Αχ, εμείς τα κορίτσια...

Από πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου σαν υποτακτική... χωρίς να ξέρω ορολογίες, κανόνες, πρωτόκολλα κι όλα τα παραφερνάλια... θυμάμαι να μουσκεύω από τις πρώτες σελίδες της "Ιστορίας της Ο" και την τιμωρία της "Γραμματέας" στην ταινία. Μου ταίριαξε σαν γάντι και πέρα από κάποιες vanilla "δοκιμές" με συνομηλίκους αποδέχθηκα τον εαυτό μου: θέλω να ανήκω σε έναν άνδρα και μάλιστα μεγαλύτερο μου...

Έτσι αφού περιπλανήθηκα αρκετά στην άγονη έρημο των αυτόκλητων μαστεράδων κατέληξα στον Κύριο μου. Για μένα αυτός είναι ο γλυκός βασανιστής μου, ο άνθρωπος μου, ο δάσκαλός μου, τα πάντα όλα...

Πάντα λοιπόν μου έλεγε πως σκοπός του (και κατά συνέπεια και δικός μου) είναι να βγάλω κάθε πλευρά της σεξουαλικότητας και της προσωπικότητας μου. Κι ότι αυτό θα είναι η ολοκλήρωση μου. Προσπάθησε πολλές φορές να καταλάβω τα ψυχαναλυτικά που μου έλεγε: "η έλλειψη πατρικής φροντίδας με οδήγησε στο επιθυμώ ισχυρούς και μεγαλύτερους άνδρες, αλλά από την άλλη έχω κι ένα άλλο δυναμικό που έχει να κάνει με την έλλειψη της μητρικής αγκαλιάς". Δεν καταλάβαινα τι ήθελε να μου πει κι ας έκανα πως συμφωνούσα... Και τότε άκουγα το βροντερό του γέλιο και να μου λέει: "Όταν το μήλο πέσει κάτω από την μηλιά θα καταλάβεις."

Μέχρι που ήρθε εκείνη η ώρα και κατάλαβα...

Η Πόπη είναι μια συνάδελφος από την δουλειά. Πέντε χρόνια μικρότερη από μένα. Γλυκό και όμορφο κορίτσι. Χαμένη στις vanilla σχέσεις της, παιδευόταν τον τελευταίο καιρό με ένα αγοράκι στα χρόνια της. Έναν ακόμη κλαρινογαμπρό που το μόνο που θέλει είναι μια τρύπα για να βάλει πουλάκι του. Ψεκάστε σκουπίστε τελειώσατε λοιπόν ο εν λόγω, του είχαμε δώσει το προσωνύμιο "ο επτά λεπτά με τα προκαταρκτικά"...

Ήταν βραδάκι. Ξαπλωμένη με τις πυτζαμούλες μου χαζολογούσα στην τηλεόραση... Χτυπάει το τηλέφωνο. Ήταν η Πόπη... Κλαίγοντας... "Είμαι από κάτω. Να ανέβω; Έχω ανάγκη". Η απάντηση χωρίς δεύτερη σκέψη: "Ανέβα". Η πόρτα ανοίγει, η Πόπη μπαίνει κλαμμένη, το μαλλιά της ανακατεμένα, το μακιγιάζ της χάλια, η μάσκαρα έχει τρέξει κι έχει σκοτεινιάσει το προσωπάκι της και μια σταγόνα αίμα στην άκρη των χειλιών της...

"Αχ κορίτσι μου τι έγινε;", ρωτάω. "Με χτύπησε...", απαντά. Και δώστου κλάματα και αναφιλητά...

Κάτι κάνει κλικ μέσα μου. "Έλα, πάμε να ηρεμήσουμε και θα τα συζητήσουμε όλα". Την πάω στο μπάνιο, την σπρώχνω προς το νιπτήρα κι αρχίζω να πλένω το πρόσωπο της... Ηρεμεί σιγά σιγά... Προσπαθώ να της φτιάξω τα ρούχα, και για πρώτη φορά παρατηρώ πόσο όμορφο πισινούλη έχει. Ασυναίσθητα αρχίζω να της κάνω μασάζ και εκεί τρελαίνομαι, όχι μόνο ηρεμεί αλλά σκύβει προς τα μπροστά... δεν έχω αγγίξει ποτέ ερωτικά μέχρι τότε γυναίκα αλλά νοιώθω και το δικό μου μουνάκι να ζεσταίνεται...


...


Συνεχίζεται εν καιρώ η καθόλα πραγματική ιστορία.

 

Ανυπομονούμε για τη συνέχεια !

 

Θελω να πεθανω με αυτα που διαβαζω. Ο κοσμος εχει γινει πολυ σκληρος πια.

 

Ο κόσμος ήταν πάντα σκληρός... Απλά δεν είχε τέτοια πρόσβαση στην πληροφορία...

 

έχει παρατηρηθεί οτι δαρμένες είναι πιό καυλωτικές και πιό καυλωμένες.

 

είχε.  

 

Σε ποιες αναφέρεσαι;

 

Θα μας πει άραγε;;

 

ι
Οι εκφράσεις όπως άγονη έρημο αυτοκλητων μαστεραδων , γλυκός βασανιστής κλπ είναι εύστοχες και δείχνουν άτομο με θέληση για γνώση . Περιμένουμε την συνέχεια της ιστορία ς σαν να είμαστε θεατές. Σημειώνω επίσης πως ο γυναικείος έρωτας όπως και κυριαρχία , έχουν μοναδικά στοιχεία.

 

Άνθρωπος είμαι κι εγώ, δεν κρατήθηκα... είναι αυτό που μας πιάνει εμάς τις γυναίκες μην τυχόν και δούμε άνθρωπο στην ανάγκη, να πάμε να βοηθήσουμε... την αγκαλιάζω λοιπόν δήθεν τρυφερά από την μέση και σκέφτομαι: "εντάξει εάν ακούσω κάνα καντήλι, είμαι στο όριο της γυναικείας τρυφερότητας. Άλλωστε έτσι κάνουμε εμείς τα κορίτσια: αγγιζόμαστε, κρατιόμαστε χέρι με χέρι, παίρνουμε αγκαλιά η μία την άλλη." Αλλά η αντίδραση ήταν αυτή που δεν περίμενα: ένα βαθύς αναστεναγμός βγαίνει από το βάθη του είναι της, από αυτούς που είναι λιγωμένοι πόθοι στο βασίλειο των ήχων. Δεν ξέρω πια τι κάνω, νοιώθω και το δικό μουνάκι μου να έχει πάρει φωτιά και την αγκαλιάζω από πίσω με τα δυο μου χέρια κι αρχίζουν τα χέρια μου να γίνονται πια απαιτητικά. Οι αναστεναγμοί της δεν είναι πια σταλάγματα αλλά γάργαρο ρυάκι... Αρχίζω να της χαιδεύω το μουνάκι της πάνω από τα ρούχα - είπαμε είμαστε στο όριο ανάμεσα στο αθώο παιχνίδι και το το ξεκάθαρο ερωτικό, κολλάω σαν στρείδι πάνω της κι αρχίζω να τρίβομαι καυλωμένη... "Αχ, ναι, ναι εκεί σε παρακαλώ" την ακούω να μου ψιθυρίζει και ξέρω πως από δω και πέρα καίω τις γέφυρες.

Της σηκώνω όπως όπως την φούστα και για πρώτη φορά βλέπω το ζαχαρο κοριτσίστικο βαμβακερό εσώρουχο της - "χωρίς ραφές" η ανόητη σκέψη της στιγμής, περνάω το χέρι μου πάνω από την καυτή σχισμή της και νοιώθω την υγρασία της... Το δικό της χέρι αγγίζει το δικό μου και το πιέζει. Πιο βαθύς αναστεναγμός, ξανά αυτό το "ναι, ναι, συνέχισε...", Σκύβω στο λαιμό της, η μυρωδιά από το άρωμα της με χτυπάει κατευθείαν στον εγκέφαλο μου, ΘΕΛΩ και ΜΠΟΡΩ να την γευτώ και αφήνω το πρώτο μου φιλί στο λαιμουδάκι της που μου προσφέρεται με τόσο αισχρή αθωότητα. Σπρώχνει με τα χέρια της το τελευταίο σύνορο που με χωρίζει από την επίκεντρο της γυναικείας της φύσης και ΝΑΙ, μου προσφέρεται σαν προσφορά πάνω στον βωμό.

Τα δάκτυλα μου κατευθύνονται μέσα της, γλιστράνε σαν μοτοσυκλέτα σε αθηναϊκή άσφαλτο μετά την βροχή, μια τρελή κούρσα κολασμένης ηδονής... Βογκάει πια σαν γάτα στις μέρες της, καρφώνεται πάνω στα δάκτυλα, ένα δύο τρία, δεν ξέρω πια πόσα είναι μέσα της, την γαμάω κανονικά. Γυρίζει, με αγκαλιάζει, το σλιπάκι της είναι στο πάτωμα, ψάχνει το στόμα μου, τα χείλη μας αγγίζονται και νοιώθω να με χτυπάει ηλεκτρικό ρεύμα, οι γλώσσες μας γεύονται και εξερευνούν. Τα βογκητά της έχουν γίνει πια συμφωνική ορχήστρα, τρέμει, και ξαφνικά... τα νύχια της καρφώνονται στην πλάτη μου, το αιδοίο της καυτό και υγρό σαν λειωμένη σοκολάτα θέλει να πάρει όλο το χέρι μου μέσα της κι αρχίζει να χύνει, να σπαράζει, να λυγίζει...

...

Αμήχανη σιωπή... Περιμένω να ακούσω "ήταν ένα λάθος, δεν πρέπει να ξαναγίνει, θα το ξεχάσουμε σαν να μην έγινε ποτέ" αλλά όχι! "Σε ευχαριστώ, σε ευχαριστώ, ήταν υπέροχο..." είναι αυτό που μου ψιθυρίζει... Και τότε γονατίζει, δεν ξέρω τι να κάνω, τώρα νοιώθω εγώ αμήχανα, δεν πιστεύω καν αυτό που φαντάζομαι πως θα γίνει, παρά μόνο στις πιο τρελές μου φαντασιώσεις. Όπως σκύβει λοιπόν κατεβάζει το κάτω μέρος από τις ροζ μου πυτζαμούλες με τα ελεφαντάκια, μαζί και το καθόλου σέξι εσώρουχο μου και κολλάει το στόμα της πάνω στο δικό μου μουνάκι. Σκέφτομαι - πάντα μια χαζή σκέψη έρχεται σαν κολαούζος στις πιο άβολες στιγμές - πως είμαι καθαρή, έκανα μπάνιο πριν λίγο - αλλά η γλωσσίτσα της έχει βρει χωρίς να δυσκολευτεί το κουμπάκι μου, η γλώσσα της αγγίζει το κόσμημα στην κλειτορίδα μου, τραβιέται, λέω μέσα μου "πάει, ξενέρωσε" αλλά αντί γι' αυτό απομακρύνει λίγο το κεφάλι της, γυρίζει, με κοιτάζει, χαμογελάει πρόστυχα και ξαναρχίζει την δουλειά της...

Δεν χρειάζεται να παιδευτεί πολύ. Έφτασε η δική μου ώρα: η κάβλα μου ξεσπάει, ουρλιάζω, της πιάνω τα μαλλιά, της τα τραβάω και την κολλάω πάνω μου μην τυχόν και ξεκολλήσει από το καυτό μουνί μου που αρχίζει να κατεβάζει ποτάμια τα ζουμάκια της, της κόβω την ανάσα αλλά δεν με νοιάζει, το μόνο που έχει σημασία είναι η γλώσσα της να μην ξεκολλήσει από εκεί, όλο το Σύμπαν είναι εκεί, μέσα στον εγκέφαλο μου ξεσπά ηλεκτρική καταιγίδα μεγαλύτερη κι από την κηλίδα στον πλανήτη Δία, οι ορμόνες ξεχειλίζουν από κάθε πόρο του σώματος μας κι αρχίζω να κατεβάζω ένα ποτάμι από ζουμιά πιότερο μεγάλο από όλα τα ποτάμια του κόσμου…


...

Σταγόνες από ούρα καταλαβαίνω πως μου έχουν ξεφύγει... "Τα σκάτωσες bas" σκέφτομαι. "Άντε να το μαζέψεις τώρα. Τρέχοντας θα φύγει η - όπα, τι μου είναι;", νάτη πάλι η ανάγκη μου για ταμπέλες. Αλλά όχι: "Δώστα μου, τα θέλω" νομίζω πως ακούω. "Δεν γίνεται αυτό που ζω, θα τρελαθώ, όνειρο ζω!", περνάει σαν αστραπή από το μυαλό μου.

Δεν κρατιέμαι πια, αρχίζω να την κατουράω κανονικά, αυτή κολλημένη πάνω μου προσπαθεί να τα καταπιεί όλα, φυσικά και δεν τα καταφέρνει. Η βροχούλα μου έχει πάει παντού, στο πρόσωπο, στα μαλλιά της, τρέχουν πάνω στο στήθος της, την κοιλιά της, την ήβη της, μουσκεύουν τα ρούχα της και φτιάχνουν μια λίμνη στο πάτωμα… Εχω τρελαθεί πια, ο οργασμος που μου έρχεται είναι σαν έκρηξη, μπλέκω τα χέρια μου στα μαλλάκια της και την πιέζω σαν τρελή πάνω μου και ξαναχυνωωωω ουρλιάζοντας… κι εκείνη, αχ εκείνη, όχι μόνο δεν κάνει καμιά προσπάθεια να τραβηχτεί, αλλά την νοιώθω να τρέμει και να βρυχάται, στον πρώτο μας ταυτόχρονο ταξίδι στην Κόλαση και τον Παράδεισο μαζί…

….

Αυτά, για σήμερα, η καθόλα πραγματική ιστορία μας συνεχίζεται…

 

Εξαιρετική περιγραφή. Οι παρομοιώσεις σε οδηγούν στο πνεύμα της στιγμής ακριβέστατα. Σαν να στέκεται κάνεις απέναντι βυθισμένος σε πολυθρόνα κι να αγωνία για την συνέχεια

 

Σας ευχαριστώ. Είναι ακριβώς όπως το βίωσα και όπως ακριβώς παρατηρούσα την ατελείωτη ροή σκέψεων.