Έψαχνα Αφέντρα

Ξυπνάς ένα ήσυχο πρωινό, ηλιαχτίδες χορεύουν απαλά στο δωμάτιο. Είσαι πια παρά δύο χρόνια σαράντα, και η ψυχή σου νιώθει το βάρος του χρόνου που περνά. Στέκεσαι μπροστά στον καθρέπτη και βλέπεις το πρόσωπό σου. Κάθε απαλή σχισμή χαράζει ιστορίες και αναμνήσεις, αλλά πιο έντονα χαραγμένη είναι η μοναξιά. Δεν είναι ο χρόνος που σε πληγώνει, αλλά εκείνη η γλυκόπικρη αίσθηση του κενού. Η μοναξιά, αθέατη σύντροφος, που σμιλεύει τη ζωή σου με λεπτές πινελιές μελαγχολίας και ονείρων!

Τι νόημα έχουν η επιτυχία, οι σπουδές, οι γεμάτοι λογαριασμοί στην τράπεζα, αν δεν μπορείς να γευτείς έστω και λίγο από το όνειρό σου; Να βρεις Εκείνη, την ψυχή που θα κυριεύσει την καρδιά σου, που θα ανατρέψει την ύπαρξή σου με την ένταση της παρουσίας της. Να ζήσεις για εκείνη τη ματιά που θα φωτίσει τη ζωή σου και θα δώσει λόγο στην κάθε σου ανάσα, στην κάθε σου σκέψη.

Είχα απογοητευτεί πια. Ο έρωτας, για εμένα, κρυβόταν σε αυστηρά πλαίσια, τόσο σφιχτά που είχα μάθει να ζω μέσα τους και να μην τολμώ να φανταστώ κάτι έξω από αυτά. Ώσπου, αυτό το ήρεμο πρωινό, αποφάσισα να ρισκάρω. Να πω στον εαυτό μου, 'Νικόλα, τόλμησε.' Ο τρόπος, λίγο-πολύ γνωστός — τα κοινωνικά δίκτυα. Όμως αυτή τη φορά είχα πάρει την απόφασή μου. Δεν θα κρυβόμουν πίσω από ψεύτικες μάσκες και προφίλ. Ό,τι θα έκανα, θα το δοκίμαζα με τη δική μου αλήθεια, με την ψυχή μου γυμνή, εκτεθειμένη σε όποια ήθελε να τη δει

Άρχισα να αναζητώ δυναμικές, κυριαρχικές γυναίκες. Οι αναζητήσεις μου με οδήγησαν σε ομάδες με αναρίθμητα μέλη, αλλά ανάμεσα στα πολλά ψεύτικα προφίλ, ένιωσα την ανάγκη να φιλτράρω τα αποτελέσματα και να εστιάσω σε εκείνες που βρίσκονταν κοντά στη δική μου περιοχή. Και τότε, το βλέμμα μου καρφώθηκε σε ένα προφίλ. Το άνοιξα και, μπροστά μου, μια Γυναίκα, μια Κυρία. Μεγαλύτερη από εμένα, ίσως δέκα χρόνια, ίσως και περισσότερα — ποτέ δεν ήμουν καλός στο να υπολογίζω την ηλικία. Το προφίλ της ήταν γεμάτο με φωτογραφίες και δημοσιεύσεις, ανοιχτές σε κοινή θέα. Εντυπωσιάστηκα από την αυθεντικότητά της, αλλά ακόμη πιο πολύ με κέρδισαν οι εικόνες της. Ήταν τραβηγμένες σε γνώριμα μέρη, τόσο κοντά στο σπίτι μου που η καρδιά μου άρχισε να χτυπά πιο γρήγορα. Ένιωθα σαν να είχε ήδη μπει με κάποιον τρόπο στον δικό μου κόσμο.

Ήρθε η ώρα για τη μεγάλη απόφαση: να της στείλω μήνυμα. Σκέψεις χόρευαν στο μυαλό μου, και τα δάχτυλά μου έγραφαν και έσβηναν ασταμάτητα, προσπαθώντας να βρουν τις σωστές λέξεις. Τίποτα δεν μου φαινόταν αρκετό. Τελικά, έγραψα: 'Καλημέρα. Με όλο το θάρρος, σας στέλνω αυτό το μήνυμα. Είδα ότι είστε μέλος σε μια ομάδα που δεν θα τολμούσα ποτέ να μπω, αν και με εκφράζει βαθιά. Θα θέλατε να μιλήσουμε;' Ίσως να φαίνεται απλό, ακόμα και ανόητο, το ξέρω. Αλλά ήταν το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ, κάτι ειλικρινές, κάτι αληθινό. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή και τα χέρια μου έτρεμαν. Η αγωνία του άγνωστου ήταν πιο δυνατή από ποτέ. Η τόλμη μου ήταν ευάλωτη.

Πέρασαν αρκετές ώρες από τη στιγμή που έστειλα το μήνυμα. Η ματιά μου ήταν συνεχώς καρφωμένη στην οθόνη του κινητού μου, περιμένοντας. Έστω και ένα 'διαβάστηκε' θα ήταν αρκετό. Αλλά τίποτα. Ίσως να ήταν λάθος τελικά. Ήταν απόγευμα Σαββάτου, μέσα στον καυτό Ιούλιο. Φίλοι μου με είχαν καλέσει να βγούμε, αλλά αρνήθηκα· δεν είχα καμία διάθεση για παρέα. Καθισμένος στο δωμάτιό μου, άκουγα τη μαγευτική φωνή της Billie Eilish να γεμίζει το κενό. Ξαφνικά, ο ήχος ενός μηνύματος διέκοψε τη μουσική.

'Σε ξέρω;'
Μήνυμα από εκείνη. Η καρδιά μου χτύπησε τόσο δυνατά που νόμιζα πως θα σπάσει. Ένιωσα τα πόδια μου να λυγίζουν και γονάτισα μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Με χέρια που έτρεμαν, άγγιξα το πληκτρολόγιο και έγραψα:
'Όχι.'
'Ποια ομάδα;'
Ήξερα ότι θα το ρωτούσε. Το περίμενα, αλλά η ντροπή άρχισε να με κυριεύει. Τα μάγουλά μου κοκκίνισαν.
'Γυναίκες και σκλάβοι,' απάντησα βιαστικά, μη θέλοντας να την αφήσω να περιμένει.

Απάντησε με ένα χαμογελαστό emoji. Έβλεπα ότι συνέχιζε να γράφει.
'Έπρεπε να έχω βγει από αυτή την ομάδα καιρό τώρα.' Έκανε μια μικρή παύση, και η αναμονή με έκανε να κρατήσω την ανάσα μου.
'Εσύ είσαι σκλάβος;'
'Δεν… δεν ξέρω...'
'Ηρέμησε, βρε, πλάκα κάνω. Θες να σου κάνω κλήση; Βαριέμαι να γράφω.'
'Ναι.'

Με ένα μόνο 'ναι', ένιωσα τον κόσμο μου να ανοίγει σε μια νέα, απρόσμενη περιπέτεια.
Μου έστειλε πρώτα ένα αίτημα φιλίας, συνοδευόμενο από ένα μήνυμα:
'Θα εξερευνήσω πρώτα το προφίλ σου και θα σε καλέσω μετά. Μπορείς να κάνεις το ίδιο.'
Δεν απάντησα· απλώς δέχτηκα το αίτημά της. Ανακάλυψα πως ζει πραγματικά κοντά μου και έχουμε αρκετούς κοινούς φίλους. Στα σχόλια των φωτογραφιών της, άντρες και γυναίκες την εξυμνούν. Υπάρχει κάτι πάνω της που με μαγνητίζει από την πρώτη στιγμή — μια αύρα, ένα βλέμμα, κάτι που δεν μπορώ να περιγράψω, μόνο να νιώσω.

Το Messenger ήχησε ξανά και απάντησα αμέσως:
'Παρακαλώ.'
'Είναι πολύ ευχάριστο που μου έστειλες από αληθινό προφίλ. Έχουμε κοινούς φίλους. Θα ρωτήσω για σένα.'
'Ναι.'
'Άντζελα.'
'Ναι, έχετε δίκιο. Νίκος.'
'Ενικός, Νίκο, χαλάρωσε. Δεν είμαι τόσο μεγαλύτερη.'
'Συγγνώμη...'

Άκουσα το γέλιο της μέσα από την οθόνη για πρώτη φορά. Είχε μια ζεστασιά, μια σιγουριά, που με έκανε να χαμογελάσω.
'Πες μου για σένα.'
'Για μένα... λοιπόν, όπως είδες, είμαι αρχιτέκτονας. Αγαπώ την κολύμβηση και έπαιζα πόλο μέχρι πριν λίγα χρόνια.'
'Και δεν έχεις ούτε μία φωτογραφία με μαγιό;'
'Θέλετε να σας στείλω;'
'Τι είπαμε;'
'Θέλεις να σου στείλω;'
'Θέλω, αλλά προτιμώ να βγάλεις τα ρούχα σου και να σε καλέσω στην κάμερα.'

Ένιωσα την καρδιά μου να χτυπά δυνατά. Τα έχασα για μια στιγμή, δίστασα, και έκανα μια μικρή παύση.
'Όλα τα ρούχα;'
'Ναι.'

Ανέπνευσα βαθιά, έκανα μια μικρή παύση ακόμα, και ξεκίνησα να γδύνομαι.
'Είμαι έτοιμος.'

 

Ελπιδοφόρο ξεκίνημα...

 

Τελικά τι έγινε ? εγινε συνάντηση ?