Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

 


Το Άδειο

Θυμάμαι λοιπόν εκείνη τη μέρα
που έφυγες
δεν θα υποκύψω στον ελεεινό πειρασμό
να την αποκαλέσω αποφράδα
όπως βραβεύει κάποιος μεγαλαυχώντας
σαν επηρμένος αθλοθέτης
τον έσχατο με το αριστείο του πρώτου
το βήμα σου που άνοιξες
για να μπεις στο τελευταίο λεωφορείο
κάπως βιαστική
κι όχι ακριβώς
λυπημένη
περισσότερο αμήχανη
‘θα τα πούμε’
μα ποτέ δεν τα’παμε ξανά
το ξέραμε…
από τον ήχο των ανθρώπων
ολόγυρα
από το βάρος του ουρανού
πόσο παράξενο!
από την έλλειψη οξυγόνου…
το νιώθαμε
‘να τα λέμε’
και ποτέ δεν τα’παμε ξανά…
βλέπεις η σιωπή
είχε ένα κύρος και μια ιερότητα
σαν στοργική τροφός
που τρυφερά το σκέπασε
αυτό το ιλιγγιώδες χάσμα που ανοιγόταν
και δεν τολμήσαμε ποτέ
να την ταράξουμε
‘τα λέμε λοιπόν’
και κρεμόταν απ’τα χείλη μας
το Άδειο…
D.P.

 

Ο ναός της αλήθειας...

 




Ποιος είναι ο ναός της αλήθειας; Αν δεν είναι το αρχέγονο τότε δεν μπορείς να νιώσεις, δεν μπορείς να ξεγελάσεις, δεν μπορείς καν να ιδρώσεις χωρίς να ψεύδεσαι… Αν δεν είναι αυτό που ίδρυσε ο χρόνος τότε δεν μπορείς να κοιτάξεις, να ψηλαφήσεις, να ορίσεις χωρίς να ψεύδεσαι…

Ο ναός της αλήθειας είναι αντίλαλος… είναι ηχώ… είναι το χοληφόρο δέντρο του ήπατος… είναι η διαπνοή του αιώνιου μέσα στο κάθε τώρα που σπαταλιέται από το ψεύδος…

Η αλήθεια μεγιστώνεται μέσα στο ψεύδος... αντίθετα, το ψέμα συρρικνούται μέσα στην αλήθεια... ο λόγος που φοβόμαστε να πούμε την αλήθεια είναι τελικά... ενεργειακής φύσης... είναι πάντα ο φόβος, η ατολμία, η ελεεινή φύση του εγώ να αποσύρεται στα σκοτάδια… τα σκοτάδια έχουν κι αυτά την υγρή, νοσηρή αλήθεια τους…

Η δύναμη που αξιώνει η αλήθεια είναι τόσο μεγάλη που απαιτεί κυκλώπειες αμυντικές οχυρώσεις... και δεν τις έχει σχεδόν κανείς... όποιος νομίζει πως τις έχει είναι απλά είναι απλά ψεύστης... αυτό που θα έλεγε ευγενικά ο Νίτσε 'καλλιτέχνης'...

Χτυπάμε λοιπόν με τις αλήθειες για να σκοτώνουμε αφού με το ψέμα δεν τα καταφέρνουμε... καταπίνουμε την αλήθεια και αυτοκτονούμε... Ποιος το θέλει αυτό; Καλύτερα έξω παρά μέσα...

Και τι ειρωνεία…

Καταναλώνοντας αλήθεια δεν γινόμαστε ανθεκτικοί στο ψεύδος. Νομίζουμε πως έτσι λειτουργεί ο οργανικός κώδικας αλλά δεν ισχύει. Ο Μιθριδάτης εδώ θα αστοχούσε… Κι από την άλλη… καταναλώνοντας διαρκώς ψεύδος δεν ακυρώνουμε την αλήθεια… απλώς δηλητηριάζουμε το ήπαρ του ένδον φωτός…

Μέσα σε ένα ωκεανό ψεύδους το αληθές εντυπωσιάζει σαν κόκκινος θεόρατος βράχος... μέσα σ'ένα ωκεανό αλήθειας το ψεύδος αφανίζεται... όχι εντελώς... προσποιείται μάλλον... λικνίζεται ράθυμα σαν γλοιώδες ερπετό σε μερική ύπνωση, σε τεχνητή υπνηλία… και περιμένει…
Κι είμαστε όλοι 'καλλιτέχνες' τελικά... ευέλικτοι, χαμογελαστοί, επιδέξιοι ακροβάτες...
Γιατί; Γιατί πρέπει να επιβιώσουμε...
Μακριά από το ναό… από τον ένα και μέγα και υπαρκτό ναό; έστω…
Τυφλοί, χωλοί, υβοί, απελπισμένοι… έστω…
Μερικοί, ασυνάρτητοι, ανακεραίωτοι, αναφήγητοι… έστω…
Ξένοι… επήλυδες… κηρωμένοι νύχτα, αφρόντιστοι, ορφανεμένοι…
Ναι… ακόμα κι έτσι…
Η λερή ανάσα μας θα ραντίζει τη νύχτα με ικεσία και το ρημαγμένο στόμα μας θα ζυμώνει λέξεις ικεσίας…

Εκείνος που όλα τα βλέπει ίσως μάς σπλαχνιστεί και μάς παραλείψει…D.P.

 

Νήδυμος ύπνος



Νεκρική φρουρά

ολόγυρα

το μικρό σεντόνι

αποσιώπησε τον ερχομό σου

άλλη μια νύχτα


με κρύβουν από σένα

μ’εξαπατούν

με μια ιέρεια Κυριακή

που ξέρω καλά

πως δεν υπάρχει

και θέλουν να σταυρώσουν

το φωτεινό σου βλέμμα

πάνω στο σταυρό

της μοναξιάς μου


όλα εργάζονται

τη σωτηρία μου

ως κι ο αιχμάλωτος

πορτοκαλί ουρανός

που στάζει τον φυγεύθυνο εαυτό μου

σε μικρές σταγόνες αλητείας

για να μπορώ να λιποτακτώ

ελεύθερα

και αναίμακτα


όλα εργάζονται

αυτό το νήδυμο ύπνο

που μαυλίζει

που ναρκώνει

που σκοτώνει

αργά και σταθερά

σίγουρα πράγματα

εξακριβωμένα


αλλά κανείς δεν ξέρει

το αντάρτικο που έχουν στήσει

όλες μου οι αισθήσεις

και τη γιορτή που ξεκινά

στο μυαλό, στην καρδιά

και στην ψυχή

κάθε που νυχτώνει

και μέσα στο βασίλειο

των σκιών εγώ ολόφωτος

στήνω χορό

και σε περιμένω…D.P.

 

Φαντάσματα

Παίζοντας με τις σκέψεις μου..

Πριν στο δικό μου σύμπαν ξανά χωθώ…

Παίζω με τα φαντάσματα..

Πόδια δύο, πόδια τέσσερα…

Παράθυρα στις μνήμες, γεμάτα με συναίσθημα..

Πόνος και απόλαυση, χαμόγελο και δάκρυ…

Ζάχαρη και αλάτι..

Ζωή και απώλεια…

Ζάρια που πέφτουν σα βροχή..

Καθώς εσύ προσπαθείς τα βήματα σου να ελέγξεις και να αποφύγεις τις σταγόνες…

 

"Αφιέρωμα"

Να μια ζωή που πριν να ζήσει ακόμα θα πεθάνει,
Μέσα στο μάκρος των λευκών θαλάμων, θλιβερά
Κάτ’ απ’ το φως το αδύναμο, που η μέρα το’ χει υφάνει
Λευκό για να σκεπάσει τόσα μάτια θαμπερά,
Πριν έρθει ακόμα ο θάνατος χλομός ναν τα χλομιάνει.

Νεκρή ζωή που ακόμα ζεις σε κάποια μάτια ακόμα
Θαμπά, Σα φως όπου πέρνα βαθύχρωμα γιαλιά.
Που ό, τι σου μένει ζωντανό σε θάμπος ή σε χρώμα
Είναι τα μάτια σου, κι αυτά θα σβήσουν Σα φιλιά,
Θα σβήσουν όπως έσβησε κι όλου σου τα’ άλλο σώμα.

Φτωχά παιδιά, τι αναμνήσεις σας δέρνουνε τη μέρα,
Τις ώρες που κουράζεται κι ο θάνατος αυτός,
Να παραστέκει γύρω σας σαν αδελφή ή μητέρα,
Τις ώρες που κάποιας πληγής ο πόνος ο φριχτός
Περνάει με κάποια πρόσωπα που ζουν μες στον αέρα.

Και σας σκεπάζει την καρδιά η πιο μεγάλη λύπη,
Κάποιου θανάτου – αλίμονο!- που ίσως σε λίγο ρθεί
Να σβήσει ένα παράπονο και κάποιο καρδιοχτύπι
Για μια ζωούλα, που έσβησε χωρίς να μαραθεί,
Σα δέντρο που το ρίξανε του ξυλοκόπου οι χτύποι.

Και μες στο βράδυ το βαρύ που χύνεται απ΄ τα πλατιά
Μές απ’ των παραθύρων τα χρωματιστά γιαλιά,
Σας βλέπω να πεθαίνετε στα κάτασπρα κρεβάτια,
– Νιάτα γιομάτα!- σαν πουλιά
Ενώ οι αχτίδες οι στέρνες σας κλείνουνε τα μάτια…

( Μήτσος Παπανικολάου )

 

" Έτσι που τραύλισα "

Τις λέξεις κουρταλώ και δε μου ανοίγουν
γιατί πια δεν τις κατοικούν τα βάσανά μας
Τις εγκατέλειψαν σάμπως να επίκειται σεισμός ή έκρηξη
Ανάσα και χειρονομία καμμιά μέσ’ στα αδειανά φωνήεντα
κι ούτε ένα τρίξιμο απ’ τα σύμφωνα
και μήτε τρέμισμα κορμιού ή κεριού
και μήτε σάλεμα σκιών στους τοίχους.

Ο κόσμος μετακόμισε στο απάνθρωπο
βολεύτηκε σ’ αυτή την προσφυγιά
πήρε μαζί του για εικονίσματα φωτογραφίες δημίων
όργανα βασανιστηρίων για φυλαχτά
μιλάει μόνο με σήματα
μέσ’ στην οχλαγωγία της ερημιάς
στις φαντασμαγορίες του τίποτε.

Έτσι κι εμείς αδειάσαμε
και μας ψέκασαν με αναισθητικό
έτσι που αποξενωθήκαμε απ’ τον πόνο
– αυτό δα είναι κι αν είναι αποξένωση… –
κι η ποίηση έγινε κραυγή έξω απ’ τον πόνο.

Σμιλεύουμε, σμιλεύουμε πληγές
σκαρώνοντας μνημεία και μπιμπελό
Αλλά το τρομερό καραδοκεί.

Ό, τι δεν είναι τέχνη μέσ’ στην τέχνη
αυτό
το ανθρώπινο
αυτό
κι εμάς κι αυτήν θα μας ξεκάνει.

( Βύρων Λεοντάρης )