ δεν νοιώθει παραβιασμένος. Σας διαφεύγει ότι είναι εκεί γιατί θέλει.

Ενας καπνιστής είναι ψυχικά ασθενής; Ο Alex Honnold που σκαρφαλώνει χωρίς σχοινί είναι ψυχικά ασθενής; Κάποιος που δεν τρώει φρούτα είναι ψυχικά ασθενής;
Ποιός κρίνει;