Χίλιες σε μια νύχτες...

Η αλήθεια είναι πως 4.000 χιλιόμετρα μακρυά από το σπίτι σου, όλα έχουν μια άλλη... εσάνς.

Αλλά εκείνη η βραδιά είχε κάτι από την παραμυθία του 1000 και 1 νύχτες, την ατμόσφαιρα του Μπέργκμαν, τις ψυχολογικές διελκυστίνδες του Αρονόφσκι, το χιούμορ και την ευστροφία του Γούντι Άλλεν, τον αισθησιασμό του Κιούμπρικ...

Ίσως και να ήταν η επίσκεψη στην επιβλητική και χρυσοποίκιλτη Αλάμπρα.
Προχωρημένη άνοιξη γαρ και στην χώρα εκείνη του ευρωπαϊκού νότου η ζέστη είχε σφίξει για τα καλά.

Ο ζεστός αέρας έκανε τους γνωστούς χορούς του πάνω από την άμμο και τις πλάκες... αυτό το φευγαλέο Φάτα Μοργκάνα που ίσα που προλαβαίνεις να αντιληφθείς.

Το παλάτι λαμπερό κι επιβλητικό. Όλοι κοίταζαν τα ταβάνια, τα μπαλκόνια και τα έπιπλα. Εγώ πάλι, τα μπουντρούμια. Όπου έβλεπα κάγκελα και σκάλες που οδηγούσαν προς τα κάτω, έτρεχα και χάζευα μαγεμένη.

Αυτό είναι! Αυτό! Αυτό! Αυτό!

Πάντα πίστευα ότι είμαι γεννημένη σε λάθος εποχή, ίσως και χώρα!

Το καλό μου φιλαράκι που ήταν μαζί, με είχε πάρει στο ψιλό: τι κοιτάς παιδάκι μου; Σε φέραμε στην Ισπανία και κοιτάς τις υπόγες;

εγώ όμως ήμουν καταγοητευμένη! Όλα αυτά τα κελιά, η πολυτέλεια, ο "αέρας" που ακόμη μύριζε αραβικές νύχτες με είχε συνεπάρει... κάποια σκλάβα είχε περάσει κάποτε ένα βράδυ εκεί μέσα και μετά την πήραν στα λουτρά επάνω και την έπλυναν για να πάει στο σουλτάνο - ήταν η αγαπημένη του γιατί δεν του υποτασσόταν ποτέ λόγω πρωτοκόλλου αλλά πάντα λόγω έρωτα.

Και όταν κλώτσαγε και αντιδρούσε απλά εκείνος ήξερε ότι ήθελε την προσοχή του...
Ήθελα να περάσω σε κάθε τέτοιο κελί και σε κάθε λουτρό από μια νύχτα (τουλάχιστον)! Ήμουν σε ένα οργασμικό ντελίριο...

Φύγαμε μετά από αρκετές ώρες και βρήκαμε ένα ευρύχωρο δωματιάκι σε ένα ξενώνα στο κέντρο της Γρανάδα.

Ο χρόνος εκεί μέσα λες και είχε παγώσει στα 1970 αλλά πόσο μου άρεσε αυτό. Το σκαρί από το ξύλινο κρεβάτι με τον ουρανό. Ακόμη και το ότι το μπάνιο δεν ήταν μέσα στο δωμάτιο αλλά εκτός και ξεχωριστά για άνδρες - γυναίκες.
Το παιχνίδι της ντροπαλότητας και της προστυχίας...

Δεν μείναμε όμως πολύ. Ένα ντους και ξεχυθήκαμε να δούμε τη Γρανάδα.

Λέγαμε, λέγαμε, λέγαμε... και τι δε λέγαμε.

Φυσικά και η κουβέντα πήγε στον έρωτα, τον αισθησιασμό, το σεξ - πώς θα μπορούσε να μην σε μια τέτοια πόλη; Φίλοι χρόνια γαρ τα είχαμε πει και τα είχαμε ξαναπεί αρκετές φορές. Ποτέ όμως έτσι...

Πρώτο μαγαζί: μια χαλαρή μπυραρία, να τσιμπήσουμε και κάτι.
- Φίλε μου καλέ... έπαθα ντελίριο στην Αλάμπρα.
- Ναι το καταλάβαμε κοπελιά... έλεος... κοιτούσαν όλοι τα ταβάνια κι εσύ τα μπουντρούμια.

Το απολαυστικά πρόστυχο θέλει ένα βαθμό οικειότητας (δε γίνεται αλλιώς) και ένα βαθμό απόστασης, να κάτι σαν τον Dsικό Έρωτα.

Βγαίνουμε από εκεί και προχωράμε - προς τα πού; Ούτε ξέρουμε, ό,τι μας γυαλίσει.

Βεβαίως το ένστικτο μου δεν άργησε να με οδηγήσει στο μαυριτανικό μαχαλά, 2-3 στενάκια όλα κι όλα. Αλλά τι να ζητήσει κανείς περισσότερο;

- Έλα έλα πάμε να πιούμε τσάι και να κάνουμε ναργιλέ...
- Α, ωραία, η φίλη μου που δεν καπνίζει υποτίθεται...
- Μη γίνεσαι φαστφουντάς, ο ναργιλές δεν είναι ντουμάνι, είναι ιεροτελεστία!

Παραμερίζω την κουρτίνα από μικροσκοπικές χαντρούλες και μπαίνω μέσα πρώτη.
Ίσα που έχει αρχίσει να σουρουπώνει και το μαγαζί με τα βαριά, σκουρόχρωμα χαλιά και τους βυσσινί τοίχους που θυμίζουν κουρτίνα θεάτρου παίρνει την ατμόσφαιρα που του αξίζει προϊούσης της νύχτας.

Σκούρα κόκκινα και μωβ χρώματα, παχιάς πλέξης υφές σε τοίχους και καθίσματα, τραπεζάκι χαμηλό με ξύλινα πόδια και μεταλλική επιφάνεια.

Σε λίγο πάνω του είναι ακουμπισμένος ένας περίτεχνος ναργιλές και δυο δίσκοι με κανατούλες τσαγιού και κάτι λιλιπούτεια γυάλινα ποτηράκια.

- Στο είπα! Ο ναργιλές δεν είναι ντουμάνι, είναι ιεροτελεστία!

Γονατίζω όπως ακριβώς πρέπει. Ο ναργιλές στο φίλο μου που κοιτά παραξενεμένος - κανένας ναργιλές δεν αξίζει να ανάβει αν δεν μπορείς να τον δώσεις σε έναν άνδρα να τον καπνίσει...

Το κουταλάκι πάνω από το ποτηράκι, επάνω του ένα κυβάκι ζάχαρη που λιώνει καθώς ρίχνω με πολύ σιγανή ροή το τσάι πάνω της.

- Παίρνει λίγη ώρα ε; σχολιάζει αλλά η πειρακτική του διάθεση έχει ήδη υποχωρήσει.

Σαγήνη... μυρωδιές, γεύσεις, υφές... όλα είναι μέρος της σαγήνης.
Αυτό που θα συμβεί από εδώ και στο εξής θα είναι κάτι σαν χορευτική φιγούρα σε επανάληψη: απομάκρυνση-επαναπροσέγγιση-κολλητά-σε σπρώχνω λίγο πιο πέρα για να σε ξανατραβήξω κοντά-πίσω-κοντά-στροβιλισμός...

Το απολαυστικά πρόστυχο θέλει ένα βαθμό οικειότητας και ένα βαθμό απόστασης...

Σε σαγηνεύει το παιχνίδι της σαγήνης...
Σκλάβα; Πώς; Δηλαδή τι εννοείς; Μάλιστα... Και το κάνουν και άνδρες; Και σου αρέσει αυτό; Και πώς νιώθεις; Υποταγή; Κυριαρχία;

Όλες οι ερωτήσεις ενός φίλου που μάθαινε μια φίλη του από την αρχή απαντήθηκαν.

Και μετά ήρθε το μοίρασμα των σκέψεων και των εμπειριών που ίσως μέχρι τότε φάνταζαν πολύ... φαλλοκρατικές για να ομολογηθούν από έναν άνδρα που ξέρει να αγαπά τις γυναίκες...

Ξέρεις κι εγώ... Όταν... Ναι, βέβαια, όταν την πιέζω ή της σκάω μερικές δυνατές τρελαίνομαι και νιώθω πως το απολαμβάνει αλλιώς δεν θα το έκανα ποτέ... Ναι να κάνει ότι της λέω... Μπα... όχι... στις περισσότερες δεν το κάνω, δεν με ενδιαφέρουν, έχω πολλές φορές όμως επιθυμήσει να θελήσω κάποια τόσο πολύ...

Το παιχνίδι είναι φαντασιωσικό, είναι ένα κοινό τρανς, το ντελίριο δίνει τη θέση του στην ήπια αλλά διαρκή οργασμικότητα του τρανς... όλα είναι οργασμικές εμπειρίες...

Απομάκρυνση και κοντά - απομάκρυνση και κοντά...

Ποτέ πιο κοντά από το δέον, ποτέ πιο μακρυά ώστε να γίνεται μη οικείο...
Η φαντασίωση θα χτίζεται αμφίδρομα...

Όλα, ΟΛΑ μπορούν να γίνουν οργασμική εμπειρία, το τσάι, ο καπνός, το φως του κεριού που τρεμοπαίζει, η ζάχαρη που λιώνει, το άγγιγμα στο βελούδο του μαξιλαριού...

Το ημίφως κρύβει τα πρόσωπα αλλά αναδεικνύει τα σώματα.
Άνδρες, γυναίκες... καμπύλες, διαδρομές μυών, μυρωδιές που περνούν δίπλα μας...

Αυτήν; Θα την παίρναμε στο δωμάτιο;
Αυτόν; Πού θα τον βάζαμε;
Αυτό το ζευγάρι; Θα ερχόταν;
Με χιούμορ... αλλά όχι μόνον.

Σώματα... πιο μελαχροινά, μαλλιά κυρίως μαύρα, μύες - ποτάμια σε ένα χέρι, μια καμπύλη μέσης...

Από μπαράκι σε μπαράκι η συζήτηση θα συνεχιστεί σε βάθος και βέβαια το χτίσιμο της φαντασίωσης θα βαίνει αμείωτο...

Δεν έχει και τόση σημασία η πραγματοποίηση της... Σημασία έχει να εμπλουτίζεται συνεχώς...

Και κοντά και πίσω και κοντά και πίσω και κοντά και πίσω...

Κοίτα με, χαμογέλασε μου, πες μου ένα αστείο, πες μου δυο όμορφα λόγια, κοίταξε με λίγο πάλι, χαμογέλα μου, γέλα με το αστείο μου ζεστά, κράτησε με να ανεβούμε τα σκαλιά...

Το απολαυστικά πρόστυχο θέλει ένα βαθμό οικειότητας και ένα βαθμό απόστασης...
Δε γίνεται αλλιώς!

Πόσο αλκοόλ... πόσες εικόνες... και όμως... μόνη επήρεια είναι το τρανς της σαγήνης...
Ξαπλώνουμε το βράδυ στο κρεβάτι με τον ουρανό...

Σκοτάδι... Ανάσα που παραδίδεται στο ρυθμό του Μορφέα σιγά σιγά...

Τα μάτια στον ουρανό... του κρεβατιού...
- (Χαμηλόφωνα) Κοιμάσαι;
- Όχι... Αλλά ονειρεύομαι!
- Ναι... νομίζω κι εγώ!

Υ.Γ. Μια ιστορία που πάει πίσω καμιά δεκαετία. Και την ξαναβρήκα μόλις από μια αδιανόητη σύμπτωση...
@E. Dantes ο κύριος που έγραφε στίχους για πίπες μπορεί να είχε περάσει από αυτό το μαχαλά. Οπότε αφιερωμένη η ιστορία λόγω της αδιανόητης αλλά ευτυχούς σύμπτωσης  

 

Η αναφορα στην σφεντια μου μη ηλεκτρισε και μεσα απο τους καπνους, τα αρωματα και τις σκιες ακουσα κρυσταλλα να δονοτνται και υφασματα να θροιζουν.
Rosso romano, πορφυρό της Δαμασκός,
δόξα του κρύσταλλου, κρασί απ’ τη Σαντορίνη.
Ο ασκός να ρέει, κι ο Απόλλωνας βοσκός
να κολυμπάει τα βέλη του με διοσκορίνη.
Σιγουρα θα περασε κι απο κει...
Ο μονος λογος που δεν θα πεσατε ο ενας πανω στον αλλον ηταν το με μερικες δεκαετιες διαφορα σερβιρισμενο τσαι στο διπλανο τραπεζι...

 

<< Το παιχνίδι είναι φαντασιωσικό, είναι ένα κοινό τρανς, το ντελίριο δίνει τη θέση του στην ήπια αλλά διαρκή οργασμικότητα του τρανς >>
bravissimo

 

ταξιδεύει ο καθένας στις δικές του λεπτομέρειες

 

Είναι απολαυστικά απρόβλεπτο τι μπορεί να επαναφέρει τις αναμνήσεις κάποιες φορές...

 

Εκλεπτυσμένος, βελούδινος, αδηφάγος νούς!

 

   
Μα ξεδιπλώνεται τόσο... πλουσιοπάροχα αυτός ο κόσμος.

 

Ακριβως! Αρκεί να έχεις τα μάτια της Καρδιάς ανοιχτά και να βλέπεις!

 

Είναι η επιτομή της κυριαρχίας ενός άντρα. Όπως και η επιτομή της υποτακτικής ψυχολογίας.

 

Η αλήθεια είναι ότι δεν πιάνω τη σύνδεση (χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχει επειδή δεν το βλέπω εγώ  )

 

Μόνη σας το περιγράψατε πριν.
Κανένας ναργιλές.......
Αυτό είναι επιτομή της κυριαρχίας του, όπως και η επιτομή της υποταγής της.
Πόσο όμορφο είναι ...